Skip to main content

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Σαράντα Ὁσιοπαρθενομάρτυρες γυναῖκες καὶ Ἀμμούν ὁ Διδάσκαλός τους, 1 Σεπτεμβρίου

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Σαράντα Ὁσιοπαρθενομάρτυρες γυναῖκες καὶ Ἀμμούν ὁ Διδάσκαλός τους, 1 Σεπτεμβρίου

Ὁ ἅγιος Ἀμμοῦν ἦταν Διάκονος στὴν Ἀδριανούπολη τῆς Θράκης καὶ ὑπῆρξε διδάσκαλος καὶ πνευματικὸς ὁδηγὸς τῶν σαράντα Ὀσιοπαρθενομαρτύρων. Ἡ ἀκριβὴς χρονικὴ περίοδος τῆς ζωῆς τους δὲν ἀναφέρεται στὰ Συναξάρια, εἶναι ὅμως βέβαιο ὅτι ἔζησαν κατὰ τὴν περίοδο τῶν διωγμῶν, δηλαδὴ στοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες. Ὁ Διάκονος Ἀμμοὺν καὶ οἱ σαράντα μαθήτριές του συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα τῆς Ἀδριανουπόλεως Βάβδο, ἐπειδὴ ἀρνήθηκαν νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα καὶ ὁδηγήθηκαν στὸν ἄρχοντα τῆς Θράκης Λικίνιο. Ὁμολόγησαν μὲ παρρησία τὴν πίστη τους καὶ ὑπέμειναν τὰ φρικτὰ βασανιστήρια μὲ θαυμαστὴ ἀνδρεία καὶ ἀδιάλειπτη προσευχή. Ἐντύπωση προξενεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ τύραννος ἐπεφύλαξε στὶς σαράντα μάρτυρες καὶ στὸν Διδάσκαλό τους διαφορετικὸ τρόπο θανάτου. Τὶς πρῶτες δέκα τὶς ἔκαψε ζωντανές, τὶς ἑπόμενες ὀκτὼ τὶς ἀποκεφάλισε, τὶς ἄλλες δέκα τὶς σκότωσε μὲ ξίφος, ἀφοῦ τὶς κτύπησε στὸ στόμα καὶ στὴν καρδιά. Τέλος, τὶς ὑπόλοιπες δώδεκα τὶς θανάτωσε μὲ μαχαίρια καὶ πυρακτωμένα σίδερα στὸ στόμα. Τὸν Διδάσκαλό τους τὸν θανάτωσε, ἀφοῦ τοῦ ἔβαλε πυρακτωμένη καλύπτρα στὸ κεφάλι ἢ κατὰ μίαν ἄλλη ἐκδοχὴ τὸν ἀποκεφάλισε.

Στὴν συνέχεια, θεωροῦμε σκόπιμο νὰ παραθέσουμε τὰ ὀνόματα τῶν Ὀσιοπαρθενομαρτύρων, γιὰ νὰ τὰ γνωρίζουν κυρίως ὅσες φέρουν τὸ ὄνομά τους, νὰ ἑορτάζουν τὴν μνήμη τους καὶ νὰ ἐπικαλοῦνται τὶς πρεσβεῖες τους.

Τὰ καταγράφουμε μὲ ἀλφαβητικὴ σειρά: Ἀδαμαντίνη, Ἀθηνᾶ, Ἀκριβή, Ἀντιγόνη, Ἀριβοία, Ἀσπασία, Ἀφροδίτη, Διόνη, Δωδώνη, Ἐλπινίκη, Ἐρασμία, Ἐρατώ, Ἑρμηνεία, Εὐτέρπη, Θάλεια, Θεανόη, Θεανώ, Θεονύμφη, Θεοφάνη, Καλλιρόη, Καλλίστη, Κλειώ, Κλεονίκη, Κλεοπάτρα, Κοραλία, Λάμπρω, Μαργαρῖτα, Μαριάνθη, Μελπομένη, Μόσχω, Οὐρανία, Πανδώρα, Πηνελόπη, Πολυμνία, Πολυνίκη, Σαπφώ, Τερψιχόρη, Τρωάς, Χάϊδω καὶ Χαρίκλεια.

Οἱ πληροφορίες οἱ σχετικὲς μὲ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία τῶν Ἁγίων μπορεῖ νὰ εἶναι περιορισμένες, ὡστόσο ὅμως εἶναι ἀρκετὲς γιὰ νὰ μᾶς δώσουν τὴν ἀφορμὴ νὰ τονίσουμε τὰ ἀκόλουθα:

Πρῶτον. Οἱ ἅγιες αὐτὲς γυναῖκες γνώριζαν πολὺ καλὰ ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξη ὑγιὴς πνευματικὴ ζωὴ χωρὶς καθοδήγηση ἀπὸ ἔμπειρο πνευματικὸ ὁδηγό, διότι μπορεῖ νὰ γίνουν σοβαρὰ λάθη μὲ τραγικὲς συνέπειες γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ γιὰ τὸ αἰώνιο μέλλον του. ΄Ὀπως, ἀκριβῶς, δὲν εἶναι δυνατὴ ἡ ἀπόκτηση γνώσης χωρὶς καταρτισμένους ἐκπαιδευτικοὺς ἢ ἡ σωστὴ ἐκγύμναση τῶν ἀθλητῶν χωρὶς τοὺς κατάλληλους προπονητές. Ὁ διδάσκαλος τῆς πνευματικῆς ζωῆς νουθετεῖ καὶ διδάσκει καὶ μὲ τὸν λόγο, ἀλλὰ κυρίως μὲ τὴν ὅλη βιοτὴ καὶ πολιτεία του, ἐπειδὴ δὲν προσφέρει ξερὲς ἐγκεφαλικὲς γνώσεις, ἀλλὰ ἐμπειρία ζωῆς.

Εἶναι κοινῶς ἀποδεκτὸ ὅτι ἡ προσωπικότητα τῶν διδασκάλων, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα μάθησης, ἀσκεῖ σημαντικὴ ἐπίδραση στοὺς μαθητάς. Παράλληλα μὲ τὶς γνώσεις ποὺ προσφέρουν, μεταδίδουν κυρίως τὸν ἑαυτό τους, καὶ σίγουρα ἐπηρεάζουν σὲ μικρὸ ἢ μεγάλο βαθμό, θετικὰ ἢ ἀρνητικά, τὴν προσωπικότητα τῶν μαθητῶν τους. Γι αὐτὸ καὶ ἀπαιτεῖται μεγάλη προσοχή, ἐπειδὴ δὲν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις ποὺ ἡ συμπεριφορά τους ἔχει ἀφήσει ἀνεξίτηλη τὴν σφραγῖδα της στὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν γιὰ μιὰ ὁλόκληρη ζωή.

Δεύτερον. Ἀληθινὴ παιδεία εἶναι ἐκείνη ἡ παιδεία ποὺ ἀπευθύνεται στὸν ὅλον ἄνθρωπο, ὡς ψυχοσωματικὴ ὕπαρξη, καὶ ὄχι μόνον στὸν ἐγκέφαλό του μὲ σκοπὸ νὰ τὸν φορτώση μὲ γνώσεις. Ἀσφαλῶς θὰ τοῦ προσφέρη καὶ τὶς ἀπαραίτητες γνώσεις, κυρίως ὅμως ὀφείλει νὰ τοῦ δώση σωστὸ προσανατολισμό. Δηλαδή, νὰ τοῦ ὑποδείξη τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο θὰ πραγματώση τὸν σκοπὸ τῆς ὑπάρξεώς του, ποὺ δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ θέση στὰ Ἀνώτατα Ἐκπαιδευτικὰ Ἱδρύματα καὶ ἡ ἐπαγγελματικὴ ἀποκατάσταση, ἀλλὰ κυρίως ἡ ἀποκατάσταση τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Θεό, μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους καὶ μὲ ὁλόκληρη τὴν κτίση.

Προοδευτικὴ παιδεία εἶναι ἐκείνη ἡ παιδεία, ποὺ δὲν εἶναι ξεκομμένη ἀπὸ τὴν παράδοση τοῦ τόπου, ἀλλὰ τὴν ὑπηρετεῖ καὶ βοηθᾶ τοὺς νέους, κυρίως, νὰ τὴν γνωρίσουν καὶ νὰ τὴν βιώσουν. Γιατί πρόοδος εἶναι ὁ σεβασμὸς στὴν παράδοση καὶ ἡ ἔνταξη τῶν "παραδεδομένων" σὲ νέα σχήματα, ποὺ ἀνταποκρίνονται στὴν σύγχρονη ἐποχή. Σήμερα, δυστυχῶς, παρατηρεῖται καὶ στὸν τόπο μας μία σύγχυση καὶ ταυτίζεται ἡ παράδοση μὲ τὴν συντήρηση, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι μεγάλο λάθος. Γιατί ἄλλο εἶναι παράδοση καὶ ἄλλο συντήρηση. Συντήρηση εἶναι ἡ περιφρόνηση κάθε νέου στοιχείου τῆς παράδοσης, ὁ σεβασμὸς κάθε παλαιοῦ χωρὶς διάκριση, καὶ ἡ ἀγωνιώδης προσπάθεια ἐγκλωβισμοῦ σὲ ξεπερασμένες μεθόδους τοῦ παρελθόντος. Ἡ παράδοση δὲν εἶναι στατικὴ κατάσταση, ἀλλὰ δυναμικὴ πορεία καὶ πρόοδος. Προχωροῦμε συνεχῶς δυναμικὰ μπροστά, χωρὶς ὅμως νὰ παραθεωροῦμε καὶ νὰ περιφρονοῦμε τὶς ρίζες μας καὶ τὸν πολιτισμό μας.

Πρέπει νὰ τονισθῇ, ἐπίσης, ὅτι αὐτὸ ποὺ κυρίως χρειάζεται νὰ γίνη στὸν τόπο μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν βελτίωση τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος, εἶναι το νὰ προσδιορισθῇ μὲ τρόπο σαφῆ καὶ καθαρὸ τὸ περιεχόμενο καὶ ὁ σκοπὸς τῆς παιδείας. Νὰ ξεκαθαρισθῇ τὸ τί παιδεία θέλουμε νὰ προσφέρουμε στὰ παιδιά μας καὶ τί πολῖτες θέλουμε νὰ δώσουμε στὴν κοινωνία. Μιὰ παιδεία παραδοσιακὴ καὶ προοδευτική, ποὺ θὰ βοηθήση τὸν ἄνθρωπο νὰ θεραπεύση τὰ πάθη του ἢ μιὰ παιδεία ποὺ θὰ τὸν ὠθῇ στὸ νὰ ἐκτρέφη τὰ πάθη του καὶ νὰ τὰ ἐξαγριώνη; Πολῖτες ποὺ θὰ γνωρίζουν τὸν σκοπὸ τῆς ὑπάρξεώς τους καὶ τὸν τρόπο παραγμάτωσής του, ἀλλὰ καὶ τὸν τρόπο ὑπέρβασης τοῦ θανάτου, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὴν δυνατότητα νὰ γευθοῦν τὸ πλήρωμα τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, ἢ ἀνθρώπους χωρὶς περιεχόμενο καὶ σκοπό, ποὺ θὰ ἔχουν ὡς μοναδικὴ ἐπιδίωξη τὴν αὔξηση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν τους, μὲ ὁποιοδήποτε μέσο, γιὰ νὰ ζοῦν ἐγκλωβισμένοι στὴν φυλακὴ τῆς ἰδιοτέλειάς τους, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸ σύνολο;

Οἱ ἅγιοι μάρτυρες, ὡς φορεῖς τῆς προοδευτικῆς παιδείας, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν πραγμάτωση τοῦ σκοποῦ τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καὶ στὴν ἀπόλαυση τῆς ὄντως ζωῆς, μᾶς βοηθοῦν νὰ δώσουμε τὴν σωστὴ ἀπάντηση.-

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ

  • Προβολές: 2846