Γεγονότα και σχόλια: Καλύτερο τὸ εὐκολότερο... - Ἡ «εὔκολη» Ἐκκλησία

Καλύτερο τὸ εὐκολότερο ...

Ἡ ἀναστάτωση στὸν χῶρο τῆς Δημόσιας Ἐκπαίδευσης δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαντληθῇ στὰ οἰκονομικὰ αἰτήματα τῶν δασκάλων καὶ τῶν καθηγητῶν, οὔτε ἀκόμη στὰ αἰτήματα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν καλύτερη ὀργάνωση τῆς ἐκπαιδευτικῆς διαδικασίας.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι τὸ Δημόσιο Σχολεῖο δὲν μπορεῖ νὰ δώση εὐκλεεῖς καρποὺς χωρὶς καλὰ ἀμειβόμενους –καὶ ἀξιολογούμενους– δασκάλους καὶ χωρὶς τὴν κατάλληλη ὑλικὴ ὑποδομή. Δὲν μπορεῖ ἡ ὑπεύθυνη ἐργασία τοῦ δασκάλου νὰ ἀξιολογῆται ὡς ἐργασία ἀνειδίκευτου ἐργάτη. Ὡστόσο, ἡ μεγάλη ἀρρώστια τῆς ἐκπαίδευσης δὲν αἰτιολογεῖται ἐπαρκῶς ἀπὸ τοὺς παραπάνω νοσογόνους παράγοντες. Αὐτοὶ ἁπλῶς τὴν ἐπιδεινώνουν. Ἡ γενεσιουργὸς αἰτία τῶν προβλημάτων, τῆς ἀναποτελεσματικότητας τοῦ Σχολείου καὶ τοῦ γιγαντισμοῦ τῆς φροντιστηριακῆς παιδείας, βρίσκεται μέσα στὴν νεοελληνικὴ νοοτροπία τῆς βραδύτητας, τῆς χαλαρότητας, τῆς εὐκολίας. Αὐτὴ ἡ νοοτροπία διαβρώνει τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο καὶ ἐξατμίζει τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν δημιουργικὸ κόπο ποὺ ἀπαιτοῦν τὰ μαθήματα.

Ὁ Κ. Παπαγιώργης στὸν Κόσμο τοῦ Ἐπενδυτῆ (14/10/2006), γιὰ νὰ στηλιτεύση αὐτὴν τὴν νοοτροπία παραπέμπει στὸ περιοδικὸ Ἀντί, σὲ ἄρθρο τοῦ φιλολόγου Ἀνδρέα Σπύρου, ὁ ὁποῖος γράφει γιὰ τὸ «ντόπιο σχολεῖο»: «Τὸ κατώτερο ἐπιβάλλεται γρήγορα καὶ εὔκολα. Ράδιον ἔργον. Καὶ ἐπιβάλλεται ἐδῶ καὶ πάρα πολλὰ χρόνια. Τὸ καλύτερο ταυτίστηκε μὲ τὸ εὐκολότερο. Ἡ πτώση τοῦ ἐπιπέδου ἐπεκτείνεται ἀνεξέλεγκτα πρὸς κάθε κατεύθυνση... Τί κρίση νὰ ἀναπτύξη ὁ μαθητὴς ὅταν δὲν ἔχει ἐξασκηθεῖ νὰ συγκρατῇ στὴ μνήμη του μιὰ σελίδα κείμενο; Εἴμαστε πιὰ στὸ σημεῖο ὅπου ἡ Ἱστορία θεωρεῖται ἀπὸ πολλοὺς ὡς τὸ δυσκολότερο μάθημα».

Ὁ Κ. Παπαγιώργης γιὰ νὰ δείξη τὴν κοινωνικὴ συνενοχὴ γιὰ τὸν «ἑλληνικὸ τρόπο ζωῆς», ὅπως «βαφτίστηκε πονηρὰ» ὁ συνωστισμὸς στὶς καφετέριες, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ κύρια αἰτία τῆς ἀναποτελεσματικότητας τοῦ «ντόπιου σχολείου», θυμίζει μεταξὺ ἄλλων τοὺς διαμορφωτὲς τῆς κοινῆς νεοελληνικῆς ἀντίληψης, τὰ δελτία εἰδήσεων, τὰ ὁποῖα «ἀρέσκονται νὰ στηλιτεύουν τὴ δυσκολία τῶν θεμάτων στὶς πανελλήνιες» καὶ «νὰ σπέρνουν τὸν πανικὸ γιὰ τὸ "ἄγχος τῶν παιδιῶν"».

Ἡ ὅλη κατάσταση μᾶς φέρνει στὸ νοῦ τὴν τελευταία παράγραφο τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, λίγο παραλλαγμένη. Διότι, ὅπως φαίνεται, ἡ ἀναζωογόνηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Σχολείου εἶναι ἀτομικὴ ὑπόθεση τοῦ κάθε Ἕλληνα. Πιὸ συγκεκριμένα, «ἐπαφίεται στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων, ποὺ δικαιοῦνται καὶ ὑποχρεοῦνται νὰ ἀντιστέκονται μὲ κάθε μέσο» στὴν νοοτροπία τῆς χαλαρότητας, τῆς βραδύτητας, τῆς εὐκολίας.

Ἡ «εὔκολη» Ἐκκλησία

Ἡ διάβρωση ποὺ περιγράψαμε προηγουμένως δὲν περιορίζεται μόνο στὴν Δημόσια Ἐκπαίδευση. Ἐπεκτείνεται στὴν ψυχικὴ καὶ πνευματικὴ ζωὴ τῶν ὀρθοδόξων νεοελλήνων. Ἔχει ἐπιπτώσεις καὶ στὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή.

Ὅπως οἱ πολλοὶ θέλουν ἕνα εὔκολο Σχολεῖο, ἔτσι θέλουν καὶ μιὰ «εὔκολη» Ἐκκλησία, δίχως βαριὲς ἐντολές, δίχως νηστεῖες καὶ μακρὲς ἀκολουθίες, χωρὶς περιορισμοὺς τῆς ἐπιθυμίας, χωρὶς τὸν παραμικρὸ κόπο. Ὁ ἐκσυγχρονισμὸς τῆς Ἐκκλησίας γιὰ πολλοὺς ταυτίζεται μὲ τὸν μετασχηματισμὸ τῆς «τεθλιμμένης» ὁδοῦ σὲ «πλατεῖα», χωρίς, ἐννοεῖται, νὰ χωριζόμαστε ἀπὸ τὸν Χριστό!

Ὁ Θεός, πράγματι, δὲν μᾶς ἔπλασε γιὰ νὰ κοπιάζουμε, ὅμως ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ Αὐτόν μας «φιλοδώρησε» μὲ κόπους γιὰ τὴν ἐπιστροφή.

π.Θ.Α.Β.