Γράφτηκε στις .

Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: Το «γκρουπούσκουλο»

Τον όρο «γκρουπούσκουλο» τον βλέπει κανείς τελευταία γραμμένο σε διάφορες εφημερίδες. Ο όρος αυτός φαίνεται ότι αποτελείται από δύο λέξεις την λατινογενή λέξη γκρουπ και την ελληνική η και ιταλική λέξη σχολάζω, σχολείο, σχολή. Με τον σύγχρονο αυτόν όρο εννοούνται μερικές μικρές παρεΐστικες κλειστές ομάδες ανθρώπων που συζητούν διάφορα θέματα, οι οποίες ομάδες συνήθως διαφοροποιούνται από την νοοτροπία της καθεστηκυΐας τάξεως και επιδιώκουν με διάφορους τρόπους να εκφράζουν την αντίρρησή τους και ενδεχομένως να επιβάλλουν και τις απόψεις τους, με αποτέλεσμα να ανατρέπουν την γενική επικρατούσα νοοτροπία στο Πανεπιστήμιο και την κοινωνία.

Ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε και στην εκκλησιαστική πρακτική και με αυτόν χαρακτηρίζονται Ιεράρχες οι οποίοι εκφράζουν διαφορετικές απόψεις πάνω σε σύγχρονα εκκλησιαστικά θέματα, δημοσίως και ανυπογράφως, που είναι αντίθετες με την επικρατούσα κατάσταση. Αυτό είναι νόμιμο και κανονικό δικαίωμα, όταν εκδηλώνεται μέσα στα πλαίσια του κανονικού και εκκλησιαστικού δικαίου και μέσα στην προοπτική του εκκλησιαστικού φρονήματος και του κοινώς νοουμένου εκκλησιαστικού πλαισίου.

Δυστυχώς και εδώ βλέπει κανείς την νοοτροπία να λαμβάνωνται όροι από τον «χώρο» της πολιτικής, της κοινωνίας, ακόμη και του ποδοσφαίρου και να εισάγωνται μέσα στην εκκλησιαστική ατμόσφαιρα. Αυτό δεν είναι επιτρεπτό, διότι εκκοσμικεύεται η εκκλησιαστική ζωή. Άλλωστε, μέσα στο σώμα της Ιεραρχίας δεν πρέπει να εκδηλώνεται αντιπολιτευτικό πνεύμα, αλλά ούτε και να εκφράζωνται απόψεις με εμπάθεια και αντιπαλότητα. Όμως, κανείς δεν μπορεί να απαγορεύση την ελεύθερη διατύπωση των απόψεων, όταν μάλιστα άπτονται των δογματικών, εκκλησιαστικών και κανονικών θεμάτων.

Οι απόψεις μερικών Αρχιέρεων, όταν προβλέπεται από το εκκλησιαστικό δίκαιο και τους κανονισμούς, οι οποίες διατυπώνονται με κάποια έγγραφα και κοινά κείμενα, δεν μπορούν να χαρακτηρίζωνται ως γκρουπούσκουλο, γιατί αυτό εκφράζει άλλες πρακτικές που δεν αρμόζουν στο εκκλησιαστικό πολίτευμα. Σε μια τέτοια περίπτωση οι χαρακτηριζόμενοι με αυτόν τον όρο, θα μπορούσαν να αποκαλέσουν τους υπόλοιπους ως «ζαλισμένο κοπάδι», όταν υπογράφουν και αποφασίζουν χωρίς σοβαρή εξέταση των θεμάτων και με την κακώς νοούμενη πειθαρχία και υπακοή. Και εν πάση περιπτώσει, αν πρέπη να γίνη επιλογή μεταξύ των δύο, προτιμότεροι είναι οι πρώτοι.

Θα παραθέσω ένα περιστατικό που το θεωρώ σημαντικό. Μετά την κοίμηση του Γεροντός μου, Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κυρού Καλλινίκου, μερικοί Αρχιερείς, χωρίς να έχω καμμία επικοινωνία μαζί τους, με εψήφισαν στις εκλογές για την πλήρωση της Ιεράς αυτής Μητροπόλεως. Ήλθα δεύτερος στην τελική ψηφοφορία με ψήφους δεκατρείς (13). Όταν με συνάντησε ο τότε Επίσκοπος Ανδρούσης, νυν Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος, μου έδωσε συγχαρητήρια, λεγοντάς μου: «Δεν εξελέγης Μητροπολίτης, αλλά έλαβες δεκατρείς ψήφους ελευθέρων Αρχιερέων».

Εκείνο που έχει σημασία είναι να ενεργούμε χωρίς δεσμεύσεις, υποσχέσεις, συνδυασμούς, συμψηφισμούς, αλληλοκαλύψεις, συμβιβασμούς, συναλλαγές κλπ. αλλά με ελευθερία. Και μάλιστα στα εκκλησιαστικά πράγματα πρέπει να ενεργούμε, χωρίς αντιπολιτευτικό «πνεύμα», αλλά με φόβο Θεού και για την δόξα της Εκκλησίας. Αν αυτή η κατάσταση δεν ανευρίσκεται στην Εκκλησία, τότε που θα την αναζητήσουμε;

Έτσι, θα είναι καλό να μη χρησιμοποιούμε εκκοσμικευμένους όρους για να χαρακτηρίσουμε εκκλησιαστικές πράξεις, ούτε και να εισάγουμε την πολιτική και κοινωνική ζωή μέσα στον ευλογημένο «χώρο» της Εκκλησίας.

Ν.Ι.

ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΟ