Γερασίμου Κουταβά: Ἡ βιωματικὴ ἀνατομία τριῶν εὐλογημένων ὑπάρξεων

του Γερασίμου Κουταβά

Εκδόθηκε και κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας κ.κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ με τον τίτλο «Εις μνημόσυνον» και μερικότερο τίτλο «Βιογραφικά και αυτοβιογραφικά των γονέων μου Σωτηρίου και Ευτυχίας και της θείας Παρασκευής» με απόλυτα τεκμηριωμένες τις αντίστοιχες πηγές του, φυσικά. Πρόκειται για ένα πόνημα, που με την πολύτιμη γραφίδα του Σεβασμιωτάτου, στην οποία ο Κύριος παρέχει την ανάλογη δύναμη έκφρασης, ζωντανεύει τους πρωταγωνιστές του και μας καθιστά κοινωνούς και νοερούς συμμετόχους του κλίματος, της ατμόσφαιρας, καθώς και των αντίξοων συνθηκών της ζωής τους, του συναισθηματικού τους κόσμου, της ελληνοπρέπειας και θρησκευτικότητάς τους με τα νάματα της Σταυροαναστάσιμης διάστασης της θρησκείας μας, των αγωνιών τους και των πατροπαράδοτων αξιών, που αγλαΐζουν την ανθρώπινη ψυχή, της δέσμης των σπάνιων αρετών που τους κοσμούσαν, καθώς και των αρχών που κυριαρχούσαν στη ζωή τους και με τις οποίες διαπαιδαγώγησαν υποδειγματικά κι ακλόνητα τα άξια τέκνα τους.

Ολόκληρη η ζωή των σεπτών αυτών μορφών χαρακτηρίζεται από εντιμότητα, ιερότητα, σεμνότητα, ευαισθησία, τρυφερότητα, ταπεινότητα, ευψυχία, καρτερία και αφοσίωση στο θείο και στην αποστολή της ύπαρξής τους ως ανθρώπων. Υπήρξαν σκαπανείς της ανιδιοτελούς προσφοράς κι επαλήθευσαν την ρήση του Αριστοτέλη ότι «αληθινός άνθρωπος είναι εκείνος του οποίου η ψυχή ικανοποιείται, όταν προσφέρη». Στις δοκιμασίες της ζωής στήριγμά τους είχαν την ακράδαντη θρησκευτική τους πίστη, ενώ με το αποτύπωμά τους καθόρισαν το περιεχόμενο των εννοιών «ήθος», «καθήκον», «αξιοπρέπεια» και «ανθρωπισμός» και τίμησαν σε υπερθετικό βαθμό τις ιδιότητες του γονέα, του συζύγου και του ανθρώπου με το νόημα που της προσδίδει ο Μένανδρος («Ως χαρίεν εστ’ άνθρωπος, όταν άνθρωπος η»). Το δε αποτέλεσμα δικαιώνει τον τίμιο αγώνα τους, τις κοπιώδεις συνεχείς προσπάθειές τους, τη βαθειά τους πίστη στον Δημιουργό μας και στην αξία τόσο της ζωής όσο και του ανθρώπου.

Γι’ αυτό ο συγγραφέας σωστά θεωρεί αυτό το γραπτό έργο ως προσωπικό χρέος, εκφράζοντας έτσι την οφειλομένη ευγνωμοσύνη του στις τρεις ευλογημένες αυτές υπάρξεις του βιβλίου του. Ο Σεβασμιώτατος υπήρξε ευνοημένος από τη ζωή, πρώτιστα, αφού είχε αυτούς τους συγκεκριμένους γονείς. Οι τρεις πρωταγωνιστές που περιγράφονται στο βιβλίο, γίνεται φανερό ότι με την συμπεριφορά και την καθημερινή πρακτική τους κατέκτησαν δίκαια το φωτοστέφανο του υπέροχου, του υπεύθυνου και του άξιου. Αρκετοί από όσους μελετούμε το παραπάνω βιβλίο, ίσως νιώθουμε από ένστικτο και με ειλικρινή διάθεση πόσο λίγοι είμαστε μπροστά τους. Προσωπικά σκύβω νοητά και προσκυνώ ευλαβικά στη μνήμη τους κι ενσυνείδητα υποκλίνομαι στο ψυχικό τους μεγαλείο και την πολυτέλεια της ίδιας της έξοχης ψυχής τους, την οποία μεταλαμπαδεύει με την ικανότατη πέννα του ο Σεβασμιώτατος, μέσα από τα κείμενα του εν λόγω τελευταίου βιβλίου του. Αυτή μου δε η αυθόρμητη πνευματική ενέργεια εμπεριέχει και θαυμασμό τόσο για τα πρόσωπα του βιβλίου όσο και για τον συγγραφέα του. Η γενικότερη σημασία του βιβλίου αυτού εκτιμάται κι από την κοινά παραδεκτή διαπίστωση, ότι σήμερα λίγοι νοιάζονται για την εθνική τους ταυτότητα, την ιστορία τους, τις παραδόσεις, τις ηθικές αξίες, τις βασικές αρχές του λαού, στον οποίο ανήκουν και στην εποχή που αντιπροσωπεύουν. Αρκετοί είναι αυτοί που αποστρέφουν το βλέμμα τους από αυτές, γιατί προσηλώνονται σε απορρίμματα, σαν αυτά που κατακλύζουν ολόκληρα εικοσιτετράωρα τις τηλεοράσεις, προσφέροντας ένα επικίνδυνο τίποτα. Αυτά που οδηγούν την κοινωνία σε πνευματική ατροφία, μηδενίζοντας κάθε τι ελληνικό, θρησκευτικό και όμορφο, που πάει να γεννηθή κι εξαφανίζοντας κάθε ίχνος από ο,τι ωραίο είχε προκύψει στο παρελθόν. Και γι’ αυτόν ακόμη τον πρόσθετο λόγο θεωρώ το νεοεκδοθέν βιβλίο ως απόκτημα.–