Skip to main content

Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ την Κυριακή 6 Απριλίου 2008
 

Από καιρό ετοιμαζόταν το νομοσχέδιο για το Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης και μάλιστα είχε συνδυασθή με την νομιμοποίηση των ομοφυλοφιλικών σχέσεων. Το νομοσχέδιο το οποίο πρόκειται να κατατεθή στην Βουλή, σύμφωνα με δήλωση του Υπουργού Δικαιοσύνης, δεν περιλαμβάνει διατάξεις για τους ομοφυλόφιλους, αλλά επιλύει διάφορα άλλα κοινωνικά ζητήματα.

Το θέμα αυτό μπορεί να αντιμετωπισθή από πλευράς Πολιτείας και από πλευράς Εκκλησίας, διότι άλλος είναι ο ρόλος της Πολιτείας και άλλος ο ρόλος της Εκκλησίας.

Η Πολιτεία, κατά πρώτον, ενδιαφέρεται για την επιλυση κοινωνικών προβλημάτων, δεδομένου ότι στην κοινωνία μας ζουν και πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι δεν είναι μέλη της Εκκλησίας. Φυσικά, οι νομοθετικές ρυθμίσεις τέτοιων θεμάτων πρέπει να γίνωνται με προσοχή, να μην αφίστανται του κοινού δικαίου, διότι ο νόμος δεν είναι απλώς για να επιλύη κοινωνικές διαφορές και να ικανοποιή τις επιθυμίες των ανθρώπων, αλλά και να τους παιδαγωγή. Αυτό είναι πολύ σημαντικό σημείο, το οποίο δυστυχώς δεν αντιμετωπίζεται σωστά.

Ένας σημαντικός κίνδυνος για το νομοσχέδιο αυτό βρίσκεται στο ότι εισάγεται η υπονοείται κατά κάποιον τρόπο μια τρίτη μορφή γάμου. Μέχρι τώρα στην Πατρίδα μας ισχύει ο θρησκευτικός γάμος και ο πολιτικός γάμος. Τώρα εισάγεται και ένα είδος τρίτου γάμου. Βεβαίως, στις δηλώσεις του Υπουργού διαβάζουμε ότι δεν πρόκειται περί τρίτου γάμου. Όμως το κρίσιμο σημείο είναι ότι πρέπει να ξεκαθαρισθή σε τι διαφέρει το Σύμφωνο ελεύθερης διαβίωσης από τον πολιτικό γάμο. Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Γιατί οι λεγόμενες νέες διευκολύνσεις δεν τίθενται στον ήδη υφιστάμενο νόμο περί πολιτικού γάμου; Νομίζω ότι δημιουργείται η υποψία ότι το Σύμφωνο ελεύθερης διαβίωσης που διαχωρίζεται από τον πολιτικό γάμο μπορεί να θεωρηθή ως γέφυρα εισαγωγής, ύστερα από λίγο, της αναγνώρισης των ομοφυλοφιλικών σχέσεων.

Η Εκκλησία, έπειτα, ενδιαφέρεται για την ανύψωση του κοινωνικού βίου και του ανθρώπου, την θεραπεία των παθών, την καλή λειτουργία της οικογένειας και γι' αυτό θα πρέπη να υπάρχη συνεργασία μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας στην θέσπιση νόμων που θα αναφέρωνται στην οικογένεια. Αυτό άλλωστε ήθελε και ο νομοθέτης με την διάταξη του 3ου άρθρου του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, στο οποίο γίνεται λόγος ότι «η Εκκλησία της Ελλάδος συνεργάζεται μετά της Πολιτείας, προκειμένου περί θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος ως … της εξυψώσεως του θεσμού του γάμου και της οικογενείας…». Εδώ γίνεται λόγος για εξύψωση του γάμου και της οικογένειας και όχι για υπονόμευσή τους.

Πέραν τούτου η Εκκλησία ενώ ενδιαφέρεται για τα μέλη της, δεν έχει ουσιαστικό λόγο για τους άλλους που δεν είναι ενεργεία και δυνάμει μέλη της. Όμως και η ποιμαίνουσα Εκκλησία θα πρέπη να ενδιαφέρεται πρωτίστως για την ποιμαντική του Χριστιανικού γάμου και της ζωής της οικογένειας. Γιατί η πραγματικότητα δείχνει ότι δυστυχώς δεν έχουμε εμείς οι Κληρικοί ουσιαστική επικοινωνία με την πλειονότητα των ανθρώπων που δέχονται τις ευλογίες του Χριστιανικού γάμου. Πόσοι έγγαμοι Χριστιανοί ζουν σύμφωνα με την Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Και πόσοι Κληρικοί ενδιαφέρονται πραγματικά για την προετοιμασία των νέων για την ανάπτυξη Χριστιανικής οικογένειας και την προκοπή των εγγάμων που τέλεσαν ορθόδοξο γάμο;

Το πρόβλημα είναι πολύπλοκο και δεν εξαντλείται σε μερικές δηλώσεις που έχουν έντονο το συνθηματολογικό στοιχείο.

Ν.Ι

ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΟ

  • Προβολές: 2667