Τα Ασφαλιστικά Ταμεία και οι ανασφάλιστοι

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

(Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», 21-3-2008)

Το ασφαλιστικό πρόβλημα της χώρας μας είναι πολύ μεγάλο και κατά καιρούς γίνεται λόγος για παρεμβάσεις και διορθώσεις, ώστε να προστατευθούν οι μελλοντικές γενιές. Όμως, οι έντονες συζητήσεις που γίνονται στις ημέρες μας γύρω από τα Ασφαλιστικά Ταμεία φέρνουν στην επιφάνεια και δύο προβλήματα, τα οποία δύσκολα εντοπίζονται.

Το πρώτον είναι οι διαφορές που υπάρχουν στα αποθεματικά των Ταμείων και η προσπάθεια που γίνεται από τους εκπροσώπους αυτών να διαφυλάξουν τα κέρδη τους και τα δικαιώματά τους. Αυτό ακριβώς το γεγονός δείχνει την ανισότητα που υπάρχει στην χώρα μας, γιατί άλλες ομάδες του πληθυσμού έχουν εύρωστα Ταμεία και άλλες όχι. Ζούμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία, στην οποία η ψαλίδα μεταξύ των διαφόρων τάξεων είναι μεγάλη. Υπάρχουν ομάδες πληθυσμού που ζουν με ευμάρεια, πλούτο, χλιδή, πολυτέλεια, και άλλες ομάδες που υποφέρουν και αγωνίζονται για να εξοικονομήσουν τα αναγκαία για την συντήρησή τους. Μια τέτοια κοινωνία δεν είναι δίκαιη, αλλά συγχρόνως είναι εκρηκτική.

Έτσι, η ανισότητα των Ταμείων δείχνει και την ανισότητα των ανθρώπων, αλλά και την ύπαρξη μιας καπιταλιστικής κοινωνίας. Διαρκώς βλέπουμε δίπλα μας τον πόνο και την αγωνία των ανθρώπων να ικανοποιήσουν τις ελάχιστες ανάγκες από πλευράς υγείας, διαμονής, διατροφής και γενικά διαβιώσεως, ενώ άλλοι ζουν πλουσιοπάροχα. Οι οικονομικώς εύρωστοι ενδιαφέρονται για την διατήρηση των δικαιωμάτων τους και παραβλέπουν την κοινωνική αδικία που επιπολάζει.

Το δεύτερον που έρχεται στην επιφάνεια από την συζήτηση που γίνεται γύρω από τα Ασφαλιστικά Ταμεία είναι το γεγονός του θανάτου και ο φόβος που συνδέεται με αυτόν. Είναι γνωστόν ότι διάφοροι ψυχαναλυτές, αλλά και θεολόγοι υποστηρίζουν ότι η συσσώρευση υλικών αγαθών και η ασφάλιση χρημάτων για την υγεία και τα γηρατειά έχουν ως υπόβαθρο την βίωση του θανάτου ως βιολογικού και υπαρξιακού γεγονότος. Θέλουμε να έχουμε χρήματα, να ασφαλιστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα για να αντιμετωπισθούν τις ασθένειες που συνδέονται με την παθητότητα και την θνητότητα, το γήρας και την διαδικασία του θανάτου.

Οπότε, οι φωνασκίες γύρω από το ασφαλιστικό ζήτημα πρέπει να ερμηνευθούν και μέσα από την προοπτική την οποία εντοπίσαμε πιο πάνω, δηλαδή την κοινωνική ανισότητα που υπάρχει στην κοινωνία μας και την αγωνία ενώπιον του θανάτου. Φυσικά, με χρήματα δεν αντιμετωπίζεται ο πόνος και η αγωνία του θανάτου. Χρειάζεται μια προσωπική προσέγγιση του θέματος, μια προσπάθεια υπερβάσεως του θανάτου.

Πάντως, είναι αναγκαίο οι εύπορες κοινωνικά τάξεις να μην ενδιαφέρωνται μόνον για τον εαυτό τους, τα συμφέροντά τους και τα δικαιώματά τους, αλλά να βλέπουν και την φτώχεια που επικρατεί γύρω τους, όπως και την ανημπόρια του λαού που υποφέρει και βασανίζεται. Και όλοι μας πρέπει να βρούμε τρόπους να απαλλαγούμε από τον φόβο του θανάτου, που εκφράζεται ως απειλή της ύπαρξής μας.–