Skip to main content

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Ἅγιος Ἐπιφάνιος Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου, 12 Μαΐου

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ἅγιος Ἐπιφάνιος Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς ΚύπρουΟ άγιος Επιφάνιος καταγόταν από την Ελευθερούπολη της Παλαιστίνης και έζησε τον 4ο αιώνα μ. Χ. Οι γονείς του, πτωχοί αγρότες, ήσαν Ιουδαίοι και τον ανέθρεψαν με τις διδασκαλίες του Ιουδαϊσμού. Μετά την κοίμησή τους βαπτίσθηκε και έγινε μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, αφού πρώτα κατηχήθηκε από δύο λόγιους ασκητές, τον Λουκιανό και τον Ιλαρίωνα. Στην συνέχεια, πήγε στην έρημο της Παλαιστίνης και εμαθήτευσε κοντά σε περίφημους ασκητές. Η φήμη του αγίου Επιφανίου έφθασε μέχρι την Κύπρο, όπου τον εξέλεξαν Επίσκοπο Κωνσταντίας.

Ως Επίσκοπος, αγωνίσθηκε με όλες του τις δυνάμεις για την διαφύλαξη της Ορθοδόξου πίστεως, που κινδύνευε να αλλοιωθή από τις αιρέσεις, αλλά και για την πρόοδο και προκοπή του λογικού ποιμνίου, που του εμπιστεύθηκε ο Χριστός, δια της Εκκλησίας.

Ο άγιος Επιφάνιος πήγε κάποτε στην Κωνσταντινούπολη και χωρίς άδεια και ευλογία του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, που ήταν τότε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, έκανε Χειροτονία η Χειροτονίες. Ο ιερός Χρυσόστομος πληροφορήθηκε το γεγονός και του έστειλε το εξής, χαρακτηριστικό, μήνυμα: «Πολλά πράττεις παρ’ ενορίαν, ω Επιφάνιε, ιδία αυθεντία χρησάμενος (χωρίς άδεια και ευλογία του οικείου Ποιμενάρχου). Πρόσεχε, λοιπόν, μήπως γίνουν ταραχές από το εξεγερμένο πλήθος και κινδυνεύσεις και εσύ». Τότε, ο άγιος Επιφάνιος, «ευλαβηθείς ανεχώρει». Δηλαδή, ανεγνώρισε το λάθος του, ζήτησε ταπεινά συγγνώμη και ανεχώρησε.

Εποίμανε το λογικό ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε η Εκκλησία επί τριανταέξι (36) συναπτά έτη και «ετελειώθη εν ειρήνη». Ο βίος και η πολιτεία του μας δίνουν την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα:

Η Θεολογία των Αγίων είναι θεόπνευστη, αφού οι Άγιοι έφθασαν στην θεωρία του Θεού, είδαν τον Θεό σε όλη την δόξα Του, και διηγούνται όσα είδαν και άκουσαν• «ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν» (Καθ. Α ?ωάν. α ,1). Ερμηνεύουν αλάνθαστα την Αγία Γραφή και προσδίδουν κύρος στις Οικουμενικές Συνόδους. «Στο “Συνοδικό της Ορθοδοξίας” επανειλημμένα χρησιμοποιείται η φράση, “κατά τας των αγίων θεοπνεύστους θεολογίας και το της Εκκλησίας ευσεβές φρόνημα”. Πιστεύουμε ότι όλοι οι μεγάλοι Πατέρες που έφθασαν στον φωτισμό και την θέωση έδωσαν κύρος στις Οικουμενικές Συνόδους και όχι οι Οικουμενικές Σύνοδοι στους Πατέρας... και η θεολογία τους είναι διήγημα». (Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος).

Στην προσωπική τους ζωή, όμως, και οι Άγιοι, «ως σάρκα φορούντες και τον κόσμον οικούντες», έχουν μεταπτώσεις και κάνουν λάθη. Αυτό, όμως, που έχει σημασία είναι ο τρόπος με τον οποίο τα αντιμετωπίζουν. Όταν τους υποδειχθούν, τα αναγνωρίζουν και σπεύδουν με μεγάλη ταπείνωση να τα διορθώσουν, όπως ακριβώς συνέβη με τον άγιο Επιφάνιο. Αυτό φανερώνει το μεγαλείο της ψυχής τους, επειδή δεν είναι εύκολο πράγμα να αναγνωρίζη κανείς τα λάθη του, να ζητά ταπεινά συγγνώμη και να προχωρή στην, κατά το δυνατό, διόρθωσή τους. Χρειάζεται να διαθέτη ψυχική ανδρεία και πνευματική ωριμότητα. Αυτό που συμβαίνει, συνήθως, με τους περισσοτέρους από εμάς είναι, δυστυχώς, η μετάθεση των ευθυνών μας. Δηλαδή, θεωρούμε ότι φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από μας. Ακόμη δε και η θεώρηση ως εχθρών και διωκτών μας εκείνων, οι οποίοι μας υποδεικνύουν τα λάθη μας.

Τα περισσότερα από τα προβλήματα που διαταράσσουν καθημερινά τις ανθρώπινες σχέσεις και δημιουργούν προστριβές και μαλώματα, οφείλονται κυρίως σε αυτό το γεγονός. Δηλαδή, στην μη αναγνώριση των λαθών και την ανάληψη των ευθυνών, καθώς και στην απουσία διάθεσης για την διόρθωσή τους. Ακόμη και στην περίπτωση που ενδόμυχα παραδεχόμαστε τα λάθη μας, και τότε δυσκολευόμαστε να τα ομολογήσουμε, επειδή νομίζουμε ότι αυτό μας μειώνει στα μάτια των άλλων, και το κυριώτερο, επειδή καταστρέφει την πλαστή και ψεύτικη εικόνα που φτιάξαμε για τον εαυτό μας και παρουσιάζουμε στους άλλους.

Οι οικογένειες και η κοινωνία, γενικότερα, ταλαιπωρούνται καθημερινά από αλαζονικές συμπεριφορές, που έχουν ως αποτέλεσμα τις συγκρούσεις μεταξύ των μελών τους, για ασήμαντη, τις περισσότερες φορές, αιτία, αλλά με λυπηρά έως τραγικά αποτελέσματα. Για να διαλύονται γρήγορα οι διάφορες παρεξηγήσεις και να επικρατή ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων, χρειάζεται να υπάρχη ειλικρίνεια, ταπείνωση και πνευματική ωριμότητα. Ο τρόπος ζωής που διδάσκει η Ορθόδοξη Εκκλησία και βιώνουν τα πραγματικά μέλη της, βοηθά ουσιαστικά και αποτελεσματικά στην αποβολή του ειδεχθούς προσωπείου, με το οποίο ενδύουν τον άνθρωπο τα πάθη και κυρίως η υπερηφάνεια, και στην εύρεση του αληθινού προσώπου, χαρακτηριστικά γνωρίσματα του οποίου είναι η ταπείνωση, η αγάπη και η ελευθερία.

Επομένως, αυτό που έχει σημασία δεν είναι η διάπραξη των λαθών, που παρά τις όποιες προσπάθειες θα γίνονται καθημερινά στις ανθρώπινες κοινωνίες, αλλά ο τρόπος αντιμετωπίσεώς τους, που έχει σχέση με την προσωπικότητα του καθενός και την πνευματική του κατάσταση. Όταν αντιμετωπίζονται σωστά, τότε εμποδίζουν τους ανθρώπους να φθάνουν σε ακραίες καταστάσεις. Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο συγγραφέας της «Κίμακος», αναφέρει τα παρακάτω αξιοπρόσεκτα: «Είδον τρεις αδελφούς ζημιωθέντας• ο πρώτος αγανάκτησε, ο δεύτερος έμεινεν άλυπος και ο τρίτος πολλήν την χαράν εκαρπούτο». Δηλαδή, για το ίδιο λυπηρό περιστατικό υπάρχουν από τρεις ανθρώπους, τρεις διαφορετικοί τρόποι αντιμετωπίσεως, ανάλογα με την πνευματική κατάσταση του καθενός. Ο πρώτος αγανάκτησε, όπως κάνουμε, δυστυχώς, οι περισσότεροι. Δηλαδή, αγανακτούμε εναντίον των άλλων, αλλά και εναντίον του Θεού, με αποτέλεσμα να δηλητηριάζουμε την ζωή μας και να μη μπορούμε να την χαρούμε αληθινά. Ενώ ο δεύτερος δεν λυπήθηκε και ο τρίτος, μάλιστα, χάρηκε πολύ, επειδή είχε εσωτερική πληρότητα.

Αυτό που έχει σημασία είναι να προσπαθούμε, ζώντας μέσα στην Εκκλησία, να προοδεύουμε πνευματικά, για να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα λυπηρά γεγονότα που συμβαίνουν στην ζωή μας, κατά θεία παραχώρηση η εξ αιτίας των παθών και των λαθών μας, με τον σωστό τρόπο, ούτως ώστε να μην αγανακτούμε, να μη λυπόμαστε, αλλά να χαιρόμαστε αληθινά την ζωή μας.–

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ

  • Προβολές: 3391