Skip to main content

Βιβλιοπαρουσίαση: Μεταμοσχεύσεις και Εκκλησία

Με τον παραπάνω τίτλο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΤΗΝΟΣ ένα σημαντικό για την ποιμαντική του χρησιμότητα βιβλίο του καρδιολόγου και καθηγητή Παθολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αθανασίου Β. Αβραμίδη.

Στην εισαγωγή του ο συγγραφέας αναφέρει δυό πράγματα που δείχνουν το πνεύμα και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το θέμα του. Πρώτον, γνωστοποιεί ότι από τις 20.11.1989 είναι «εθελοντής δότης», οπότε τον ενδιαφέρει προσωπικά το θέμα των μεταμοσχεύσεων, και δεύτερον, επισημαίνει ότι στον τίτλο του βιβλίου του «προτάσσεται η λέξη “Μεταμοσχεύσεις” επειδή η ανάπτυξη του θέματος γίνεται υπό το πρίσμα της Ιατρικής». Μελετά κρίσιμες πτυχές του θέματος μέσα από την ιατρική έρευνα, με επιλεγμένες παραπομπές στην διεθνή βιβλιογραφία.

Δίνει κατ’ αρχήν τον θεωρούμενο ως πληρέστερο ορισμό του «βιολογικού θανάτου». Κατόπιν παρουσιάζει το περιεχόμενο των όρων «κλινικός» θάνατος, «φυτική» κατάσταση, «εγκεφαλικός θάνατος» ενημερώνοντας αυτούς που δεν διαθέτουν ιατρικές γνώσεις για τις διαφορές των περιεχομένων τους. Επισημαίνει, επίσης, ότι «ο θάνατος του εγκεφαλικού στελέχους είναι κάτι το πολύ διαφορετικό από τον λεγόμενο εγκεφαλικό θάνατο», ο οποίος με την σειρά του δεν ταυτίζεται με τον βιολογικό θάνατο. Γράφει χαρακτηριστικά ότι «ο λεγόμενος εγκεφαλικός θάνατος ουδέποτε έπαυσε να αμφισβητείται από επιστήμονες και μάλιστα μεγάλου κύρους». Χαρακτηρίζεται μάλιστα «ως επινόηση προς “χρηστική σκοπιμότητα”, “κοινωνικό κατασκεύασμα” εξυπηρέτησης των μεταμοσχεύσεων».

Με βάση τα ιατρικά του δεδομένα σχολιάζει κατόπιν, με σημαντικές επιμέρους παρατηρήσεις, την παραδοχή από την Επιτροπή Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος της ταύτισης του εγκεφαλικού θανάτου με το αμετάκλητο βιολογικό τέλος του ανθρώπου. Η άποψη αυτή «πέρασε» και από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Δεν βρίσκει όμως σύμφωνη όλη την επιστημονική κοινότητα, γιατί δεν μπορεί να θεωρήται νεκρό ένα σώμα που ανεβάζει πυρετό, που επουλώνει τις πληγές του, που κυοφορεί και γεννά υγιέστατα βρέφη.

Τα θέματα που θίγει ο συγγραφέας είναι σημαντικά, γιατί η εξέλιξη της ιατρικής στις μεταμοσχεύσεις δίνει ελπίδες ζωής σε χιλιάδες ανθρώπους. Όμως, το ηθικό πρόβλημα που τίθεται μπροστά μας είναι: θα επιτρέψουμε πριν από το πιθανώς επικείμενο βιολογικό τέλος του δότη να του αφαιρεθή η ζωή, ώστε με την δωρεά των ζωτικών του οργάνων να παραταθή η ζωή κάποιων άλλων; Πως μπορούμε άλλωστε να επιτρέψουμε αυτήν την βία στην πιο κρίσιμη φάση της ζωής του ανθρώπου, όταν η ψυχή ετοιμάζεται να αποχωρήση από το σώμα;

Μέχρι να συμφωνήσουν οι επιστήμονες –μακριά από «χρηστικές σκοπιμότητες»– για το αμετάκλητο βιολογικό τέλος του ανθρώπου και εφαρμόσουν αξιόπιστες μεθόδους εξακρίβωσής του, η ελπίδα για τις μεταμοσχεύσεις θα είναι τα «ξενομοσχεύματα» (που λαμβάνονται από ζώα), αλλά και η «ανάπτυξη στο εργαστήριο πολυδυνάμων εμβρυοκυττάρων από ώριμα δερματικά κύτταρα, εκ των οποίων θα μπορούν να αναπτύσσονται όργανα προς μεταμόσχευση..., χωρίς την χρησιμοποίηση εμβρυϊκών βλαστοκυττάρων από κλωνοποίηση». Στις μεθόδους αυτές δεν υπάρχουν δεοντολογικοί περιορισμοί από την βιοηθική, ούτε δικαιολογημένες αναστολές από λόγους θρησκευτικούς.

π.Θ.Α.Β.

  • Προβολές: 2576