Νεκρολογία: + Παναγιώτης Ταμπαθάνης

Στις 29 Ιουνίου ε.ε. κοιμήθηκε εν Κυρίω ένας απλός άνθρωπος του λαού, οικογενειάρχης, κτηνοτρόφος, με βαθειά ευσέβεια, «καλογερική» ευλάβεια και θυσιαστικό πνεύμα. Πρόκειται για τον μακαρίτη Παναγιώτη Ταμπαθάνη από το Ακραίφνιο Θηβών.

Ο κ. Παναγιώτης συνέδεσε την ζωή του με την Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου – Πελαγίας από τα μικρά του χρόνια, αφού κοντά στην Μονή από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο έβοσκε τα γιδοπρόβατά του. Υπηρέτησε με αυταπάρνηση και την Γερόντισσα Μακρίνα, μάλιστα όταν αυτή ζούσε μόνη της στην Μονή για 17 ολόκληρα χρόνια, και την νέα Αδελφότητα που έχει Πνευματικό τον Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. Ιερόθεο και μονάζει εκεί από τον Ιούλιο του 1987 με την ευλογία του τότε Μητροπολίτου Θηβών και Λεβαδείας και νυν Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου.

Αισθανόταν άνετα στον περιβάλλοντα χώρο της Μονής, τον αγάπησε τόσο πολύ και φρόντιζε να καλλωπίση την κάθε γωνιά του. Όταν είχε λίγο χρόνο στην διάθεσή του, μάλλον επεδίωκε να θυσιάση τον χρόνο που είχε για ξεκούραση, κατέβαινε από την στάνη του για να προσφέρη ακούραστα τις υπηρεσίες του, από την βοήθεια στον καθαρισμό του Ναού μέχρι την τακτοποίηση των ξύλων στην αποθήκη για τον χειμώνα.

Συμμετείχε στο πρόγραμμα και τις ακολουθίες, ιδιαίτερα στις θείες Λειτουργίες-αγρυπνίες. Εξομολογείτο όταν ερχόταν κάποιος Πνευματικός στο Μοναστήρι.

Συμπεριφερόταν με πολύ σεβασμό και απλότητα στις μοναχές, λάμβανε βιβλία και κομποσχοίνια για να κάνη προσευχές στην ερημιά, εκεί που έβοσκε τα ζώα. Ξεκοκκάλιζε την Παρέμβαση και τον Ορθόδοξο Τύπο και ο,τι άλλο του έδιναν οι μοναχές. Το τελευταίο κείμενο που του δόθηκε ήταν «Ο Συμεών», κείμενο που του ταίριαζε, από το βιβλίο Οι ασκητές στον κόσμο.

Είχε πέσει σε βαθειά θλίψη και ήταν απαρηγόρητος, όταν έμαθε για την ασθένεια της μακαριστής Γερόντισσας Φωτεινής και κυρίως με την εκδημία της, όπως και προηγουμένως με την εκδημία της γερόντισσας Μακρίνας και της αδελφής Μαριάμ. Θεωρούσε τον εαυτό του οικείο της Μονής, όπως και ήταν, και δεχόταν από τον κόσμο μαζί με τις μοναχές τα συλλυπητήρια.

Αισθανόταν την προστασία της Παναγίας στην οικογένειά του και έλεγε ότι σε επικίνδυνες στιγμές της ζωής των παιδιών του (Ιωάννου και Νικολέτας) η Παναγία έκαμνε το θαύμα Της.

Ήταν ευαίσθητος άνθρωπος, τίμιος οικογενειάρχης, καλωσυνάτος, κοινωνικότατος, χαιρόταν να συναντά τους επισκέπτες, να μιλάη για το Μοναστήρι, τις μοναχές, να διηγήται περιστατικά και γεγονότα από την ζωή του και τον χώρο.

Αντιμετώπισε την ασθένειά του με πολλή υπομονή, καρτερία και εμπιστοσύνη στην Παναγία.

Πολλά μπορούν να γραφούν για τον κ. Παναγιώτη. Ανήκει στους απλούς ανθρώπους που εύκολα σου δίνουν την "άδεια" να τους πλησιάσης, να γράψης και να μιλήσης γι α?τούς. Γνωρίζοντας την αγάπη και την αφοσίωση που είχε στην Παναγία, τις προσευχές που έκανε σε Αυτήν, τους κόπους του για τον Ναό Της και το Μοναστήρι Της, προσευχόμαστε στην Παναγία να οδηγήση την ψυχή του στην ουράνια απόλαυση αφού Αυτή είναι «η γέφυρα, η μετάγουσα θνητούς προς την αιώνιον Ζωήν».

Μ.Γ