Η Θεολογία και η Ποιμαντική των Ιερών Λειψάνων

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «εργαστήριο αναστάσεως» και θα μπορούσε να λεχθή ακόμη ότι είναι εργαστήριο ιερών λειψάνων.

Η Αποκάλυψη και φανέρωση του Θεού που προσφέρεται στους αγίους γίνεται δια της θεώσεως. Ο άνθρωπος λαμβάνει την Αποκάλυψη, αφού μετέχει της ακτίστου θεοποιού ενεργείας του Θεού. Οπότε η Αποκάλυψη συνδέεται στενώτατα με την θέωση του ανθρώπου. Ο ύψιστος βαθμός της θείας Αποκαλύψεως είναι η Πεντηκοστή. Όταν ο άνθρωπος φθάνη στην θέωση, θεώνεται ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι, γι’ αυτό και έχουμε την ύπαρξη των χαριτοβρύτων και αφθάρτων λειψάνων. Τα ιερά, άφθαρτα και θαυματουργούντα, λείψανα βεβαιώνουν την αλήθεια της Αποκαλύψεως και την εμπειρία της θεώσεως.

Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι, όταν επισκεφθή κανείς τα Μοναστήρια του Αγίου Όρους θα διαπιστώση ότι η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση που θα του γίνη από τους μοναχούς είναι να του προσφέρουν να ασπασθή τα ιερά λείψανα. Και το πιο μικρό κελλί του Αγίου Όρους διαθέτει ιερά λείψανα. Και όταν κανείς το επισκεφθή οδηγείται πρώτα-πρώτα στον Ιερό Ναό για να τα ασπασθή, αφού αυτά αποτελούν την μεγαλύτερη περιουσία και ευλογία της καλύβης.

Η παρουσία της Χάριτος του Θεού στα ιερά λείψανα εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως. Άλλοτε με το άφθαρτο, άλλοτε με την ευωδία, άλλοτε με την θαυματουργία κ.λ.π., και την αισθάνονται εκείνοι που διαθέτουν πίστη και καθαρές πνευματικές αισθήσεις.

Από το βιβλίο του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου «Το Πρόσωπο στην Ορθόδοξη Παράδοση»