Skip to main content

Κωνσταντίνος Παπαπαναγιώτου. Ὁ Νεωκόρος τού Αγίου Δημητρίου

Τήν Τρίτη μέρα τού Πάσχα, μετά από μιά ολιγοήμερη ταλαιπωρία τής υγείας του, πού τόν καθήλωσε στό κρεβάτι τού πόνου τίς τελευταίες ημέρες τής Μ. Τεσσαρακοστής καί τήν Μ. Εβδομάδα, άφησε τόν κόσμο αυτόν, ο επί σαράντα τέσσερα χρόνια νεωκόρος τού Αγίου Δημητρίου Ναυπάκτου, Κωνσταντίνος Παπαπαναγιώτου.

Κωνσταντίνος Παπαπαναγιώτου.  Ὁ Νεωκόρος τού Αγίου ΔημητρίουΟ κυρ-Κώστας, όπως συνήθως τόν προσφωνούσαμε, ήταν ο Νεωκόρος τού Μητροπολιτικού Ναού τής Ναυπάκτου από τό 1956 έως τό 2000.

Ήταν ο δεξιοτέχνης καμπανοκρούστης τής Ναυπάκτου, ο οποίος χτυπούσε μέ κέφι καί περηφάνεια τίς καμπάνες πού δώρισε ο κυβερνήτης Καποδίστριας στόν Άγιο Δημήτριο, μετά τήν απελευθέρωση τής πόλης τό 1829. Στό διακόνημα αυτό, γύρω στά μέσα τής δεκαετίας τού 80, τόν αντικατέστησαν τά σύγχρονα ηλεκτρονικά συστήματα, γιά τά οποία συχνά εξέφραζε τήν δυσφορία του, ενθυμούμενος τίς δικές του ένδοξες ημέρες.

Στήν ζωή του πέρασε πολλές δυσκολίες, γεύτηκε τήν φτώχεια καί τήν πείνα, η οποία τού έδωσε καί παρωνύμιο, αλλά αγωνίστηκε σκληρά, μέ υπόβαθρο μιά απλή λαϊκή πίστη στόν Θεό καί τόν Αη-Δημήτρη.

Η πιό πικρή εμπειρία τής ζωής του ήταν ο θάνατος, σέ τροχαίο δυστύχημα, τού γιού του Αθανασίου, ο οποίος ήταν τό καμάρι του. Νέος Μηχανικός, μέ ζωντάνια καί κοινωνική δράση, μέλος τού Δημοτικού Συμβουλίου Ναυπάκτου, αλλά καί βοηθός του στίς εργασίες του στό Ναό, ξαφνικά τού έφυγε γιά τό αιώνιο ταξίδι.

Τόν θυμόταν συνέχεια. Τακτικά ερχόταν κοντά μας στήν Προσκομιδή, γιά νά μάς πή νά τόν μνημονεύσουμε. Αυτό τό έκανε καί όταν ήταν νεωκόρος στό Ναό, αλλά καί μετά πού έφυγε από τήν υπηρεσία αυτή. Στήν Προσκομιδή επίσης μάς πλησίαζε καί γιά άλλα δικά του πρόσωπα, ζώντα καί κεκοιμημένα, μέ αφορμές τίς γιορτές τους ή κάποιες επετείους μνήμης τους.

Τά τελευταία χρόνια, μέ εμφανή τήν δυσκολία στό βάδισμα, κατέβαινε από τό Κάστρο, όπου ήταν στό σπίτι του, γιά έναν καφέ στό Λιμάνι ή γιά τήν Θ. Λειτουργία στόν Άγιο Δημήτριο.

Η είσοδός του στόν Ναό (τώρα πού ήταν συνταξιούχος) γινόταν συνήθως απ' όλους αισθητή. Λόγω μιάς δυσκολίας του στήν ακοή ο λόγος του ήταν δυνατός. Πρίν προλάβη όμως κανείς νά δυσανασχετήση, η φυσική του ευγένεια καί η κοινωνική του στοιχείωση άλλαζαν τίς διαθέσεις. Μετά τό κερί, τήν προσκύνηση τών εικόνων, περνούσε από τό δεσποτικό γιά νά πάρη τήν ευχή τού Επισκόπου, άν χοροστατούσε, ερχόταν κατόπιν στό Ιερό καί χαιρετούσε προσωπικά όλους τούς Ιερείς πού βρίσκονταν στό Άγιο Βήμα (κάποιες φορές ήταν αρκετοί), ζητώντας καί τίς σχετικές πληροφορίες, άν έβλεπε κάποιον ξένο κληρικό ή διαπίστωνε τήν απουσία κάποιου απ' τούς εφημερίους τού Ναού.

Η ποιότητα τού ανθρώπου φαίνεται σέ μερικές πολύ απλές εκδηλώσεις του. Ενώ πέρασε γενικά δύσκολη ζωή, αυτό πού έβγαζε τά τελευταία χρόνια ήταν μόνο ευγνωμοσύνη. Πρώτα στό Θεό καί τόν Αη-Δημήτρη, πού τόν βοήθησαν νά θρέψη τήν οικογένεια του καί κατόπιν γιά κάποιους ανθρώπους πού τού συμπαραστάθηκαν. Θυμόταν μέ ευγνωμοσύνη τόν Μητροπολίτη Δαμασκηνό Κοτζιά, πού τόν βοήθησε νά απαλλαγή από τίς «συνέπειες» τής συμμετοχής του στήν εθνική αντίσταση, πού είχε κάποια συνέχεια σέ φάση τού εμφυλίου. Τακτικά επίσης μνημόνευε τά εικοσιεπτά χρόνια πού πέρασε μέ προϊστάμενο τού Ναού τόν π. Αθανάσιο Λαουρδέκη χαιρόταν νά λέη ότι πέρασαν μέ ειρήνη καί αγάπη, χωρίς καμμιά δυσάρεστη σκιά στή συνεργασία τους.

Ευχόμαστε, καί εκεί πού τώρα βρίσκεται, νά ζή όλος ειρήνη καί ευγνωμοσύνη μέσα στήν απεριόριστη αγάπη τού Θεού, μέ τήν συντροφιά τών δικών του πού έφυγαν πρίν από αυτόν, αλλά καί τού αγίου Δημητρίου τόν οποίον διακόνησε.

π.Θ.Α.Β.

  • Προβολές: 2561