Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ρασοφόροι καί Μ.Μ.Ε. - Οἱ ἀπαγορεύσεις προκαλοῦν - Γιά προσωπική χρήση

Οἱ ἀπαγορεύσεις προκαλοῦν

Εἶναι γνωστό ὅτι οἱ ἀπαγορεύσεις γενικά προκαλοῦν τό ἐνδιαφέρον γιά τά ἀπαγορευμένα, γι’ αὐτό ἡ ἐγκύκλιος τοῦ θεολόγου Σχολικοῦ Συμβούλου τῆς Λάρισας κ. Ἄχ. Πιτσίλκα, μέ τήν ὁποία συνίστατο στούς θεολόγους καθηγητές νά ἀποτρέπουν τούς μαθητές ἀπό τήν ἀνάγνωση τῶν ἔργων τοῦ Καζαντζάκη, δέν ἦταν δυνατό νά πετύχη τόν σκοπό της.

Στίς μέρες μας ἡ μόνη ἐπιτυχής ἀντίδραση στήν κακοποίηση τῆς ἀλήθειας γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, πού ἐπιχειρεῖ ὁ Καζαντζάκης, εἶναι ἡ μετάδοση στούς μαθητές ὑγιῶν κριτηρίων, ὥστε νά διακρίνουν μόνοι τους τό γνήσιο ἀπό τό νόθο, τήν ἀλήθεια ἀπό τήν πλάνη. Αὐτό βέβαια εἶναι τό δυσκολοτερο, ἀλλά ὅμως τό πιό οὐσιαστικό. Ἡ ἐμπιστοσύνη στίς αὐθεντίες, πού μποροῦν νά ὁρίζουν ἀπαγορεύσεις, ἔχει πρό πολλοῦ ἐκλείψει. Εἴμαστε στήν ἐποχή τοῦ “ἄσε μέ νά κάνω λάθος”. Γι’ αὐτό οἱ ἀπαγορεύσεις, ὅσο κι ἄν προέρχονται ἀπό πραγματική ἀγάπη πρός τούς νέους καί ἀπό εἰλικρινῆ σεβασμό στήν ἀλήθεια, προκαλοῦν, ἐρεθίζουν τήν περιέργεια τῶν νέων, ἀλλά καί τόν θυμό κάποιων πού θέλουν νά θεωροῦνται διανοούμενοι.

Ἀπουσία κριτηρίων

Ἡ “προκληση” τοῦ Σχολικοῦ Συμβούλου κ. Πιτσίλκα ἔφερε στήν ἐπιφάνεια τή νοοτροπία τοῦ γραικυλισμοῦ. Ὁ Καζαντζάκης, ὁ Ἕλληνας λογοτέχνης μέ τήν παγκόσμια προβολή, τό ἀνήσυχο πνεῦμα, αὐτός πού ἔμαθε μέ τόν Ζορμπά ὅλο τόν κόσμο - ἀκόμη καί τούς μαύρους της Ἀφρικῆς - νά χορεύουν συρτάκι, νά ἀμφισβητῆται καί νά ὑβρίζεται;... Πῶς μπορεῖ ἀτιμώρητα νά καθυβρίζονται εἴδωλα; Κάποιοι, γιά νά δείξουν ὅτι εἶναι ἐλεύθερα πνεύματα, ἄλλοι ἀπό ντροπή γιά τό τί θά ποῦν οἱ ξένοι γι’ αὐτά πού λένε ἐκπαιδευτικοί μας γιά τόν Καζαντζάκη εἶπαν διάφορα, μεταξύ των ὁποίων, ὅτι ὁ Καζαντζάκης εἶναι παράδοση τοῦ τόπου μας.

Ἀλήθεια, οἱ εὔθικτοι διανοούμενοι - δημοσιογράφοι καί πολιτικοί - νοιώθουν ὡς παράδοσή τους τόν πουριτανισμό τοῦ Καζαντζάκη καί προσυπογράφουν ἀνεπιφύλακτα ὅσα λέει γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Ἅς εἴμαστε εἰλικρινεῖς καί ἀμερόληπτοι. Ὁ Καζαντζάκης στά ἔργα τοῦ ἐκφράζει μέ μεγάλη δύναμη λόγου τήν προσωπική του περιπέτεια, πού εἶναι σεβαστή, ἀλλά ὄχι πρότυπο. Σέ πολλά σημεῖα τοῦ ἔργου τοῦ πάει ἀντίθετα μέ τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας, τραβά ἕνα δρόμο αἱρετικό. Σεβαστό κι’ αὐτό, ἀλλά δέν εἶναι παράδοση τοῦ τόπου μας.

Ἡ παράδοση τῶν Πατέρων μας μᾶς ἔμαθε, νά ἐκτιμοῦμε τήν ἐξωτερική ὀμορφιά τοῦ λόγου, ἀλλά νά ζητοῦμε τό πνεῦμα τοῦ πίσω ἀπό τίς λέξεις• νά μή ζαλιζόμαστε ἀπό τίς φαντασίες τῶν “τεχνολόγων”, ἀλλά νά ἐμπνεόμαστε ἀπό τίς διδασκαλίες τῶν θεοπτῶν θεολόγων.

Γιά προσωπική χρήση

Σχετικά μέ τήν πρόταση Ὑπουργοῦ τῆς Κυβέρνησης νά ἐπιτραπῆ ἡ καλλιέργεια χασίς γιά προσωπική χρήση - πολύ πιθανό ἀργότερα νά τή δοῦμε νά γίνεται νόμος - ἔχουμε νά κάνουμε τήν ἑξῆς ἁπλή παρατήρηση:

Οἱ Ἕλληνες ὅταν καπνίζουν τσιγάρο προσφέρουν συνήθως καί στήν παρέα τους. Ὅταν πάλι ἔχουν κάποια παραγωγή, προσφέρουν ἕνα δεῖγμα της καί στούς γείτονες. Ποιός θά ἀποκλείση αὐτήν τήν κοινωνική συμπεριφορά ἀπό τήν περίπτωση τῆς καλλιέργειας καί χρήσης τοῦ χασίς;
Αὐτό, βέβαια, χωρίς νά σκεφτόμαστε τό ἐμπορικό δαιμόνιό των Ἑλλήνων.