Skip to main content

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνὸς: Οικογένεια μαρτύρων, Έσπερος και Zωή, Κυριακός και Θεόδουλος 2 Μαΐου

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Στό αγιολόγιο τής Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι καταχωρημένοι καί πολλοί έγγαμοι άγιοι, καθώς καί ολόκληρες οικογένειες.

Οι άγιοι Έσπερος καί Ζωή καί τά τέκνα τους Κυριaκός καί Θεόδουλος έζησαν τόν 2ο αιώνα μ. Χ. στά χρόνια τού αυτοκράτορα Αδριανού. Η ευλογημένη αυτή οικογένεια καταγόταν από τήν Παμφυλία καί όλα τά μέλη της ήσαν δούλοι τού Κάταλλου καί τής Τετραδίας. Πρόκειται γιά ζεύγος ειδωλολατρών, ανθρώπων σκληρών καί μοχθηρών, οι οποίοι συμπεριφέρονταν στούς αγίους μέ πολύ άσχημο τρόπο καί τούς δημιουργούσαν συνεχώς προβλήματα. Τούς έδιναν διαταγές γιά έργα τά οποία δέν τά επέτρεπε τό ιερό Ευαγγέλιο, μέ σκοπό νά τούς φέρουν σέ δύσκολη θέση. Επίσης, δέν τούς επέτρεπαν νά προσεύχονται καί νά ψάλλουν.

Οι ειδωλολάτρες αυτοί, όταν απέκτησαν τό πρώτο τους αγόρι θέλησαν νά γιορτάσουν τό γεγονός καί προσκάλεσαν στό εορταστικό τραπέζι καί τούς δούλους τους, τούς οποίους υποχρέωσαν νά φάνε ειδωλόθυτα, δηλαδή σφάγια τά οποία είχαν προσφερθή ως θυσία στά είδωλα. Οι άγιοι, όπως ήταν φυσικό, αρνήθηκαν, καί τότε ο Κάταλλος άναψε μεγάλο κλίβανο καί αφού τόν πύρωσε καλά, τούς έριξε μέσα καί τούς τέσσερεις, ελπίζοντας ότι θά λιώσουν καί τά οστά τους ακόμη καί θά εξαφανισθούν τελείως. Τό επόμενο πρωΐ άνοιξαν τόν κλίβανο καί βρήκαν τά ιερά λείψανα τών μαρτύρων σέ στάση προσευχής. Ανέδιδαν δέ εξαίσια ευωδία.

Ο βίος καί η πολιτεία τους μάς δίνουν τήν αφορμή νά τονίσουμε τά ακόλουθα:

Πρώτον. Τό μαρτύριο τών αγίων ομοιάζει μέ τό μαρτύριο τών τριών παίδων στήν Παλαιά Διαθήκη, οι οποίοι ρίφθηκαν από τόν ειδωλολάτρη βασιλέα τής Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορα στήν «κάμινον τού πυρός τήν καιομένην», επειδή αρνήθηκαν νά προσκυνήσουν τήν εικόνα τήν χρυσή, τήν οποία εκείνος έστησε, θεοποιώντας τόν εαυτό του. Καί ενώ όλοι οι λαοί καί όλες οι φυλές πού κατοικούσαν τήν Βαβυλώνα έσκυψαν καί προσκύνησαν τήν εικόνα, οι τρείς παίδες, πού ονομάζονταν Ανανίας, Αζαρίας καί Μισαήλ, αρνήθηκαν νά τήν προσκυνήσουν, επειδή πίστευαν συνειδητά στόν αληθινό Θεό τών Πατέρων τους καί μόνον Αυτόν λάτρευαν καί προσκυνούσαν καί όχι ανθρώπους καί άψυχα είδωλα. Μέ άλλα λόγια δέν θέλησαν νά παραβούν τήν εντολή τού Θεού, πού λέγει: «Κύριον τόν Θεόν σου προσκυνήσης καί αυτώ μόνω λατρεύσης». Αλλά μέσα σέ τόσο μεγάλη φωτιά αντί νά καούν εδροσίζονταν, επειδή μέσα στήν κάμινο κατέβηκε τό Δεύτερο Πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος, ο τής Μεγάλης Βουλής Άγγελος, ο άσαρκος Λόγος, καί μετέβαλε τό πύρ σέ δρόσο. Καί γι’ αυτό οι τρείς παίδες, γεμάτοι ευγνωμοσύνη καί πνευματική αγαλλίαση υμνούσαν καί δοξολογούσαν τόν Θεό τών Πατέρων τους, πού τούς έσωσε, αλλά καί κατήσχυνε τόν ειδωλολάτρη βασιλέα, ο οποίος τούς είχε ρωτήσει, μέ μεγάλη αλαζονία: «Ποιός Θεός είναι δυνατότερος από μένα, γιά νά μπορέση νά σάς γλιτώση από τά χέρια μου;».

Κάτι ανάλογο συνέβη καί μέ τήν αγία αυτή οικογένεια. Τό Δεύτερο Πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος, ο σεσαρκωμένος Λόγος, ο Χριστός, τόν Οποίον ομολογούσαν καθημερινά μέ τόν τρόπο τής ζωής τους, παρέλαβε τίς ψυχές τους καί διεφύλαξε τά ιερά λείψανά τους, ούτως ώστε νά τά έχουν οι πιστοί ως θησαυρό αδαπάνητο καί νά τά ασπάζονται, γιά νά λαμβάνουν τήν ευλογία τών αγίων. Επομένως, Αυτός πού έσωζε τούς ανθρώπους τού Θεού τότε καί τώρα είναι ο Θεός Λόγος. Η διαφορά είναι ότι στήν Παλαιά Διαθήκη ήταν άσαρκος, ενώ στήν Καινή Διαθήκη είναι σεσαρκωμένος. Ήταν όμως, είναι καί θά είναι πάντοτε η βακτηρία καί τό στήριγμα, η δύναμη καί η παρηγοριά τών ελπιζόντων σέ Αυτόν.

Δεύτερον. Ο σεβασμός τής ελευθερίας τού συνανθρώπου μας, τής ιδιαιτερότητάς του, τής θρησκείας του, τού χρώματός του κ.λ.π. είναι δείγμα πολιτισμού, ενώ η άσκηση βίας εναντίον του, κυρίως όταν αυτός βρίσκεται σέ μειονεκτική θέση, φανερώνει βαρβαρότητα. Ο λογοτέχνης τής ρωμηοσύνης Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο οποίος εφέτος, μέ αφορμή τήν συμπλήρωση εκατόν ετών από τήν κοίμησή του, τιμάται ιδιαιτέρως στήν Πατρίδα μας, διερωτάται μέ τόν δικό του χαρακτηριστικό τρόπο: «Έως πότε θά είμαστε βάρβαροι καί θά θέλουμε νά επιβάλλουμε βία στούς άλλους;».

Η ελευθερία είναι δώρο τού Θεού καί πρέπει όλοι νά τήν σεβόμαστε, αφού περισσότερο από όλους τήν σέβεται Εκείνος πού τήν έδωσε. Όσοι εβίωσαν ή βιώνουν τήν σκλαβιά, τήν κάθε είδους σκλαβιά, αυτοί καταλαβαίνουν περισσότερο από όλους τήν αξία τής ελευθερίας. Θυμάμαι ένα περιστατικό, πού διάβασα, σχετικό μέ έναν πρόσφυγα από τήν Μ. Ασία, ο οποίος κατέφθασε τό 1922 μαζί μέ άλλους ταλαιπωρημένους καί ξεριζωμένους Ρωμηούς στό λιμάνι τού Πειραιά. Μόλις κατέβηκε από τό καράβι είδε ένα παιδί πού πουλούσε καρδερίνες καί αγόρασε μία. Αφού τήν χάϊδεψε, τήν άφησε νά πετάξη ελεύθερη. Εκείνη έκανε νά πετάξη, αλλά τά φτερά της έμοιζαν μουδιασμένα καί δυσκολευόταν νά πετάξη καί γι’ αυτό κάθησε στό κατάρτι ενός πλοίου. Κάποια παιδιά πού τριγύριζαν στό λιμάνι καί τήν είδαν, ανέβηκαν στό πλοίο καί προσπάθησαν νά τήν πιάσουν καί νά τήν σκλαβώσουν ξανά. Τότε ο μεσόκοπος πρόσφυγας, πού βίωσε γιά χρόνια τήν σκλαβιά στό «πετσί» του, τά κυνήγησε μονολογώντας: «Στήν ελευθερία γεννήθηκαν, πού νά ξέρουν τί θά ειπή σκλαβιά».

Η στέρηση, όμως, τών δημοκρατικών δικαιωμάτων καί τής ελευθερίας τών άλλων δέν επιβάλλεται μόνον από ξένα Κράτη ή από Κράτη μέ απολυταρχικά καθεστώτα, αλλά καί από μεμονωμένα άτομα μέσα στόν χώρο εργασίας, αλλά ακόμη καί μέσα στήν ίδια τήν οικογένεια. Επειδή υπάρχουν πολλοί πού επαγγέλλονται τόν δημοκράτη, αλλά μέσα στήν οικογένειά τους ή στόν χώρο εργασίας τους, όταν έχουν κάποια εξουσία, είναι δικτατορίσκοι.

Τό αγαθό τής ελευθερίας είναι ασφαλώς ανεκτίμητο, αλλά πολυτιμότερη είναι σίγουρα η εσωτερική ελευθερία. Αυτήν κανείς δέν μπορεί νά τήν αφαιρέση από τόν άνθρωπο εκτός καί άν τήν απεμπολήση μόνος του, επιθυμώντας νά παραμείνη σκλάβος τών παθών του.

Όποιος κατόρθωσε, μέ τήν Χάρη τού Θεού καί τόν προσωπικό του αγώνα, νά κυριαρχήση στά πάθη του, αυτός είναι αληθινά ελεύθερος.

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ

  • Προβολές: 3058