Κύριο Θέμα: Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν κριτής τοῦ σύγχρονου εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ - Παῦλος ὁ Θειότατος νοῦς

Κατά τό διάστημα 26 - 29 Ἰουνίου πραγματοποίηθηκαν στήν Βέροια μέ ἐπιτυχία τά Γ’ Παύλεια.

Τά Παύλεια, μέ τήν σημερινή τους μορφή, θεσμοποιήθηκαν ἀπό τόν νῦν Μητροπολίτη Βεροίας κ. Παντελεήμονα, καί περιλαμβάνουν ἐπιστημονικό Συνέδριο καί ἑορταστικές ἐκδηλώσεις πρός τιμήν τοῦ ἰδρυτοῦ τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας Ἀποστόλου Παύλου. Ἐπιστέγασμα τῶν ἐκδηλώσεων ἀποτελεῖ ἡ ἐν πομπή μετάβαση τοῦ Κλήρου καί τοῦ λαοῦ τῆς πόλεως ἀπό τόν καθεδρικό Ναό στό σωζόμενο Βῆμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (τό μέρος ὅπου μίλησε στούς Βεροιεῖς πρίν δύο χιλιάδες περίπου χρόνια ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν) ὅπου τελεῖτε Μέγας Ἀρχιερατικός Ἑσπερινός.

Ὁ Ποιμενάρχης μας, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μετέφερε στό ἐπιστημονικό Συνέδριο τόν χαιρετισμό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ἐπίσης, ἐκφώνησε τόν θεῖο λόγο κατά τήν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου. Στό κήρυγμά του ἀναφέρθηκε στόν “θειότατο νού” τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, καί στά τρία στοιχεῖα πού συγκροτοῦν τήν προσωπικότητά του, ἤτοι: α) τήν ἑβραϊκή σκέψη καί τήν τήρηση τοῦ νόμου, β) τήν ἰδιότητα τοῦ Ρωμαίου πολίτη σέ σχέση μέ τήν γνώση τῆς ἑλληνικῆς σοφίας, καί γ) τό ὅτι ἦταν φορεύς τῆς θείας Ἀποκαλύψεως.

Ἀπό αὐτά τά τρία στοιχεῖα τά δύο πρῶτα ἦταν ἁπλῶς βοηθητικά γιά τήν προετοιμασία τοῦ (τό πρῶτο) καί τήν ἀπήχηση τοῦ κηρύγματός του στήν Οἰκουμένη (τό δεύτερο). Ἐκεῖνο ὅμως πού τόν καθόρισε ἦταν ἡ ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς, μέσα στήν ὁποία “ταύτισε τόν Κύριό της Δόξης, τόν Γιαχβέ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τόν Ὁποῖον ζοῦσε κατά τήν περίοδο τοῦ νόμου, μέ τόν ἐνανθρωπίσαντα Χριστό”. Γι’ αὐτό, τόνισε ὁ Σεβασμιώτατος, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δέν εἶναι οὔτε Ἰουδαῖος, οὔτε Ἕλληνας ἤ Ἑλληνιστής, ἀλλά Ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιά νά καταλήξη: “ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ... εἶναι κριτής τοῦ σύγχρονου εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι δημιούργημα τῶν ἀνακατατάξεων πού ἔγιναν στόν δυτικό χῶρο, μέ τήν κάθοδο στήν Εὐρώπη τῶν Γερμανικῶν φυλῶν, μέ τήν παγανιστική καί φυλετική τους νοοτροπία.

Ὁ σύγχρονος εὐρωπαϊκός πολιτισμός διακρίνεται γιά τήν ἑβραϊκή σκέψη καί νοοτροπία, ὄχι ὅμως ὅπως τήν ζοῦσε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τήν παγανιστική ἀντίληψη, ὅπως παρερμηνεύθηκε στήν Δύση, δηλαδή ἀπό τήν Ἑλληνική σοφία, τήν ὁποία ἀπέκοψαν ἀπό τήν συνέχειά της, πού εἶναι ἡ Πατερική διδασκαλία, διακρίνεται γιά τήν εὐδαιμονία καί τόν ἀτομικιστικό τρόπο ζωῆς. Οἱ “Ἐκκλησίες” τῆς Δύσεως ἀποθέωσαν τήν ἀνθρώπινη αὐθεντία καί τήν ἀνθρώπινη ὀργάνωση σέ βάρος τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος Χριστοῦ, εἰσήγαγαν τούς διαλεκτικούς συλλογισμούς σέ βάρος τῶν ἀποδεικτικῶν συλλογισμῶν καί ἀνέτρεψαν τόν πατερικό λόγο, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο οἱ ἅγιοι θεολογοῦν ἀλιευτικῶς καί ὄχι ἀριστοτελικῶς.

Σήμερα ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν σκέψη καί τήν ἐμπειρία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὅπως διασώζεται μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν ἀποκαλυπτική ἐμπειρία, τήν θεοποιό ἀγάπη καί τήν ὑψοποιό ταπείνωση, τήν ἑνότητα τῆς πίστεως. Γι’ αὐτό παρακαλοῦμε τόν θεῖο Ἀπόστολο, πού εἶναι τό καύχημα τῆς οἰκουμένης, νά φωτίση τήν οἰκουμένη γιά νά ζήση κάτω ἀπό τό φῶς τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου τῆς δόξης, ὥστε νά βιωθῆ ἕνας ἄλλος τρόπος ζωῆς, πού νά ἔχη σχέση μέ τήν δόξα τῶν ἐσχάτων, ἀλλά καί μέ τήν ἐσχατολογική προσδοκία”.

Ἡ φιλοξενία πού προσφέρθηκε ἀπό τήν τοπική Ἐκκλησία σέ ὅλους τους ἐκπροσώπους τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καί Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, καθώς καί στούς Συνέδρους ἦταν πράγματι ἀβραμιαία.

Ν.Γ.