Γράφτηκε στις .

Ὁ χρυσὸς τῆς Ρωμηοσύνης

Ὑπάρχουν Νεοέλληνες ποὺ αἰσθάνονται Εὐρωπαῖοι σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τους, καὶ ὑπάρχουν Νεοέλληνες ποὺ αἰσθάνονται ὅτι ἔχουν μιὰ πνευματικὴ ὑποδομὴ ποὺ διαφέρει σαφῶς ἀπὸ αὐτὴν ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα στὴν "ἄρχουσα" τάξη τῆς Εὐρώπης.

Τὸ πρόβλημα αὐτὸ δὲν εἶναι σημερινό... Πρόκειται βασικὰ γιὰ διαφορετικὴ στάση ζωῆς, ὅπως φαίνεται στὴν διάσταση ἀπόψεων μεταξὺ τῶν ὀρθολογιστῶν-στοχαστῶν θεολόγων καὶ τῶν ἡσυχαστῶν θεολόγων τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Μποροῦμε νὰ σχηματοποιήσουμε τὴν διαφορὰ αὐτὴ μὲ τοὺς ὅρους Ρωμηοσύνη καὶ Φραγκοσύνη.

Φυσικά, ὅταν κάνουμε λόγο γιὰ Ρωμηοσύνη, δὲν πρέπει νὰ τὴν ἐννοοῦμε ἰδεολογικὰ καὶ ἐθνικιστικά. Πέρα ἀπὸ τὴν ἀναφορὰ στὰ ἱστορικὰ πλαίσια τοῦ ὅρου, τὰ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητα στοιχεία, ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι τρόπος ζωῆς, διακρίνεται γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν ἑλληνικὴ παράδοση καὶ τὴν πολυεθνικότητα. Αὐτὸ ἀκριβῶς βιώθηκε, μὲ διαφορετικοὺς τρόπους, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Ὀθωμανικῆς κυριαρχίας.

Ρωμηοσύνη, τελικά, εἶναι ἡ αὐθεντικὴ καὶ ρεαλιστικὴ ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Ρωμηοὶ εἶναι ὅσοι, ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀγαποῦν εἰλικρινὰ καὶ θυσιαστικά, ὑπομένουν στὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς, εὐγνωμονοῦν καὶ εὐχαριστοῦν τὸν Θεό, ἔχουν προσευχητικὴ ὕπαρξη, ἀφοῦ ἀπὸ τὰ ἔγκατα τῆς ὑπάρξεώς τους βγαίνει ἀβίαστα καὶ αὐθόρμητα τὸ "δόξα σοι ὁ Θεός", ξέρουν νὰ συγχωροῦν καὶ νὰ εὐεργετοῦν καὶ τοὺς μεγαλύτερους ἐχθρούς, εἶναι ταπεινοί, μέσα ἀπὸ τὸν ἀγῶνα τοῦ θυμικοῦ τῆς ψυχῆς, γιὰ νὰ παραμένουν στὴν τάξη τῶν θεουμένων.

Τὸ βιβλίο (Γέννημα καὶ θρέμμα Ρωμηοί) ... ἐξαγάγη μερικὰ ἀτόφια ψήγματα χρυσοῦ, ἀπὸ τὸν θησαυρὸ τοῦ ἁγίου ὅρους τῆς Ρωμηοσύνης, ποὺ βιώνεται μέχρι καὶ σήμερα ἀπὸ πολλοὺς ἀνθρώπους. Τελικά, αὐτὲς οἱ πλάκες χρυσοῦ εἶναι ὁ πλοῦτος καὶ ἡ δύναμη τοῦ Ἔθνους μας. Ἡ ἀπώλειά τους θὰ καταστρέψη ὄχι ἁπλῶς τὴν ἐθνικὴ οἰκονομία, ἀλλὰ κυρίως τὴν ἐθνικὴ ταυτότητά μας, καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι ἐθνικὴ τραγωδία.

(Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἰερόθεος, Γέννημα καὶ θρέμμα Ρωμηοί, 1993)

ΧΩΡΙΟ