Γεγονότα καὶ Σχόλια: Εἰλικρίνεια μὲ σύνεση - Προσχηματικὴ εἰλικρίνεια

Εἰλικρίνεια μὲ σύνεση

Εἶναι φοβερὸ πρᾶγμα ἡ πολύπλευρη δημοσιογραφικὴ ἐνημέρωση καὶ ὁ πληθωρικὸς πολιτικὸς λόγος, ποῦ διαχέεται μέσα στὴν κοινωνία ἀπὸ τὴν τηλεόραση καὶ τὸ ραδιόφωνο, νὰ μὴ μποροῦν νὰ δώσουν στὸν λαὸ νὰ καταλάβη μερικὰ πολὺ ἁπλὰ καὶ βασικὰ πράγματα, τὰ ὁποία ἀφοροῦν τὴν κρίση ποῦ διερχόμαστε, ὅπως: Ἦταν δυνατὸν νὰ ἀποφύγουμε τὴν ἔνταξή μας στὸ Δ.Ν.Τ.; Τὸ ἔλλειμα τοῦ 2009 διογκώθηκε τεχνικὰ ἢ ἦταν φυσικὴ συνέπεια τῆς μέχρι τότε ἀκολουθούμενης πολιτικῆς; Τὸ μνημόνιο εἶναι ἀδιαπραγμάτευτο ἢ μποροῦμε ἀκίνδυνα νὰ τὸ διαπραγματευτοῦμε; Μποροῦμε νὰ τὸ καταγγείλουμε καὶ νὰ παραμείνουμε στὸ εὐρὼ ἢ ἅμα τὴ καταγγελία θὰ ἀπέλθουμε ἑκουσίως ἢ ἀκουσίως εἰς τὰ ἴδια;

Οἱ ἀπαντήσεις στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ δὲν ἀπαιτοῦν ἐμπνευσμένη πολιτικὴ σκέψη. Εἶναι ἁπλοὶ ἀριθμοὶ ἢ σαφεῖς διατάξεις νόμων καὶ συμβάσεων. Ὅμως, ὅλα ἀφήνονται νὰ εἶναι θολά, ὅλα γιὰ τὸ πλατὺ κοινὸ παραμένουν ἀναπάντητα καὶ ἐπικρατοῦν ἁπλῶς κάποιες συνθηματικὲς ἀπαντήσεις. Τὰ παραπάνω δὲν τὰ σημειώσαμε γιὰ νὰ διατυπώσουμε πολιτικοὺς σχολιασμούς, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπισημάνουμε τὸ πρόβλημα τῆς εἰλικρίνειας, ἡ ὁποία εἰλικρίνεια, στὴν πεπτωκυία κατάσταση ποῦ βρισκόμαστε, εἶναι ὄντως προβληματική. Κι’ αὐτὸ γιατί μπορεῖ νὰ σώση, ἀλλὰ καὶ νὰ καταστρέψη, νὰ φωτίση, ἀλλὰ καὶ νὰ συσκοτίση.

Ἕνας ὑπεύθυνος ἡγέτης, γιὰ παράδειγμα, δὲν μπορεῖ νὰ ἐξομολογεῖται μὲ εἰλικρίνεια τὰ τρωτὰ τοῦ κράτους τοῦ σ’ αὐτοὺς ποῦ μποροῦν νὰ τὰ ἐκμεταλλευθοῦν, οὔτε γιὰ τὴν «διαύγεια» τῶν ἐπιλογῶν του μπορεῖ νὰ βγάζη στὸ διαδίκτυο τὰ μυστικὰ τῆς διπλωματίας καὶ τοῦ στρατοῦ. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ καθένας μας δὲν εἶναι συνετὸ ν’ ἀποκαλύπτη τὶς ἐσωτερικές του πληγὲς στὸν ὁποιοδήποτε, οὔτε, ἐπίσης, ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἐπιβαρύνουμε τὰ πρόσωπα ποῦ ἀγαποῦμε μὲ τὶς στεναχώριες μᾶς ποῦ δὲν εἶναι ἱκανὰ νὰ σηκώσουν. Ὅλα ἀποκαλύπτονται μόνον στὸν πνευματικό μας ἰατρό. Ἐλπίζουμε τὸ ὅτι ὅλα ἀφήνονται θολὰ στὸ πολιτικὸ τοπίο νὰ ὀφείλεται στὴν μετὰ συνέσεως εἰλικρίνεια.

Προσχηματικὴ εἰλικρίνεια

Ὁ πρίγκηπας Πέτρος Ἀλεξάντροβιτς, στὸ μυθιστόρημα τοῦ Ντοστογιέφσκυ «Ταπεινωμένοι καὶ καταφρονεμένοι», λίγο μεθυσμένος, σὲ μιὰ ἐξομολογητικὴ ἔξαρση, τὴν ὁποία τὴν προγραμμάτισε μὲ σκοπιμότητα, λέει στὸν Βάνια (ποῦ μέσα στὸ μυθιστόρημα εἶναι ὁ συγγραφέας): «Θὰ σᾶς πὼ ἕνα πρᾶγμα: Ἂν ἤτανε δυνατό, (ἔχοντας ὅμως ὑπ’ ὄψη μου τὴν ἀνθρώπινη φύση, εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατο) ν’ ἀποκαλύψη καθένας μας ὅλες τοῦ τὶς βαθύτερες σκέψεις καὶ νὰ ἐκθέση ἄφοβα, ὄχι μονάχα αὐτὰ ποῦ δὲν τολμάει νὰ πὴ σὲ κανέναν, ὄχι μονάχα αὐτὰ ποῦ δὲν τολμάει νὰ πὴ στοὺς καλλίτερους φίλους του, ἀλλὰ κι’ αὐτὰ ἀκόμα ποῦ δὲν τολμάει νὰ ὁμολογήση στὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό, θ’ ἁπλωνότανε πάνω σ’ ὁλόκληρη τὴ γῆ μιὰ τέτοια βρῶμα, ποῦ θὰ πνιγόμαστε ἀπὸ δαύτη ὅλοι. Νὰ γιατί, ἐν παρενθέσει, εἶναι τόσο πολύτιμες οἱ κοσμικές μας συμβατικότητες καὶ ὁ καθωσπρεπισμός μας».

Αὐτὸ βόλευε νὰ πὴ ἕνας προσχηματικὰ εἰλικρινής, ὁ ὁποῖος δὲν μποροῦσε νὰ φαντασθῇ ὅτι ἡ ἀποκάλυψη αὐτὴ θὰ ἅπλωνε πάνω στὴ γῆ καὶ τὸ ἄρωμα τῆς καθαρότητας καὶ τῆς ἀγάπης τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι μὲ τὶς προσευχές τους στηρίζουν τὴν Οἰκουμένη, στηρίζουν καὶ τώρα τὴν πολιτικὰ καὶ οἰκονομικὰ παραπαίουσα Ἑλλάδα.

π.Θ.Α.Β.