Κυριακή Ε' Ματθαίου, 8 Ἰουλίου - Ὁ δαίμονας καὶ οἱ δαιμονισμένοι

Γραπτὸ κήρυγμα

Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ διαβάστηκε σήμερα στὴν θεία Λειτουργία, ἀναφέρθηκε στὸ θαῦμα ποὺ ἔκανε ὁ Χριστὸς στὴν χώρα τῶν Γεργεσηνῶν, ὅταν θεράπευσε δύο δαιμονισμένους. Θὰ ἐπιμείνουμε σὲ δύο σημεῖα ποὺ πρέπει ἰδιαιτέρως νὰ προσέξουμε.

Τὸ πρῶτον εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὸν δαίμονα. Μὲ τὴν λέξη αὐτὴ δηλώνεται ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος εἶναι ἰδιαίτερο πρόσωπο καὶ προηγουμένως ἦταν ἄγγελος, ἀλλὰ μὲ τὴν ὑπερηφάνειά του ἔγινε ἄγγελος τῆς κακίας, διάβολος ποὺ διαβάλλει συνεχῶς τὸν Θεὸ στοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἀνθρώπους στὸν Θεό.

Στὴν περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα γράφεται ὅτι πολλοὶ δαίμονες εἰσῆλθαν μέσα στὸ σῶμα δύο δυστυχισμένων ἀνθρώπων καὶ ὁμιλοῦσαν μέσα ἀπὸ αὐτούς. Ἔτσι, ἔχουμε μιὰ συνάντηση τοῦ Χριστοῦ μὲ τοὺς δαίμονες. Δὲν ὑπάρχει καμμιὰ σχέση μεταξὺ αὐτῶν, ὅπως τὸ εἶπαν οἱ ἴδιοι: «Τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ;» (Μάτθ. ἡ', 29). Μάλιστα, ὑπάρχει τεράστια διαφορά. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἀγάπη, ἐνῷ οἱ δαίμονες διακατέχονται ἀπὸ μῖσος πρὸς τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὴν κτίση. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἐνῷ οἱ δαίμονες εἶναι πνεύματα τῆς πλάνης. Ὁ Χριστὸς εὐεργετεῖ τοὺς ἀνθρώπους, ἐνῷ οἱ δαίμονες τοὺς κακοποιοῦν.

Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Τοῦ ἐνίκησε τὸν διάβολο, τὸν θάνατο καὶ τὴν ἁμαρτία. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης γράφει: «εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἵνα λύση τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου» (Α' Ἰω. γ', 8). Ἄλλωστε, αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ ὅσα εἶπαν τὰ δαιμόνια στὸν Χριστό: «ἦλθες ὦδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;» (Μάτθ. ἡ', 29). Ὁ Χριστὸς ἐνίκησε τὸν διάβολο μὲ τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάστασή Τοῦ, ἀλλὰ ἡ τελικὴ νίκη Τοῦ καὶ ἡ βάσανος τοῦ διαβόλου θὰ γίνη κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία. Μέχρι τότε τὸν ἀφήνει νὰ πειράζη τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἔτσι δοκιμάζεται ἡ προαίρεση τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ ἀπολαύσουν τὰ βραβεῖα τῶν ἀγώνων τους.

Τὸ δεύτερον εἶναι ὅτι ὑπάρχουν καὶ οἱ δαιμονισμένοι ἄνθρωποι, ἐκεῖνοι ποὺ τοὺς ἀφήνουν νὰ εἰσέρχωνται μέσα στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα τους. Στὴν συγκεκριμένη περίπτωση, δηλαδὴ στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, φαίνεται ὅτι οἱ δαίμονες εἶχαν εἰσέλθει καὶ μέσα στὸν ἐγκέφαλο τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, σκέπτονταν καὶ ὁμιλοῦσαν ἀντὶ ἐκείνων. Εἶναι φοβερὸ νὰ βλέπη κανεὶς ἕνα τέτοιο θέαμα. Ὁ ἄνθρωπος, τὸ ὡραιότερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνεται δοῦλος τῶν δαιμόνων, ὑποχείριο σκοτεινῶν πνευμάτων, ἕρμαιο τῶν παθῶν!

Ἡ εἴσοδος τῶν δαιμόνων μέσα στὸν ἄνθρωπο γίνεται μὲ τοὺς λογισμούς, οἱ ὁποῖοι μετατρέπονται σὲ ἐπιθυμίες καὶ καταλήγουν σὲ ἁμαρτίες καὶ πάθη. Τὰ πάθη εἶναι οἱ κακοήθεις πνευματικοὶ ὄγκοι στὸν ψυχικὸ ὀργανισμό. Μὲ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ πάθη ὁ διάβολος ἀποκτᾶ κυριαρχία πάνω στὸν ἄνθρωπο, καταργεῖ τὴν πνευματικὴ ἐλευθερία του καὶ τὸν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης θὰ γράψη ὅτι κάθε ἕνας ποὺ ἁμαρτάνει εἶναι ἀπὸ τὸν διάβολο, εἶναι παιδὶ τοῦ διαβόλου. Μάλιστα γράφει ὅτι ὑπάρχουν μερικὰ σημεῖα ποὺ ξεχωρίζουν τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὰ τέκνα τοῦ διαβόλου. Ποιά εἶναι αὐτά; Γράφει: «πὰς ὁ μὴ ποιῶν δικαιοσύνην οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ» (Α' Ἰω. γ', 10). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἐκεῖνος ποὺ ἀδικεῖ τοὺς ἀνθρώπους καὶ δὲν τοὺς ἀγαπᾶ εἶναι τέκνο-παιδὶ τοῦ διαβόλου.

Ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ στὴν ὁποία ὑπάρχουν πολλὰ προσωπικὰ καὶ κοινωνικὰ προβλήματα, ἀναστατώσεις καὶ διασαλεύσεις τοῦ κοινωνικοῦ χώρου. Γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων αὐτῶν ἀγωνίζονται οἱ ἄνθρωποι καὶ ἀναπτύσσονται διάφορες ἐπιστῆμες ἀνθρωπολογικές, κοινωνιολογικές, ψυχολογικὲς κλπ. Δὲν μποροῦμε, βέβαια, νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν προσφορὰ τοὺς καὶ μάλιστα ὅταν ζοῦμε σὲ μιὰ πτωτικὴ κοινωνία, ἀλλὰ πρέπει νὰ τονισθῇ ὅτι ἡ κύρια αἰτία τῶν κακοδαιμονιῶν εἶναι ἡ πολεμικὴ τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ κυρίως ἡ ἐπίδρασή του σὲ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ἀνοχύρωτοι, ποὺ δὲν θέλουν νὰ προστατευθοῦν ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως, πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐναντίον τοῦ διαβόλου στὸν χῶρο τῶν αἰσθήσεων, τῆς φαντασίας, τῶν λογισμῶν καὶ τῶν ἐπιθυμιῶν, καὶ νὰ μὴν τοῦ ἐπιτρέπουμε νὰ εἰσέρχεται μέσα στὸν ἐσωτερικό μας χῶρο γιὰ νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι.

Ὁ Μητροπολίτης

Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ