Κύριο ἄρθρο: Μιὰ ἐπέτειος τῆς «Ἐκκλησιαστικῆς Παρέμβασης»

Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ἡ ζωή μας εἶναι γεμάτη ἐπετείους ἀπὸ διάφορα γεγονότα ποῦ συνδέονται μὲ μᾶς, τὰ ἔργα μας καὶ τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους, ἀκόμη καὶ μὲ ἐθνικὰ γεγονότα. Πορευόμαστε συνεχῶς, ταξιδεύουμε, περνᾶμε διάφορα μέρη, ἡ ζωή μας εἶναι ἕνα συναρπαστικὸ ταξίδι, μέσα ἀπὸ λυπηρὰ καὶ εὐχάριστα γεγονότα, ἀπὸ δοκιμασίες καὶ πειρασμούς, ἀπὸ δυσκολίες καὶ εὐκολίες. Εἶναι γεγονότα ποῦ μᾶς σημαδεύουν, μᾶς ἐντυπωσιάζουν, μᾶς ἐκπλήσσουν, μᾶς λυποῦν.

Μιὰ τέτοια ἐπέτειο γιορτάζουμε καὶ ὅσοι ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἔκδοση αὐτῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἐφημερίδος, τῆς «Ἐκκλησιαστικῆς Παρέμβασης», μὲ τὴν συμπλήρωση τοῦ διακοσιοστοῦ (200οῦ) φύλλου κυκλοφορίας της, στὰ δέκα ἑπτὰ χρόνια ἐκδόσεώς της. Πρόκειται γιὰ διακόσιους μῆνες, ἀφοῦ στὴν ἀρχὴ κάθε μῆνα ἐκδίδεται ἡ Ἐφημερίδα μας καὶ ἀποστέλλεται στοὺς συνδρομητές της ἀπανταχοῦ τῆς γῆς, ἀλλὰ καὶ ἀναρτᾶται στὸ διαδίκτυο γιὰ νὰ διαβαστῇ ἀπὸ περισσότερους ἀναγνῶστες. Εἶναι ἕνα σημαντικὸ γεγονὸς γιὰ τὴν μικρή μας Μητρόπολη.

Στὸ πρῶτο φύλλο τῆς Ἐφημερίδος καὶ μάλιστα στὸ κύριο ἄρθρο καθόριζα τὸν σκοπό της. Ἀφοῦ τονιζόταν ἡ ἀνάγκη γραπτῆς ἐπικοινωνίας μὲ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας, στὴν συνέχεια προσδιοριζόταν ὁ σκοπὸς τῆς ἐκδόσεως, ὅπως δείχνει ὁ τίτλος «Ἐκκλησιαστικὴ Παρέμβαση». Γραφόταν ὅτι στὰ διάφορα προβλήματα στὶς σύγχρονες κοινωνίες «ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ παρεμβαίνη δημιουργικά, προσφέροντας τὸν δικό της οὐσιαστικὸ λόγο. Βέβαια, ἡ παρέμβαση αὐτὴ πρέπει νὰ διαφέρη ἀπὸ ἄλλες παρεμφερεῖς παρεμβάσεις. Αὐτὸ λέγεται γιατί σήμερα ἐπικρατεῖ μιὰ ἐπίπεδη ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει οὐσιαστικὸ λόγο, γιατί ἡ ἐπίπεδη διάσταση πρέπει νὰ εἶναι συνάρτηση τῆς κατακόρυφης διάστασης. Ὁ ἐκκλησιαστικὸς λόγος ἔχει μιὰ δυναμικότητα, ἐπειδὴ εἰσχωρεῖ στὸ βάθος τῶν προβλημάτων, δὲν ἐπηρεάζεται ἢ τοὐλάχιστον δὲν πρέπει νὰ ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια καὶ τὸν λαϊκισμό».

Στὸ τέλος κατέληγα μὲ μιὰ εὐχή: «Εὔχομαι δύναμη καὶ φωτισμὸ τόσο στοὺς πολύτιμους συνεργάτες μου, ποῦ θὰ ἔχουν τὴν γενικὴ εὐθύνη αὐτῆς τῆς ἔκδοσης, ὅσο καὶ στοὺς ἀναγνώστας, ὥστε ἡ παρέμβαση τῆς Ἐκκλησίας νὰ εἶναι οὐσιαστικὴ καὶ ὠφέλιμη». Ἀπὸ τὸν Ἰανουάριο τοῦ ἔτους 1996 μέχρι σήμερα ἡ Ἐφημερίδα, σὰν μιὰ μικρὴ βαρκούλα, ξεκινοῦσε κάθε μῆνα τὸ ταξίδι της γιὰ νὰ πηγαίνη στὰ σπίτια τῶν συνδρομητῶν της καὶ νὰ ξεφορτώνη τὰ «ἐμπορεύματά» της, τὸν θεολογικὸ λόγο γιὰ κάθε γεγονὸς ποῦ ἀπασχολοῦσε τὴν Τοπικὴ Ἐκκλησία, τὴν καθόλου Ἐκκλησία καὶ τὴν κοινωνία μας. Ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ἰδεολογία, ἀποκεκομμένη ἀπὸ τὴν ζωή, δὲν εἶναι μιὰ ἀφηρημένη φιλοσοφία καὶ μιὰ ἀνθρώπινη κοινωνιολογία, ἀλλὰ εἶναι λόγος τοῦ Θεοῦ ποῦ προσφέρεται στὸν πληγωμένο ἄνθρωπο γιὰ νὰ τοῦ θεραπεύση τὶς πληγές, νὰ τοῦ ὑποδείξη τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας, νὰ τὸν κάνη κοινωνὸ τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ.

Ὁ μακαριστὸς π. Γεώργιος Φλωρόφσκι ἔκανε λόγο γιὰ τὴν «θεολογία τῶν γεγονότων» ποῦ μᾶς φέρει ἀντιμέτωπους μὲ τὰ «γεγονότα τῆς ἱστορίας». Ἡ «θεολογία τῶν γεγονότων» εἶναι ἡ «ἱερὰ ἱστορία», ποῦ βρίσκεται στὸ βάθος τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας, καὶ συμπορεύονται μαζί, ἀλλὰ ἔχουν διαφορετικὸ σκοπὸ καὶ περιεχόμενο. Πρόκειται γιὰ τὶς ἐμφανίσεις τοῦ Ἀσάρκου Λόγου καὶ Σεσαρκωμένου Λόγου, γιὰ τὴν ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων, τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τὸ κήρυγμα στὸν ἄμβωνα, τὴν προσευχὴ καὶ τὶς ἱεροτελεστίες, τὴν ὅλη δομὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἡ Ἐκκλησία ἐργάζεται στὴν ἱστορία, «ἡ θεολογικὴ συνείδηση πρέπει νὰ γίνη ἱστορική». Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀποφεύγεται ἡ ἀφηρημένη-ἀπρόσωπη μεταφυσικὴ καὶ ὁ ἀρρωστημένος μυστικισμός.

Αὐτὴν τὴν «θεολογία τῶν γεγονότων», τὴν ἱερὰ ἱστορία, προσπαθοῦμε νὰ καταγράφουμε στὴν μικρὴ καὶ ἁπλὴ ἐφημερίδα μας, σὲ ἀναφορὰ πρὸς τὰ καθημερινὰ γεγονότα. Ἡ προσπάθειά μας εἶναι νὰ μὴν ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ Πατέρων καὶ ἀπὸ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ οὔτε νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὴν ἱστορία, γιατί ὅπως ἔγραφε καὶ πάλι ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, «ἀδιαφορία γιὰ τὴν ἱστορία ὁδηγεῖ πάντα σὲ μιὰ αἱρετικὴ ξηρότητα» καὶ γι' αὐτὸ «ὁποιοσδήποτε εἶναι ἀναίσθητος πρὸς τὴν ἱστορία δύσκολα θὰ εἶναι καλὸς Χριστιανός». Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία δὲν εἶναι οὔτε μεταφυσικὴ ὀντολογία οὔτε μυστικιστικὴ ἐμπειρία. Καὶ τὰ δύο αὐτὰ εἶναι ξένα πρὸς τὴν αὐθεντικὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή.

Μέσα ἀπὸ τὴν «Ἐκκλησιαστικὴ Παρέμβαση» περνᾶ ἡ ποιμαντικὴ διακονία στὴν Ἱερά μας Μητρόπολη μὲ τὶς χαρὲς καὶ τὶς λῦπες, τὶς προσδοκίες καὶ τὶς ἐλπίδες, μὲ τὴν ποιμαντικὴ δράση καὶ τὴν ἀντίδραση. Ὅταν διαβάση κανεὶς καὶ τὰ διακόσια (200) ἐκδοθέντα φύλλα, ἐκπλήσσεται ἀπὸ τὴν ποικιλία τῶν θεμάτων. Εἴμαστε ἀδύναμοι, ἀλλὰ ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἐνδυναμώνει. Πολλὲς φορὲς φθάσαμε λίγο πρὶν τὸ σημεῖο νὰ ἀναστείλουμε τὴν ἔκδοση τῆς Ἐφημερίδας ἀπὸ τὴν ἔλλειψη χρημάτων, ἀλλὰ βοήθησε ὁ Θεὸς καὶ ξεπεράστηκε ἡ ἀδυναμία. Προσπαθήσαμε νὰ κρατήσουμε τήν [ἐξωτερικὴ] ἁπλότητα, χωρὶς ἰλουστρασιὸν χαρτί, χωρὶς πολλὲς καὶ ἔγχρωμες φωτογραφίες, καὶ δώσαμε βαρύτητα στὸν λόγο καὶ ὄχι στὶς ἐξωτερικὲς ἐντυπώσεις, στὶς ὁποῖες ἀρέσκεται ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων. Ἡ θεολογία καὶ ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ νὰ περιπέση στὸν συνθηματολογικὸ λόγο καὶ στὴν ἐπικοινωνιακὴ νοοτροπία, γιατί ἔτσι χάνει τὴν ἐσωτερικότητά του καὶ ἐκκοσμικεύεται.

Ἡ ἔκδοση τῆς «Ἐκκλησιαστικῆς Παρέμβασης» δὲν ἦταν εὔκολη ὑπόθεση, γιατί ἀπαιτοῦσε ἀρθρογράφους, ἐθελοντὲς στὸ στήσιμο τῆς ἐφημερίδος, στὴν διόρθωση τῶν κειμένων, στὴν διεκπεραίωση, ἀλλὰ καὶ χορηγούς. Κάθε φύλλο εἶχε τὴν ἱστορία του καὶ τὸν ἀγῶνα του, ἀλλὰ ποτιζόταν καὶ ἀπὸ τὸ ἄγχος γιὰ νὰ τυπωθῇ ἐγκαίρως καὶ νὰ φθάση στοὺς ἀναγνῶστες τὸ ταχύτερο δυνατόν.

Παρακολουθοῦσα τὸν ἀγῶνα καὶ τὴν ἀγωνία σὲ ὅλες τὶς φάσεις της. Εὐχαριστῶ ὅλους τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα γράφονται σὲ ἄλλη σελίδα. Προσωπικῶς θὰ ἤθελα νὰ εὐχαριστήσω ἐκ καρδίας αὐτοὺς ποῦ κοπίασαν πιὸ πολὺ ἀπ' ὅλους, τὸν Ἀρχιμ. π. Καλλίνικο Γεωργᾶτο πρωτευόντως, Ἱεροκήρυκα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ποὺ πολλὲς φορὲς ξενυχτοῦσε γιὰ νὰ ἐπιλέξη καὶ νὰ κλείση τὴν ὕλη κάθε τεύχους, καὶ τὸν κ. Χρῆστο Μάϊνο δευτερευόντως, ποῦ ἐργάσθηκαν στὴν διευθέτηση τῆς ὕλης καὶ στὸ στήσιμο τῆς Ἐφημερίδας, ἀλλὰ καὶ τὴν κ. Λένα Καλαϊτζῆ γιὰ τὴν ὁλοπρόθυμη διάθεση καὶ τὴν εὐγένειά της, κατὰ τὴν σελιδοποίηση. Ὁ Θεὸς νὰ τοὺς εὐλογῇ πλουσίως καὶ νὰ γράψη τὰ ὀνόματά τους «ἐν βίβλῳ ζωῆς».

Αἰσθάνομαι ὅτι ἡ Ἐφημερίδα αὐτὴ μεγάλωσε μαζί μου στὴν Ἱερὰ αὐτὴ Μητρόπολη ἀπὸ τοὺς πρώτους μῆνες τῆς ἐπισκοπικῆς μου διακονίας καὶ παρουσιάζει τὴν ἀγωνία καὶ τὸν πόνο μου, τὴν χαρὰ καὶ τὴν λύπη μου, τὴν ἀποθάρρυνση καὶ τὴν ἔμπνευση καὶ πολλὰ ἄλλα. Τὴν αἰσθάνομαι ὡς ἕνα «παιδί» μου, ποὺ μὲ ἀκολουθοῦσε σὲ κάθε βῆμα καὶ κατέγραφε τὴν ποιμαντικὴ διακονία.

Παρακαλῶ τοὺς ἀναγνῶστες ἂν ἔχουν νὰ ποὺν τὴν γνώμη τους γιὰ τὴν Ἐφημερίδα ἂν ὠφελήθηκαν, νὰ τὴν γράψουν, γιατί αὐτὸ θὰ εἶναι μιὰ ἐνθάρρυνση στὸ δύσκολο αὐτὸ ἔργο.

Εὔχομαι καὶ προσεύχομαι ὁ Θεὸς νὰ παραβλέψη τὶς ἀτέλειές μας καὶ νὰ ἐκλάβη ὅλη αὐτὴν τὴν προσφορὰ ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν Του μὲ τὴν κραυγή: «μὴ ἡμῖν, Κύριε, μὴ ἡμῖν, ἀλλ ἢ τῷ ὀνόματί σου δὸς δόξαν» (Ψάλμ. ρίγ', 9).–