Ἡ πανήγυρη τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Ἀντιρρίου καὶ ὁ ἐπὶ 72 ἔτη Ἱεροψάλτης τῆς Ἐνορίας

Στὶς 27 Ἰουλίου πανηγύρισε ὁ Ἱερὸς Ναὸς Ἁγίου Παντελεήμονος, ὁ ὁποῖος ἀνήκει στὴν Ἐνορία Ἀντιρρίου καὶ βρίσκεται στὸν χῶρο τῶν Κατασκηνώσεων, ἔχοντας δεχθῇ ὑπὸ τὴν σκέπη του χιλιάδες κατασκηνωτές, ποῦ συμμετεῖχαν στὰ Μυστήρια τῆς θείας Εὐχαριστίας, τῆς Ἐξομολογήσεως, καὶ στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες καὶ προσευχές. Στὸν ἑσπερινὸ χοροστάτησε ὁ Μητροπολίτης Ἱσπανίας καὶ Πορτογαλίας κ. Πολύκαρπος καὶ τὴν ἀρχιερατικὴ Λειτουργία τέλεσε ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἰερόθεος, ἐνῷ πλῆθος πιστῶν προσῆλθε νὰ λάβη τὴν χάρη καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Ἁγίου.

Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα μιᾶς μάνας μὲ τὸ παιδὶ τῆς ποῦ μετὰ τὴν ἀπόλυση τῆς θείας Λειτουργίας ἦλθε νὰ προσκυνήση τὶς εἰκόνες τοῦ τέμπλου καὶ νὰ λάβη τὴν εὐχὴ τοῦ Σεβασμιωτάτου καὶ νὰ τοῦ πὴ ὅτι ἐπὶ 18 ἔτη προσπαθοῦσε νὰ κάνη παιδὶ καὶ δὲν κατάφερε, παρ' ὅλες τὶς βοήθειες τῶν ἰατρῶν. Ὅμως χωρὶς νὰ τὸ περιμένη συνέλαβε μετὰ ἀπὸ 18 χρόνια καὶ τὸ θεώρησε δῶρο τοῦ Θεοῦ μὲ τὶς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου Παντελεήμονα στὸν ὁποῖον προσευχόταν.

Στὸ τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Σεβασμιώτατος καὶ ἡ Ἐνορία τοῦ Ἀντιρρίου τίμησαν τὸν Ἱεροψάλτη Ἰωάννη Μπιλιάνη, ὁ ὁποῖος ὑπηρέτησε τὸ ἀναλόγιο τῶν Ἱερῶν Ναῶν τῆς Ἐνορίας, τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ τῶν Ἐξωκκλησίων, ἐπὶ 72 ἔτη, ἀπὸ τὸ ἔτος 1941!  Ὁ κ. Μπιλιάνης στὸν σύντομο, περιεκτικό, εὐθὺ καὶ συγκινητικό του λόγο, ποῦ ἀπέσπασε τὰ χειροκροτήματα τῶν πιστῶν, ἀναφέρθηκε στὴν διακονία του, στὸ ὅτι δὲν ἔλειψε ἀπὸ καμμιὰ ἀκολουθία καὶ λειτουργία ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια καὶ διαβεβαίωσε τὸν Σεβασμιώτατο καὶ τοὺς πιστοὺς ὅτι ἐγκαταλείπει τὸ ἀναλόγιο λόγῳ γήρατος καὶ προβλημάτων ὑγείας οἰκειοθελῶς καὶ χωρὶς οὐδὲν παράπονο ἀπὸ ὁποιονδήποτε καὶ ὅτι θὰ παραμείνη ἁπλὸς καὶ πιστὸς ἀκροατὴς σὲ κάθε ἀκολουθία καὶ Λειτουργία.

Ὁ Σεβασμιώτατος τὸν ἐπήνεσε, ἰδιαιτέρως δὲ γιὰ τὴν ἀνεξικακία τοῦ νὰ μὴν θυμᾶται καμμία πικρὴ ἀνάμνηση, γιὰ τὴν ταπείνωσή του νὰ ἀφήση ἐνῷ εἶχε ἀκόμη τὶς δυνάμεις τοῦ τὸ δεξιὸ ἀναλόγιο στὸν νεώτερο Ἱεροψάλτη καὶ αὐτὸς νὰ ἀρκεστῇ στὸ ἀριστερό, καὶ γιὰ τὴν ἄδολη πίστη τοῦ ποῦ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία τοῦ νὰ συνεχίζη τὴν συνεχῆ παρουσία του μέσα στὸν Ναὸ ἔστω ὡς ἁπλὸς ἐκκλησιαζόμενος, ὅσα ἀκόμη χρόνια τοῦ ἐπιτρέψει ὁ Θεός.