Κύριο ἄρθρο: Ἡ ἀναστάσιμη ζωή

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ

( Ἀπό τήν Πασχαλινή Ἐγκύκλιο γιά τήν Ἱερά Μητρόπολη Φωκίδος)

Ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν κάποιο θνητό ἀρχηγό καί ἱδρυτή, πού κάποτε γεννήθηκε καί πέθανε, ἐνῶ ὁ Χριστιανισμός, πού δέν εἶναι μιά ἁπλή θρησκεία, ἀλλά Ἐκκλησία, ἔχει κεφαλή τόν Ἀναστάντα Χριστό, πού μένει στόν αἰώνα ζῶν καί ζωογονεῖ τά μέλη τοῦ ἐνδόξου Σώματός Του. Ὁ Ἴδιος βεβαιώνει: «μή φοβοῦ· ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος καί ὁ ζῶν, καί ἐγενόμην νεκρός, καί ἰδού ζῶν εἰμι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, καί ἔχω τάς κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ ἅδου» (Ἀπ. α΄, 17-18). Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖον ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὑμνοῦμε καί δοξάζουμε τόν Ἀναστάντα Χριστό σέ ὅλη τήν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου, ἀλλά καί σέ κάθε Κυριακή, πού εἶναι τό ἑβδομαδιαῖο Πάσχα.

Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, δέν εἶναι μόνον πάνω ἀπό κάθε θρησκεία, ἀλλά εἶναι τό Σῶμα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Μέσα σέ αὐτήν τήν πραγματικότητα τελοῦνται ὅλα τά ἅγια Μυστήρια, μέ ἀποκορύφωμα τό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, ὅπου κοινωνοῦμε τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐκκλησιαστική ζωή δέν εἶναι μιά συναισθηματική ζωή, δέν συνίσταται ἀπό κάποια ἤθη καί ἔθιμα, ἀλλά εἶναι ἐμπειρική καί ἀναστάσιμη ζωή. Μέσα στήν Ἐκκλησία ἀποβάλλουμε τήν ἀπελπισία καί τόν φόβο τοῦ θανάτου, τήν θλίψη καί τήν κατήφεια, τόν ἀτομισμό καί τήν φιλαυτία, καί γεμίζουμε ἀπό πίστη, ἀγάπη, ἐλπίδα καί φῶς.

Ἔπειτα, ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι φιλοσοφική, ἀλλά ἐμπειρική, ἀναστάσιμη. Ἡ φιλοσοφία ἱκανοποιεῖ τήν φαντασία καί τόν ἀνθρώπινο στοχασμό, εἶναι μιά γυμναστική τῆς διανοίας, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία μέ τήν ζωή καί τήν θεολογία της ἁγιάζει ὅλον τόν ἄνθρωπο καί νικᾶ τόν θάνατο. Κάθε φιλόσοφος προσπαθεῖ νά ἑρμηνεύση γιατί ὑπάρχει ὁ κόσμος, ποῦ ὀφείλεται τό κακό πού ὑπάρχει σέ αὐτόν, γιατί νά κυριαρχῆ ὁ θάνατος μέσα στήν φύση καί στόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο· καί, ὅπως εἶναι φυσικό, δίνονται πολλές ἀπαντήσεις, ὅσοι εἶναι καί οἱ φιλόσοφοι καί οἱ φιλοσοφοῦντες. Ὅμως, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδή ζοῦν μέσα στό ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, διακατέχονται ἀπό τήν δύναμη τῆς ζωῆς καί τῆς ἀναστάσεως καί εἶναι γεμάτοι ἀπό ἐλπίδα, ζοῦν τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός νίκησε τόν θάνατο καί ἔδωσε αὐτήν τήν δύναμη σέ κάθε ἄνθρωπο πού συνδέεται μαζί Του.

Οἱ ἄνθρωποι πού κλείνονται στόν ἑαυτό τους διακατέχονται ἀπό τήν ἀπελπισία καί τόν φόβο τοῦ θανάτου. Ὁ θάνατος δέν εἶναι μόνον ἕνα συνταρακτικό γεγονός πού ἔρχεται στό τέλος τῆς ζωῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἀλλά ὑφίσταται μέσα στήν ὕπαρξή μας, μέ τήν φθορά, τίς ἀρρώστιες, τήν γήρανση, καί ἔτσι ὁ ἄνθρωπος σέ ὅλη τήν ζωή του περνᾶ πολλές διαδοχικές κρίσεις θανάτου, πού προκαλοῦν ὀδύνη, πόνο. Πολλοί ἄνθρωποι αἰσθάνονται σάν νά βρίσκωνται κλεισμένοι μέσα σέ ἕναν προσωπικό ἅδη, ὅπου κυριαρχεῖ ἡ θλίψη, ὁ πόνος, τό σκοτάδι τῆς ἐρήμωσης, ἡ μοναξιά. Ὅμως, ὅσοι ζοῦν μέσα στήν Ἐκκλησία καί πιστεύουν στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ζοῦν ἐν Χριστῷ τήν ἀναστάσιμη ζωή, ἀποδιώκουν τόν φόβο τοῦ θανάτου, ἀπομακρύνουν τήν θλίψη καί τήν ἀπελπισία καί εἶναι φωτεινοί ἄνθρωποι, δυνατοί ἀκόμη καί στίς δύσκολες περιστάσεις τῆς ζωῆς τους. Αὐτό γίνεται γιατί ἐπικαλοῦνται τόν Ἀναστάντα Χριστό καί Ἐκεῖνος ἔρχεται μέσα στόν προσωπικό τους ἅδη καί τούς γεμίζει μέ φῶς.
Σήμερα, αὐτήν τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὅλα εἶναι πλημμυρισμένα στό οὐράνιο Φῶς, ὅλα εἶναι χαρούμενα. Πρέπει, ὅμως, νά εὐχόμαστε αὐτή ἡ πνευματική χαρά νά μήν εἶναι πρόσκαιρη, νά μή συνδέεται μόνον μέ μερικές ἡμέρες τόν χρόνο, ἀλλά τό Φῶς τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ νά μεταμορφώση ὅλη τήν ζωή μας καί νά τήν κάνη μιά ἀναστάσιμη ἑορτή. Ἔτσι θά ἀντιμετωπίζουμε τίς ἀρρώστιες, τίς πτώσεις, τήν στέρηση τῶν ἀγαπητῶν μας ἀνθρώπων, τά οἰκογενειακά καί οἰκονομικά ζητήματα μέ τήν ἐλπίδα καί τήν πίστη στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μέ αὐτήν τήν προοπτική ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μιά θεωρία, ἕνα κοινωνικό ἔθιμο, ἕνα ἠθικολογικό γεγονός, ἀλλά ἕνας τρόπος ζωῆς, εἶναι ἡ ὑπέρβαση κάθε θλίψεως καί αὐτοῦ τοῦ φρικτοῦ θανάτου.

Εὔχομαι σέ ὅλους τούς ἀγαπητούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς πού κατοικοῦν στήν Ἱερά Μητρόπολη Φωκίδος νά ἔχουν ὑγεία, ἀλλά, κυρίως, νά εἶναι γεμάτοι ἀπό τό Φῶς καί τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τότε δέν θά διακατέχωνται ἀπό τήν ἀπελπισία καί τόν πόνο, ἀπό τά προβλήματα καί τίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς τους. Τότε, ἡ ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως δέν θά εἶναι μιά κοινωνική, ἐποχιακή, πολιτιστική καί συναισθηματική ἑορτή, ἀλλά ἡ δύναμη τῆς ζωῆς τῆς ἀκαταλύτου, ἑορτή ἐλπίδας, ἀγάπης καί ἰσχυροῦ νοήματος γιά τήν ζωή.
Χριστός Ἀνέστη, ἀδελφοί!