Γράφτηκε στις .

Γεγονότα καὶ Σχόλια: Τά κοσμικά ἔξοδα τοῦ γάμου - Σεβασμός καί ἀνεκτικότητα

Τά κοσμικά ἔξοδα τοῦ γάμου

Ἕνα σοβαρότατο ποιμαντικό θέμα, τό ὁποῖο ἐπιδεινώθηκε μέ τήν οἰκονομική κρίση, εἶναι ἡ ἀποφυγή πολλῶν νέων ζευγαριῶν νά τελέσουν θρησκευτικό γάμο. Ἀρκοῦνται στήν ἄθεσμη συμβίωση ἤ στόν πολιτικό γάμο, τόν ὁποῖο ἰσχυρίζονται ὅτι προτιμοῦν, γιατί τόν βρίσκουν πιό φθηνό, πιό γρήγορο καί πιό ἁπλό.

Ἡ ἱερότητα τῆς σχέσης, ἡ ὑπευθυνότητα πού ἀπαιτεῖ ἡ ἀποκομμένη ἀπό τούς γονεῖς συμβίωση ἑνός νέου καί μιᾶς νέας, καθώς καί ἡ εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας μέ τό μυστήριο τοῦ γάμου, μέ τό ὁποῖο ἐντάσσεται αὐτή ἡ συμβιωτική σχέση στήν προοπτική τῆς σωτηρίας, (διότι ἀλλιῶς παραμένει ἕνα γεγονός φυλακισμένο μέσα στήν ἐπικράτεια τῆς φθορᾶς, τοῦ θανάτου καί τῆς ἁμαρτίας), δέν λαμβάνονται ὑπ’ ὄψη, δέν ἀξιολογοῦνται ὡς ἀναγκαῖα, δέν ἀγγίζουν τήν εὐαισθησία πολλῶν νέων ἀνθρώπων.

Αὐτό εἶναι ἕνα ποιμαντικό πρόβλημα, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ ταυτόχρονα καί ἕνα κριτήριο τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνείδησης τοῦ νέου στήν ἡλικία πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, καθώς καί ἕναν δείκτη τοῦ σεβασμοῦ στούς παραδοσιακούς θεσμούς τῆς γενιᾶς πού εἶδε τό φῶς τοῦ κόσμου μετά τό 1974 καί γαλουχήθηκε μέ τίς ἀρχές τῆς μεταπολιτευτικῆς Ἑλλάδας.

Πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι ποιμαντικό πρόβλημα ἀποτελεῖ καί ἡ συσχέτιση τοῦ θρησκευτικοῦ γάμου μέ τούς περιττούς στολισμούς, τίς περίεργες γαμήλιες πομπές καί τά πολυδάπανα γλέντια. Ὅλα αὐτά δέν ἀποτελοῦν στοιχεῖα τοῦ θρησκευτικοῦ γάμου. Εἶναι κοσμικός τρόπος ἐκδηλώσεως τῆς γαμήλιας χαρᾶς, ὁ ὁποῖος, ὁρισμένες φορές (μᾶλλον συνήθως), εἶναι τελείως ἄσχετος μέ τό πνεῦμα τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, στό ὁποῖο κατά τόν τελετουργικό χορό, ψάλλεται τό «Ἅγιοι μάρτυρες οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καί στεφανωθέντες».

Ὁ ἐκκλησιαστικός γάμος δέν εἶναι πολυέξοδος. Καί εἶναι ἀναγκαῖο νά ἀποσυνδεθῆ ἡ ἁπλότητα καί μεγαλοπρέπεια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γάμου ἀπό τά μή ἀναγκαῖα πολυέξοδα κοσμικά παρεπόμενα.

Τό πιό σημαντικό πρόβλημα ὅμως εἶναι ὅτι ἔχει σχεδόν σβήσει μέσα στίς ψυχές τῶν Ἑλλήνων τῆς μεταπολιτευτικῆς γενιᾶς ὁ σεβασμός πρός τά πάτρια, ὁ σεβασμός πρός τούς ἱερούς θεσμούς τῆς Ἐκκλησίας. Σέ πολλούς ἐπιβιώνουν ὡς ρομαντικές παραδόσεις. Δέν ἀπουσιάζουν βέβαια καί αὐτοί, (πού ὁ ἀριθμός τους δέν εἶναι ἀμελητέος), οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν τήν δύναμη τῶν μυστηρίων καί προσέρχονται στόν ἐκκλησιαστικό γάμο μέ προσευχή καί γρηγοροῦσα συνείδηση.

Σεβασμός καί ἀνεκτικότητα

Σύμφωνα μέ σύγχρονα κοινωνιολογικά δεδομένα, δυό στοιχεῖα θεωροῦνται βασικά γιά τήν κοινωνικοποίηση τῶν νέων ἀνθρώπων, τά ὁποῖα πρέπει νά διδάσκονται πρωτίστως ἀπό τήν οἰκογένεια καί κατόπιν ἀπό τό σχολεῖο: Εἶναι ὁ σεβασμός καί ἡ ἀνεκτικότητα.

Ὁ σεβασμός πρέπει νά διδάσκεται καί νά ἐμπνέεται ὄχι μόνο πρός τούς γονεῖς, τούς μεγαλυτέρους, τούς δασκάλους καί τούς Ἱερεῖς, ἀλλά καί πρός τούς θεσμούς τῆς κοινωνίας καί πρός τίς θρησκευτικές, ἐθνικές καί λαϊκές παραδόσεις. Ἡ ἀνεκτικότητα πρέπει νά διδάσκεται ὡς ἡ σωστή στάση ἀπέναντι σέ κάθε ἕναν πού εἶναι διαφορετικός ἀπό ἐμᾶς σέ ὁτιδήποτε.

Ἔχει παρατηρηθῆ ὅτι στήν ἑλληνική κοινωνία ὑπῆρχε ἀνέκαθεν ἡ καλλιέργεια τοῦ σεβασμοῦ, ἐνῶ γιά τήν ἀνεκτικότητα δέν ἐκδηλωνόταν ἰδιαίτερη μέριμνα. Στά χρόνια τῆς μεταπολίτευσης ὅμως ἔπαψε καί ἡ καλλιέργεια τοῦ σεβασμοῦ. Αὐτό τό δείχνουν κοινωνιολογικές ἔρευνες. Αὐτό δείχνει καί ἡ εὐκολία μέ τήν ὁποία παραθεωρεῖται ἡ ἱερότητα τοῦ γάμου, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι μιά ἁπλή ληξιαρχική πράξη.

π.Θ.Α.Β.