Skip to main content

Ἡ Ἑλληνίδα μέ τίς 500 κόρες: Ἡ κ. Σταυρούλα Πελέκη καί τό Ὀρφανοτροφεῖο Θηλέων Λαμίας

Συνέντευξη στόν Θανάση Χαραμῆ. Δημοσιεύθηκε στό lifo.gr

Γεννήθηκα καί μεγάλωσα στήν Ναύπακτο. Τίποτα δέ μου ἔλειπε ὅταν ἤμουν μικρή. Καί ἐγώ καί τά ἀδέλφια μου τά εἴχαμε ὅλα. Μόνο ἴσως ὁ πατέρας μου πού τόν χάσαμε νωρίς, ἀλλά εἴχαμε τόν τρόπο μας.

Ἡ Ἑλληνίδα μέ τίς 500 κόρες: Ἡ κ. Σταυρούλα Πελέκη.Τό 1957 τελείωσα δασκάλα καί τό 1960 ἦρθα στό ἵδρυμα στή Λαμία. Ἤμουν 22,5 χρονῶν κορίτσι. Εἶχα μεγαλώσει κοντά στό κατηχητικό καί ὁ πνευματικός μου μέ καθοδήγησε νά ἔρθω στό ἵδρυμα ὅπου ζητοῦσαν διευθύντρια. Ξέρω, ἀκούγεται περίεργο στήν ἐποχή μας, ἀλλά τότε ἔτσι ἦταν ἡ ὑπακοή στόν πνευματικό μας.

Ἡ μάνα μου δέν ἤθελε μέ τίποτα νά φύγω." Τί πᾶς νά κάνεις;" μοῦ ἔλεγε καί μέ ρωτοῦσε συνέχεια τί μοῦ λείπει. Δέν μποροῦσε νά καταλάβη πώς ἔπρεπε νά τό κάνω. Νόμιζε πώς θά χαθῶ καί θά πάω στράφι. Γιά μιά χρονιά εἶχα ὑπογράψει στήν ἀρχή, ἀλλά μετά δέν μποροῦσα νά ἀφήσω τά κορίτσια μου. Δέν καταλάβαινε πώς γιά μένα ἡ προσφορά ἦταν πιό σημαντική ἀπό τό νά κάνω οἰκογένεια καί τίς φιλοδοξίες. Σέ μιά μικρή κοινωνία πού ὅλοι ξέραν πώς τά εἴχαμε ὅλα, τήν ἔπιαναν καί τῆς ἔλεγαν "ποῦ τό στέλνεις τό κορίτσι". Εἶχε πεισμώσει πολύ καί δέν μοῦ τό συγχώρεσε ποτέ. Δέν μοῦ ξαναμίλησε. Δέν μέ πῆρε ποτέ τηλέφωνο καί οὔτε ποτέ ἦρθε νά μέ δῆ. Ἕναν χρόνο μετά πέθανε. Τήν ἔσκασα. Ἦταν ἄρρωστη καί δέν μέ πήρανε τά ἀδέλφια μου νά μοῦ τό ποῦν. Μέ πῆρε μιά δασκάλα μου καί πῆρα δανεικά νά πάω νά τήν προλάβω. Λίγο πρίν πεθάνη ἔφτασα σπίτι μας, τῆς μίλησα καί μοῦ ἔδωσε τήν εὐχή της. Νομίζω μέ συγχώρεσε. Κατάλαβε.

Πέτρινα χρόνια. Δύσκολα. Μπῆκα κοριτσόπουλο ἐδῶ μέσα καί ἔμεινα μιά ζωή. Πέρασα τήν πόρτα καί δέν εἶχε τίποτα. Ἕνα παλιό σπίτι καί 40 ὀρφανά χωρίς φαΐ. Ἐπαρχία μεταπολεμικῆς Ἑλλάδας καί μιά φτωχή, κλειστή κοινωνία. Κολύμπι στά βαθιά. Τούς τρεῖς πρώτους μῆνες κλεινόμουν τίς νύχτες σέ ἕνα μπάνιο καί ἔκλαιγα. Ἔλεγα δέν μπορῶ νά τά καταφέρω. Ἤμουν ἐντελῶς μόνη σέ ἕνα μέρος μέ ἀγνώστους καί καταστάσεις σκληρές. Ἤμουν τόσο μικρή καί ἔπρεπε νά διευθύνω κάτι πού δέν ἤξερα. Ὑπῆρχαν κορίτσια μεγαλύτερα ἀπό μένα. Πολλές φορές εἶπα νά φύγω καί νά γυρίσω πίσω, ἀλλά πῶς θά μποροῦσα νά ἀφήσω τά κορίτσια αὐτά; Νομίζω πώς κουμάντο ἀπό τότε καί μετά μέ ἔκανε ὁ Θεός. Αὐτός κανόνιζε. Δέκα χρόνια πάλευα νά βάλω σειρά καί νά τό κάνω ἀξιοπρεπές καί βιώσιμο. Μετά κάπως ἀνασάναμε. Τώρα μέ τήν κρίση καί γιά ἐμᾶς ὅπως καί γιά ὅλους εἶναι δύσκολα. Ποτέ ὅμως δέν ἄφησα τά κορίτσια νά πεινάσουν. Πάντα μας ἀγκάλιαζαν καί εἴχαμε φαγητό. Μακάρι νά μποροῦσα νά προσφέρω καί πιό πολλά στίς ψυχές αὐτές, ἀλλά ἐδῶ κάνουμε ἐθελοντισμό. Δέν εἴμαστε ὑπάλληλοι. Ἂν καί νομίζω τελικά πώς τό δόσιμο εἶναι πολύ σημαντικότερο ὅταν γίνεται ἀπό καρδιᾶς καί ὄχι γιά ἀνταμοιβή.

Ποτέ μου δέν μετάνιωσα. Αἰσθάνομαι ὁ πιό πλήρης ἄνθρωπος τοῦ κόσμου. Μικρή ἤθελα νά γίνω νοσοκόμα. Νά ταξιδεύω καί νά βοηθάω τραυματίες στόν πόλεμο. Παιδικές φαντασιώσεις. Τελικά κοντά σέ αὐτό πού ὀνειρευόμουν μέ ἔφερε ἡ ζωή.   500 καί πάνω κορίτσια περάσαν ἀπό ἐδῶ ὅσο εἶμαι ἐγώ καί τελικά νιώθω πώς τίποτα δέν εἶναι σημαντικότερο ἀπό τήν ἀγάπη πού ἔδωσα καί εἰσέπραξα.  Δέν εἶμαι ἡ μάνα τους. Τό ξέρω πολύ καλά. Μέ φωνάζουν μαμά καί δέ γυρνάω ἐπίτηδες. Μετά μοῦ λένε "Κυρία, γιατί δέν γυρνᾶτε;". Τούς λέω μέ ὡραῖο τρόπο πώς δέν εἶμαι ἡ μητέρα τους καί πώς καμμιά γυναίκα δέν μπορεῖ νά ἀναπληρώση τό κενό τῆς μάνας πού τίς γέννησε. Ἐγώ βέβαια παιδιά δέν ἔκανα, ἀλλά νομίζω πώς ὅλα τά παιδιά τοῦ ὀρφανοτροφείου τά ἀγάπησα σάν δικά μου. Μάνα τούς αἰσθάνομαι, ἀλλά δέν μπορῶ νά κλέβω τόν τίτλο ἀπό τίς πραγματικές μητέρες. Καμμιά φορά μέ μερικά εἶχα τέτοιο δέσιμο πού νομίζω μέ κάλυψε σάν μάνα. Σάν ἄνθρωπος καί ἐγώ εἶχα ἀδυναμίες, ἀλλά προσπαθοῦσα νά κρατάω ἰσορροπίες καί νά μήν τά ξεχωρίζω, ὅσο δύσκολο καί ἂν ἦταν. Γιά μένα, ὅλες ἴδιες.

Σκληρό πράμα ἡ ὀρφάνια. Εἶδα πολύ πόνο στά 54 χρόνια πού εἶμαι ἐδῶ. Ψυχοῦλες βασανισμένες. Πῶς νά σκεφτῶ ἐγώ πολυτέλειες καί προσωπική ζωή; Ἐδῶ εἶχα καινούρια οἰκογένεια συνέχεια. Περνοῦσαν τά χρόνια καί δέν καταλάβαινα πῶς. Ἄλλες ἔφευγαν, νέες ἐρχόντουσαν. Πῶς νά βάλω ἐγώ τόν ἑαυτό μου πάνω ἀπό τά κορίτσια ποῦ εἶχαν χάσει τούς γονεῖς τους; Νομίζω πώς ἀκόμη πιό συγκλονιστικό ἀπό τό θάνατο εἶναι ἡ ἐγκατάλειψη. Τά παιδιά πού τά παράτησαν καί τά ἀπαρνήθηκαν. Οἱ μάνες ἐκεῖ ἔξω καί τά παιδιά ἐδῶ μέσα. Αὐτό ἦταν πάντα το πιό δύσκολο. Ὁ πόνος τοῦ παιδιοῦ πού ἡ μάνα τό ἀρνήθηκε εἶναι ἀπό τά πράγματα πού μέ ἀνατρίχιαζαν πάντα.

Παλιά τά κορίτσια τά μαθαίναμε μοδιστρική καί ὅσες ἦταν καλές μαθήτριες τίς σπουδάζαμε. Τό σταματήσαμε τό μάθημα. Τί νά γίνουν τώρα; Μοδίστρες; Κοιτᾶμε νά τίς κάνουμε φοιτήτριες καί νά τίς σπουδάζουμε. Ἔχουμε πολλές φοιτήτριες. Ξέρεις κάτι ὅμως; Δέν θά μέ μέ νοιάξουν πιά τόσο τά πτυχία. Νά εἶναι εὐτυχισμένες θέλω, νά εἶναι καλοί ἄνθρωποι καί νά ἔχουν ὅσο πιό ὄμορφη ζωή γίνεται. Μέχρι νά παντρευθοῦν θά τίς ἔχω πάντα ἔννοια. Μετά λίγο ἠρεμῶ. Πάντα ὅμως κρατάω ἐπαφές. Ἔρχονται ἐδῶ καί μέ βλέπουν καί ἐγώ τίς παρακολουθῶ. Μοῦ φέρνουν τά παιδιά τους. Μερικά τά βαφτίζουν Σταυρούλα.

Ἂν ἤμουν αὐστηρή; Δέν νομίζω! Μαλακή μοῦ λέγαν πάντα πώς ἤμουν. Δέν ἦταν καί εὔκολο. Εἶναι διπλῆ ἡ εὐθύνη νά μεγαλώνης καί νά φροντίζης ὀρφανά παιδιά. Ἀπό τήν μία τόσα πολλά κορίτσια πού θά πρέπει νά τά προφυλάξης καί νά τά μεγαλώσης ἠθικά καί ἀπό τήν ἄλλη ὁ κόσμος νά ἀλλάζη καί νά πρέπει νά τά κάνης δυνατά γιά νά τόν ἀντιμετωπίσουν. Ἔχω περάσει τόση ἀγωνία...

Τό πιό συγκλονιστικό πού ἔζησα πρόσφατα ἦταν τό μωρό πού βρέθηκε κοντά μας. Ἕνα πλάσμα ἕξι μηνῶν. Πρώτη φορά εἴχαμε τόσο μικρό παιδί ἐδῶ μέσα. Τεράστια εὐτυχία, ἀλλά καί μεγάλη εὐθύνη σέ μιά τόσο δύσκολη ἐποχή. Τώρα εἶναι 23 κορίτσια ἐδῶ μέσα. Δύσκολα εἶναι, ἀλλά ἔχει ὁ Θεός. Δέν ξέρω τί θά γίνη ὅταν φύγω. Κάποιος θά βρεθῆ ἐλπίζω. Ὅταν πεθάνω τούς ἔχω πεῖ δέ μέ νοιάζει. Βάλτε με σέ μιά κουβέρτα καί πετάξτε με. Ἁπλά πρίν, πέστε στά γόνατα καί πεῖτε μιά προσευχή γιά τήν ψυχή μου.

(Ὀρφανοτροφεῖο Θηλέων Λαμίας. Τηλ. 22310 22477. Γιά προσφορές καί στήριξη: 582-002101-137154-ΑLPHA BANK)

  • Προβολές: 3785