Κύριο θέμα: Εἴκοσι ἔτη ἀπό τήν κοίμηση τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτη - Ναυπάκτου Νικόδημος
Τήν Κυριακή 24 Μαΐου ἐ.ἔ. πραγματοποιήθηκε στήν Ναύπακτο ἐκδήλωση μνήμης γιά τόν μακαριστό Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κυρό Νικόδημο (Ζαλούμη), ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε πρόωρα καί ἀδόκητα 49 ἡμέρες μετά τήν ἐνθρόνισή του, σέ τροχαῖο ἀτύχημα. Τήν ἐκδήλωση διοργάνωσε ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας μέ τήν συμπλήρωση εἴκοσι ἐτῶν ἀπό τήν κοίμησή του (21-05-1995).
Στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ἁγίου Δημητρίου Ναυπάκτου τελέσθηκε ἀρχιερατικό συλλείτουργο, προεξάρχοντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Θηβῶν καί Λεβαδείας κ. Γεωργίου, ὁ ὁποῖος ἐκπροσωποῦσε καί τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο, συλλειτουργούντων τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου καί τοῦ Θεοφιλ. Ἐπισκόπου Ἐπιδαύρου κ. Καλλινίκου, ὁ ὁποῖος ἐκπροσωποῦσε καί τόν Σεβ. Μητροπολίτη Ἀργολίδος κ. Νεκτάριο. Συμμετεῖχαν πολλοί Ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεώς μας, καί πιστοί ἀπό τήν Ναύπακτο, μέ προεξάρχοντα τόν Δήμαρχο κ. Παν. Λουκόπουλο, καί ἀπό τήν Μητρόπολη Θηβῶν καί Λεβαδείας, στήν ὁποία εἶχε διακονήσει ὁ μακαριστός ὡς Πρωτοσύγκελλος, Ἡγούμενος καί ὑπεύθυνος Νεότητος. Ἄς σημειωθῆ ὅτι ἡ Ἱερά Μητρόπολη Θηβῶν καί Λεβαδείας θά διοργανώση ξεχωριστή ἐκδήλωση τήν 7η Ἰουνίου ἐ.ἔ.
Μετά τό Ἀρχιερατικό Μνημόσυνο στό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Θηβῶν καί Λεβαδείας κ. Γεώργιος ἀναφέρθηκε στό πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχου, ὁ ὁποῖος ἀγάπησε καί ὑπηρέτησε τήν Ἐκκλησία καί τόν ἄνθρωπο καί ἔγινε αἰτία, μεταξύ ἄλλων, νά συνδεθοῦν οἱ δύο πόλεις καί Μητροπόλεις, Θηβῶν-Λεβαδειᾶς καί Ναυπάκτου.
Συγκεκριμένα εἶπε, μεταξύ ἄλλων:
«Μέ τά πνευματικά μας μάτια, ὅσοι τόν γνωρίσαμε καί τόν ἀγαπήσαμε, βλέπουμε αὐτήν τήν ἡμέρα, τήν ἀφιερωμένη στήν μνήμη του, τόν ἄξιο Κληρικό, τόν κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου, τόν καθοδηγητή τῆς νεότητος, τόν πρόθυμο συμπαραστάτη τῶν πασχόντων, τόν τίμιο φίλο καί ἀδελφό μας. Αὐτά καί πολλά ἄλλα ὑπῆρξε ὁ ἀείμνηστος Ἱεράρχης, ὁ ὁποῖος ἀπό τήν παιδική του ἡλικία ἀφιερώθηκε ἁγνά στήν Ἐκκλησία, προχώρησε βῆμα-βῆμα ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου ἀπό τούς εὐσεβεῖς γονεῖς του καί ἀνεβαίνοντας τήν φυσική ἀνέλιξη τοῦ χρόνου, ἀνῆλθε ὅλες τίς ἱερατικές βαθμίδες, ἔφθασε μέχρι τοῦ Ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος.
Ὑπῆρξε ἐργάτης τοῦ Ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἀπέβλεπε πάντα στήν πνευματική ἀνύψωση, ἐκεῖνος πού ἅπλωσε μέ προθυμία τό χέρι στό ἄροτρο καί δέν στράφηκε εἰς τά ὀπίσω, κατά τόν σχετικό λόγο τοῦ Κυρίου μας. Ὁ κατ' ἐπίγνωση ζῆλος καί ὁ διακαής πόθος του ...... τοῦ ἐμπιστευθέντος σέ αὐτόν ποιμνίου ὑπῆρξε ἡ διαρκής καί σταθερή φροντίδα καί μέριμνά του. Αὐτήν τήν μέριμνα εἶχε ὡς κέντρο καί σκοπό τῆς ζωῆς του ὁ ἐκλιπῶν Ἱεράρχης ὅπου καί ἄν ἐκλήθη νά ὑπηρετήση. Καί νομίζω ὅτι ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἀνάλωσε τόν ἑαυτό του χωρίς ἐπιφυλάξεις στήν διακονία τῆς Ἐκκλησίας μας. ... Ὅπου καί ἄν βρέθηκε ἔδωσε ἀληθινά δείγματα ἐκκλησιαστικῆς διακονίας. Εἶναι βέβαιο ὅτι καί ἐδῶ στήν Ναύπακτο, κ. Δήμαρχε, πού δέν τοῦ δόθηκαν ἐπαρκῆ χρονικά περιθώρια θά ἔκανε τό ἴδιο ἀπό τήν θέση τοῦ Ἐπισκόπου».
Ὁ Σεβασμιώτατος κ. Γεώργιος εἶπε ὅτι ὁ μακαριστός ἦταν γιά τόν ἴδιο «ἀληθινός φίλος καί ἀδελφός» καί ἔκανε ἀναφορά στήν γνωριμία τους. Στήν συνέχεια ἀναφέρθηκε στό τραγικό θάνατό του, καί τέλος στό πρόσωπο τοῦ διαδόχου του καί νῦν Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου, ὡς διακεκριμένου Ἱεράρχου, ἡ ἐκλογή τοῦ ὁποίου παρηγόρησε τόν ἴδιο γιά τόν θάνατο τοῦ μακαριστοῦ.
Τέλος, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Θηβῶν στήν μνήμη τοῦ ἐκλιπόντος προσέφερε τό ποσό τῶν 1.000 εὐρώ γιά τίς Κατασκηνώσεις τῆς Μητροπόλεως Ναυπάκτου, ἀνήγγειλε τήν ἁγιογράφηση ἱερῆς εἰκόνος στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ναυπάκτου εἰς μνήμη του καί εὐχαρίστησε τούς παρόντες καί γενικά τούς Ναυπακτίους γιά τήν τιμή πρός τόν κεκοιμημένο Ἱεράρχη.
Ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος μίλησε γιά τήν γνωριμία του μέ τόν Νικόδημο καί εὐχαρίστησε ὅλους ὅσοι προσῆλθαν γιά νά τιμήσουν τήν μνήμη του.
Μετά τήν δεξίωση πού παρέθεσε ὁ Ἱερός Ναός σέ ὅλους τούς ἐκκλησιασθέντες, ἀκολούθησε Τρισάγιο στόν τάφο τοῦ μακαριστοῦ, στόν περίβολο τοῦ Ἱεροῦ Παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Διονυσίου.
Ἔπειτα, στό Πνευματικό Κέντρο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἀκολούθησε ἐκδήλωση κατά τήν ὁποία ὁμίλησαν γιά τήν προσωπικότητα τοῦ μακαριστοῦ πρόσωπα πού συνδέθηκαν μαζί του καί τόν γνώρισαν.
Ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος, κάνοντας τήν ἔναρξη, εἶπε ὅτι ἡ ἐκδήλωση πού διοργάνωσε ἡ Ἱερά Μητρόπολη γιά τόν μακαριστό Νικόδημο εἶναι ἐκδήλωση μνήμης καρδιακῆς καί ἐκκλησιαστικῆς. Ἡ ἔννοια τῆς μνήμης καί τῆς ἀνάμνησης μπορεῖ νά ὁρισθῆ ἀπό πλευρᾶς φιλοσοφίας καί βιολογίας, ἀλλά καί ἀπό πλευρᾶς πνευματικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς. Ἐκτός ἀπό τήν μνήμη τῶν κυττάρων καί τοῦ ἐγκεφάλου ὑπάρχει καί ἡ μνήμη τῆς καρδιᾶς καί ἡ μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος. Ὅσοι γνώρισαν τόν μακαριστό Νικόδημο, κυρίως οἱ Χριστιανοί τῆς Μητροπόλεως Θηβῶν καί Λεβαδείας, τόν ἐνθυμοῦνται καρδιακά, γιατί καί ἐκεῖνος ἦταν ἕνας καρδιακός ἄνθρωπος καί ἐργάτης τῆς Ἐκκλησίας. Καί στήν Ναύπακτο στίς λίγες ἡμέρες τῆς ποιμαντορίας του γνώρισαν τήν ἁπλότητά του καί τόν ἐνθουσιαστικό του χαρακτήρα. Ὁ Σεβασμιώτατος ἀκόμη ἐξέφρασε τίς εὐχαριστίες του σέ ὅσους τίμησαν τήν ἐκδήλωση καί ἔδωσε τόν λόγο στόν π. Δοσίθεο, στενό συνεργάτη τοῦ μακαριστοῦ, ὡς τόν πλέον κατάλληλο νά ὁμιλήση γιά τό πρόσωπό του.
*
Ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης π. Δοσίθεος Καστόρης, Ἱεροκήρυξ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θηβῶν καί Λεβαδείας, ἀδελφικός φίλος τοῦ μακαριστοῦ, συνεργάτης του καί Πρωτοσύγκελλος τῆς Μητροπόλεως Ναυπάκτου γιά τό ἐλάχιστο χρονικό διάστημα τῆς ποιμαντορίας τοῦ μακαριστοῦ, ἔδωσε τήν προσωπική μαρτυρία του γιά τόν ἄνθρωπο, τόν φίλο, τόν Ἐπίσκοπο Νικόδημο καί μίλησε γιά τήν λυτρωτική δύναμη τοῦ βιβλίου τοῦ Ἰώβ πού τόν παρηγόρησε μετά τόν τραγικό θάνατό του.
Στήν ἀρχή ὁ π. Δοσίθεος εὐχαρίστησε τόν Σεβ. Μητροπολίτη κ. Ἱερόθεο γιά τήν ἀνάθεση τῆς κεντρικῆς ὁμιλίας, γιά τήν προθυμία καί ἀγάπη μέ τήν ὁποία ἀνέλαβε τήν διοργάνωση τῆς ἐκδήλωση μνήμης, γιά τήν ἀγάπη καί ἐμπιστοσύνη πρός τό πρόσωπό του καί γιά τήν στήριξη, αὐτή τήν στήριξη πού προσφέρουν πρόσωπα μέ εἰδικό βάρος πνευματικό καί ἀντίκρυσμα πραγματικό ἐκκλησιαστικό.
Στήν συνέχεια ὁ π. Δοσίθεος ἀναφέρθηκε στόν προσωπική γνωριμία καί τόν σύνδεσμο πού εἶχε μέ τόν μακαριστό Νικόδημο:
«Εἶχα τήν μεγάλη εὐλογία νά εἶμαι γιά δεκαπέντε περίπου ἔτη σύντροφος καί συνοδοιπόρος στήν ζωή μέ τόν μακαριστό Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κυρό Νικόδημο. Ἀπό τήν πρώτη κιόλας στιγμή τῆς γνωριμίας μας, ὅταν ἦταν ἀκόμη διάκονος καί ἐγώ λαϊκός ἀπέδειξε αὐτό πού ὀφείλει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος γιά τόν ἄνθρωπο, ὅπως τόν θέλει ὁ Χριστός καί τό διδάσκει ἡ Ἐκκλησία, φίλος καί ἀδελφός καί ὄχι λούπους (λύκος). ...
Ὁ Νικόδημος μέ ἀγκάλιασε ἀμέσως, ἀνεπιφύλακτα, αὐθόρμητα, ἀνυστερόβουλα, ἁγνά καί ἡ ζωή σφυρηλάτησε ἀνάμεσά μας μιά στενή σχέση, σχέση ζεστή καί ἰσάδελφη. Ἔτσι σέ ὅλους τούς μεγάλους σταθμούς τῆς ζωῆς μου εἶχα στό πλευρό μου ἐμψυχωτή, ὁδηγό, στήριγμα τόν Νικόδημο. Ἦταν, βλέπετε, ἐκεῖνος ὁ δυνατός καί ἀνθεκτικός, καί μποροῦσε κανείς νά βασίζεται σέ αὐτόν σέ δύσκολες ὧρες, σέ σπουδαῖες, σέ μεγάλες στιγμές. Στήν κουρά μου, στίς χειροτονίες μου, σέ Διάκονο καί Πρεσβύτερο, στήν μεγάλη στιγμή πού ἐπανακομίσαμε ἀπό τήν Βενετία στήν Μονή τῆς μετανοίας μας τό ἱερό Λείψανο τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν Λουκᾶ, στήν κοινή διακονία καί στό Μοναστήρι καί στά ἱεραποστολικά προγράμματα τῆς Βοιωτικῆς Ἐκκλησίας, πάντα βρεθήκαμε μαζί.
Ἕνα χαρακτηριστικό: ὅ,τι δέν μποροῦσε ὁ ἕνας, τό ἔκανε ὁ ἄλλος, καί ὁ ἕνας συμπλήρωνε τόν ἄλλον. Καί αὐτό, χωρίς ἀνταγωνισμούς χωρίς κἄν συγκρίσεις. Καθένας πίστευε γιά τόν ἄλλον ὅτι εἶναι καλύτερος καί ὄχι μόνον τό πίστευε, ἀλλά καί μέ παρρησία τό δήλωνε δημόσια. Εἶχε δημιουργηθῆ μιά ἀνεπανάληπτη σχέση ἀδελφότητας ἐκείνη τήν ἐποχή ἀνάμεσα στόν μακαριστό Νικόδημο, στήν ταπεινότητά μου καί στόν Σεβ. Μητροπολίτη Θηβῶν καί Λεβαδείας κ. Γεώργιο. Ζούσαμε ἐν παροξυσμῷ ἀγάπης, συμπληρώνοντας καί στηρίζοντας ὁ ἕνας τόν ἄλλον».
Ὁ μακαριστός Νικόδημος ἦταν, σύμφωνα μέ τόν π. Δοσίθεο, «εὐθύς, εἰλικρινής, δυναμικός, παρορμητικός, πρόθυμος νά γίνη τά πάντα τοῖς πᾶσι, ὁ συνδεκτικός κρίκος πού ἕνωνε ὅλους μας καί μᾶς συντόνιζε χάρη στά ἀδιαμφισβήτητα διοικητικά του προσόντα. Στήν διακονία στόν Ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου ὁ Νικόδημος παραμένει στήν καρδιά μου ὡς τό ὑπόδειγμα ἀδελφικῆς ἀγάπης, ἀμεσότητας, ἁπλότητας, ἀλλά καί γενναιότητας».
Γιά τήν ἐπισκοπική του διακονία ὁ π. Δοσίθεος ἔδωσε τήν μαρτυρία του:
«Μέ τήν χειροτονία του εἰς Ἐπίσκοπον ἔγινε μέ τόν Νικόδημο αὐτό πού λέμε στήν θεολογική γλώσσα "καλή ἀλλοίωση". Καί εἶμαι ἐγώ πιστεύω μάρτυρας, ἄμεσος μάρτυρας αὐτῆς τῆς καλῆς ἀλλοιώσεως, γιατί μή θέλοντας νά χωρισθοῦμε, τόν ἀκολούθησα μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντάς μας, τοῦ σημερινοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου, καί ἦρθα μαζί του στήν Ναύπακτο ὡς Πρωτοσύγκελλος. ... Καί ἐδῶ, αὐτήν τήν περίοδο ἔζησα ἕναν ἐπίγειο ἄγγελο. ...
Ὁ Νικόδημος μέσα στόν ἐλάχιστο χρόνο πραγματοποίησε τήν ὑπόσχεση πού εἶχε δώσει στόν ἐνθρονιστήριο λόγο του. Ἐνθρονίσθηκε ὄχι σέ χρυσοποίκιλτο θρόνο, ἀλλά στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Κέρδισε μέ τόν αὐθορμητισμό του, τήν ἀγάπη του, τήν ἄδολη εἰλικρίνειά του καί τούς πιό ἐπιφυλακτικούς».
Ἰδιαίτερη μνεία ἔκανε ὁ π. Δοσίθεος στούς Κληρικούς καί λαϊκούς τῆς Ναυπάκτου, στήν Γενικό Ἀρχιερατικό Ἐπίτροπο π. Ἀθανάσιο στούς Ἱερεῖς τῶν Γραφείων καί τούς συνεφημερίους του στήν Ἁγία Παρασκευή, μέ τούς ὁποίους συνδέθηκε φιλικά καί ἔχει ἄριστες ἀναμνήσεις.
Τέλος ὁ π. Δοσίθεος ἀναφέρθηκε στήν τραγικότητα τῶν καταστάσεων πού ἀντιμετώπισε μέ τόν ἀδόκητο θάνατο τοῦ Νικοδήμου, τίς ὁποῖες ὑπερέβη μέ τήν δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἰδιαιτέρως δέ μέ τήν βοήθεια τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας πού διασώζεται στό παράδειγμα καί στό βιβλίο τοῦ Ἰώβ:
«Ὅταν ὁ ἄγγελος ἄνοιξε τά φτερά γιά τόν οὐρανό, ὁ ἀνθρώπινος πόνος τοῦ ἀποχωρισμοῦ ἦταν μεγάλος καί ἀβάσταχτος, ὄχι μόνον γιά μᾶς πού τόν γνωρίζαμε ἀπό παλιά, ἀλλά καί γιά τήν Ναύπακτο πού δέν πρόλαβε νά τόν γνωρίση καί νά τόν χαρῆ.
Ἐγώ προσωπικά –καί σήμερα ἡ ὁμιλία μου αὐτόν τόν χαρακτήρα ἤθελα νά ’χη, τῆς ἀδελφικῆς, τῆς προσωπικῆς μαρτυρίας– προσωπικά μέ τόν αἰφνίδιο θάνατο τοῦ Νικοδήμου βίωσα τραγικές καταστάσεις, ὁριακές γιά τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ἔνοιωσα ὅτι βρέθηκα σέ ἕνα τρομακτικό κενό, χάνοντας ἕνα κομμάτι ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μου. Ἐπί μακρόν παρέμενα μέ ἀπορία, μπροστά στό μυστήριο τῶν ἀνεξιχνιάστων βουλῶν τοῦ Θεοῦ.
Προσπάθησα νά βρῶ στηρίγματα καί ἐξηγήσεις σέ ἀνθρώπινα μέσα, ὅπως ἡ φιλοσοφία καί ἡ ψυχολογία, ἐξηγήσεις καί ἀπαντήσεις σέ πανάρχαια ἀρχετυπικά ἐρωτήματα πού ὀρθώνονταν τότε ἀμείλικτα μπροστά μου. Πρός τί ὁ πόνος στήν ζωή; Σέ ποιά ὑπαρξιακή ἀπόγνωση μπορεῖ νά ὁδηγήση ὁ ὀδύνη τοῦ θανάτου; Πῶς ὁ Πανάγαθος Θεός ἔκανε ἕναν κόσμον σάν αὐτόν μέσα στόν ὁποῖον κυριαρχεῖ τόσος πολύς πόνος; Καί πῶς ὁ πόνος πέφτει ἀμείλικτος πάνω σέ κείνους πού λιγότερο τούς ταιριάζει; Γιατί πάσχει ὁ δίκαιος καί ὁ ἀθῶος; Πρός τί οἱ θλίψεις καί οἱ δοκιμασίες τῶν ἀνθρώπων καί μάλιστα τῶν ἀθώων;
Μπροστά σέ τέτοια κορυφαῖα ἐρωτήματα ἡ ἀνθρώπινη λογική σταματᾶ, ὁ νοῦς ἰλιγγιᾶ καί ἡ φιλοσοφία, παρά τίς τολμηρές της διανοητικές διαδρομές, μᾶλλον μᾶς περιπλέκει, παρά μᾶς δίνει ὁριστική ἀπάντηση.
Εἰρήνευσα ὅταν στράφηκα στήν σωστή κατεύθυνση: στήν μακραίωνη ὀρθόδοξη πνευματική μας παράδοση, στούς θεοσόφους Πατέρες, στίς βιβλικές ἀλήθειες, πού ἀναφέρονται σέ τέτοια μεγάλα θέματα. Τίς ποθητές ἀπαντήσεις τίς βρῆκα στό ὑπέροχο ἐκεῖνο ποιητικό βιβλίο τοῦ Κανόνα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού λέγεται βιβλίο τοῦ Ἰώβ. ... Τό βιβλίο αὐτό τό γνώριζα πολύ νωρίς, γιατί πάντα ἀγαποῦσα τήν Βίβλο. Ὅμως παλαιότερα τό εἶχα προσεγγίσει ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, γραμματολογικά, φιλολογικά, γι' αὐτό καί ἡ κατανόησή μου γιά τά μεγάλα ἐρωτήματα πού τίθενται στό βιβλίο τοῦ Ἰώβ ἦταν τότε διανοητική καί ἑπομένως ἐπιφανειακή. Τώρα μέ νωπά τά ψυχικά πλήγματα ἀπό τόν θάνατο τοῦ ἀγαπημένου ἀδελφοῦ ὑποχρέωθηκα νά προχωρήσω σέ βαθύτερα ἐπίπεδα κατανόησης καί ἐμβίωσης τῶν ἴδιων ἐρωτημάτων. Δέν θεωροῦσα πλέον τό πρόβλημα διανοητικά, ἀλλά τό ἀντιμετώπιζα πραγματικά, ὀντολογικά, ὑπαρξιακά. ...
Ὑπό τό πρίσμα τῆς Εὐαγγελικῆς Ἀποκαλύψεως –πού ἦταν ἄγνωστη ὅταν γράφηκε τό βιβλίο τοῦ Ἰώβ, ἀλλά γνωστή σέ μᾶς σήμερα– ἡ πραγματική ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στό Ἰώβ ὑπῆρξε ἡ Σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου, τό λυτρωτικό Πάθος, ἡ ἔνδοξη Ἀνάστασή Του, πού κατήργησε τό μέγιστο κακό, τόν μέγιστο πόνο, τόν θάνατο.
Ἔτσι, μέσα ἀπό τήν κάμινο τῆς προσωπικῆς δοκιμασίας, σήμερα, εἴκοσι χρόνια μετά, ὕστερα ἀπό τόσο πόνο καί τόσο ἔλλειμμα τίποτα ἄλλο δέν ἔχω νά πῶ, παρά νά ἐπαναλάβω, τά ἴδια τά λόγια τοῦ Ἰώβ, τοῦ πολυάθλου, κάτι πού ὅλοι ἐπαναλαμβάνουμε, πολλές φορές τυπικά, στό τέλος κάθε θείας Λειτουργίας: "Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον". Μόνον αὐτός εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἐσωτερικῆς γαλήνης καί τῆς εἰρήνης».
*
Ὁ θεολόγος-συγγραφέας κ. Μανώλης Μελινός, συμπατριώτης, φίλος καί συνεργάτης τοῦ μακαριστοῦ, ἀναφέρθηκε ἀφ' ἑνός μέν στήν τραγικότητα τοῦ θανάτου ἑνός Ἐπισκόπου μέ «μαῦρα γένια», ἀφ' ἑτέρου δέ στό χιοῦμορ του, μέ τό ὁποῖο ἀντιμετώπιζε τίς δύσκολες καταστάσεις.
Ὁ Πανοσ. Ἀρχιμ. π. Πολύκαρπος Θεοφάνης, Ἐφημέριος-Ἱεροκήρυξ Ἀντιρρίου, γνώρισε τόν μακαριστό ὡς Διάκονος ὁ ἴδιος τότε τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί ἀνέφερε χαρακτηριστικά περιστατικά, πού τόνιζαν τήν ἁπλότητα καί τήν ἀνθρωπιά του.
Ἡ κ. Ἀρετή Μουλαρᾶ, θεολόγος, μίλησε γιά τήν προσφορά τοῦ μακαριστοῦ στήν Μητρόπολη Θηβῶν καί Λεβαδείας, ἰδίως στόν τομέα τῆς Νεότητος καί τῶν Κατασκηνώσεων, καί παρουσίασε μέ ὀπτικοακουστικό ὑλικό τήν ζωή του καί τό ἔργο του.
Χαιρετισμό ἀπηύθυνε ὁ Δήμαρχος Ναυπακτίας κ. Παναγιώτης Λουκόπουλος, ὁ ὁποῖος συμμετεῖχε σέ ὅλες τίς λατρευτικές καί τιμητικές ἐκδηλώσεις.
Τέλος, τόν λόγο ἔλαβε ὁ Σεβασμιώτατος κ. Γεώργιος, φίλος, παραδελφός καί συνεργάτης τοῦ μακαριστοῦ, ὁ ὁποῖος φανερά συγκινημένος εὐχαρίστησε τούς συντελεστές τῆς ἐκδήλωσης, ἀλλά δέν μπόρεσε νά ὁλοκληρώση, λόγῳ τῆς συγκίνησης, τά ὅσα εἶχε καί ὁ ἴδιος νά πῆ γιά τόν μακαριστό Νικόδημο.
*
Ἦταν μιά ἐκδήλωση τιμῆς, μνήμης καί χρέους τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου, ἡ ὁποία ἐκδήλωση ἀνέδειξε τήν προσωπικότητα καί τά χαρίσματα τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου πού δέν πρόλαβε νά τά ἐκφράση πλήρως κατά τήν ποιμαντορία του στήν Ναύπακτο.
Ι.Κ.
- Προβολές: 4247