Skip to main content

Φιλαδελφείας κ. Μελίτων: «Ἕν ὑπόδειγμα μοναχικῆς ἀκτινοβολίας»

Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Μελίτωνος κατά τήν θεία λειτουργία ἐν τῶ Ἱερῶ Ναῶ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου Ναυπάκτου (24 Ἰανουαρίου 2016)

***

Σεβασμιώτατε καί προσφιλέστατε ἅγιε ἀδελφέ Μητροπολῖτα Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κύριε Ἱερόθεε, Ποιμενάρχα τῆς Θεοσώστου ταύτης καί ἱστορικῆς Ἐπαρχίας,
Ἐξοχώτατοι Ἄρχοντες τοῦ τόπου,
Πατέρες καί ἀδελφοί ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τῷ Κυρίῳ καί Σωτῆρι καί Λυτρωτῇ καί Ἐλευθερωτῇ μας.

Φιλαδελφείας κ. Μελίτων: «Ἕν ὑπόδειγμα μοναχικῆς ἀκτινοβολίας»«Ὁμολογουμένως, ἀδελφοί, μέγα ἀληθῶς,  τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον∙ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» (Α΄ Τιμ. 3,176)

Ὁ Κύριος, μέ θεοφιλῆ πρωτοβουλίαν τῆς ὑμετέρας προσφιλοῦς Σεβασμιότητος, ἀδελφέ ἅγιε Ναυπάκτου καί ἁγίου Βλασίου κύριε Ἱερόθεε, μᾶς συνήγαγε  σήμερα εἰς τήν πόλιν σας, εἰς τόν Ἱερόν Μητροπολιτικόν Ναόν σας τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος  Δημητρίου,  πρός  προσευχήν  καί δέησιν   ὑπέρ ἀναπαύσεως τοῦ  μακαριστοῦ Ἁγιορείτου Γέροντος Θεοκλήτου τοῦ Διονυσιάτου, Ναυπακτίου  τήν καταγωγήν, ἀπό τῆς κοιμήσεως τοῦ ὁποίου συμπληροῦνται ἐφέτος δέκα ἔτη. Ἡ ἐλαχιστότης μου ἐκφράζει εὐχαριστίαν καί εὐγνωμοσύνην διά τήν φιλάδελφον πρόσκλησιν καί συμμετοχήν εἰς τάς θεοφιλεῖς ταύτας καί δικαίας ἐκδηλώσεις.

Ἡ  Ἐκκλησία  προβάλλει ἐν τῷ Ἱερῷ Εὐαγγελίῳ  τήν περικοπήν τῆς ἰάσεως τοῦ τυφλοῦ ὑπό τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς πηγῆς τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας. Ὁ Κύριος, ὡς γνωστόν, διῆλθε τόν ἐπίγειον βίον Του εὐεργετῶν καί ἰώμενος τούς ἀνθρώπους, διπλᾶς ἰάσεις παρεχόμενος, ὄχι μόνον τάς τοῦ σώματος, ἀλλά καί τάς τῆς ψυχῆς. Αὐτός ὁ Ὁποῖος εἶναι τό φῶς, ἐχάρισε καί τό φῶς εἰς τόν ἐστερημένον αὐτοῦ τυφλόν τῆς Ἱεριχοῦς. Ὁ Θεός εἶναι φῶς ἀπρόσιτον καί ἀκατάληπτον καί φωτίζει τόν νοῦν μας πρός κατανόησιν τῶν ἀπορρήτων μυστηρίων, τά ὁποῖα ὅμως εἶναι προσιτά μόνον εἰς ὅσους ἀγωνίζονται διά τήν ἐφαρμογήν ἐν τῷ βίῳ καί ἐν τῷ κόσμῳ τῶν μακαρισμῶν  τοῦ Χριστοῦ.

Δυστυχῶς σήμερον, κατά τήν σύγχρονον ἐποχήν,  παρ᾽ ὅλον ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει προοδεύσει τόσον πολύ τεχνολογικῶς καί αἱ γνώσεις του εἰς ὅλα τά πεδία τοῦ ἐπιστητοῦ ἔχουν ἀπείρως πολλαπλασιασθῆ, ἐν τῷ πνευματικῷ πεδίῳ καί τῷ Ὀρθοδόξῳ ἀκόμη, ἐμφανίζονται συμπτώματα σοβαροτάτης πηρώσεως, δηλαδή τυφλώσεως, τά ὁποῖα οὐδέποτε ἡ μετά Χριστόν ἀνθρωπότης εἶχεν ἐμφανίσει. Βλέπομεν, δυστυχῶς, νά θεσμοθετῆται ἡ ἁμαρτία, νά ψηφίζωνται μή συμβαδίζοντες μέ τό ἦθος καί τά θέσμια τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς οἰκογενείας νόμοι, ἀντίθετοι πρός τό θέλημα τοῦ Κυρίου∙ νά θεωρῆται φυσιολογικόν τό  μή ὁμαλόν∙ νά κυριαρχῇ τό σκότος, ἡ λήθη καί ἡ ἄγνοια.  

Κύριο Θέμα: Δεκαετές Μνημόσυνο καί Ἐκδήλωση Μνήμης γιά τόν π. Θεόκλητο ΔιονυσιάτηΤαῦτα πάντα, συμπτώματα βαρείας πνευματικῆς τυφλώσεως, ὀφείλονται εἰς τήν ἀπομάκρυνσιν τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν πηγήν τοῦ φωτός, τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος, ὡς νοητός καί συγχρόνως αἰσθητός Ἥλιος, ὅταν ἀνατείλῃ εἰς τήν ψυχήν, διώκει τό σκότος καί τήν λύμην τῶν παθῶν, ξηραίνων πᾶσαν ἀκαθαρσίαν καί συγχρόνως λιπαίνων τήν νοητήν γῆν τῆς ψυχῆς, αὐξάνων τάς θεοειδεῖς ἀρετάς.

Ἡ μαστίζουσα τήν ἀνθρωπότητα σημερινή τύφλωσις εἶναι κυρίως ἀποτέλεσμα ἀπιστίας. Ὁ τυφλός τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς λαμβάνει τήν ἴασιν κατά τήν πίστιν του.  Ἡ ἐρώτησις τοῦ παντογνώστου Κυρίου πρός τόν τυφλόν: «τί σοι θέλεις ποιήσω;» ἀποδεικνύει τήν δοκιμασίαν  τῆς πίστεως  τοῦ τυφλοῦ, ἡ ὁποία ἦταν ἀσφαλῶς προϋπόθεσις τῆς ἰάσεώς του. Ἡ αὐθόρμητος  ἀπάντησις τῆς μή διακρινομένης πίστεως τοῦ τυφλοῦ προκαλεῖ τό θαῦμα,  δηλαδή τόν ἁπλοῦν λόγον τοῦ Κυρίου: «ἀνάβλεψον».  Καί ὁ τυφλός ἀμέσως ἔδρεψε τόν καρπόν τῆς πίστεως του εἰς σωτηρίαν μέ τόν ἁπλοῦν καί πάλιν λόγον τοῦ Κυρίου: «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε» (βλ. Λουκ. 18, 35-43).

Ὁ Χριστός μέ τήν ἐμπράγματον παραβολήν ταύτην  μᾶς διδάσκει, ὅτι πᾶς ὁ ζητῶν τήν ἴασιν, σωματικήν καί ψυχικήν, ἀσθενῶν ἄνθρωπος προκαλεῖ ὁ ἴδιος τήν θεραπείαν του. Καί τήν προκαλεῖ διά τῆς πίστεως εἰς Χριστόν, ἡ ὁποία μή διακρινομένη μεθιστᾷ ἀκόμη καί ὄρη.  Δηλαδή, ἄλλαις λέξεσιν,  ὁ ἄνθρωπος γίνεται συνεργός τοῦ θαύματος. Χωρίς πίστιν, ἔστω καί ἐλαχίστην, ἔστω καί ἀσθενικήν, ἔστω καί τρεμοσβύνουσαν, εἶναι ἀδύνατος ἡ θεραπεία, τό θαῦμα,  ἡ σωτηρία, ἡ ἐπιτυχία εἰς τήν ζωήν αὐτήν, ἡ εὐημερία κατά Θεόν, ἡ χαρά, τήν ὁποίαν ἀναζητοῦμεν ὅλοι μας «πότε ἐδῶ καί πότε ἐκεῖ» καί διερωτώμεθα μαζί μέ τόν ποιητήν, «ποῦ κατοικεῖ;»∙ χωρίς νά λαμβάνωμεν ἀπάντησιν εἰς τό καίριον αὐτό ἐρώτημά μας. Διατί; Διότι δέν ἔχομεν ἱκανήν πίστιν καί πιστεύοντες διακρινόμεθα καί ἀμφιβάλλομεν. Ἡ ἀμφιβολία δέ καί ἡ ἀνασφάλεια τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελοῦν τό δρᾶμα  του. Τό ἀνθρώπινο αὐτό δρᾶμα πηγάζει ἀπό  τήν  παραβίασιν τῆς ἐλευθέρας βουλήσως τοῦ ἀνθρώπου,  τοῦ  μεγαλυτέρου αὐτοῦ δώρου τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον ἀτυχῶς ἔρχονται οἱ συνάνθρωποι μας  καί τήν οἰκοδομηθεῖσαν  ἐπί τήν πέτραν τοῦ Χριστοῦ  οἰκίαν τῆς ψυχῆς καί τῆς καρδίας, τοῦ ψυχοσωματικοῦ μας εἶναι, τήν κατακρημνίζουν ἐπί τήν ἄμμον καί κατεβαίνει ἡ βροχή (οἱ σύγχρονοι πειρασμοί καί τά προβλήματα) καί ἔρχονται οἱ ποταμοί (ἡ ἐν ἀνεκτικότητι ὀργή τοῦ Θεοῦ) καί πνέουν οἱ ἄνεμοι (ἡ ἀπιστία μας καί ἡ ἀμφιβολία μας ὅτι τά πάντα κυβερνᾷ καί κατευθύνει ὁ Θεός) καί προσκόπτουν εἰς τήν οἰκίαν τοῦ καθενός μας (εἰς τήν ψυχοσωματικήν μας ὑπόστασιν)  καί πίπτει ἡ οἰκία μας∙ «καί ἦν ἡ πτῶσις αὐτῆς μεγάλη» (πρβλ. Ματθ. 7, 26-27).

Μέ ἄλλα λόγια ἡ πίστις  μας ἡ Ὀρθόδοξος  ὀφείλει νά εἶναι ἀπόλυτος ἐμπιστοσύνη  εἰς τήν Πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ.  Ὄχι καταναγκασμός,  βία, ἀλλά   ἐλευθέρα ἐπιλογή καί ἀποδοχή. Κατά τήν σύγχρονον ἐποχήν, ἀδελφοί,  διάφοροι θρησκευτικαί καί μή δοξασίαι προσπαθοῦν  νά κρατήσουν τούς ἀνθρώπους εἰς τήν κατ᾽ αὐτάς θεωρουμένην «ἀλήθειαν» διά τής ὠμῆς βίας καί τοῦ καταναγκασμοῦ, ἐκτεινομένων καί μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ πολλάκις, κατά τά σημερινά πάντοτε δεδομένα. Ἡ Ὀρθοδοξία μας  μένει ἀκλινῶς εἰς τό «ὅστις θέλει», νικᾷ τήν βίαν διά τῆς ἐλευθερίας, διότι ὁ πανταχοῦ παρών Κυβερνήτης Κύριος ἔχει τήν ἰδικήν Του Ἄμπελον, καί ἐκεῖνοι πού φεύγουν ἀπό τήν Ἄμπελόν Του, ἐπηρεαζόμενοι ἀπό ἄλλας ἀνθρωπίνης ἐπινοήσεως καταστάσεις, ξηραίνονται ὡς τά κλήματα καί εἰς πῦρ βάλλονται καί ἀπόλλυνται διά παντός. Ἡ Ὀρθοδοξία μας δέν συγκρίνεται  μέ  ψευδο-θεούς ἤ ψευδο-μεσσίας ἤ ψευδο-προφήτας, ὅπως ἀναφέρει χαρακτηριστικά εἰς τό «Ἀπολυτίκιόν» του Ἁγιορείτης πνευματικός πατήρ,  διότι οὐδείς ἄλλος ἠγάπησε τόν κόσμον καί τόν ἄνθρωπον, ὅπως τόν ἠγάπησε ὁ Κύριος. Οὐδείς ἕτερος ἔδειξε  μείζονα ἀγάπην, ὥστε νά θυσιάσῃ  τήν ἰδίαν τήν ζωήν Του ὑπέρ τῶν φίλων Του καί νά προσφέρῃ τόν Ἑαυτόν Του εἰς αὐτούς, ἐξ ἀγάπης μόνον «προσφέρων καί προσφερόμενος καί προσδεχόμενος καί διαδιδόμενος», εἰς σωτηρίαν καί εἰς ζωήν.

Τήν στιγμήν κατά τήν ὁποίαν ὁ Κύριος  διέταξε ὄχι μέ κάποιαν ὑπερφυσικήν ἰατρικήν ἐνέργειαν, ἀλλά μόνον μέ τόν λόγον Του τήν ἀνάβλεψιν τοῦ σημερινοῦ τυφλοῦ, ἡ Κυριακή φωνή Του ἔγινε, κατά τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας (Μέγας Βασίλειος, Ἱερός Χρυσόστομος)  Φῶς. Ἡ ἀπόκτησις τοῦ φωτός  καί ἡ συνακόλουθος συμπορεία τοῦ τυφλοῦ μέ τόν Χριστόν διδάσκει:  πρῶτον,  τήν δύναμιν τῆς ἀληθοῦς πίστεως, τῆς ἐπιμονῆς καί τῆς καρτερίας∙ καί, δεύτερον, τήν   εὐγνωμοσύνην καί τήν εὐχαριστίαν   τοῦ εὐεργετηθέντος.

Ἀδελφοί μου,
Ὁ τυφλός τῆς Ἱεριχοῦς μέ τήν πίστιν καί τήν εὐγνωμοσύνην του πρός τόν Θεόν μᾶς παρέχει ἰδανικόν δίδαγμα,  κατά τήν διαδρομήν καί  πορείαν  μας εἰς τόν κόσμον τοῦτον, πού εὑρίσκονται πολλοί  οἱ ὁποῖοι μᾶς ἐπιτιμοῦν καί μᾶς πατροτρύνουν νά σιωπήσωμεν∙ νά κρύψωμεν ὑπό τόν μόδιον τήν ἀλήθειαν, ἡ ὁποία ὅμως δέν ἀποκρύπτεται, διότι αὐτά πού λέγονται εἰς τό οὖς ἀτυχῶς ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τά μεταφέρει εἰς τά δώματα, εἰς τό κοινόν καί γίνονται γνωστά εἰς κατάκρισιν καί εἰς ἀπογοήτευσιν, καί μάλιστα ὅταν λέγωνται ἀπό ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας.  

Σήμερον δυστυχῶς ἀκούονται καί ἀπό ἐπίσημα  χείλη πολλαί «σειρῆνες»: «τί περιμένεις ἀπό τόν Θεόν, τί περιμένεις ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, αὐτά σήμερα ἔχουν ξεπερασθῆ, ὁ κόσμος ἔχει πάει στό διάστημα, ζῆσε τήν ζωή σου ἐλεύθερα, κάνε ὅ,τι θέλεις». Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί ὅμως κλείνομεν τά ὦτα καί μένωμεν ἴσως «τυφλοί», μή ἔχοντες οὔτε συνήγορον ἀπόστολον, οὔτε βοηθόν συγγενῆ ἤ φίλον μας, ἀλλά ἀντιθέτως πολλούς πού μᾶς ἐμποδίζουν νά πλησιάσωμεν τόν Σωτῆρα Χριστόν, ὅπως τόν τυφλόν τῆς  παραβολῆς, ὁ ὁποῖος ὅμως μόνος κατάφερε νά ὑπερβῇ ὅλα τά ἐμπόδια καί νά ἀναδειχθῇ ἐν τέλει ὁ μόνος νικητής, ὅπως ἡ Ὀρθόδοξος πίστις μας, ἡ ἐν Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις διατυπωθεῖσα ὑπό θεοφόρων Πατέρων, ἐνίκησε καί νικᾷ τόν κόσμον.

***

Τήν πίστιν καί τήν ἀλήθειαν αὐτήν μᾶς διδάσκουν ἰδιαιτέρως οἱ πνευματικοί πατέρες, καί ἰδιαιτέρως πολλοί τῶν Ἁγιορειτῶν, κατά προσωπικήν βιωματικήν ἐμπειρίαν τοῦ ὁμιλοῦντος. Μεταξύ  τῶν μακαρίων αὐτῶν πατέρων, παλαιῶν ἁγίων καί συγχρόνων μοναστῶν, τήν προσήκουσαν θέσιν κατέχει  καί ὁ συμπολίτης σας Ναυπάκτιος,  Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης,  ὁ ὁποῖος δέν ἐπτοήθη, διότι  προσῆλθε εἰς τό Περιβόλι τῆς Παναγίας εἰς ἐποχήν οὐχί «ἀκμῆς» τοῦ Ἁγιορειτικοῦ Μοναχισμοῦ −ἄλλωστε ἡ κάθε ἀκμή καί παρακμή παρέχεται ὑπό τοῦ Θεοῦ εἰς ἐπίγνωσιν  ἀληθείας καί εἰς σωτηρίαν− καί ἐπορεύθη τήν σταυρικήν ὁδόν τῆς μοναχικῆς πολιτείας μετ᾽ ὀλίγων συνοδοιπόρων, ἀναδείξας τήν θεολογίαν τῆς Θείας Χάριτος καί τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν  τοῦ Θαβωρείου φωτός εἰς τόν κόσμον, δηλαδή τήν ἐμπειρικήν δογματικήν ἀλήθειαν τοῦ   Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Καί ἔγινεν ὁ πατήρ Θεόκλητος φορεύς καί  συνεχιστής μιᾶς φωτεινῆς Ἁγιορειτικῆς παραδόσεως αἰώνων. Ἔλαβε φῶς ἀπό τήν πηγήν τοῦ φωτός, τό Ἅγιον Ὄρος καί ἀπό τήν Κυρίαν  Θεοτόκον,  καί τοῦτο προσεπάθησε νά μεταδώσῃ καί εἰς τούς ἄλλους διά τῶν θεολογικῶν συγγραμμάτων του καί διά τοῦ λόγου του.

Τό θαῦμα τῆς ἀναβλέψεως τοῦ τυφλοῦ ἐπαναλαμβάνεται ἀνά τούς αἰῶνας, φθάνει νά ἔχωμεν τό θάρρος νά ὁμολογήσωμεν τήν τύφλωσίν μας καί νά ζητήσωμεν ἀπό τόν Χριστόν τήν θεραπείαν μας, ὅπως ὁ τυφλός τῆς Ἱεριχοῦς, ὅπως πολλοί πνευματικοί Ἁγιορεῖται πατέρες, τούς ὁποίους προσωπικῶς ὁ ὁμιλῶν ἐγνώρισε καί ἐδιδάχθη πολλλά, ὡς τούς πατέρας Γεώργιον Καψάνην, Βασίλειον Γοντικάκην, Αἰμιλιανόν Σιμωνοπετρίτην, παπᾶ Χαράλαμπον Διονυσιάτην, παπᾶ Παρθένιον Ἁγιοπαυλίτην, Θεόκλητον τόν Διονυσιάτην καί πολλούς ἄλλους μή ἐπωνύμους, οἱ ὁποῖοι ἤμβλυναν τήν προσωπικήν μου τύφλωσιν.

Τιμᾶται, λοιπόν, σήμερον ὑπό τῆς ὑμετέρας προσφιλοῦς καί τετιμημένης Σεβασμιότητος, ἀδελφέ ἅγιε Ναυπάκτου κύριε Ἱερόθεε, ἕν ὑπόδειγμα ζωῆς ἐν Χριστῷ, ἤθους ἐκκλησιαστικοῦ, μοναχικῆς ἀκτινοβολίας, θεολογικῆς ἐμπειρικῆς σοφίας, τό ὁποῖον ἀσφαλῶς δέν εὑρίσκεται ὑπό τόν μόδιον τῆς σιωπῆς καί τῆς λήθης, ἀλλά  τίθεται ἐσαεί ἐπί τήν λυχνίαν καί φωτίζει εἰς τούς σκοτεινούς καιρούς μας τήν ὁδόν τῶν παραδόσεων, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τήν αἰώνιον ζωήν, ὅπου βασιλεύει εἰς τόν αἰῶνα ὁ Χριστός,  τό ἄκρον τῶν ἐφετῶν.

Ἡ μνήμη καί ἡ προσευχή  μας  διά τήν ἀξίαν λόγου Ἁγιορειτικήν αὐτήν μορφήν, ἡ ὁποία πρό δέκα ἐτῶν μετέστη ὅπου «οὐκ ἔνι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος», ἀφοῦ ἄφησε ζωηρά καί ἀνεξίτηλα τά ἴχνη τῆς διαβάσεώς της ἀπό τό Ὄρος τό Ἅγιον,  μέ λόγον πνευματικόν καί μέ τήν ἐνασχόλησίν του μέ θέματα πνευματικά, διοικητικά, ἐκκλησιαστικά, κοινωνικά, θεολογικά, ἁγιολογικά, μέχρι τοῦ σημείου ἡ παρουσία του ἐν τῷ Περιβολίῳ τῆς Κυρίας Θεοτόκου κατά τήν συγκεκριμένην δυσχερῆ ἱστορικήν συγκυρίαν  νά ἀποτελῇ πραγματικήν  εὐλογίαν  Θεοῦ   καί  Θεομητορικήν καί Προδρομικήν κλῆσιν.  

Εἰς τήν σημερινήν μνήμην τιμῆς  καί προσευχῆς  συμμετέχει ἀσφαλῶς   καί ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, τό Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον, τό ἀναδεῖξαν μεταξύ τῶν μυριάδων μοναστῶν τοῦ Ἄθω, τοῦ Ὀλύμπου, τῆς Καππαδοκίας, τοῦ Πόντου καί τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολῆς,  καί τόν πατέρα Θεόκλητον. Αὐτό, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, εἶναι ἡ Κεφαλή, ἡ ὁποία ἀφουγκράζεται καί συμμερίζεται πάντοτε τούς πόνους καί τάς θλίψεις τῶν τέκνων του, κυρίως ὅμως γνωρίζει νά σέβεται, νά ἐκτιμᾷ καί νά τιμᾷ αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἀφιέρωσαν τήν ζωήν των καί εἰργάσθησαν ἀόκνως διά τόν Χριστόν καί τήν Ὀρθοδοξίαν.

Τό μνημόσυνον καί ἡ ὀργανουμένη Ἡμερίς  δέν  εἶναι μόνον προσευχή διά τήν ἀνάπαυσιν τῆς ψυχῆς τοῦ ἀειμνήστου Ναυπακτίου Γέροντος. Εἶναι καί ἀφορμή τιμῆς, χαρᾶς καί ἐνισχύσεως, διότι ἀποτελεῖ  ἐνθύμησιν καί φωτεινόν παράδειγμα εἰς μίμησιν.

«Τῷ δέ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή καί δόξα» ἐν ἐκκλησίᾳ ἁγίων καί ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, τῇ κιβωτῷ τοῦ ἁγιάσματος, ὑπό τῶν ἐν αὐτῷ ἐνασκουμένων καί νυχθημερόν ὑπέρ τοῦ κόσμου παντός προσευχομένων μοναχῶν, εἰς  τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν» (πρβλ. Α΄ Τιμ. 1,17).

  • Προβολές: 3477