Γράφτηκε στις .

Γεγονότα καὶ Σχόλια: Τό Κράτος δέν θά ἔχη τόν θεό του;... - Ἡ βλασφημία δέν συνάδει μέ τήν ἐλευθερία

Τό Κράτος δέν θά ἔχη τόν θεό του;...

Ἡ συζήτηση γιά τήν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος δέν ἄφησε ἀπό ἔξω τήν σχέση τοῦ Κράτους μέ τήν Ἐκκλησία. Ἀκούγονται διάφορες ἀπόψεις, διαφόρων ἰδεολογικῶν κατευθύνσεων, μέ κρατοῦσα τήν ἰδεολογία τοῦ φιλελευθερισμοῦ, ἡ ὁποία ἔχει συγχωνευτῆ ἀκόμη καί μέ ἀριστερές οἰκονομικές ἀπόψεις. Ἤδη μέ τήν πρόταση τοῦ κυβερνῶντος κόμματος ζητᾶται κατά τήν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος τό Κράτος νά χαρακτηρίζεται θρησκευτικά οὐδέτερο μέ ἀναγνώριση ὅμως τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ὡς ἐπικρατοῦσας θρησκείας στήν ἑλληνική ἐπικράτεια.

Δέν εἶναι ὅμως μόνο τό Σύνταγμα, ὁ θεμελιακός νόμος τοῦ Κράτους, πού ἔχει θρησκευτικό ἐνδιαφέρον, εἶναι καί ἡ «τρέχουσα» νομοθεσία, πού ρυθμίζει τήν νομιμότητα στίς σχέσεις καί τίς δραστηριότητες τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν. Τό ἄν βέβαια ρυθμίζη ἤ ἀπορρυθμίζη τήν νομιμότητα, ἐξαρτᾶται ἀπό τό κατά πόσο εἶναι δίκαιοι οἱ νομοθετοῦντες.

Πάντως, χωρίς ἀκραίους λόγους, δηλαδή ἐπιθετικούς, μεθοδεύεται «πραέως» ἡ ἀποδέσμευση τῆς κρατικῆς νομοθεσίας ἀπό τό πνεῦμα τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας, μέ τήν σύμπραξη, πρέπει νά τό ἐπισημάνουμε, κομμάτων ἀπό ὅλες τίς πτέρυγες τῆς Βουλῆς. Φαίνεται ὅτι ἡ κρατοῦσα τάση εἶναι νά μήν ἔχη τό Κράτος τόν θεό του... Αὐτή εἶναι μιά βασική φιλελεύθερη ἄποψη.

Γιά τήν ἀποχριστιανοποίηση τῆς νομοθεσίας μέ τήν ὁμόθυμη σύμπραξη «ἀριστεροδέξιων» πολιτικῶν κατευθύνσεων, ἀρκεῖ νά θυμίσουμε, ὡς χαρακτηριστικό παράδειγμα, τήν «πανηγυρική» ἐπέκταση τοῦ συμφώνου συμβίωσης στά ὁμόφυλα ζευγάρια.

Ἡ βλασφημία δέν συνάδει μέ τήν ἐλευθερία

Στό πλαίσιο τῆς ἀποχριστιανοποίησης ἀναμένεται ἡ ἀποποινικοποίηση τῆς βλασφημίας. Ὑπάρχει ἤδη σχετική πρόταση τοῦ κυβερνῶντος κόμματος καί ἔχει ἐνδιαφέρον νά δοῦμε πῶς ἐν τῇ πράξει θά τήν ὑποδεχθοῦν τά ἄλλα κόμματα. Εἶναι πάντως προκλητικά φαρισαϊκή, νομικίστικη ἡ αἰτιολόγηση αὐτῆς τῆς πρότασης. Λέει: «Κατά τό Ποινικό Δίκαιο ἡ ποινή προϋποθέτει τήν τέλεση πράξης. Ὁ προσδιορισμός τῆς τελευταίας χωρεῖ μέ στάθμιση τῶν ἐμπειρικῶν – ἀποδείξιμων ἀποτελεσμάτων της. Ὡστόσο, στήν περίπτωση τῆς βλασφημίας λείπει ὁποιαδήποτε ἀποδείξιμη ἐνώπιον δικαστηρίου βλαπτική συνέπεια τῆς πράξης.  Ἑπομένως, ἡ ἔννοια τοῦ ἐγκλήματος δέν διακρίνεται».

Ἐδῶ ἁρμόζει τό, «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί»... Ὁ ἀπ. Παῦλος, ὅταν πήγαινε στήν Δαμασκό, στόχο εἶχε τούς Χριστιανούς, ὅμως ὁ Χριστός, ὅταν καθ’ ὁδόν τοῦ ἀποκαλύφθηκε, τοῦ εἶπε: «τί μέ διώκεις;», ταυτίζοντας τόν ἑαυτό Του μέ τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Τό ἴδιο λένε οἱ Χριστιανοί στούς βλάσφημους, πού ὑβρίζουν τόν Χριστό: Τί μέ βρίζεις; Καί ἀνάλογα μέ τόν βαθμό τῆς πνευματικῆς τους ὡρίμανσης ἀντιδροῦν «κατάλληλα». Γιά παράδειγμα, ἡ «εἰκόνα τῆς πραότητος», ὁ ἅγιος Νικόλαος, σέ ἀντίστοιχη περίπτωση σκαμπίλισε τόν Ἄρειο.

Βέβαια, τέτοιες «θρησκευτικές εὐαισθησίες» εἶναι ἀκατανόητες στήν πλειονότητα τῶν ἄξεστων θιασωτῶν τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου. Ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου θέλει ὁπωσδήποτε τόλμη, ἀλλά θέλει καί ἀρετή. Ἀπαιτεῖ παιδεία στήν διάνοια καί τό ἦθος, ἀλλά καί αἰσθητική καλλιέργεια. Ἡ βλασφημία, ὦ «γενναῖοι», δέν ἐντάσσεται στήν ἐλευθερία τοῦ λόγου, ἀλλά στήν ἀσυδοσία, στήν ἀσχημοσύνη καί τήν κακοποίηση τοῦ λόγου. Ἡ βλασφημία δέν συνάδει μέ τήν ἐλευθερία, γιατί ἔχει μέσα της βία. Ἀλλιῶς, θά ἦταν σάν νά ὀνομάζαμε τήν βία στά γήπεδα φιλαθλητισμό.

Τό φοβερό εἶναι ὅτι ἡ ἀποποινικοποίηση τῆς βλασφημίας συνδέεται μέ ἀποφάσεις ἐναντίον τῶν ρατσιστικῶν διακρίσεων.

Μήπως, δηλαδή, σέ λίγο θά διώκονται ἀπό τόν νόμο ὡς ρατσιστές ὅσοι ἀντιδροῦν σ’ αὐτούς πού βλασφημοῦν τά θεῖα;

Ὦ καιροί, ὦ ἤθη!

π.Θ.Α.Β.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ