Γράφτηκε στις .

Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: Οἱ βαρβαρότητες τῶν ἐθίμων

Σέ κάθε μεγάλη ἑορτή τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουν ἐπικρατήσει διάφορες λαϊκές παραδόσεις, μερικές ἀπό τίς ὁποῖες εἶναι ὄντως «βάρβαρες», ἡ πιό μετριοπαθής ἔκφραση πού θά μποροῦσα νά χρησιμοποιήσω.

Αὐτό ἰσχύει καί γιά τήν μεγάλη ἑορτή τοῦ Πάσχα, τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Μέ τήν δυνατότητα πού δίνουν τά κοινωνικά μέσα δικτυώσεως γινόμαστε μάρτυρες πολλῶν τέτοιων γεγονότων πού γίνονται σέ διάφορες περιοχές τῆς Πατρίδας μας.

Μερικά τέτοια ἔθιμα χρησιμοποιοῦν πυρίτιδα μέ διάφορους τρόπους, πού πολλές φορές δημιουργοῦν καί ἀτυχήματα, δηλαδή τραυματίζονται καί φονεύονται ἄνθρωποι. Ἀλλοῦ κτυπᾶνε στασίδια, καρέκλες καί ἄλλα ἀντικείμενα, γίνονται δέ καί διάφορες ἄλλες θεατρικές ἐκδηλώσεις, πού προκαλοῦν τόν γέλωτα.

Παραμένουν, λοιπόν, οἱ ἄνθρωποι στίς πλατεῖες καί ἔξω ἀπό τούς Ναούς, γιά νά δοῦν αὐτό τό θέαμα καί μέ αὐτόν τόν τρόπο ἑορτάζουν τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως, τό κυριότερο δέ αὐξάνεται ὁ τουρισμός σέ τέτοια μέρη καί μέ αὐτόν τόν τρόπο τά ξενοδοχεῖα τῆς περιοχῆς ἔχουν πληρότητα 100% καί φυσικά κινεῖται τό ἐμπόριο.

Μερικά ἀπό τά ἔθιμα αὐτά εἶναι κατάλοιπα ἀφ’ ἑνός μέν τῶν παγανιστικῶν ἑορτῶν, ἀφ’ ἑτέρου δέ τῆς δύσκολης περιόδου τῆς Τουρκοκρατίας. Ὅλα αὐτά τά βάρβαρα ἤθη καί ἔθιμα πού προῆλθαν ἀπό ἐξωεκκλησιαστικούς παράγοντες, «βαπτίζονται» χριστιανικά ἔθιμα, ἑρμηνεύονται «θεολογικά» καί ἐξοβελίζουν τόν ἐκκλησιαστικό χαρακτήρα τῆς ἑορτῆς.

Ὅποιος κάνει Πάσχα στό Ἅγιον Ὄρος ἤ σέ Μοναστήρια θά διαπιστώση τό πνευματικό νόημα τῆς ἑορτῆς, θά χαρῆ τήν ἀκολουθία τοῦ Ἐπιταφίου καί τῆς Ἀναστάσεως μέ τό πνευματικό τους περιεχόμενο καί τότε θά καταλάβη ὅτι ὄντως πολλά ἀπό τά ἔθιμα στίς πόλεις εἶναι βαρβαρικά καί δέν ἔχουν σχέση μέ τά γεγονότα πού ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία.

Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε «ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος», εἰσῆλθε στόν οἶκο πού ἦταν οἱ Μαθητές «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν» καί τούς ἔδωσε τήν εἰρήνη Του, ἐμφανίσθηκε μόνον στούς μαθητές Του, καί πολλές φορές «ἐν ἑτέρᾳ μορφῆ», χωρίς στήν ἀρχή νά Τόν ἀναγνωρίσουν, δέν θέλησε νά προκαλέση τήν ἐντύπωση στούς «ἐχθρούς» Του, ἀφοῦ τόν ἐνδιέφερε ἡ πίστη τους. Ὁ Χριστός δέν ἔχει σχέση μέ θεατρινισμούς, βαρβαρότητες, κοσμικές νοοτροπίες, ξεφαντώματα, ἐπιπόλαιες καί ἐπικίνδυνες νοοτροπίες.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποβλέπει στήν ἀνάσταση τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, τήν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, στόν προσανατολισμό του πρός τόν ἀρχικό σκοπό τῆς δημιουργίας του. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀναφέροντας τό «φιλοσοφικό ἀξίωμα», σύμφωνα μέ τό ὁποῖο «πᾶν τό ἀπογυμνούμενον τοῦ ἰδίου τέλους, ματαιοῦται» γράφει: «Τά ἔργα σου γίνονται μάταια καί ἀνωφελῆ, ὅταν δέν γίνωνται διά τό ἴδιον τέλος των, ὅπερ εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ».

Ἀπαιτεῖται ἀγώνας, ὥστε ἀπό τίς βαρβαρότητες μερικῶν ἐθίμων νά περάσουμε στήν πίστη στόν Ἀναστάντα Χριστό καί ἀπό ἐκεῖ στήν βίωση τῆς ἀναστάσεως στήν ὕπαρξή μας.

Ν.Ι.

ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΟ