Γράφτηκε στις .

Γιάννης Παπαδημητρίου: Ὁ δάσκαλος

Νεκρολογία

Στίς 7 Μαΐου 2017 τελέστηκε τό τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο τοῦ Γιάννη Παπαδημητρίου, ὁ ὁποῖος ἀναχώρησε ἀπό τήν ἐπίγεια πατρίδα γιά στήν οὐράνια, στίς 2 Ἀπριλίου, τρέχοντος ἔτους. Γεννήθηκε τό 1934 στήν Ἀμπελακιώτισσα τῆς Ναυπακτίας, γόνος πτωχῆς καί πολύτεκνης οἰκογένειας. Οἱ γονεῖς του, συνετοί καί τίμιοι, τοῦ ἐνέπνευσαν τήν ἐργατικότητα καί τήν τιμιότητα καί τοῦ ἐνεφύσησαν τόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη στόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο. Τά πρῶτα γράμματα τά ἔμαθε στήν πατρίδα του, κάτω ἀπό τή σκιά τῆς Παναγίας τῆς Ἀμπελακιώτισσας, καί ἀπό μικρός διακρινόταν γιά τή φιλομάθειά του καί τό ἦθος του. Συνέχισε τίς σπουδές στό Γυμνάσιο Ναυπάκτου καί κατόπιν στήν Παιδαγωγική Ἀκαδημία Ἰωαννίνων, ἀπ’ ὅπου πῆρε τό πτυχίο τοῦ δασκάλου. Ὑπηρέτησε σέ χωριά τῆς Ὀρεινῆς Ναυπακτίας, κατόπιν στήν πόλη τῆς Ναυπάκτου, καί γιά πέντε χρόνια σέ σχολεῖα τῆς Γερμανίας.

Γιάννης Παπαδημητρίου: Ὁ δάσκαλοςΣάν δάσκαλος ὑπῆρξε ὑποδειγματικός, συνδυάζοντας τόν ρόλο τοῦ παιδαγωγοῦ, τοῦ πατέρα, καί τοῦ τροφοῦ ἀκόμη, μέ τά συσσίτια πού διοργάνωνε στά ὀρεινά χωριά, σέ καιρούς πού περίσσευαν οἱ ἀνάγκες καί ἔλειπε καί αὐτό τό ψωμί. Δούλεψε ἀπό καρδιᾶς, ὅπως οἱ παλιοί δάσκαλοι, μέ κύριο ἐργοδότη τή συνείδησή του. Δάσκαλος τῆς θυσίας καί ὄχι τοῦ ὡραρίου, ἀφοσιωμένος ἀπόλυτα στό διδασκαλικό του ἔργο, τίς περισσότερες φορές ἀπό τήν ἀνατολή ὡς τή δύση τοῦ ἡλίου. Ἡ πατρικότητα, ἡ πραότητα, ἡ σοβαρότητα, ἡ ἐπιείκεια, ἀλλά καί τό σθεναρό καί ἡ σταθερότητα, ἦταν μερικά ἀπό τά κύρια χαρακτηριστικά του. Εἶχε τό χάρισμα νά κατευνάζη τίς ὀξύτητες, νά μεταχειρίζεται σωστά δύσκολες περιπτώσεις μαθητῶν, καί νά τούς κάνη συνεργάσιμους σέ λίγο χρονικό διάστημα. Ἐπιβαλλόταν μέ τό ἦθος του καί ὄχι μέ τό ὕφος του. Κανείς ἀπό τούς μαθητές του δέν θυμᾶται κάτι ἀρνητικό, οὔτε κι ἕνα του σκληρό βλέμμα.

Στήν προσωπική, συζυγική καί κοινωνική του ζωή ἦταν τό ἴδιο, ἀπόλυτα ἰσορροπημένος καί μετρημένος, πού δέν «θόλωσε ποτέ νερό» κατά τή λαϊκή ἔκφραση. Παντρεμένος μέ τήν δασκάλα Χάϊδω Χρυσανθοπούλου, ἔζησαν μαζί 40 χρόνια ὑποδειγματικῆς συζυγικῆς ζωῆς, ὡς ἱερό ζεῦγος. Διακρινόταν ἐπίσης γιά τή βαθιά του πίστη στόν Θεό, εἶχε ἐκκλησιαστικό ἦθος, καί ἔζησε συνδεδεμένος μέ τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ὡς τήν τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς του. Πέρα ἀπό τή διδασκαλική του ἰδιότητα, δραστηριοποιεῖτο καί σέ ἔργα κοινωνικῆς εὐποιΐας καί φιλανθρωπίας. Σημαντική ὑπῆρξε ἡ προσφορά του στό μοναστήρι τῆς Ἀμπελακιώτισσας, ὅπου γιά πολλά χρόνια ὡς μέλος τῆς διαχειριστικῆς ἐπιτροπῆς φρόντιζε ἄοκνα γιά τίς ἀνάγκες τῆς Μονῆς. Ὑπῆρξε ὄντως πνευματικός ἄνθρωπος, σάν τούς παλιούς δασκάλους τοῦ γένους. Ὅσο φεύγουν τέτοιοι δάσκαλοι ἀπό τή ζωή, γινόμαστε ὅλο καί πιό φτωχοί.

Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του.
Ε.Κ. Φιλόλογος