Ἐθνικισμός καί Ρωμηοσύνη

Δέν εἶναι δυνατόν στόν δικό μας χῶρο νά γίνεται συνεχῶς λόγος γιά τόν κίνδυνο τοῦ ἐθνικισμοῦ καί νά τονίζεται –καλῶς ἤ κακῶς- ἡ ἀποδέσμευση ἀπό τήν προβληματική τοῦ ἐθνικισμοῦ, ὅταν ὅλοι οἱ λαοί πού μᾶς περιβάλλουν εἶναι φανατικοί ἐθνικιστές. Δέν εἶναι παράδοξο τό φαινόμενο ἐμεῖς νά διακατεχόμαστε ἀπό διεθνιστικές ἰδέες, νά ἀναφερόμαστε ἀφηρημένα σέ κάποιο τρόπο ζωῆς, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία κινδυνεύουμε νά ἀφανιστοῦμε καί ὡς ἔθνος, δηλαδή νά χάσουμε ὅλα ἐκεῖνα τά στοιχεῖα πού χαρακτηρίζουν τό ἔθνος, ἀπό τήν φανατική ἐθνικιστική ἐπιθετικότητα ἄλλων λαῶν πού μᾶς περιβάλλουν;[…]

Θα προσπαθήσω να ἀντιμετωπίσω τό πρόβλημα αὐτό μέσα ἀπό μερικές πλευρές πού δεν τονίζονται σήμερα ὅσο πρέπειι[…]

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ὑπερεθνική καί ἑπομένως ἀναίρεση τοῦ ἐθνικισμοῦ καί τοῦ φυλετισμοῦ. Καί ὅταν γίνεται λόγος γιά Ρωμηοσύνη πρέπει νά τίθεται μέσα σέ αὐτά τά πλαίσια, ἀφοῦ ξέρουμε καλά ὅτι κατά τήν διάρκεια τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας διαδραμάτισε σπουδαῖο ρόλο σέ αὐτήν. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη δέν εἶναι ἰδεολογία οὔτε ἕνας ἰδιότυπος ἐθνικισμός, ἀφοῦ ἐπηρεαζομένη ἀπό τήν Ἐκκλησία εἶναι ὑπερεθνική. Ἡ παρατήρηση αὐτή μας ὁδηγεῖ σέ μία δεύτερη ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μπορεῖ νά ζῆ σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς γῆς, σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη, μπορεῖ νά προσλαμβάνη τόν ἄνθρωπο κάθε χώρας καί κάθε ἐποχῆς καί νά τόν ὁδηγῆ στήν θέωση. Ἑπομένως, ὅταν κάνω λόγο γιά τήν Ρωμηοσύνη, τήν ἐννοῶ ὡς ἕναν τρόπο ζωῆς, ὡς ἕνα μοντέλο καί πρότυπο πού μπορεῖ νά βιωθῆ παντοῦ. Αὐτά πρέπει νά τονίζωνται γιατί εἶναι ἐνδεχόμενο νά βλέπουμε τήν Ρωμηοσύνη μέσα ἀπό ἐθνικιστικά πλαίσια, ἐνῶ πολεμοῦμε καί ἀρνούμαστε τόν ἐθνικισμό.

Ναυπάκτου Ἱεροθέου: γέννημα καί θρέμμα Ρωμηοί