Γεγονότα καὶ Σχόλια: Σημεῖα καιρῶν καί ἀσθενειῶν - Ἀθέλητη θεραπεία διά τῶν παθῶν

Σημεῖα καιρῶν καί ἀσθενειῶν

Μιλᾶμε συχνά γιά τά «σημεῖα τῶν καιρῶν», γιά τά σημάδια, δηλαδή, πού θά δείξουν ὅτι σέ λίγο ἔρχεται ὁ Ἀντίχριστος ἤ πλησιάζει ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἤ, πάλι, στό πλαίσιο τῶν ἐθνικῶν πόθων, ὅτι εἶναι κοντά τό πάρσιμο τῆς Πόλης, ἤ ἡ εἰσβολή τῶν Τούρκων μέχρι τά Ἑξαμίλια καί κατόπιν ἡ ἐκδίωξή τους στήν «Κόκκινη Μηλιά». Τά «σημεῖα» αὐτά εἶναι πόλεμοι, ἀκαταστασίες ἤ φυσικές καταστροφές.

Πάντως καί ὁ Χριστός ἔκανε λόγο γιά σημεῖα. Στόν λαό πού Τόν ἀναζητοῦσε μετά τόν πολλαπλασιασμό τῶν πέντε ἄρτων, μέ τούς ὁποίους «ἐνεπλήσθησαν» πέντε χιλιάδες ἄνθρωποι, εἶπε: «ἀμὴν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ζητεῖτέ με, οὐχ ὅτι εἴδετε σημεῖα, ἀλλ' ὅτι ἐφάγετε ἐκ τῶν ἄρτων καὶ ἐχορτάσθητε». Δέν μέ ζητᾶτε ἐπειδή εἴδατε σημεῖα πού σᾶς λένε ὅτι ἦλθε ὁ ἀναμενόμενος Χριστός (ὁ Μεσσίας), ἀλλά ἐπειδή φάγατε ψωμί καί χορτάσατε. Τούς ἐλέγχει γιατί καταλάβαιναν μόνον τήν πείνα τοῦ σώματος. Ἐνδιαφέρονταν μόνον γιά τά ὑλικά ἀγαθά καί τήν ἐξέλιξη τῆς ἱστορίας τους στόν παρόντα κόσμο. Τά σημεῖα γιά τήν παρουσία τοῦ ἀπεσταλμένου ἀπό τόν Θεό Πατέρα, δέν τούς ἐνδιέφεραν.

Ὅμως ὁ ὅρος «σημεῖα» χρησιμοποιεῖται καί ἀλλοῦ, γιά παράδειγμα στήν νευρολογία. Στό βιβλίο «Πέφτοντας στήν τρύπα τοῦ λαγοῦ. Οἱ περιπέτειες ἑνός νευρολόγου στή χώρα τοῦ ἐγκεφάλου», τῶν δρ. Ρόπερ καί Μπάρελ, μέ πρόλογο καί ἐπιμέλεια στήν ἑλληνική μετάφραση τοῦ δρ. Βασ.-Ἀρσ. Λιούτα, διαβάζουμε: «Σύμπτωμα ὀνομάζουμε αὐτά πού μᾶς ἀναφέρει μετά ἀπό προσωπική παρατήρηση ὁ ἀσθενής. Σημεῖα εἶναι αὐτά πού ὁ ἰατρός παρατηρεῖ κατά τήν διάρκεια τῆς ἐξέτασης. Ὑπό αὐτήν τήν ἔννοια, τά συμπτώματα εἶναι σχεδόν πάντα ὑποκειμενικά, ἐνῷ τά σημεῖα ἀντικειμενικά» (σ. 93).

Ὡς πρός τήν χρήση τῶν «σημείων» ἔχουν ἐνδιαφέρον οἱ περιπτώσεις προσποίησης, πλασματικῆς διαταραχῆς καί ὑστερίας. Σέ αὐτές τίς περιπτώσεις ἡ περιγραφή τῶν συμπτωμάτων ἀπό τόν ἀσθενή δέν ὁδηγεῖ πουθενά, ὥσπου νά παρατηρηθῇ ἀπό τόν γιατρό κάποιο «σημεῖο», πού «προδίδ[ει] τό θέατρο».

Ἀθέλητη θεραπεία διά τῶν παθῶν

Ἀπό τήν Κλίμακα τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτη γνωρίζουμε ὅτι πάθος μπορεῖ ἄθελά του νά θεραπεύσῃ ἄλλο πάθος. Γράφει σχετικά: «Εἶδα ἀνθρώπους πού ἄναψαν ἀπὸ τὴν μανία τοῦ θυμοῦ καὶ ἔβγαλαν ἀπὸ μέσα τους σὰν ἐμετό τὴν μακροχρόνια μνησικακία τους. Ἔτσι μὲ τὸ ἕνα πάθος ἀπαλλάχθηκαν ἀπὸ τὸ ἄλλο. Καὶ ἡ μακροχρόνια λύπη τους διαλύθηκε. Διότι ἐκεῖνος πού τοὺς λύπησε ἤ ζήτησε συγχώρηση ἤ ἔδωσε τὶς ἀπαιτούμενες ἐξηγήσεις».

Στήν νευρολογία ἡ ἐκμετάλλευση τοῦ πάθους τῆς φιλοχρηματίας μπορεῖ νά ὁδηγήσῃ ἕναν νευρολόγο στόν ἐντοπισμό «σημείου» πού ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ διαταραχή, γιά παράδειγμα, στήν ὅραση εἶναι πλασματική. Ὁ Ρόπερ στό βιβλίο του γράφει: «ἀκόμα καί ἄν ἀρκετοί (πού προσποιοῦνται τύφλωση) δέν κάνουν τήν παραμικρή κίνηση ὅταν περνάω τά χέρια μου μέ ταχύτητα μπροστά ἀπό τό πρόσωπό τους, κανένας δέν ἀντιστέκεται στήν παρόρμηση νά ρίξει ἕνα βλέμμα ὅταν κουνάω μπροστά τους ἕνα χαρτονόμισμα τῶν ἑκατό δολαρίων». Καί συμπληρώνει: «Μέ τό χαρτονόμισμα τοῦ ἐνός δολαρίου δέν ἀντιδροῦσε κανείς. Μέ τό χαρτονόμισμα τῶν ἑκατό ἀντιδροῦσαν σχεδόν ὅλοι».

Μακάριοι ὅσοι (ἀφιλοχρήματοι, πράοι, διαυγεῖς καί εἰλικρινεῖς) βλέπουν εὐκρινῶς τά σημεῖα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ μέσα τους.

π.Θ.Α.Β.