Γράφτηκε στις .

Γεγονός καὶ Σχόλιο: Ὁ ἐθελοντισμός στήν Κοινωνική Φροντίδα

Σέ προσχέδιο Νόμου πού καταρτίζεται ἀπό τό Ὑπουργεῖο Ὑγείας καί Πρόνοιας μέ τίτλο: “ἀνάπτυξη τοῦ Ἐθνικοῦ Συστήματος Κοινωνικῆς Φροντίδας” ἐπιχειρεῖται μιά ἀναδιάρθρωση τῆς Κοινωνικῆς Πρόνοιας στήν χώρα μας. Μέσα σέ αὐτή τήν προοπτική ἑνοποιοῦνται σέ ἕναν φορέα οἱ τρεῖς ὑπάρχοντες μέχρι τώρα Ὀργανισμοί, ἤτοι τό Πατριωτικό Ἵδρυμα Κοινωνικῆς Πρόνοιας καί Ἀντιλήψεως (Π.Ι.Κ.Π.Α.), ὁ Ἐθνικός Ὀργανισμός Προνοίας (Ε.Ο.Π.) καί τό Κέντρο Βρεφῶν “ἡ Μητέρα”. Πιστεύεται ὅτι αὐτή ἡ ἐνοποίηση θά συντελέση στήν καλύτερη ὀργάνωση τῆς κοινωνικῆς φροντίδας.

Στό Προσχέδιο Νόμου γιά τήν κοινωνική φροντίδα δίδεται βαρύτητα, μεταξύ των ἄλλων, στήν Τοπική Αὐτοδιοίκηση, στήν ὁποία παραχωρεῖται τό μεγαλύτερο μέρος τῆς κοινωνικῆς φροντίδας, καί στόν ἐθελοντισμό. Καί αὐτό γιατί διαπιστώνεται ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά ἐνεργοποιηθῆ ἡ ἐθελοντική βοήθεια καί ἡ ἐθελοντική ἐργασία. Μέ ἄλλα λόγια, πρέπει νά ἐνεργοποιηθῆ ὁ πολίτης, ὥστε νά μή τά περιμένη ὅλα ἀπό τό Κράτος καί νά μή καταλήξη σέ μιά παθητική θέαση τῶν δρωμένων μέσα στήν Κοινωνία. Τελικά, ὁ πολίτης πρέπει νά εἶναι πρόσωπο καί ὄχι παθητικό ἄτομο.

Προβλέπεται λοιπόν ἀπό τό Προσχέδιο Νόμου: “Οἱ μή Κυβερνητικές Ὀργανώσεις πού ἀποτελοῦν μή κερδοσκοπικά νομικά πρόσωπα ἰδιωτικοῦ δικαίου καί δραστηριοποιοῦνται στόν χῶρο τῆς Ὑγείας καί Πρόνοιας καί ἔχουν ὡς ἀντικείμενο κυρίως τήν ἐθελοντική παροχή ἀνθρωπιστικῆς βοηθείας πρός ἄτομα ἤ ὁμάδες πληθυσμοῦ, μποροῦν νά ὀργανωθοῦν σέ Ὁμοσπονδίες ἀνά κατηγορία ἀντικειμένου δραστηριότητας”.

Αὐτός ἀκριβῶς ὁ σκοπός τοῦ Ὑπουργείου Ὑγείας καί Πρόνοιας ἀποτελεῖ μιά θαυμάσια πρόκληση πρός τήν Ἐκκλησία, ἀλλά καί πρός τήν Πολιτεία. Εἶναι γνωστό ὅτι περισσότερο ἀπό ὅλες τίς ὀργανώσεις καί τά σωματεῖα ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη πού ἐνεργοποιεῖ τούς πολίτας, καί καλλιεργεῖ σέ μεγάλο βαθμό τόν ἐθελοντισμό. Οἱ περισσότεροι ἀπό ὅσους ἐργάζονται μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, τό κάνουν ἐθελοντικά. Ἐπίσης, ὁ λαός ἐμπιστεύεται τήν Ἐκκλησία καί τῆς προσφέρει ἱκανά χρηματικά ποσά γιά τήν ἐξάσκηση τοῦ φιλανθρωπικοῦ ἔργου. Καί εἶναι γνωστό ὅτι οἱ κατά τόπους Μητροπόλεις ἀσκοῦν πολύ μεγάλη, θά ἔλεγα τήν κατ’ ἐξοχήν, φιλανθρωπική πρόνοια στό λαό. Πάνω ἀπό πεντακόσια ἱδρύματα λειτουργεῖ καί συντηρεῖ ἡ Ἐκκλησία. Καί αὐτό γιατί ἡ Ἐκκλησία μέ τό πνεῦμα τῆς ἀγάπης καί τῆς θυσίας ἐνεργοποιεῖ τόν λαό.

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού μᾶς ἐξαναγκάζει, ὅπως τό διατυπώσαμε στά ἁρμόδια ὄργανα, νά προτείνουμε τήν πρόβλεψη στό σχετικό Νόμο σχετικῆς διάταξης μέ τήν ὁποία ἡ Τοπική Αὐτοδιοίκηση (πρωτοβάθμια καί δευτεροβάθμια) νά συνεργάζεται μέ τίς κατά τόπους Μητροπόλεις καί νά ὑπάρχη ἐκπρόσωπος τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας στά ἀνάλογα συμβούλια καί τίς ἐπιτροπές.

Ἡ Ἐκκλησία, βέβαια, ἐργάζεται χωρίς νά ἔχη ἀνάγκη νά παρακινῆται ἀπό τήν Πολιτεία, γιατί αὐτός εἶναι ὁ σκοπός καί τό ἔργο της, νά ἁπαλύνη τόν ἀνθρώπινο πόνο. Ἀλλά πρέπει καί ἡ Πολιτεία νά ἐπωφεληθῆ ἀπό τήν δυναμικότητα καί τήν πείρα τῆς Ἐκκλησίας, ἄν θέλη νά καρποφορήσουν καί οἱ καινούριες προσπάθειές της καί νά μήν καταλήξουν σέ ἀποτυχία.

Ν.Ι.

ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΟ