Skip to main content

Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἡ πολιτική δέν εἶναι θέατρο - Δικαίωμα στήν ἄγνοια;

Ἡ πολιτική δέν εἶναι θέατρο

Στό προσκήνιο τῆς κριτικῆς στίς μέρες μας εἶναι οἱ πολιτικοί. Ὑπάρχουν σοβαρές ἀφορμές. Ὑπάρχουν ὅμως καί ὑπερβολές. Εἶναι πάντως θλιβερό νά χάνεται ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ πρός αὐτούς πού ἀσκοῦν ἐξουσία εἴτε πολιτική, εἴτε πνευματική. Σέ αὐτές τίς περιπτώσεις ὁ λαός μετατρέπεται σέ «ζαλισμένο κοπάδι» ἤ ἐπί τό εὐαγγελικότερο σέ «πρόβατα μή ἔχοντα ποιμένα».

Οἱ πολίτες ἔχουν ἀνάγκη ἀπό ἡγεσία νόμιμη, δίκαιη καί εὔσπλαχνη στούς ἀδυνάτους, μέ γνώση καί ἐφικτό ὅραμα, μέ ἱστορική συνείδηση, δημιουργική ἐπαφή μέ τήν πραγματικότητα καί προγραμματικό ἄνοιγμα στό μέλλον.

Ὅλα αὐτά ἀπαιτοῦν, ἀπό αὐτούς πού ἐπιθυμοῦν ἐμπλοκή στήν πολιτική, ὑφηλῆς στάθμης παιδεία μέ βαθύ θεμέλιο. Ἡ πολιτική δέν εἶναι θέατρο. Δέν εἶναι, δηλαδή, μιά σκηνή στήν ὁποία ὁ καθένας ὑποδύεται τόν ρόλο κάποιου ἄλλου καί ὄχι τοῦ ἑαυτοῦ του. Ὁ πολιτικός πρέπει νά εἶναι στήν σκηνή τῆς κυβέρνησης καί τοῦ κοινοβουλίου ὁ ἑαυτός του, μέ τίς ξεκαθαρισμένες ἀπόψεις του, μέ τόν διαφανῆ βίο του καί τήν παραδειγματική πολιτεία του.

Μέ τέτοιες διατυπώσεις, βέβαια, παρασυρόμαστε σέ ἰδανικούς λόγους, πού θυμίζουν τήν ἰδανική πολιτεία τοῦ Πλάτωνα. Ὅμως εἴμαστε στήν Ἑλλάδα τοῦ 2019, στήν ὁποία ἔχουν συντριβῆ, σάν εἴδωλα, ὅλες οἱ ἰδέες. Μερικοί μάλιστα λένε (μᾶλλον ὑπερβολικά) ὅτι δέν ὑπάρχουν πλέον πολιτικές ἰδέες, ἀλλά μόνο καιροσκοπισμοί, ἰδιοτελεῖς μεθοδεύσεις γιά τήν κατάληψη καί τήν νομή τῆς ἐξουσίας.

Τέτοιες ἀπόψεις ὅμως σκοτεινιάζουν πολύ τόν ὁρίζοντα. Δέν ὠφελοῦν τόν τόπο, γιατί (ἄν καί ἔχουν ἀφορμές) δέν ἐκφράζουν τήν πραματικότητα.

Δικαίωμα στήν ἄγνοια;

Ὁ σκηνοθέτης Μιχαήλ Μαρμαρινός σέ συνέντευξή του (Τό Βῆμα, 24.2.2019) μιλάει, μεταξύ ἄλλων, γιά τό θέατρο σέ σχέση μέ τήν πολιτική. Ρωτήθηκε: «Γιατί παρομοιάζονται θέατρο καί πολιτική;». Καί ἀπάντησε: «Δέν θά ἔπρεπε. Ἡ ὑποκριτική εἶναι τρόπος ἀποκάλυψης τῆς ἀλήθειας. Μπερδεύονται [τό θέατρο μέ τήν πολιτική] ἐπειδή οἱ δύο χῶροι ἔχουν σκηνογραφία, κοστούμια, κοινό». Χαρακτηρίζει τήν ὑποκριτική τρόπο ἀποκάλυψης τῆς ἀλήθειας, διότι ὁ ἠθοποιός ὑποδυόμενος κάποιον ἄλλον θέλει νά ἀποκαλύψῃ ἀλήθειες, ἄσχετα ἄν τό πετυχαίνη ἤ ὄχι. Γι’ αὐτό κάνοντας σκληρή κριτική σέ δυσάρεστα φαινόμενα τῆς πολιτικῆς σκηνῆς λέει ὅτι δέν θά ἔπρεπε νά συνδέεται ἡ πολιτική μέ τό θέατρο.

Στήν συνέχεια τοῦ ἔγινε ἡ προκλητική ἐρώτηση: «Σήμερα οἱ πολιτικοί ὑπερηφανεύονται γιά τήν ἄγνοιά τους;». Μέ σαφῆ εἰρωνεία ἀπάντησε: «Ναί, ἔχει γίνει δικαίωμα ἡ ἄγνοια». Πρέπει νά προσθέσουμε ὅτι αὐτός πού ἀναγνωρίζει τήν ἄγνοιά του ὡς δικαίωμα, δέν εἶναι τραγικότερος ἀπό αὐτόν πού δέν τήν παραδέχεται. Ἔχουμε κατακλυστῇ ἀπό «ἔξυπνους», πού τά ξέρουν ὅλα, πού ἔχουν ἄποψη γιά ὅλα, ἀκόμη καί γιά ὅ,τι ὁμολογοῦν ὅτι ἀγνοοῦν!

Ὁ κ. Μαρμαρινός ἀπαντώντας σέ ἄλλη ἐρώτηση ἐπανῆλθε στό θέμα τῆς ἄγνοιας λέγοντας: «Ὅταν, σέ πολιτικό ἐπίπεδο, ἡ ἄγνοια καί τό δικαίωμά της ἔχει θεσμοθετηθεῖ, τί συζητᾶμε; Ἔχουμε πολύ χαλαρούς θεσμούς γνώσης καί ἔτσι χάνονται δυνάμεις. Τό κράτος δέν τούς ὑποστηρίζει».

Οἱ ἄνθρωποι πού κατέχουν θέσεις εὐθύνης (πολιτικῆς, πνευματικῆς, καλλιτεχνικῆς) δέν ἀφήνονται σέ ὅ,τι δίνουν οἱ «χαλαροί θεσμοί γνώσης», διότι δέν ἔχουν τό δικαίωμα τῆς ἄγνοιας τῶν στοιχειωδῶν τοῦ κοινοῦ μας βίου. Δέν δικαιοῦνται νά ἀγνοοῦν ἤ νά παραθεωροῦν τήν ἱστορία, τήν παράδοση, τήν θεολογία, ὅ,τι δίνει νόημα ζωῆς στόν κόσμο, ὅ,τι τόν δυναμώνει στήν διαχείριση τῶν ἀντιξοοτήτων τοῦ παρόντος βίου.

π.Θ.Α.Β.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

  • Προβολές: 1944