Skip to main content

Γεγονότα καὶ Σχόλια: Συνειδητή ὑπονόμευση - Ἡ ἀγάπη τοῦ «Πιστεύω»

Συνειδητή ὑπονόμευση

Τά γραπτά ἀποκαλύπτουν πεποιθήσεις, κάποιες φορές ἀποκαλύπτουν τό ὑπόβαθρο στοχασμῶν καί καυστικῶν κριτικῶν, πού ἀλλιῶς θά ἦταν ἀνεξήγητες.

Ὁ γνωστός στοχαστής Ν. Δήμου, τακτικός ἀρθρογράφος στήν ἐφημερίδα Τό Βῆμα, βρῆκε εὐκαιρία νά ἐπαναδιατυπώσῃ τόν ἀθεϊσμό του μέ ἀφορμή τήν ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου τοῦ Στ. Ζουμπουλάκη «Ἄσπονδοι ἀδελφοί, Ἑβραῖοι, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι».

Στό βιβλίο αὐτό ὁ συγγραφέας, σύμφωνα μέ τήν Ἐλισάβετ Κοτζιᾶ πού τό παρουσίασε στήν Καθημερινή (18.8.2019), ρωτᾶ: «Πῶς εἶναι δυνατόν νά λατρεύῃς τόν Θεό τοῦ ἐλέους, καί τήν ἴδια στιγμή νά σκοτώνῃς ἐν ὀνόματι αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ Θεοῦ;». Διατυπώνει μάλιστα τήν παρατήρηση: «τό ἐνδεχόμενο νά λατρεύῃς τόν Θεό καί νά σκοτώνῃς τόν ἀδελφό σου, τό ἔφερε στό φῶς τῆς συνείδησης πρώτη ἀπό ὅλους ἡ ἴδια ἡ Βίβλος». Σύμφωνα μέ τήν κ. Κοτζιᾶ «ὁ συγγραφέας θεωρεῖ πρότυπο θρησκευτικοῦ μίσους τόν χριστιανικό ἀντιϊουδαϊσμό». Φθάνει μάλιστα ὁ συγγραφέας στά ὅρια τῆς ὕβρης ἰσχυριζὀμενος: «Διωγμός κατά τῶν Ἐβραίων [...] ὑπῆρχε καί πρίν ἀπό τόν χριστιανισμό. Ὁ ἀντισημιτισμός, ὡστόσο, ὅπως τόν γνώρισαν οἱ αἰῶνες πού ὁδήγησε στό Ὁλοκαύτωμα, εἶχε ὡς κύρια πηγή του τόν χριστιανισμό. Ἰσχυρός ἀντιϊουδαϊσμός ὑπῆρχε στήν Καινή Διαθήκη[...]».

Ὡς γνωστόν ἡ Καινή Διαθήκη γράφηκε ἀπό Ἑβραίους, οἱ ὁποῖοι ὅμως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ξεπέρασαν τήν στενότητα τῶν ἀντιλήψεων τοῦ Ἰσραήλ καί βγῆκαν στήν οἰκουμένη. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μάλιστα, ὁ ὁποῖος ὡς φανατικός Ἰουδαῖος κατεδίωκε καί φυλάκιζε τούς Χριστιανούς, κατόπιν ὡς ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο δέν φυλάκιζε Ἰουδαίους, ἀλλά εὐχόταν «ἀνάθεμα εἶναι ἀπό τοῦ Χριστοῦ ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν [του], τῶν συγγενῶν [του] κατά σάρκα, οἵτινές εἰσιν Ἰσραηλῖται»(Ρωμ. 9,3-4).

Τό ὅτι ἡ ἐμπάθεια τῶν ἀνθρώπων μπορεῖ νά βρίσκῃ προφάσεις γιά νά δικαιολογῇ τό μίσος της, νά τό ἱεροποιῇ ἤ ἡρωοποιῇ εἶναι ἕνα θέμα, πού χρειάζεται ποιμαντική ἀντιμετώπιση ἤ ἀκόμη καί ψυχιατρική συνδρομή. Τό νά ἀποδίδῃ, ὅμως, τήν γένεση αὐτοῦ τοῦ μίσους στό βιβλίο πού διδάσκει ὅτι ὁ Θεός «ἐποίησε» «ἐξ ἑνός αἵματος πᾶν γένος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπί πᾶν τό πρόσωπον τῆς γῆς»(Πραξ. 17,26) ἤ πού διδάσκει «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τούς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καί προσεύχεσθε ὑπέρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καί διωκόντων ὑμᾶς»(Ματθ. 5,44), ἐντάσσει τήν συγγραφή στήν περιοχή τῆς κακόβουλης ὕβρης καί τῆς συνειδητῆς ὑπονόμευσης τῆς ἀνακαινιστικῆς ἐπίδρασης πού ἔχει στούς ἀνθρώπους ἡ ἀνάγνωση τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Πάντως ὁ Ν. Δήμου, ἀπό τήν ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου τοῦ Στ. Ζουμπουλάκη, ἔλαβε θάρρος νά ξαναομολογήσῃ τόν ἀθεϊσμό του.

Ἡ ἀγάπη τοῦ «Πιστεύω»

Ὁ Ν. Δήμου πάσχων περί τάς λέξεις καί ἀγνοώντας τά πράγματα, γράφει: «[...]στό Χριστιανικό “Σύμβολο τῆς Πίστεως” δέν ὑπάρχει ἡ λέξη-κλειδί τοῦ Χριστιανισμοῦ: Ἡ Ἀγάπη». Θέλει νά πῇ ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πού διατύπωσαν «βραχύ ρήματι» τήν ὀρθόδοξη πίστη, ἀγνόησαν τήν ἀγάπη, ἀντιμετωπίζοντας τούς αἱρετικούς.

Τίθεται τό ἐρώτημα: Εἶναι ἀναγκαῖο νά ὑπάρχῃ στό «Πιστεύω» ἡ λέξη ἀγάπη; Δέν ἀρκεῖ ἡ διατύπωση τῆς πίστης στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος «δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους» ἔγινε ἄνθρωπος καί δέχθηκε νά συγκαταριθμηθῇ μέ τούς κακούργους στόν σταυρό καί νά γευθῇ ἀτιμωτικό θάνατο, γιά νά μᾶς ἀναστήσῃ;

Ἡ ἀγάπη δέν εἶναι λέξη, εἶναι σταυρός καί ἀνάσταση.

π.Θ.Α.Β.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

  • Προβολές: 1674