Γεγονός καὶ Σχόλιο: Ὁ “Θεός” τῆς δυτικῆς θεολογίας

Ἕνας γνωστός, διεθνῶς, Ἕλληνας μουσικοσυνθέτης σέ ἐρώτηση δημοσιογράφου “δέν ἔχετε ἐπικαλεσθῆ ποτέ τόν Θεό;” ἀπάντησε πολύ ὠμά: “Ὄχι. Ἔρχομαι ἀπό τό τίποτα καί πάω στό τίποτα. Ὅταν θά κάνω τόν κύκλο μου, θά γίνω σκόνη. Ἄν αὐτή γίνει ἀστρική οὐσία, δέν ἔχει καμμία σημασία, ἐγώ δέν θά τό ξέρω. Θά ἔχω ἤδη συνενωθεῖ μέ τήν παγκόσμια ἁρμονία”.

Ἡ ἀπάντηση αὐτή δημιουργεῖ πολλά ἐρωτηματικά ὄχι μόνο ἀπό ὀρθοδόξου πλευρᾶς ἀλλά καί ἀπό φιλοσοφικῆς καί κοινωνικῆς. Πρόκειται γιά ἕνα μηδέν πού προηγεῖται τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου καί γιά ἕνα μηδέν πού ἀκολουθεῖ μετά τόν θάνατό του. Δέν ὑπάρχει προσωπικός Θεός δημιουργός του κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου, δέν ὑπάρχει ἀκόμη προσωπική ζωή τοῦ ἀνθρώπου μετά τόν θάνατό του. Τό μόνο πού ὑπάρχει εἶναι μιά ὕπαρξη μεταξύ δυό μηδενικῶν. Πῶς μπορεῖ αὐτό νά κατανοηθῆ; Παρατηρεῖ κανείς τήν πλήρη ἀνυπαρξία τοῦ προσώπου τόσο στόν Θεό ὅσο καί στόν ἄνθρωπο. Ἀλλά καί τό μηδέν, τό τίποτα δέν μπορεῖ νά κατανοηθῆ ἔξω ἀπό τό ὑπάρχον. Τί θά πῆ “ἔρχομαι ἀπό τό τίποτα καί πάω στό τίποτα”; Τό τίποτε νοεῖται συγκρινόμενο μέ κάτι. Καί πῶς μπορεῖ νά ὑπάρχη προσωπική ζωή μεταξύ δυό ἀνυπάρκτων μηδενικῶν, δύο “τίποτα”;

Δυστυχῶς ὅλη αὐτήν τήν σύγχυση δημιούργησε ὁ “Θεός” τῆς δυτικῆς θεολογίας, ὁ ὁποῖος στήν πραγματικότητα εἶναι ἀνύπαρκτος, μή ὑπαρκτός. Ὁ Σωκράτης, ὁ Πλάτωνας καί ὁ Ἀριστοτέλης γιά νά πολεμήσουν τούς θεούς τῆς μυθολογίας, πού ἦταν στήν πραγματικότητα οἱ θεοί τῆς δημοκρατικῆς κοινωνίας τῶν Ἀθηνῶν, κατασκεύασαν τόν θεό τῆς μεταφυσικῆς καί τῆς ἰδεολογίας, πού συνδεόταν μέ τίς θεωρίες τῶν φιλοσόφων καί τῶν ἀρχόντων τῆς ὀλιγαρχίας. Ἔτσι, ὁ θεός τῆς μεταφυσικῆς εἶναι ἀπόλυτα εὐδαιμονικός, εἶναι ἀπρόσωπος, ἕνα ὅν πού μέσα του ἔχει ἕνα συγκρότημα ἀφηρημένων ἰδεῶν. Ὅλος ὁ κόσμος εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως ἀπό αὐτόν τόν κόσμο τῶν ἰδεῶν, ἡ δέ ὕλη κατασκευάσθηκε γιά τιμωρία τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, πού κινήθηκε μακρυᾶ ἀπό τόν θεό. Ἑπομένως, ὁ θεός τῆς εὐδαιμονίας ἑλκύει πρός τόν ἑαυτό τοῦ ὅλες τίς πεπτωκυῖες ἰδέες, ὅλα τα νοητά. Μέ αὐτήν τήν προοπτική ὁ Θεός δέν εἶναι πρόσωπο, δέν ἔχει προσωπικές σχέσεις μέ τά ὄντα, ἡ ὕλη εἶναι ἀποβλητέα, καί ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀφηρημένη καί ἀπρόσωπη εἴσδυση στόν κόσμο τῶν ἀφηρημένων ἰδεῶν, τοῦ ἀπροσώπου ὄντος.

Αὐτές τίς θεωρίες μετέφερε στήν Δύση ὁ ἱερός Αὐγουστίνος καί δημιουργήθηκε μέ τήν ἐπήρεια τῶν Φράγκων φεουδαρχῶν ἡγεμόνων στήν Δύση ὁ θεός τῆς μεταφυσικῆς, ὁ ὁποῖος ἐξυπηρετοῦσε ἄριστά τα ρατσιστικά σχέδια τῶν φεουδαρχῶν Φράγκων γιά νά φοβήσουν τόν λαό καί νά τόν καταδυναστεύουν. Ὅλος ὁ δυτικός μεσαίωνας, ἀλλά καί ἡ λεγομένη ἀναγέννηση, ἀπό ἄλλη προοπτική, ἀναλαμβάνουν νά ὑποστηρίξουν αὐτόν τόν ἀνύπαρκτο θεό, γιά νά τιθασεύσουν τόν λαό. Πρόκειται γιά ἕνα θρησκευτικό ἐργαλεῖο τῶν φεουδαρχῶν γιά ὑποδούλωση τοῦ λαοῦ.

Πολλοί δυτικοί ἐπαναστάτησαν ἐναντίον αὐτοῦ του δυτικοῦ θεοῦ μέ τήν ἀπόλυτη ἄρνησή του. Ἀλλά ἡ ἀπόλυτη ἄρνηση τοῦ Θεοῦ ὁδηγεῖ καί στήν ἀπόλυτη ἄρνηση τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσώπου. Τελικά ὁ Μαρξισμός πολέμησε αὐτόν τόν θεό τῆς μεταφυσικῆς της Δύσης, χωρίς νά γνωρίση τόν Θεό τῆς ἀποκαλύψεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δέν πιστεύουμε στόν θεό τῆς μεταφυσικῆς, πού ἐξέθρεψε ὅλα τα δικτατορικά καί ἀνελεύθερα θρησκευτικά καί πολιτικά καθεστῶτα, ἀλλά στόν προσωπικό Θεό τῆς Ἀποκαλύψεως, πού δίνει νόημα καί ὀμορφιά στήν ἀνθρώπινη ζωή.

Ἀπαιτοῦμε ἀπό τούς μουσικοσυνθέτες μας, πού ἐκφράζουν μέ νότες τόν καϋμό καί τά ὁράματα τῆς Ρωμηοσύνης, νά διδαχθοῦν καί γιά τόν Θεό τῆς Ρωμηοσύνης, καί ὄχι νά εἶναι ἀντιφατικοί στήν ζωή, ἀφοῦ ἀπό τή μιά εἶναι ἐναντίον τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας καί ἀπό τήν ἄλλη γνωρίζουν τόν ἄδικο θεό ὅλων των καπιταλιστῶν διαμέσου τῶν αἰώνων, ἀγνοώντας τόν Θεό τῆς Ρωμηοσύνης, τόν τῆς “δικαιοσύνης ἥλιον νοητόν”.

Ν.Ι.