Ἡ ἔμπνευση

Ὁ Χριστιανός πρέπει νά ὁμοιάζη μέ τόν καλλιτέχνη, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὡς ἄνθρωπος εἶναι δημιουργημένος κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωση Θεοῦ καί ὡς Χριστιανός εἶναι μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστιανός συνεχῶς πρέπει νά ἔχη κατά νοῦ τόν σκοπό τῆς δημιουργίας του καί νά ἀγωνίζεται νά τηρῆ τό Εὐαγγέλιο, διότι στήν προσπάθειά του νά τηρῆ τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, μεταμορφώνεται πνευματικά. Τό «πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου» ἀναφέρεται στήν θέωση τοῦ ἀνθρώπου, γι᾿ αὐτό τό «πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου» πρέπει νά γίνη νόημα τῆς ζωῆς του.

Ὁμιλώντας γιά ἔμπνευση δέν τήν περικλείω σέ μιά ἀνθρωποκεντρική προσπάθεια πού ἀποβλέπει σέ μιά ἠθικοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά εἶναι μιά κατάσταση πού ἐνεργεῖται ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός εἶναι ἐκεῖνος πού ἐνεργεῖ, Αὐτός εἶναι «ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καί τό θέλειν καί τό ἐνεργεῖν ὑπέρ τῆς εὐδοκίας» (Φιλ. β`, 13), ἀλλά ὁ ἄνθρωπος συνεργεῖ στήν ἀγάπη αὐτή τοῦ Θεοῦ.

Λέγει ὁ Γέροντας: «Τό σημαντικότερο τώρα εἶναι νά ἐμπνέει ὁ Θεός τόν ἀγώνα σας γιά τήν σωτηρία. Ὅταν δίνεται ἡ ἔμπνευση, ὅλη ἡ ζωή γεμίζει μέ φῶς καί χαρά. Δέν παρατηροῦμε πιά τίς λεπτομέρειες».

Ἑπομένως, ὁ Θεός προσελκύει τόν ἄνθρωπο σέ μιά νέα ζωή, στέλλει τήν Χάρη Του, πού τόν ἀναγεννᾶ καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀνταποκρίνεται σέ αὐτή τήν ἐνέργεια, τότε ὁδεύει πρός τόν ἁγιασμό καί τήν θέωση.

Συνεπῶς, ἡ ἔμπνευση ἀρχίζει μέ τήν ἐνέργεια τῆς θείας Χάριτος, καί συνεχίζεται μέ τήν ἀνταπόκριση τοῦ ἀνθρώπου σέ αὐτήν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Αὐτό σημαίνει ὅτι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος παύση νά ἀνταποκρίνεται στήν κλήση τῆς θείας ἀγάπης, τότε χάνει τήν ἔμπνευσή του.

Ναυπἀκτου Ἱεροθἐου: Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος ὁ ἁγιορείτης καί ἡσυχαστής