Γράφτηκε στις .

Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἡ νηστεία καί ὁ πειρασμός - Ἀνήκομεν εἰς τήν Δύσιν ...

Ἡ νηστεία καί ὁ πειρασμός

Νηστεύω σημαίνει δέν τρώω, δηλαδή ἑκουσίως πεινάω. Νηστεύοντας, λοιπόν, ὀρθοδόξως κατά τήν Μ. Τεσσαρακοστή, ὁδηγοῦμε τόν ἑαυτό μας σέ μιά ὁριακή κατάσταση, στήν ὁποία αἰσθανόμαστε τίς ἀπαιτήσεις τοῦ σώματος, ἀλλά καί τήν δύναμη τῆς ψυχῆς νά τίς τιθασσεύη. Αὐτήν τήν ὁριακή κατάσταση βρίσκει πρόσφορη ὁ πειράζων γιά νά μᾶς προσβάλλη μέ τούς πιό ἰσχυρούς πειρασμούς του. Δέν ἔχει ἰσχύ ἐπάνω στόν ἀγωνιζόμενο μέ τήν νηστεία Χριστιανό, ἀλλά ὁ ἴδιος δελεάζεται ἀπό τήν ἀδυναμία τοῦ σώματος, τήν ὁποία νομίζει ὅτι μπορεῖ νά ἐκμεταλλευθῆ. Αὐτό ἔπαθε μέ τόν Χριστό. Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος λέει: “νηστεύσας - ὁ Χριστός - ἡμέρας τεσσαράκοντα καί νύκτας τεσσαράκοντα ὕστερον ἐπείνασε. Καί προσελθῶν αὐτῶ ὁ πειράζων εἶπεν...”. Ὁ πειράζων προσῆλθε στόν Χριστό, ὅταν ἐκεῖνος πείνασε. Ἡ πείνα δηλαδή τόν προσελκύει, ἀλλά καί ἡ πείνα εἶναι αὐτή πού τελικά τόν νικάει, ὅταν, φυσικά, ζητά ἱκανοποίηση ἀπό τήν λογική τροφή τῆς ψυχῆς - τά ρήματα πού ἐκπορεύονται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ - καί ὄχι μονοδιάστατα ἀπό τήν ἄλογη τροφή τοῦ σώματος.

Δέν πρέπει, λοιπόν, νά παραξενευόμαστε, ὅταν κατά τήν νηστήσιμη περίοδο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς μας συμβαίνουν ποικίλοι πειρασμοί, πού ἀφοροῦν στήν προσωπική, οἰκογενειακή ἤ κοινωνική μας ζωή. Ὁ πειράζων σέ τέτοιες περιόδους “προσέρχεται” στούς Χριστιανούς. Μέ πολλούς “ἐσωτερικούς” τρόπους, ἀλλά καί μέ θορυβώδη ἐξωτερικά γεγονότα, πού ἔχουν ἀνταποκριτές στό ἐσωτερικό ἐμπαθεῖς λογισμούς, προσπαθεῖ νά ἀχρειώση τόν ἀγώνα τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς. Ὅμως, “ἐάν νήφωμεν”, ὅλα αὐτά γίνονται αἰτίες πνευματικῆς ὡρίμανσης, δρόμοι γιά βαθύτερη αὐτογνωσία καί θεογνωσία.

Ἀνήκομεν εἰς τήν Δύσιν...

Ἡ ὑπόθεση Ὀτσαλᾶν ἀποκάλυψε ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμούς. Δέν εἶμαι σέ θέση νά κρίνω τό τί πραγματικά ἔγινε στήν Κένυα ἤ κατά τήν ἐδῶ παραμονή τοῦ Κούρδου ἡγέτη, πάντως τό πιό σημαντικό πού προέκυψε ἀπό τήν ὅλη ὑπόθεση εἶναι ἡ στροφή τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας μας στή Δύση καί ἡ ἀποστροφή τοῦ προσώπου της ἀπό τήν Ἀνατολή. Ἀκούσθηκε πολλές φορές ἀπό ὑπεύθυνα χείλη ὅτι πρέπει νά τό πάρουμε ἀπόφαση ὅτι ἀνήκουμε στή Δύση, ὅτι ἡ ἐσωτερική ὀργάνωση τῆς χώρας, ἡ δημοκρατία μας καί οἱ ἐξωτερικές μας σχέσεις μᾶς κατατάσσουν στό χῶρο τῆς Δύσεως. Ἐκεῖ βρίσκονται τά συμφέροντά μας, ὁπότε πρέπει νά παύσουμε νά ἐρωτοτροποῦμε μέ ἐπαναστατικά κινήματα τῆς Ἀνατολῆς, νά παύσουμε νά κινούμαστε συναισθηματικά καί ἀσυντόνιστα καί νά συντονισθοῦμε ἐπιτέλους πλήρως μέ τά δυτικοευρωπαϊκά κράτη. Αὐτή ἡ στροφή δέν εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ κακή. Ἴσως εἶναι μιά σωστή πράξη πού θά μᾶς ἀπαλλάξη ἀπό τόν κίνδυνο νά ἀποκοποῦμε ἀπό τήν Εὐρώπη καί νά περιορισθοῦμε στά Βαλκάνια, ὅπως κάποιοι σχεδίαζαν. (Βλέπε παλαιότερο σχόλιο τοῦ Σέβ. Μητροπολίτου μας στήν Παρέμβαση). Ὅμως, χρειάζεται νά ἐπισημανθοῦν δυό πράγματα:

Πρώτον, δέν πρέπει μέ τίποτε νά ἀποκτήσουμε τήν ψυχρή ἀντιμετώπιση τῶν δυτικῶν κυβερνήσεων ἀπέναντί σε περιπτώσεις κινημάτων πού ἔχουν μαζί τους τό δίκαιο. Ἄν σκεφθοῦμε τόν ἑαυτό μᾶς πρίν τό 1821, μιά τέτοια ἀντιμετώπιση ἀπέναντί μας θά μᾶς πλήγωνε βαθιά.

Δεύτερον, δέν πρέπει μέ τίποτε ἡ οἰκονομική καί πολιτική ἕνωσή μας μέ τήν δυτική Εὐρώπη νά σημάνη τήν πολιτιστική μας ἀφομοίωση. Μπορεῖ νά μᾶς συμφέρει πολιτικά καί οἰκονομικά νά ἀποστρέψουμε τά μάτια μας ἀπό τήν Ἀνατολή, πολιτιστικά ὅμως δέν μᾶς συμφέρει. Γιατί ἐκεῖ πού θά ἀναγκασθοῦμε νά τά προσηλώσουμε βιώνεται ἕνας πολιτισμός πού βρίσκεται στούς ἀντίποδες τοῦ δικοῦ μας.

π.Θ.Α.Β.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ