Στυλιανού Γερασίμου: Πεντηκοστιανοί καὶ Ἀλήθεια

Στυλιανοῦ Γερασίμου, Θεολόγου

A

Οἱ διάφορες Πεντηκοστιανές ὁμάδες δημιουργοῦν τά τελευταῖα χρόνια ἰδιαίτερα ποιμαντικά προβλήματα. Δέν ἔχουν ὁλοκληρωμένη διδασκαλία περί προσώπου καί ἐλευθερίας αὐτοῦ, ὁδηγοῦν τούς νέους σέ διάσπαση τῆς πνευματικῆς τους ταυτότητας καί ἀπειλοῦν μέ ἐθνική καί πολιτιστική διάσπαση. Στή χώρα μᾶς δραστηριοποιοῦνται ἔντονα τόν τελευταῖο καιρό καί προσπαθοῦν νά παρασύρουν μέ κάθε τρόπο ἀκόμη καί τούς Ὀρθοδόξους. Οἱ κινήσεις τῶν Πεντηκοστιανῶν εἶναι ποικίλες καί κάθε μιά ἀπό αὐτές τίς κινήσεις διεκδικεῖ μέ πάθος τόν τίτλο τῆς ἀληθινῆς ἐκκλησίας. Δέν τούς ἀναχαιτίζουν τά χρονικά κενά της διαδοχῆς καί τῆς ἱστορικότητας, ἀφοῦ προσπαθοῦν νά καλύψουν αὐτά τά κενά συκοφαντώντας τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι τά μέλη τῶν Πεντηκοστιανῶν κινήσεων εἶναι εὐπαρουσίαστα, παρουσιάζουν σημαντική δραστηριότητα καί διακατέχονται ἀπό ὑπερβολικό ζῆλο προκειμένου νά διαδώσουν τίς κακοδοξίες τους. Ἀρκετές φορές κρατοῦν μουσικά ὄργανα γιά τήν ὑμνολογία τούς μοιράζοντας ἔντυπα καί περιοδικά, ὥστε νά προκαλέσουν τό ἐνδιαφέρον τοῦ περαστικοῦ. Εὔλογα λοιπόν γεννιέται τό ἐρώτημα: Τί εἶναι, τί πιστεύουν, τί διδάσκουν;

Πρίν ὅμως περάσουμε ἀναλυτικά στό φαινόμενο “Πεντηκοστιανοί”, θά ἦταν καλό νά τονίσουμε γενικότερά το θέμα τῶν αἱρέσεων. Ἡ λέξη αἵρεση σημαίνει ἀπόκλιση ἀπ’ τήν κοινή διδασκαλία, πού εἶναι ἀποδεκτή. Σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή σημαίνει ἀνατροπή τῆς πίστεως, ἐκτροπή ἀπό τήν ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια, βλασφημία. Στόν χριστιανικό χῶρο οἱ αἱρέσεις ἐμφανίστηκαν ἀπ’ τούς ἀποστολικούς χρόνους. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ θεολόγος, ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος ἀναφέρουν αἱρεσιάρχες πού ἐμφανίζονται ἐκείνη τήν ἐποχή. Σήμερα βέβαια ὑπάρχει ἔξαρση τῶν αἱρέσεων. Ὁ κάθε αἱρεσιάρχης δίνει δική του ὀνομασία στήν ὁμάδα του. Στόν χῶρο τῶν Πεντηκοστιανῶν, εἶναι τόσες πολλές οἱ ὁμάδες, ὥστε δυσκολεύονται νά βροῦν ἄλλα ὀνόματα γιά νά ὀνομαστοῦν.

Στόχος, λοιπόν, τῶν αἱρέσεων εἶναι νά διαστρευλώσουν τήν γνώση γιά τόν Τριαδικό Θεό, τόν Χριστό, τό Ἅγιον Πνεῦμα, τά Μυστήρια, τήν Θεοτόκο, τήν Ἐκκλησία καθώς καί τόν τρόπο σωτηρίας. Χρέος τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι νά γνωρίζη καλά το περιεχόμενο τῆς πίστεώς του, μελετώντας τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Ἱερά Παράδοση. Κι ἀκόμη χρέος τοῦ εἶναι φερθῆ μέ διάκριση, νά δείξη συμπόνοια καί νά προσευχηθῆ γι’ αὐτούς. Κι ἅς μήν ξεχνοῦμε ὅτι ἀνάρμοστη συμπεριφορά κατά τῶν αἱρετικῶν ἀποτελεῖ αἰτία νά συκοφαντῆται ἡ   Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί οἱ ἴδιοι νά αὐτοαποκαλοῦνται διωκόμενοι στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Κάτι πού ἐπίσης πρέπει νά προσεχθῆ εἶναι ὅτι οἱ αἱρετικοί προβάλλουν καί ὑπερτονίζουν πτυχές τῆς χριστιανικῆς ζωῆς - ἀποσπασματικά βέβαια καί ἔξω ἀπό τήν ἀποστολική καί πατερική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας - πού οἱ περισσότεροι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μέσα στό πνεῦμα τῆς ἐκκοσμίκευσης, ἔχουν παραθεωρήσει καί ἀμελήσει. Εἶναι ἕνας πειρασμός τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος διαλέγει τό σημεῖο στό ὁποῖο θά χτυπήση τά μέλη τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας Χριστιανός πού ζῆ μέσα στό ρεῦμα τῆς παραδόσεως δέν διατρέχει κανένα κίνδυνο. Οἱ βαπτισμένοι δηλαδή καί βεβαιόπιστοι εἶναι ἀπρόσβλητοι ἀπό τέτοιες ἐπιθέσεις. Οἱ ἄλλοι ὅμως εἶναι ἐκτεθειμένοι στόν κίνδυνο τῆς πλάνης, ἄν δέν περιφρουρήσουν τόν ἑαυτό τους μέ τήν ὑπακοή στούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι ἰσχύει γιά τίς αἱρέσεις ὁ λόγος πού εἶπε ὁ Χριστός, ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά ἔλθουν τά σκάνδαλα “ἴνα οἱ δόκιμοι φανεροί γένονται”. 

Στά ἑπόμενα τεύχη τῆς Παρέμβασης θά ἐπιχειρήσουμε μιά ὀρθόδοξη ἀνάλυση καί παρουσίαση τῆς διδασκαλίας τῶν Πεντηκοστιανῶν ὁμάδων. Θά παραθέσουμε στοιχεῖα μέ ἱστορικό καί δογματικό περιεχόμενο. Θά κάνουμε ἐπίσης ἀναφορά στήν κοινωνική ἔνταξή τους στήν Νεοελληνική κοινωνία, καθώς καί στήν σχέση τῆς Ἐκκλησίας μέ τίς ὁμάδες αὐτές.