Skip to main content

Ρασοφορία καί εἰς Διάκονον Χειροτονία τοῦ π. Σιλουανοῦ Πεπονάκη

Ρασοφορία και εις Διάκονον Χειροτονία του π. Σιλουανού ΠεπονάκηἝνας νέος ἄνθρωπος ἐντάχθηκε στήν τάξη τῶν μοναχῶν καί ἐγγράφηκε στούς “καταλόγους” τῶν Κληρικῶν τῆς Ι. Μητροπόλεώς μας. Πρόκειται γιά τόν π. Σιλουανό, κατά κόσμον Δημήτριο Πεπονάκη. Ὁ π. Σιλουανός εἶναι 27 χρονῶν, κατάγεται ἀπό τήν Μαλεσίνα Φθιώτιδος καί στόν κόσμο ἀσκοῦσε τό ἐπάγγελμα τοῦ χρυσοχόου καί τοῦ ἁγιογράφου.

Στόν νέο μοναχό ὁ Σεβασμιώτατος ἔδωσε τό ὄνομα τοῦ μεγάλου νεοφανούς ὁσίου μοναχοῦ, τοῦ ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου. Μεγάλη εἶναι ἡ συγκίνηση τήν στιγμή τῆς ὀνοματοδοσίας τοῦ μοναχοῦ, πού συνδέεται καί συνδυάζεται μέ τήν ἀλλαγή ζωῆς, μέ ἕνα δεύτερο βάπτισμα, μέ τήν ἀρχή ἀγώνων πνευματικῶν, μέ τήν “ἀρχή νέας μετανοιας”, μέ μιά νέα πνευματική σχέση τοῦ νέου μοναχοῦ μέ τόν Ἅγιο καί τόν Γέροντα, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα θά φέρη πλέον στήν ὑπόλοιπη ζωή του.

Ἡ ρασοφορία ἔγινε στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ναυπάκτου, τό Σάββατο 30 Ὀκτωβρίου. Δέν εἶναι ἡ πρώτη κουρά μοναχοῦ πού γίνεται σ’ αὐτόν τόν Ἱερό Ναό, τόν Ναό τοῦ μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, ἑνός μάρτυρος τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖον ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τόν ἐξυμνεῖ καί ὡς παρθένο.

Τήν ἑπομένη, Κυριακή 31 Ὀκτωβρίου, τελέσθηκε στόν Ἱερό Ναό Ἁγίας Παρασκευῆς καί ἡ εἰς Διάκονον χειροτονία τοῦ μοναχοῦ Σιλουανοῦ, μέσα σέ κλίμα σεμνῆς λαμπρότητας καί χαρᾶς, ἐν μέσω δεομένης Ἐκκλησίας. Μέσα σέ ἕνα κλίμα προσευχῆς, γιά νά στείλη τήν Χάρη Τοῦ ὁ Κύριος καί τίς εὐχές τούς οἱ Πατέρες μας στόν νέο “ἐργάτη” τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ π. Σιλουανός στόν λόγο τοῦ ἀναφέρθηκε στήν ἐκκλησιαστική παιδεία πού ἔλαβε στά παιδικά του χρόνια ἀπό τούς γονεῖς του, καί κυρίως ἀπό τήν μητέρα του, ἡ ὁποία καί εἶχε τήν ἀποκλειστική εὐθύνη τῆς ἀνατροφῆς τῶν παιδιῶν, μετά τήν πρός Κύριον ἐκδημεία τοῦ πατρός του. Ἀναφέρθηκε στήν καθοδήγηση πού ἔλαβε ἀπό πνευματικούς, ὅπως τόν Γέροντα Ἰάκωβο τῆς Ι. Μονῆς Ὁσίου Δαυίδ, καθώς καί στήν βαθειά ἐπίδραση πού ἄσκησε στήν ψυχή του ἡ διδασκαλία τοῦ Σεβασμιωτάτου, κατ’ ἀρχάς μέσα ἀπό τά βιβλία του, καί ἀργότερα μέσα ἀπό τήν προσωπική ἐπικοινωνία καί καθοδήγηση. Καί ἀφοῦ εὐχαρίστησε τούς εὐεργέτας του, ἔκλεισε τήν ὁμιλία τοῦ λέγοντας:

“Και ἐπειδή γνωρίζω τήν ἀσθένεια τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί ὅτι φοβερόν ἐστι τό ἐμπεσεῖν εἰς χείρας Θεοῦ ζῶντος, πολύ τήν παράκληση ἔχω πρός Ἐσάς, Σεβασμιώτατε, Πάτερ καί Δέσποτα, ἀλλά καί πρός ἐσάς, τίμιον πρεσβυτέριον καί πρός ὅλους ἐσάς, λίαν ἀγαπητοί καί στενότατοι φίλοι καί πνευματικοί ἀδελφοί• ἱκετεύσατε τόν Πανοικτήρμονα Κύριο καί τήν Παντοβασίλισσα Κυρία Θεοτόκο, τήν τροφό ἠμῶν, ὅπως μέ ἀναδείξουν ἄνδρα ἐπιθυμιῶν, ὡς ἄλλον προφήτη Δανιήλ. Ἔτσι ὥστε νά μπορῶ πάντοτε νά διακονῶ στό φρικτό θυσιαστήριο τῆς δόξης τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀφοῦ στό θυσιαστήριο καί γενικότερα στόν Ναό τοῦ Θεοῦ ζοῦμε τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Καί, ἀφοῦ μετά παφλαζούσης καρδίας εὐχαριστήσω ὅλους ἐσάς γιά τήν ἀμέριστη ἀγάπη σας πρός τό πρόσωπό μου, σᾶς ζητῶ νά εὔχεσθε νά μέ ἀξιώνη ὁ Κύριος πάντοτε μέ πνεῦμα συντετριμμένο νά λέγω: “ἰδού, Κύριε, λάλει• ὁ δοῦλος σου ἀκούει””

Ὁ Σεβασμιώτατος, ἀντιφωνώντας, εἶπε:

“Αγαπητέ μοῦ π. Σιλουανέ,

Χθές μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, κατά τήν ἀκολουθία τῆς ρασοφορίας, εἰσῆλθες στίς τάξεις τῶν μοναχῶν καί ἔλαβες τό ὄνομα τοῦ ὁσίου Πατρός ἠμῶν Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου, τοῦ ἐμπειρικοῦ αὐτοῦ θεολόγου, πού εἶδε τόν πράο Χριστό, καί αὐτήν τήν πραότητα καί γλυκύτητα τήν πέρασε μέσα στά γραπτά του, πού ὁμοιάζουν μέ τά γραπτά του ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, καί μέ τούς πεπειραμένους λόγους τῶν Πατέρων τοῦ Γεροντικοῦ. Καί σήμερα πάλι μέ τήν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ θά γίνης διάκονος, θά εἰσέλθης στόν χορό τῶν διακόνων τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ὁποίου χοροῦ ἡγεῖται ἡ μεγάλη μορφή τοῦ ἁγίου ἀρχιδιακόνου καί πρωτομάρτυρος Στεφάνου.

Ἐντός ὀλίγου θά ἀνέλθης τίς βαθμίδες τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου, θά κλίνης τό γόνυ σου πρό τῆς Ἁγίας Τραπέζης καί θά ἀκουμπήσης τά χέρια σου μέ φόβο καί τρόμο στό πυρφόρο θυσιαστήριο, ὅπου ἤδη βρίσκεται ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ, “ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου”, ὁ ἄνθραξ Χριστός. Θά ἐναποθέσω πάνω στήν κεφαλή σου τό ἀρχιερατικό ὠμόφορο καί τήν δεξιά χείρα καί θά ἀναφωνήσω γεγονυία τή φωνή: “ἡ θεία Χάρις, ἡ πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα, προχειρίζεται Σιλουανόν, τόν εὐλαβέστατον ὑποδιάκονον εἰς διάκονον, εὐξώμεθα οὔν ὑπέρ αὐτοῦ ἴνα ἔλθη ἐπ’ αὐτοῦ ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος”. Θά διαβαστοῦν οἱ δύο χειροτονητήριες εὐχές, τῶν ἱερέων ὑποψαλλόντων τό “Κύριε ἐλέησον”. Καί ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, δί’ ἐμοῦ τοῦ ἐλαχίστου ἐν ἐπισκόποις, θά κατέλθη πάνω σου καί θά σέ πληρώση, θά ἀναφλέξη τήν ὕπαρξή σου, ὅπως τό ἠλεκτρικό ρεῦμα διαπερνᾶ σέ κάποιο μηχάνημα καί τοῦ δίδει κίνηση, μέ τήν διαφορά ὅτι στό παράδειγμα τοῦ ἠλεκτρικοῦ ρεύματος γίνεται λόγος γιά κτιστῆ ἐνέργεια, ἐνῶ στήν δική σου περίπτωση πρόκειται γιά τήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Θά ἀναφλεχθῆς ζωογόνα.

Διά τοῦ Ἀρχιερέως μεταδίδεται αὐτή ἡ Χάρη, γιατί, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Θεσσαλονίκης: “πηγή τοῦ Χριστιανισμοῦ ὁ ἀρχιερεύς”, καί “πάντα τα χρηστά διά τῶν ἀρχιερέων ἐν ὑμίν ἐνεργείται”.

Μετά τήν χειροτονία σου σέ διάκονο καί τήν ἔνδυση μέ τά χαρακτηριστικά ἄμφια τῆς διακονίας, τό στιχάριο, τό ὀράριο καί τά ἐπιμάνικα, στρέφεται ὁ Ἀρχιερεύς καί δεικνύοντας τόν νέο διάκονο, τό νέο ἔργο τῆς θείας Χάριτος, ἀναφωνεῖ: “αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς του Ὑψίστου”. Δέν εἶναι ἔργο ἀνθρώπινο, ἀλλά ἔργο τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Καί ψάλλεται πανηγυρικά: “τίς Θεός μέγας, ὡς ὁ Θεός ἠμῶν, σύ εἰ ὁ Θεός ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος”.

Δέν θά εἶσαι ὁ Δημήτρης, οὔτε ὁ μοναχός Σιλουανός, ἀλλά ὁ διάκονος τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου. Μέ τήν προετοιμασία τήν ὁποία ἔκανες, κυρίως μέ τήν ἔλευση τῆς θείας Χάριτος, θά ἀλλοιωθῆ ἡ ὕπαρξή σου, ἡ δέ θεία Χάρη θά σέ ἐνισχύση γιά τήν δεύτερη κλήση, τήν δωρεά τοῦ βαθμοῦ τοῦ πρεσβυτέρου.

“Αύτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς του Ὑψίστου”. Εἶναι ἀλλοίωση φρονημάτων, ἐπιθυμιῶν, νοήματος ζωῆς. Πάντοτέ μου ἔκανε ἐντύπωση ἡ εὐχή τῆς θείας Λειτουργίας τοῦ ἁγίου Ἀδελφοθέου Ἰακώβου: “ἐπειδή ἔμφοβοι ἐσμεν καί ἔντρομοι, μέλλοντες παρίστασθαι τῷ ἁγίω σου θυσιαστηρίω, ἑξαπόστειλον ἐφ’ ἠμᾶς τήν χάριν σου τήν ἀγαθήν καί ἁγίασον ἠμῶν τάς ψυχᾶς καί τά σώματα καί τά πνεύματα καί ἀλλοίωσον τά φρονήματα ἠμῶν πρός εὐσέβειαν, ἴνα ἐν καθαρῶ συνειδότι προσφέρομεν σοῖ δῶρα, δόματα, καρπώματα, εἰς ἀθέτησιν τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων, εἰς ἱλασμόν παντός του λαοῦ σου”.

Βέβαια, αὕτη ἡ ἀλλοίωση δέν εἶναι μιά μαγική καί στατική κατάσταση, ἀλλά μιά δυναμική πορεία. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ θά σέ ἀλλοιώση, ἀλλά καί ἐσύ πρέπει νά ἀγωνίζεσαι “ἀναζωπυρείν” τό χάρισμα τό ὁποῖο θά λάβης ἐντός ὀλίγου. Ὁ φόβος καί ὁ σεβασμός πού σέ διακατέχει αὐτήν τήν στιγμή νά σέ συνοδεύη σέ ὁλόκληρη τήν ζωή σου, καί ὅσο περνοῦν τά χρόνια, τόσο νά αὐξάνεται αὐτός ὁ φόβος μπροστά στό μυστήριο τῆς ἐμφανείας καί γνώσεως τοῦ Θεοῦ”.

Τήν ἀλλοίωση αὐτή πού δέχεται ὁ Κληρικός τήν περιγράφει θαυμάσια ὁ ὅσιος Πατήρ ἠμῶν Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, τοῦ ὁποίου τό ὄνομά σου ἔδωσα χθές μέ τήν ρασοφορία καί τήν κουρά σου. Ἅς μου ἐπιτραπῆ νά ὑπενθυμίσω μερικούς λόγους τοῦ περί τῆς ἱερωσύνης:

“Ας παραμείνουμε, ἀδελφοί, ὑπάκουοι στούς ποιμένες μας, καί τότε θά ἔλθη γενική εἰρήνη κι ὁ Κύριος μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα θά μείνη μαζί μ’ ὅλους μας.

Μεγάλο πρόσωπο εἶναι ὁ ἱερέας, ὁ λειτουργός του ἁγίου Θυσιαστηρίου τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος τόν προσβάλλει, προσβάλλει τό Ἅγιο Πνεῦμα πού ζῆ σ’ αὐτόν.

Καί τί νά ποῦμε γιά τόν ἐπίσκοπο; Στούς ἐπισκόπους δόθηκε ἡ μεγάλη χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος• αὐτοί τοποθετήθηκαν πάνω ἀπ’ ὅλους καί σάν ἀετοί ἀνεβαίνουν στά ὕψη κι ἀπό ἐκεῖ ἀτενίζουν τό ἀτέλειωτο διάστημα καί μέ θεολογική γνώση ποιμαίνουν τήν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως εἴπαμε, τοποθέτησε τούς ἐπισκόπους στήν Ἐκκλησία γιά νά ποιμαίνουν τό ποίμνιο τοῦ Κυρίου. Κι ἄν τό θυμόνταν αὐτό οἱ ἄνθρωποι, θ’ ἀγαποῦσαν μέ μεγάλη ἀγάπη τούς ποιμένες κι ἡ ψυχή τους θά χαιρόταν καί μόνο μέ τήν ἐμφάνιση ἑνός ποιμένα. Ὅποιος ἔχει μέσα του τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, αὐτός ξέρει γιά τί μιλῶ.

Ἕνας ταπεινός καί πράος ἄνθρωπος περπατοῦσε μέ τή γυναίκα του καί τά τρία παιδιά του. Στό δρόμο τούς συνάντησαν ἕναν ἀρχιερέα πού περνοῦσε πάνω στ’ ἁμάξι του• κι ὅταν ὁ χωρικός ὑποκλίθηκε μ’ εὐλάβεια πρός αὐτόν, τότε εἶδε τόν ἀρχιερέα πού τόν εὐλογοῦσε νά περιβάλλεται ἀπό τή φωτιά τῆς χάρης.

Θά ρωτήση ὅμως κανείς: “Ἀφοῦ τό Ἅγιο Πνεῦμα τοποθέτησε τούς ἐπισκόπους καί τούς καθοδηγῆ, γιατί, λοιπόν, δέν ἔχομε εἰρήνη καί δέν προοδεύομε;”

Γιατί δέν σκεφτόμαστε σωστά γιά τήν ἐξουσία πού ἐγκατέστησε ὁ Θεός, καί γι’ αὐτό γινόμαστε ἀνυπάκουοι. Ἄν ὅμως παραδινόμαστε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε θά προοδεύαμε γρήγορα, γιατί ὁ Κύριος ἀγαπᾶ τήν ταπεινή, ὑπάκουη ψυχή καί τήν χειραγωγεῖ ὁ ἴδιος...

Ἕναν ἑσπερινό της Μεγάλης Σαρακοστῆς στό Παλαιό Ὀρεινό Ρωσικό ἕνας μοναχός εἶδε τόν πνευματικό Ἀβραάμιο κατ’ εἰκόνα Χριστοῦ. Ὁ Γέροντας πνευματικός μέ τό πετραχήλι τοῦ στεκόταν στό ἐξομολογητήριο καί ἐξομολογοῦσε. Ὅταν μπῆκε ὁ μοναχός ἐκεῖνος, ἀντικρυσε τόν πνευματικό, κατάλευκο γέροντα, κι εἶδε τό πρόσωπό του νεανικό, σάν πρόσωπο παιδιοῦ, κι ἔλαμπε ὁλόκληρος κι ἦταν ὅμοιος μέ τό Χριστό. Τότε κατάλαβε ὁ μοναχός ἐκεῖνος πῶς ὁ πνευματικός τελεῖ τό μυστήριο μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σ’ ὅποιον μετανοεῖ.

Ἄν θά ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποι μέ ποιά δόξα λειτουργεῖ ὁ ἱερέας, θά ἔπεφταν καταγῆς μπροστά στό ὅραμα αὐτό. Κι ἄν ὁ ἴδιος ὁ Ἱερέας ἔβλεπε τόν ἑαυτό του, σέ ποιά οὐράνια δόξα βρίσκεται κατά τήν τέλεση τοῦ λειτουργήματός του, τότε θά γινόταν μεγάλος ἀσκητής καί θά ἀγωνιζόταν νά μή θλίψη μέ τίποτε τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού ζῆ μέσα του.
Γράφω αὐτές τίς γραμμές καί τό πνεῦμα μου χαίρεται, πού οἱ ποιμένες μᾶς εἶναι ὅμοιοι μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.”

Αὐτή εἶναι ἡ Χάρη καί ἡ δόξα τῆς Ἱερωσύνης καί εὔχομαι νά τήν ζήσης.

Εὔχομαι, ὅπως εἶσαι ἁγιογράφος καί ἁγιογραφεῖς τούς ἁγίους, ἔτσι καί πολύ περισσότερο, ἡ θεία Χάρη νά ἐπιζωγραφίση τό καθ’ ὁμοίωση πάνω στό κατ’ εἰκόνα σου, νά ζωγραφισθῆ ὄχι μέ κτιστά χρώματα, ἀλλά μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός μέσα σου καί νά γίνης ἅγιος. Νά διακονῆς τούς ἀνθρώπους, ἀλλά ὁ νοῦς σου νά βρίσκεται στόν Θεό. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης γράφει: “Διακονῶν ἐστιν, ὁ σώματι μέν ἀνθρώποις παρεστῶς, νοΐ δέ ἐν οὐρανοῖς διά προσευχῆς κρούων”.

Ἀγαπητέ μου π. Σιλουανέ,

Εἶναι σημαντική αὐτή ἡ στιγμή γιά σένα, σημαντική γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, σημαντική καί γιά μένα. Γι’ αὐτό αὐτήν τήν ὥρα, πρίν σέ καλέσω νά ἀνέλθης τίς βαθμίδες τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου, αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά προσευχηθῶ στόν Θεό καί γιά σένα καί γιά μένα καί γιά ὅλους τους παρισταμένους, μέ τήν εὐχή τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου:

“Ημών δέ τά τέλη τῆς ζωῆς χριστιανᾶ καί εὐάρεστα καί ἀναμάρτητα ἐν εἰρήνη κατεύθυνον, Κύριε, ἐπισυνάγων ἠμᾶς ὑπό τούς πόδας τῶν ἐκλεκτῶν Σου, ὄτε θέλεις καί ὡς θέλεις, μόνον χωρίς αἰσχύνης καί παραπτωμάτων, διά τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, Κυρίου δέ καί Σωτῆρος ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ• αὐτός γάρ ἐστιν ὁ μόνος ἀναμάρτητος φανεῖς ἐπί τῆς γής”.

Ἐμεῖς εὐχόμαστε στόν π. Σιλουανό “νά βαδίση στά ἴχνη” τοῦ μεγάλου ἁγίου μοναχοῦ, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα θά φέρη, ὥστε μέ αὐτό τό ὄνομα νά πολιτογραφηθῆ στήν οὐράνια πολιτεία, καί νά ἀξιωθῆ νά διακονήση στό ἐπουράνιο θυσιαστήριο.

Διακ. Κ.Γ.

  • Προβολές: 3833