Ἡ εἰς Πρεσβύτερον χειροτονία τοῦ π. Γεωργίου Καραθανάση

Τήν Κυριακή 14 Νοεμβρίου στόν Ι. Καθεδρικό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ὁ Σεβασμιώτατος τέλεσε τήν εἰς Πρεσβύτερον χειροτονία τοῦ π. Γεωργίου Καραθανάση.

Τόν π. Γεώργιο θά δυσκολευθοῦμε λίγο νά τόν προσφωνοῦμε πλέον πατέρα Γεώργιο, ἤ πάπα-Γιώργη, ἀφοῦ ὑπηρέτησε ὡς Διάκος πεντέμιση χρόνια, καί μάλιστα στό μεγαλύτερο διάστημα ἦταν ὁ μοναδικός Διάκος πού ὑπηρετοῦσε τόν Ἀρχιερέα, καί ἔτσι τόν ἔχουμε συνηθίσει ὡς Διάκο. Ὑπηρέτησε δέ μέ ἁπλότητα καί φιλότιμο τήν Τοπική Ἐκκλησία, τούς Ἱερεῖς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί τόν Ἀρχιερέα.

Ὁ π. Γεώργιος κατάγεται ἀπό τό Καταφύγιο καί ἔχει νυμφευθῆ τήν κ. Χρυσοβαλάντου, κόρη τοῦ π. Ἀντωνίου Ζωητάκη. Τοποθετήθηκε στήν Ἐνορία τοῦ Ἀσπριᾶ, ὅπου καί τέλεσε γιά πρώτη φορά θεία Λειτουργία τήν Κυριακή 21 Νοεμβρίου, μέ τήν συμμετοχή πολλῶν Ἀσπριωτῶν ἀπό τό χωριό ἀλλά καί τήν Ναύπακτο.

Ἐν συνεχεία παραθέτουμε τήν ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου κατά τήν χειροτονία τοῦ π. Γεωργίου.

Εὐλαβέστατε διάκονε καί ἀγαπητέ π. Γεώργιε,

Διακόνησες τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τήν τοπική αὐτή Μητρόπολη πεντέμιση χρόνια, καί τώρα ἦλθε ἡ ὥρα νά διακονήσης τήν Ἐκκλησία ἀπό μιά ἄλλη πλευρά, ἀπό τόν βαθμό τοῦ Πρεσβυτέρου.

Ἡ περίπτωσή σου ἔχει μιά ἰδιαιτερότητα, γιατί ὑπῆρξες Διάκονος τριῶν Ἀρχιερέων, ἤτοι τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου, νῦν Μητροπολίτου Μαντινείας, κ. Ἀλεξάνδρου, ὁ ὁποῖος σέ ἐχειροτόνησε Διάκονο, τοῦ μακαριστοῦ προκατόχου μου κυροῦ Νικοδήμου καί ἐμοῦ. Ἔτσι κατά κάποιον τρόπο ὑπενθυμίζεις τρεῖς τοπικές ἐκκλησιαστικές περιόδους.

Ἔπειτα, καίτοι σήμερα θά χειροτονηθῆς Πρεσβύτερος, ἐν τούτοις, δέν θά παύσης νά εἶσαι διάκονος. Ὁ Κληρικός, σέ ὅποια βαθμίδα καί ἄν βρίσκεται, εἶναι διάκονος τοῦ Θεοῦ καί τοῦ λαοῦ. Ἁπλῶς ἡ διακονία ἀλλάζει μορφή, σκοπό καί περιεχόμενο.

Μεγάλο το ἔργο καί ὑψηλός ὁ σκοπός τῆς ἱερωσύνης, ξεφεύγει ἀπό τά ἐγκόσμια διακονήματα, εἶναι ἄλλης μορφῆς καί προελεύσεως.

Γιά τό ποιό εἶναι τό ἔργο τῆς ἱερωσύνης θά ἤθελα νά σού ὑπενθυμίσω ἕνα καταπληκτικό χωρίο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τοῦ ὁποίου τήν μνήμη ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ αὐτήν τήν ἡμέρα ἐκοιμήθη, δηλαδή μετατέθηκε ἀπό τά παρόντα στά αἰώνια, τά ὁποῖα ζοῦσε καί ἀπό αὐτή ζωή. Μιλώντας στό ποίμνιό του τῆς Θεσσαλονίκης γιά τούς πειρασμούς, ἰδιαιτέρως τούς ψυχικούς, καί ἀναλύοντας τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο κανείς τούς ἀντιμετωπίζει, ἀναφέρθηκε στό ἔργο τοῦ Χριστοῦ καί τό ἔργο τῆς ἱερωσύνης.

Ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός, λέγει, “τῶν μελλόντων ἀγαθῶν ἀρχιερεύς ἐστιν, οὐ τῶν προσκαίρων”. Δηλαδή, ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς Χριστός εἶναι Ἀρχιερεύς τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν καί ὄχι τῶν προσκαίρων, ἀφοῦ ποιμαίνει τούς Χριστιανούς γιά νά ἀπολαύσουν τά αἰώνια καί μέλλοντα ἀγαθά. Καί βέβαια αὐτό πρέπει νά συμβαίνη καί μέ τούς Ποιμένας τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι εἶναι “τή χάριτι αὐτοῦ διακονοι” τοῦ λαοῦ. Οἱ Ποιμένες, ἰδιαιτέρως οἱ Ἐπίσκοποι, εἶναι εἰς τύπον καί τόπον τῆς παρουσίας τοῦ μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ, καί ἡ ποιμαντική τους πρέπει νά συντονίζεται στήν ποιμαντική του μεγάλου Ἀρχιερέως.

Ἔχοντες ὑπ’ ὄψη τοῦ αὐτήν τήν θεολογική τοποθέτηση, στήν συνέχεια λέγει: “καί ἠμεῖς ἤκομεν κομίζοντες, τήν αἰώνιον ἀπολύτρωσιν, εἰ γέ πείθεσθε, τῶν ψυχικῶν πειρασμῶν, ἀλλ’ οὐ τῶν σωματικών”. Οἱ Ποιμένες δέν ἔχουν ἔργο νά ἀσχολοῦνται ἁπλῶς μέ τήν ἀπαλλαγή τῶν Χριστιανῶν ἀπό τούς σωματικούς πειρασμούς, ἀλλά κυρίως μέ τήν ἀπολύτρωση ἀπό τούς ψυχικούς πειρασμούς. Δέν ἐξαντλοῦνται σέ ἕνα ἁπλῶς κοινωνικό ἔργο, ἀλλά στήν ποιμαντική τους ἔχουν μιά ἐσχατολογική προοπτική. Καί βέβαια αὐτό γίνεται μέ τήν ὑπακοή τῶν ποιμενομένων, “εἰ γέ πείθεσθε”, γιατί τίποτε δέν γίνεται στήν Ἐκκλησία μέ τήν στέρηση τῆς ἐλευθερίας.

Ἀναφερόμενος δέ στόν τρόπο τῆς ποιμαντικῆς διακονίας, χρησιμοποιεῖ ἕνα χωρίο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί λέγει: “τά ὅπλα οὐ σαρκικά, ἀλλά δυνατά τῷ Θεῶ πρός καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων, οὐ τῶν αἰσθητῶν, ἀλλά τῶν ὑπό τοῦ νοητοῦ πολεμίου καθ’ ἠμῶν γεγονότων”. Οἱ ποιμένες, δηλαδή, δέν χρησιμοποιοῦν τρόπους κοσμικούς, πού εἶναι ἐστερημένοι ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καί ἑπομένως χαρακτηρίζονται σαρκικοί, ἀλλά τρόπους ἐμπνευσμένους ἀπό τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, γιατί δέν πρόκειται γιά αἰσθητά ὀχυρώματα, ἀλλά γιά ἐπιθέσεις πού γίνονται ὑπό τοῦ νοητοῦ δαίμονος. Τά πνευματικά προβλήματα δέν ἀντιμετωπίζονται μέ κοσμικούς τρόπους. Τά δαιμόνια δέν πολεμοῦνται μέ στοχασμούς καί ἠθικολογίες, ἀλλά μέ τήν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅμως, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς βλέπει καί τήν ὑπάρχουσα πραγματικότητα, ἀφοῦ διαπιστώνει ὅτι οἱ Χριστιανοί του δέν αἰσθάνονται αὐτήν τήν οὐσία τῆς ποιμαντικῆς διακονίας. Τούς λέγει ὅτι οὔτε ἀντιλαμβάνονται οὔτε ζητοῦν τήν ἀπολύτρωσή τους ἀπό ψυχικούς πειρασμούς, ἀλλά ζητοῦν τήν ἀπαλλαγή τους ἀπό πειρασμούς γιά τούς ὁποίους ἔπρεπε νά χαίρωνται, ἀφοῦ διά τῶν σωματικῶν πειρασμῶν ἐξασφαλίζεται τό αἰώνιο μέλλον. Καί μέ ἕνα, τρόπο τινά, παράπονο λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ καλός αὐτός Ποιμένας: “Παρ’ ἐμοῦ ζητεῖτε τήν ἄνεσιν τῶν σωματικῶν πειρασμῶν, ἧς ἐγώ μᾶλλον καταφρονήσας πρός ἠμᾶς ἦλθον συμπάσχειν ὑμίν αἰρούμενος”. Δηλαδή, ὁ ἴδιος κατεφρόνησε τήν ἄνεση καί πῆγε γιά νά ὑποφέρη μαζί τους, ἐνῶ αὐτοί ζητοῦν νά τούς βοηθήση νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό αὐτούς τούς πειρασμούς καί νά ἀποκτήσουν τήν σωματική ἄνεση.

Φαίνεται στό χωρίο αὐτό τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ὅτι ὁ λαός πολλές φορές ἀναζητᾶ ἀπό τούς Ποιμένες ἄλλα πράγματα, καί ἀντί νά θεραπεύουν τά ψυχικά τραύματα τῶν ἀνθρώπων, νά ἀσχολοῦνται μέ ἕνα κοινωνικό ἔργο. Κανείς βέβαια δέν ἀντιλέγει ὅτι οἱ Ποιμένες πρέπει νά ἐνδιαφέρονται καί γιά τά βιωτικά, ὑλικά, οἰκογενειακά καί κοινωνικά προβλήματα, γιατί δέν εἴμαστε μονοφυσίτες, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι δέν πρέπει νά ἀγνοοῦν ὅτι δέν μποροῦν νά περιορίζονται μόνο σέ αὐτά, ἤ μᾶλλον καί αὐτά πρέπει νά τά βλέπουν μέσα ἀπό τήν προοπτική της θεραπείας τῶν ψυχικῶν παθῶν. Τό βασικότερο ἔργο τοῦ Ἱερέως εἶναι νά ὁδηγῆ τόν ἄνθρωπο ἀπό τό κατ’ εἰκόνα στό καθ’ ὁμοίωση, πού γίνεται βέβαια μέ τήν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Πολύ ἐπίκαιρος εἶναι αὐτός ὁ λόγος σήμερα. Ὅπως γνωρίζεις, γίνεται πολύς λόγος γιά τήν ἐκκοσμίκευση πού κυριαρχεῖ σέ μερικούς Χριστιανούς. Θά μποροῦσε νά πῆ κανείς πολλά γιά νά ὁριοθετήση τήν ἐκκοσμίκευση. Ἐκεῖνο πού πρέπει νά ὑπογραμμισθῆ εἶναι ὅτι ἐκκοσμίκευση εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς αἰωνίου προοπτικῆς του ἀνθρώπου καί ὁ ἐγκλεισμός του στό σχετικό, τό ἱστορικό, ὅταν οἱ Κληρικοί ἀσχολοῦνται μονομερῶς μέ τήν ἐπίπεδη διάσταση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καί παραθεωροῦν τήν κάθετη διάστασή του πρός τόν Θεό, ὅταν κοινωνικοποιοῦν τόν ἀποκαλυπτικό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἔχει σημειωθῆ, ἡ ἱστορία εἶναι μιά πρόσκαιρη διέλευση τῆς Ἐκκλησίας, καί δέν εἶναι μόνιμη παραμονή της, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία πορεύεται ἀπό τό ἱστορικό στό αἰώνιο. Τό νά σχετικοποιοῦμε τό καθολικό καί νά ἱστορικοποιοῦμε τό ἔσχατο, τό νά ἀφήνουμε ἄλυτά τα πραγματικά προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου καί νά ἀσχολούμαστε μόνο μέ τά ψευτοπροβλήματα, αὐτό λέγεται ἐκκοσμίκευση.

Δυστυχῶς σήμερα ἐπικρατεῖ ἡ νοοτροπία, ὅπως ἔλεγε ἕνας ἀείμνηστος Ἱεράρχης οἱ ἄνθρωποι νά ζητοῦν ἀπό τήν Ἐκκλησία τήν λύση τῶν ὑλικῶν προβλημάτων πού θά ἔπρεπε νά ζητοῦν ἀπό τό Κράτος, καί ἀναζητοῦν ἀπό τό Κράτος τήν εἰρήνη, τήν ἐλευθερία πού θά ἔπρεπε νά ἀναζητοῦν ἀπό τήν Ἐκκλησία. Αὐτή ἡ σύγχυση ἁρμοδιοτήτων εἶναι τό σύγχρονο μεγάλο πρόβλημα εἶναι καί λέγεται ἐκκοσμίκευση. Καί τό μεγαλύτερο πρόβλημα εἶναι ὅταν καί οἱ Ποιμένες ἀνταποκρίνονται σέ αὐτήν τήν συγκεχυμένη ἀναζήτηση τοῦ λαοῦ, ἀγνοώντας τό βαθύτερο σκοπό τῆς ποιμαντικῆς διακονίας.

Ἀγαπητέ μου π. Γεώργιε,

Θά ἤθελα νά τελειώσω αὐτήν τήν προσφώνηση μέ εὐχαριστίες καί εὐχές. Νά σέ εὐχριστήσω γιατί μέ διακόνησες τά τέσσερα αὐτά χρόνια μέ ζῆλο, καθαρότητα, ταπείνωση, ὑπακοή καί ἀγαθή καρδιακή διάθεση. Λειτουργήσαμε πολλές φορές μαζί. Μέ συνόδευσες στά χωριά τῆς ὀρεινῆς Ναυπακτίας, σέ βουνά καί λαγκάδια, μέ καλή διάθεση, καί αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά σέ εὐχαριστήσω αὐτήν τήν ἐπίσημη στιγμή.

Ἐπί πλέον θά ἤθελα νά σού εὐχηθῶ νά γίνης καλός Ἱερεύς, νά παραμείνης, ἀκόμη καί τώρα πού εἶσαι Πρεσβύτερος, ἕνας ἁπλός διάκονος τοῦ λαοῦ, καί νά ὑπηρετήσης τόν Θεό καί νά διακονήσης τόν λαό μέ ἁγνή διάθεση, καθαρότητα λογισμῶν γιά νά ἀξιωθῆς τῶν ἀγαθῶν της ἀπολαύσεως. Ἀμήν.