Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος Πάσχα 2000

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι καί λέγεται Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως, γιατί συνδέεται στενά μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἕνα ἱστορικό γεγονός, πού ἐπιβεβαιώνεται ἀπό μαρτυρίες διαφόρων ἱστορικῶν, κυρίως ὅμως ἀπό τίς μαρτυρίες τῶν αὐτοπτῶν καί αὐτηκόων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι λόγω αὐτοῦ του γεγονότος θυσίασαν καί τήν ἴδια τούς τήν ζωή. Οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Μυροφόρες γυναῖκες εἶδαν τόν Χριστό, Τόν ἄκουσαν καί μερικοί ἀπό αὐτούς Τόν ψηλάφισαν. Καί, βεβαίως, στήν συνέχεια ἔδωσαν τήν προσωπική τους μαρτυρία γι’ Αὐτόν.

Ὁ Χριστός μετά τήν Ἀνάστασή Του δέν ἐμφανίσθηκε στούς σταυρωτές καί τούς ἐχθρούς Του γιά νά ἐπιβεβαιώση θαυματουργικά τήν ἀξία Του. Θά μποροῦσε νά τό κάνη αὐτό γιά νά ἀποδείξη τήν θεότητά Του. Ἀλλά ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀνάγκη τῶν κοσμικῶν μέσων γιά νά ἐπιβληθῆ. Ὁ Χριστός ἐμφανίσθηκε στούς μαθητᾶς Του καί τίς Μυροφόρες γυναῖκες, γιατί αὐτοί εἶχαν προετοιμασθῆ κατάλληλα γιά νά Τόν δοῦν καί ἔτσι ἡ ὅραση αὐτή ἔγινε γι’ αὐτούς ζωή. Κατά τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, στήν θέα τοῦ Θεοῦ καί στήν μέθεξη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ φθάνει ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος πού προηγουμένως ἔχει καθαρθῆ καί φωτισθῆ ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, γιατί αὐτός εἶναι ἱκανός νά ἀντέξη τήν θέα τοῦ μεγάλου αὐτοῦ φωτός.

Μεταξύ των προσώπων πού εἶδαν τόν Χριστό ἦταν καί ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. Βέβαια, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἡ Παναγία εἶδε πρώτη τόν Ἀναστάντα Χριστό, ἀλλά ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή μετά τήν Παναγία ἦταν ἐκείνη πού εἶχε αὐτήν τήν μεγάλη εὐλογία, καί στήν συνέχεια ἔγινε εὐαγγελίστρια τῶν Εὐαγγελιστῶν.

Λέγεται Μαγδαληνή γιατί, ὅπως ὑποστηρίζεται, καταγόταν ἀπό τήν κώμη Μάγδαλα. Ὁ Χριστός τήν θεράπευσε ἀπό τήν δαιμονοπληξία πού εἶχε. Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς γράφει: “ἀφ’ ἧς δαιμόνια ἑπτά ἐξεληλύθει”, καί συγκαταλεγόταν στήν ὁμάδα τῶν γυναικών ἐκείνων πού ἀκολουθοῦσαν τόν Χριστό καί τόν διακονοῦσαν ἀπό τά ὑπάρχοντά τους (Λουκ. η', 2-3). Μετά τήν ἔξοδο τῶν ἑπτά δαιμονίων, ἐγκαταστάθηκε μέσα της, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, “ἡ ἑπταχῶς ἐνεργοῦσα θεία Χάρις τοῦ Πνεύματος”. Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή παραβρέθηκε στόν ἐνταφιασμό τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ἀψήφισε τόν φόβο, μαζί μέ τήν Μαρία Ἰωσή καί μάλιστα “ἐθεώρουν πού τίθεται” τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ (Μάρκ. ἴε', 47). Στήν συνέχεια, μαζί μέ τίς ἄλλες γυναῖκες προετοιμάσθηκε γιά νά ἐπισκεφθῆ τό μνημεῖο, ἀφοῦ “ἠγόρασαν ἀρώματα ἴνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν” (Μάρκ. ἴς', 1). Ἔπειτα, ἦλθε μαζί μέ τήν Παναγία “θεωρῆσαι τόν τάφον” (Ματθ. κή', 1). Εἶδε μαζί μέ ἄλλες γυναῖκες τούς ἀγγέλους πού τούς ἀνήγγειλαν τό γεγονός τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τό μετέδωσαν στούς Μαθητᾶς (Λουκ. κδ', 9). Ἀκόμη, ἔχοντας μεγάλο ζῆλο ἦλθε καί μόνη της στό μνημεῖο “σκοτίας ἔτι οὔσης” καί ἀξιώθηκε νά δή καί νά προσκυνήση τόν Χριστό (Ἰω. κ', 1-18). Ἡ θεωρία δέ τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ συνιστᾶ τήν θέωσή της.

Φαίνεται, λοιπόν, ὅτι ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, καθαρίστηκε ἀπό τά δαιμόνια, ἔλαβε τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπέκτησε ζῆλο μεγάλο γιά τά θεία, θεραπεύτηκαν ὅλες οἱ ἐσωτερικές της δυνάμεις, ἀφοῦ ἀπέκτησε καί τήν ἀφοβία, ἀπαλλάχθηκε ἀπό τήν φιλαυτία, εἶχε ἐπικοινωνία μέ τήν Παναγία, τήν Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, ἐπανειλημμένως πῆγε στό μνημεῖο, ἀφοῦ ἐξουδετέρωσε τόν φόβο, ὁ ὁποῖος εἶχε καταλάβει ἀκόμη καί τούς μαθητᾶς, ἀξιώθηκε νά δή τούς ἀγγέλους καί στό τέλος ἔφθασε στήν θέωση μέ τήν θεωρία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Ἀποτέλεσμα τῆς θεώσεως ἦταν ἡ μετέπειτα ἁγιασμένη ζωή της, ὁ ὀσιακός θάνατός της καί τό θαυματουργικό λείψανό της. Ἡ μνήμη τῆς ἑορτάζεται τήν 22α Ἰουλίου καί ἡ ἀνακομιδή τοῦ λειψάνου τῆς τήν 4η Μαΐου κάθε ἔτους.

Ὁ δρόμος πού ἀκολούθησε ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ὁ τρόπος τῆς ζωῆς της καί τό τέλος αὐτῆς τῆς πορείας δείχνουν καί τόν σκοπό καί τό τέλος ὅλων ὅσοι θέλουν νά φθάσουν στόν ἁγιασμό καί τήν θέωση, στήν θέα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Προηγεῖται ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς, ἀκολουθεῖ ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ καί στήν συνέχεια βιώνεται ἡ θέωση. Αὐτή εἶναι ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου, αὐτή εἶναι ἡ μέθοδος θεραπείας του, αὐτή εἶναι ἡ μέθοδος μέ τήν ὁποία ἐκπληρώνεται ὁ σκοπός τῆς δημιουργίας καί τῆς ὑπάρξεώς του.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Αὐτές τίς ἡμέρες πανηγυρίζουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί χαιρόμαστε ὑπερβολικά. Ὅμως, δέν πρέπει νά παραμένουμε σέ ἕνα ἐξωτερικό ἐπίπεδο, ἀλλά πρέπει νά προχωρήσουμε βαθύτερα καί νά ἀρχίσουμε νά γευόμαστε τό μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως καί νά φθάσουμε κάποτε νά δοῦμε καί ἐμεῖς “ἄρτι δί’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δέ πρόσωπον πρός προσωπον” (Ἅ' Κορ. ἰγ', 12) τόν Ἀναστάντα Χριστόν. Γιά νά γίνη αὐτό πρέπει νά μιμηθοῦμε τόν τρόπο πού ἀκολούθησε ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. Μέ τήν κάθαρσή μας ἀπό τίς ἐνέργειες τῶν παθῶν, πού γίνεται μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, μποροῦμε νά φθάσουμε στήν θέα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Ὁ ἱερός Θεοφύλακτος γράφει: “Πάσα ψυχή κυριεύσασα τῶν παθῶν Μαρία λέγεται. Καθαρθεῖσα οὔν διά τῆς ἀπαθείας, ὁρᾶ τόν Ἰησοῦν Θεόν ὁμού καί ἀνθρωπον”.

Ἡ Χάρη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ νά εἶναι πάντοτε μαζί σας.

Μέ πατρικές εὐχές καί εὐλογίες

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ