Γεγονός καὶ Σχόλιο: Τό Ἅγιον Ὄρος καί ἡ σημασία του

Ἔχουμε μεγάλη εὐλογία το ὅτι στήν ἑλληνική Ἐπικράτεια ὑπάρχει τό Ἅγιον Ὄρος, τό ὁποῖο ἐκφράζει τό οἰκουμενικό πνεῦμα τοῦ ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀφοῦ σέ αὐτό ζοῦν ὀρθόδοξοι μοναχοί ἀπό ὅλες τίς ἐθνικότητες σέ μιά ἁρμονική συνύπαρξη. Πολλά μπορεῖ κανείς νά γράψη φανερώνοντας αὐτήν τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Ὅμως στό σχόλιο αὐτό θά τονίσουμε πολύ ἐπιγραμματικά μόνον μερικά σημεῖα.

Πρῶτον. Τό Ἅγιον Ὄρος ἔχει μεγάλη ἀξία, γιατί διασώζει τόν γνήσιο ἀνθρωπισμό, ἐπειδή σέ αὐτό κατοίκησαν καί κατοικοῦν μοναχοί πού ἔφθασαν στόν σκοπό γιά τόν ὁποῖον δημιουργήθηκε ὁ ἄνθρωπος, δηλαδή ἔφθασαν στήν θέωση. Αὐτό σημαίνει ὅτι εἶδαν τό ἄκτιστο Φῶς καί μετέσχον τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Γνωρίσαμε τέτοιους μοναχούς πού δείχνουν ποιός εἶναι ὁ φυσικός ἄνθρωπος, ὁ πλασμένος ἀπό τόν Θεό καί γιατί ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο. Ὁ ἀληθινός Χριστιανισμός εἶναι μετοχή στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ἁπλῶς μιά θρησκεία, γι’ αὐτό στήν θεία Λειτουργία λέμε: “εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος” καί ὄχι εὐλογημένη ἡ θρησκεία. Ἡ θρησκειοποίηση τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι τό μεγαλύτερο πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας.

Δεύτερον. Στό Ἅγιον Ὄρος διασώζεται ἡ μέθοδος τήν ὁποία ἀπεκάλυψε ὁ ἄσαρκος Λόγος στήν Παλαιά Διαθήκη καί ὁ σεσαρκωμένος Λόγος στήν Καινή Διαθήκη καί βιώθηκε ἀπό τούς Προφήτας, τούς Ἀποστόλους καί ὅλους τους ἁγίους. Μέ τήν μέθοδο αὐτή ὁ ἄνθρωπος φθάνει ἀπό τό κατ’ εἰκόνα στό καθ’ ὁμοίωση. Ὅλες οἱ ἐπιστῆμες ἔχουν μιά ἰδιαίτερη μεθοδολογία γιά νά ἐπιτύχουν τόν σκοπό τους. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τόν Χριστιανισμό. Ὑπάρχει μιά μέθοδος ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν εἴσοδό του στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὁ Χριστιανισμός χάσει αὐτήν τήν μέθοδο, τότε χάνει τήν οὐσία του, ἀποδυναμώνεται, ἐκκοσμικεύεται καί δέν βοηθᾶ ἀποτελεσματικά τόν ἄνθρωπο. Ὅταν κάνουμε λόγο γιά μέθοδο ἐννοοῦμε τήν μετάνοια, τήν ταπείνωση, τήν ὑπακοή, τήν αὐτομεμψία κλπ., διά τῶν ὁποίων ἡ καρδιά καθαρίζεται καί ὁ νοῦς φωτίζεται.

Τρίτον. Στό Ἅγιον Ὄρος διατηρεῖται καί σήμερα ὁ ἰδιαίτερος πολιτισμός, πού λέγεται Ρωμηοσύνη, ὁ ὁποῖος ἐπικρατοῦσε παλαιότερα στό Χριστιανικό Ρωμαϊκό Κράτος (Βυζάντιο). Ὅταν ἐπισκέπτεται κανείς τό Ἅγιον Ὄρος, αἰσθάνεται ὅτι εἰσέρχεται σέ ἕναν ἄλλον τόπο καί χρόνο καί ἀντιλαμβάνεται στήν πράξη τήν ἀξία τοῦ λεγομένου Βυζαντίου. Ἡ διοργάνωση τῆς καθημερινῆς ζωῆς, ἡ διοίκηση τῶν Μοναστηριῶν καί τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ἡ ἀγάπη καί κοινωνία τῶν μοναχῶν μεταξύ τους, καί ὅλα αὐτά φανερώνουν ἕναν ἄλλον τρόπο ζωῆς, πού διαφέρει ἀπό τόν ἀτομοκεντρικό τρόπο τῆς συγχρόνου ζωῆς, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐπηρεασθῆ ἀπό τόν λεγόμενο δυτικό πολιτισμό.

Τέταρτον. Στό Ἅγιον Ὄρος διασώζεται καί ἡ ἀληθινή οἰκουμενικότητα πού συνίσταται στήν ὑπέρβαση τοῦ ἐθνικισμοῦ. Ἐκεῖ βρίσκει κανείς μοναχούς ἀπό ὅλα τα μέρη τοῦ κόσμου, τούς ὁποίους ἑνώνει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ἴδια θεολογία καί ἡ ἴδια μέθοδος θεραπείας.

Πολλοί μιλᾶνε σήμερα γιά Ὀρθοδοξία πού διαφέρει ἀπό ἄλλες Ὁμολογίες, γιά Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση, ἡ ὁποία διαφέρει ἀπό τήν δυτική καί ἀνατολική παράδοση. Ὅμως, πρέπει νά ἐπισκεφθοῦν τό Ἅγιον Ὄρος γιά νά τό δοῦν στήν πράξη. Καί τελειώνω αὐτές τίς σύντομες σκέψεις μέ τήν ἐπαναφορά μου στήν ἀρχική τοποθέτηση ὅτι εἶναι εὐλογία Θεοῦ πού τόσο κοντά μας ἔχουμε ἕνα αὐθεντικό κομμάτι ζωῆς καί παραδόσεως, τό ὁποῖο δείχνει πῶς μποροῦν νά διοργανωθοῦν καί οἱ κοινωνίες μας καί πῶς μπορεῖ νά σωθῆ ὁ ἄνθρωπος.

Ν.Ι.