Skip to main content

Στυλιανοῦ Γερασίμου Θεολόγου: Ἀντιλήψεις τῶν Πεντηκοστιανῶν γιὰ τὴν Ἱερωσύνη

Στυλιανοῦ Γερασίμου Θεολόγου

Οἱ Πεντηκοστιανοί διδάσκουν ὅτι οἱ Ἱερεῖς τοποθετήθηκαν μεταγενέστερα, γιά νά δώσουν στήν Ἐκκλησία ἐξωτερική ὀμορφιά καί μεγαλοπρέπεια. Δέν πρέπει οἱ ἄνθρωποι νά γίνονται Ἱερεῖς. Διδάσκουν ἐπίσης ὅτι καί αὐτά τά ἄμφια καί τά ἱερατικά σκεύη εἶναι εἰδωλολατρικά.

Ἐπίσης ὑποστηρίζουν ὅτι, ὅταν πέθανε ὁ Χριστός, δέν ἄφησε διαδόχους. Ἀντίθετα, ἐπειδή ἀναστήθηκε καί ζεῖ, ἔχει ἀμετάθετη τήν Ἱερωσύνη. Εἶναι τώρα Ἱερέας μας στά δεξιά του Θεοῦ. Τό Ἱερατικό του ἀξίωμα δέν τό ἄφησε σέ κανέναν, ἀλλά τό διατηρεῖ ἀκόμη. Σάν Ἱερέας ὁ Χριστός δέν προσφέρει θυσίες. Προσέφερε τόν ἑαυτό Τοῦ θυσία στόν Σταυρό γιά μᾶς μιά φορά καί ἔφερε τέλεια λύτρωση μέ τό αἷμα Του. Τώρα δέν προσφέρει καμιά θυσία, παρά μόνον μεσιτεύει στόν Θεό γιά τήν σωτηρία μας.

Δέχονται ὅτι Ἱερεῖς ὑπῆρχαν μόνον στήν Παλαιά Διαθήκη. Στήν Χριστιανική Ἐκκλησία δέν πρέπει νά ὑπάρχουν Ἱερεῖς γιά λειτουργοί της, ἐπειδή αὐτό εἶναι ἀντίθετο μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τόν λόγο Του. Ἕνας εἶναι ὁ διορισμένος ἀπό τόν Θεό Ἱερέας τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας καί αὐτός εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἡ Ἐκκλησία ποιμαίνεται ἀπό τούς πιστούς ἐργάτες πού ὀνομάζονται πρεσβύτεροι, ποιμένες ἤ ἐπίσκοποι. Ἐπίσης, δέχονται τήν γενική Ἱερωσύνη, τήν ὁποία ἔχουν ὅλοι οἱ πιστοί.

Σέ καμιά περίπτωση δέν τελεῖται ἀπό Ἱερέα θεία Εὐχαριστία. Ἁπλῶς ἀπό τόν ὑπεύθυνο “ἐργάτη” τῆς Κοινότητος, ὁ ὁποῖος δέν χειροτονεῖται, ἀλλά ἐκλέγεται, τελεῖται κάτι σάν ἀναπαράσταση θείας Εὐχαριστίας. Δηλαδή, ἐμβαπτίζουν τόν ἄρτο στόν οἶνο, κατά τήν διάρκεια καί πρός τό τέλος τῆς λατρείας τους, χωρίς εὐχή ἤ ἐπίκληση καί πιστεύουν ὅτι αὐτό εἶναι κάτι συμβολικό καί σέ καμιά περίπτωση Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.

Ἀντίθετα, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δίδουμε μεγάλη σημασία στήν Ἱερωσύνη, ἀφοῦ ὁ Χριστός ὡς διαδόχους ἄφησε τούς ἀποστόλους καί οἱ ἀπόστολοι τούς Ἐπισκόπους καί αὐτοί χειροτονοῦν τούς Ἱερεῖς.

Ἡ σημαντική ἐντολή τοῦ Κυρίου στόν Ἀπόστολο Πέτρο: “Ποίμαινε τά πρόβατα μού”, ἑρμηνεύεται κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο μέ τόν ἀκόλουθο τρόπο. Ὁ Χριστός δέν ζήτησε ἀπό τόν Ἀπόστολο νά φροντίση γιά τήν προσωπική του πνευματική προκοπή, ἀλλά γιά τήν οἰκοδομή τοῦ ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἱερωσύνη εἶναι ὅ,τι ὑψηλότερο, ἀφοῦ ἡ ὑψίστη ἀποστολή τοῦ Ἱερατείου εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς ἀγάπης τοῦ Ἱερέα ἀπέναντι στόν Χριστό.

Ὁ Ἱερέας ἀντιπροσωπεύει τόν Ἴδιο τόν Χριστό καί ἑνώνει οὐρανό καί γῆ μέ τήν τέλεση τῶν μυστηρίων. Μόνον μέσω τοῦ Ἱερέως ἀξιώνεται ὁ πιστός νά κοινωνήση τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, γιά τό ὁποῖο ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός εἶπε κατηγορηματικά: “ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμίν, ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε αὐτοῦ το αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἐαυτοῖς. ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν τή ἐσχάτη ἡμέρα. ἡ γάρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καί τό αἷμα μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, καγῶ ἐν αὐτώ” (Ἰω. ς’, 51). Ἀκόμη, μόνον μέ τήν παρέμβαση τοῦ Ἱερέως διά τοῦ μυστηρίου τῆς ἐξομολογήσεως μπορεῖ ὁ πιστός νά ἀπαλλαγῆ ἀπό τίς ἁμαρτίες του, κατά τόν Κυριακό λόγο: “λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον. ἄν τινῶν ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς• ἄν τινῶν κρατῆτε, κεκράτηνται” (Ἰω. κ’, 22-23).

Ὁ Ἱερέας πρέπει νά εἶναι χειροτονημένος κατά τήν ἀποστολική διαδοχή καί μόνον τότε ἔχει τό χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης, καθώς τό βλέπουμε στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων: “χειροτονήσαντες δέ αὐτοῖς πρεσβυτέρους κατ’ ἐκκλησίαν, προσευξάμενοι μετά νηστειῶν παρέθεντο αὐτούς τῷ Κυρίω” (Ἰδ’, 23). Καί κατά τούς Ἀποστολικούς λόγους: “μή ἀμέλει τοῦ ἐν σοῖ χαρίσματος, ὅ ἐδόθη σοί διά προφητείας μετά ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ πρεσβυτερίου” (Ἅ’ Τιμ. δ’, 14), καί “καταστήσης κατά πόλιν πρεσβυτέρους ὡς ἐγώ σοί διεταξάμην” (Τίτ. α’, 5).

  • Προβολές: 2802