Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Ἀπόστολος Ματθίας, 9 Αὐγούστου

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Ὅταν ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης ἐξέπεσε τοῦ χοροῦ τῶν δώδεκα Ἀποστόλων, δηλαδή ὅταν πρόδωσε τόν Χριστό καί στήν συνέχεια πῆγε καί κρεμάστηκε, τότε ἡ Ἐκκλησία ἀπεφάσισε νά ἐκλέξη καί νά τοποθετήση στήν θέση τοῦ κάποιον ἄλλον καί ἔτσι νά συμπληρώση τόν ἀριθμό τῶν δώδεκα Ἀποστόλων.

Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ἔγινε αὐτή ἡ ἐκλογή περιγράφεται ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ στό πρῶτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων. Γράφει ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἐπρότειναν δύο πρόσωπα, τόν Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος ἐκαλεῖτο Βαρσαββᾶς καί ὀνομάσθηκε Ἰοῦστος καί τόν Ματθίαν. Κατόπιν προσευχήθηκαν μέ αὐτά τά λόγια: “Κύριε, καρδιογνώστα ὅλων, φανέρωσε ποιόν ἀπό αὐτούς τούς δύο ἐδιάλεξες, γιά νά πάρη τήν θέση στήν ὑπηρεσία αὐτήν καί τήν ἀποστολή, ἀπό τήν ὁποία ἐξέπεσε ὁ Ἰούδας γιά νά μεταβῆ στόν δικό του τόπο”. Στήν συνέχεια ἔρριξαν κλήρους καί ἔπεσε ὁ κλῆρος στόν Ματθία, ὁ ὁποῖος κατατάχθηκε μέ τούς ἕνδεκα Ἀποστόλους.

Γιά τόν βίο καί τήν πολιτεία τοῦ Ἀποστόλου Ματθία γνωρίζουμε πολύ λίγα. Στά Συναξάρια δέν ἀναφέρονται λεπτομέρειες ἀπό τήν ζωή του, ἀλλά ὡστόσο ἀπό αὐτά πού διαβάζουμε μποροῦμε νά κατανοήσουμε τό μέγεθος τῆς προσφορᾶς του, τούς κόπους, τούς ἀγῶνες καί τήν ἀγωνία του γιά τήν ἐξάπλωση τοῦ Εὐαγγελίου.

Πρίν συγκαταριθμηθῆ μέ τούς ἕνδεκα Ἀποστόλους ἀνῆκε στήν χορεία τῶν ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων. Μετά τήν ἐκλογή τοῦ πῆγε στήν Αἰθιοπία ὅπου καί ἐκήρυξε τό Εὐαγγέλιο. Ἐκεῖ ὑπέστη διώξεις καί τιμωρίες ἀπό τούς Αἰθίοπες καί ἐτελείωσε τήν ἐπί γῆς ζωή του μέ μαρτυρικόν θάνατο. Ἄλλωστε ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι ἔφυγαν ἀπό τήν πρόσκαιρη αὐτή ζωή μέ μαρτυρικό θάνατο, ἐκτός ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη τόν Θεολόγο πού “ἐτελειώθη ἐν εἰρήνη”. Ἀλλά ὡστόσο καί αὐτός ὑπέστη τιμωρίες καί διώξεις καί τελικά ἀπέθανε στήν ἐξορία.

Ἡ δόξα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων εἶναι τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης, ἀλλά καί ὅλα ἐκεῖνα, πού εἶναι συνδεδεμένα μέ αὐτό, ἤτοι διώξεις, φυλακίσεις, ἐξορίες, ραβδισμοί, ἀτιμώσεις, ἐξευτελισμοί, κ.λ.π.

Στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ἀναφέρεται ὅτι οἱ Ἀπόστολοι μετά ἀπό τίς προπηλακίσεις, τούς ἐξευτελισμούς καί τίς τιμωρίες συνέχιζαν τό ἔργο τούς χαρούμενοι. Καί αὐτό συνέβαινε ἐπειδή “ὑπέρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἠξιώθησαν ἀτιμασθήναι”.

Σχολιάζοντας τά παραπάνω θά θέλαμε νά τονίσουμε δύο σημεῖα:

Πρῶτον, ὅτι στήν περίπτωση τῆς ἐκλογῆς τοῦ Ἀποστόλου Ματθία φαίνεται καθαρά ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ἐργάζονται καί ἐνεργοῦν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Θέλουν παντοῦ καί πάντοτε νά γίνεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Προτείνουν αὐτοί στόν Θεό καί Ἐκεῖνος ἐκλέγει. Κάνουν αὐτοί τό ἀνθρώπινο καί ἀφήνουν τό θεϊκό νά τό πράξη ὁ Θεός, δηλαδή ἀφήνουν χῶρο στόν Θεό νά ἐνεργήση καί νά φανερώση τό θέλημά Του. Στήν Ἐκκλησία ὅλα εἶναι θεανθρώπινα. Ὁ Θεός ἐνεργεῖ καί ὁ ἄνθρωπος συνεργεῖ. Δέν παραβιάζεται ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία, ἀλλά δέν παραθεωρεῖται καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἐμεῖς συνήθως, ὑποδουλωμένοι στά πάθη μας, θέλουμε νά γίνεται τό θέλημά μας. Καί ὅταν ἀκόμα ἀπευθυνόμαστε στόν Θεό ἔχουμε τήν ἀπαίτηση νά μᾶς ὑπακούση καί νά γίνη αὐτό πού ἐμεῖς ἐπιθυμοῦμε. Νά κάνη ὁ Θεός τό ἀνθρώπινο, δηλαδή ἐκεῖνο πού μποροῦμε καί πρέπει νά κάνουμε ἐμεῖς, καί νά θέλουμε νά κάνουμε ἐμεῖς αὐτό πού ὁ Θεός θά πράξη.

Ἐδῶ θά πρέπη ἀκόμη νά τονισθῆ ὅτι στήν ἐκλογή τοῦ Ἀποστόλου Ματθία, διασώζεται ὁ παραδοσιακός τρόπος ἐκλογῆς τῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι εἶναι διάδοχοί των Ἀποστόλων.

Δεύτερον, ὅτι ὁ Ἀπόστολος Ματθίας ὑπέστη διωγμούς καί τιμωρίες ἀπό τούς Αἰθίοπες τούς ὁποίους ἀγάπησε καί ὑπηρέτησε. Ἔγινε, δηλαδή, καί στό σημεῖο αὐτό μιμητής τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εὐεργέτησε παντοιοτρόπως τούς ἀνθρώπους καί ἐκεῖνοι τόν σταύρωσαν.

Τό νά διακονῆ κανείς τούς ἀνθρώπους δέν εἶναι εὔκολο πράγμα. Τό νά ποιμαίνη λογικά πρόβατα εἶναι ἔργον βαρύ καί ἐπίπονο. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς λέγει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὅν δυσκολοκυβέρνητο. Οἱ ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, βέβαια, γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι ὁ Χριστός θά εἶναι πάντοτε κοντά τους γιά νά τούς στηρίζη καί τούς ἐνδυναμώνη.

Στήν Παλαιά Διαθήκη ὑπάρχει ἕνας πολύ ὡραῖος διάλογος μεταξύ του Θεοῦ καί τοῦ Προφήτη Ἱερεμία. Ὁ Θεός ἐκλέγει ὡς Προφήτη Τοῦ τόν Ἱερεμία καί τόν ἀποστέλλει νά ὁμιλήση πρός τόν λαόν Του καί νά πῆ ὅσα θά τοῦ ὑπαγορεύση. Ἐκεῖνος προβάλλει σάν ἐμπόδιό το νεαρόν της ἡλικίας του. Τήν ἐποχή ἐκείνη δέν ὁμιλοῦσαν δημοσίως οἱ νέοι, ἀλλά οἱ γεροντότεροι. Ὁ Θεός τόν καθησύχασε λέγοντάς του νά μή φοβᾶται, ἐπειδή θά πορευθῆ σέ ἐκείνους πού Αὐτός θά τόν ἀποστείλη καί θά πῆ ὅσα Αὐτός θά τοῦ δώση ἐντολή νά πῆ. Στήν συνέχεια, ὁ Θεός δέν τοῦ κρύβει τίς δυσκολίες καί τούς κινδύνους πού πρόκειται νά ἀντιμετωπίση. Τοῦ λέγει χαρακτηριστικά ὅτι θά πορεύεται καί θά ζῆ ἀνάμεσά σε σκορπιούς οἱ ὁποῖοι θά τόν τσιμπήσουν καί θά τόν πονέσουν. Ἀλλά τοῦ λέγει ὅτι δέν πρέπει νά τούς φοβηθῆ, ὅτι δέν πρέπει νά ἀπογοητευθῆ, ἀλλά νά ἔχη θάρρος, διότι δέν θά τόν ἐγκαταλείψη. Θά εἶναι μαζί του γιά νά τόν στηρίζη καί νά τόν παρηγορή. Τοῦ ὑπόσχεται, δηλαδή, αὐτό πού ὑποσχέθηκε ἀργότερα στούς Ἀποστόλους, ὅτι θά εἶναι πάντοτε μαζί τους. Γι’ αὐτό καί οἱ Ἀπόστολοι καί ὅταν ἀκόμη ἔφθαναν στό σημεῖο νά εἶναι τελείως ἀπογοητευμένοι καί τότε πάλι δέν ἀπέκαμναν. Δέν ἄφηναν νά τούς κυριεύση ἡ ἀπελπισία, ἀλλά μέ τήν προσευχή ἐλάμβαναν δύναμη. Τό Ἅγιον Πνεῦμα τούς ἐνίσχυε, τούς παρηγοροῦσε, τούς γέμιζε μέ χαρά.

Ὁ ἀγώνας γιά τήν μεταμόρφωση τῶν παθῶν καί τήν ἐσωτερική ἀναγέννηση συνδέεται στενά μέ τήν ἐκζήτηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας. Ἡ σταύρωση τοῦ δικοῦ μας θελήματος ἀποτελεῖ σφραγίδα γνησιότητος. Εἶναι ἡ σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ, πού διώχνει τήν ταραχή καί τήν ἐπελπισία καί προξενεῖ ὑπαρξιακή χαρά, εἰρήνη καί ἐσωτερική πληρότητα.