Skip to main content

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ἅγιος Συμεών ὁ Θεοδόχος, 3 Φεβρουαρίου

Πρωτοπρεσβύτερου π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ἅγιος Συμεών ὁ Θεοδόχος, 3 Φεβρουαρίου

Ὁ ἅγιος Συμεῶν ὀνομάζεται Θεοδόχος, ἐπειδὴ προϋπάντησε στὸν Ναὸ τὸν Χριστὸ καὶ Τὸν δέχθηκε στὴν ἀγκάλη του. Σαράντα ἡμέρες μετὰ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἡ Παναγία καὶ ὁ Ἰωσὴφ Τὸν προσήγαγαν στὸν Ναό, σύμφωνα μὲ τὸν Νόμο, καὶ ὅταν ὁ Θεοδόχος Συμεῶν Τὸν ἐβάστασε στὴν ἀγκάλη του εἶπε: "Νὺν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου, Δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σοῦ ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σοῦ Ἰσραήλ".

Ὁ Θεοδόχος Συμεῶν περίμενε ὑπομονετικά τον Μεσσία μέχρι τὰ βαθειά του γεράματα μὲ ἀταλάντευτη πίστη. Γνώριζε πολὺ καλά, ὅπως τοῦ εἶχε προφητευθὴ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὅτι δὲν θὰ γευθῇ θάνατον πρὶν ἰδῇ "τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ" καὶ γι' αὐτὸ ὅταν ἐβάστασε στὴν ἀγκάλη του τὸν Χριστὸ ζήτησε τὴν ἀπόλυση ἀπὸ τὴν ζωή, καὶ ἐνῷ ἀπέθνησκε δὲν ἦταν ἀνήσυχος καὶ ταραγμένος, ἀλλὰ αἰσθανόταν πνευματικὴ ἀγαλλίαση καὶ βαθειὰ εἰρήνη. Χαρακτηριστικοὶ εἶναι καὶ οἱ λόγοι τοῦ πρὸς τὴν Παναγία: "ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον καὶ σοῦ δὲ αὐτῇς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ρομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί".

Ὁ βίος καὶ οἱ λόγοι τοῦ Θεοδόχου Συμεῶν μας δίνουν ἀφορμὴ νὰ τονίσουμε τα παρακάτω:

Πρῶτον, ὅτι ὁ Θεοδόχος Συμεῶν ἐμαρτύρησε περὶ τοῦ Χριστοῦ ὅτι δὲν εἶναι ἄνθρωπος, ἔστω μεγάλος καὶ σημαντικός, ἀλλὰ ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὁ σαρκωθεὶς Θεὸς Λόγος, τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ. Ὅτι εἶναι ὄχι ἁπλῶς ἕνας φωτισμένος διδάσκαλος, ἀλλὰ τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, "Φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν". Ἐπροφήτευσεν ἀκόμη ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι προορισμένος γιὰ τὴν πτώση καὶ ἀνύψωση πολλῶν καὶ "εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον" καὶ ὅτι τὴν καρδιὰ τῆς Παναγίας θὰ τὴν διαπεράση ἡ ρομφαία τοῦ πόνου, γιὰ νὰ φανερωθοῦν οἱ λογισμοὶ πολλῶν καρδιῶν.

Πράγματι, ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ Πρόσωπο ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο ἐχώρισε στὰ δύο τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία. Εἶναι σημεῖο ἀντιλεγόμενο ὁ Ἴδιος, οἱ ἐντολὲς Τοῦ καὶ οἱ λόγοι Τοῦ. Κάποιοι τὸν δέχονται καὶ κάποιοι ἄλλοι τὸν ἀπορρίπτουν. Αὐτοὶ ποὺ Τὸν ἀγαποῦν καὶ ἀποδέχονται τὸν χρηστὸ ζυγὸ καὶ τὸ ἐλαφρὺ φορτίο Τοῦ εἶναι συνήθως οἱ λίγοι. Οἱ πολλοὶ δὲν ἀντέχουν τὸ κήρυγμα τῆς ἀγάπης καὶ εἶναι ἀπρόθυμοι γιὰ αὐταπάρνηση. Κανεὶς ὅμως δὲν μένει ἀδιάφορος μπροστὰ στὸ μυστήριο τῆς ἐσταυρωμένης Ἀγάπης. Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ γιὰ τὴν Παναγία ἦταν ρομφαία, θὰ εἶναι πάντοτε ἡ αἰτία τῆς ἀποκάλυψης τῶν λογισμῶν τῶν ἀνθρωπίνων καρδιῶν καὶ θὰ ἀποτελῇ γιὰ μὲν τοὺς ἄγευστους τῆς αὐθεντικῆς ἀγάπης καὶ προσκολλημένους στὸ γράμμα τοῦ νόμου ποὺ ἀποκτείνει, σκάνδαλο, γιὰ δὲ τοὺς "λογικοὺς" καὶ σοφοὺς τοῦ αἰῶνος τούτου, μωρία. Ἀλλὰ γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ βιώνουν τὴν ἀγάπη ὡς σταυρὸ καὶ τὸν σταυρὸ ὡς ἀγάπη, γιὰ ὅσους ἔχουν αὐτὴ τὴν λογικὴ τρέλλα, ποὺ ὅμως ἔχει τὴν δύναμη νὰ θεραπεύη τῶν "λογικῶν" τὴν ἄλογη τρέλλα, γιὰ τοὺς σωζομένους, θὰ εἶναι πάντοτε "Θεοῦ δύναμις καὶ Θεοῦ σοφία".

Δεύτερον, ὅταν ὁ Πρεσβύτης Συμεῶν φωτισμένος ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἀναγνώρισε στὸ πρόσωπο τοῦ παιδίου τὸν Σωτῆρα πάντων τῶν λαῶν, ζητοῦσε τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή. Καὶ παρ' ὅλον ὅτι ἀπέθνησκε ἐν τούτοις διατηροῦσε τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη τῆς ψυχῆς του, γιατί ἤξερε ὅτι θὰ συνεχίση νὰ ζῇ καὶ νὰ ἔχη κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ σὲ μιὰ ἄλλη διάσταση ζωῆς. Εἶχε ὑπερβῆ τὸν θάνατο στὰ ὅρια τῆς προσωπικῆς τοῦ ζωῆς, παρὰ τὸ ὅτι δὲν εἶχε ἀκόμη καταργηθῇ ὀντολογικὰ ὁ θάνατος μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ εἶναι χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῶν Ἁγίων. Δὲν φοβοῦνται τὸν θάνατο, ἀντίθετα μάλιστα τὸν ἐπιθυμοῦν, ἐπειδὴ γνωρίζουν ἐμπειρικὰ ὅτι ἡ ἐκδημία τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ἐνδημία δὲν εἶναι θάνατος, ἀλλὰ μετάβαση "ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν". Φεύγουν ἀπὸ τὴν πρόσκαιρη αὐτὴ ζωὴ μὲ τὴν βεβαιότητα τῆς αἰωνίου ζωῆς "ἐν τῷ Φωτὶ" καὶ γι' αὐτὸ ἔχουν στὴν ψυχὴ βαθειὰ εἰρήνη. Κάποτε ἕνας Ὀρθόδοξος μοναχὸς ἀπέθνησκε καὶ τὸν ἐρώτησε κάποιος συνασκητής του: "πῶς αἰσθάνεσαι, πάτερ, τώρα ποὺ φεύγεις ἀπὸ τὴν πρόσκαιρη ζωὴ καὶ πορεύεσαι στὴν αἰωνιότητα"; Καὶ ἐκεῖνος γεμᾶτος ἠρεμία καὶ γαλήνη ἀπάντησε μὲ τὸν δικό του χαρακτηριστικὸ καὶ ἁπλὸ τρόπο: "Καὶ ἐδῶ μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἐκεῖ μὲ τὸν Θεό, παντοῦ καλὰ εἶναι".

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὑποδουλωμένος στὰ πάθη, προσκολλημένος στὰ ὑλικὰ πράγματα καὶ ἔχη ἄγνοια τῆς αἰωνίου Θείας ζωῆς, μπροστὰ στὸ φάσμα τοῦ θανάτου αἰσθάνεται φόβο καὶ ταραχή. "Ψυχὴ ἁμαρτωλός, αἰχμάλωτος τῶν παθῶν, δὲν δύναται νὰ ἔχη εἰρήνην καὶ χαρὰν ἐν τῷ Κυρίω ἔστω καὶ ἂν κατέχη ὅλα τὰ πλούτη τῆς γῆς, ἔστω καὶ ἂν βασιλεύη ἐφ' ὅλου τοῦ κόσμου. Ἐὰν εἰς τοιοῦτον βασιλέα, ἐνῷ εὔθυμος διασκεδάζει εἰς συμπόσιον μετὰ τῶν πριγκήπων του, καθήμενος ἐπὶ τοῦ θρόνου εἰς ὅλην τὴν δόξαν του, εἴπωμεν αἴφνης: "Βασιλεῦ, ἀποθνήσκεις ἐντὸς ὀλίγου", τότε ἡ ψυχή του θὰ ἐταράττετο καὶ θὰ ἔτρεμεν ἀπὸ τὸν φόβον καὶ θὰ ἔβλεπε τὴν ἀδυναμίαν του...Υπάρχουν πτωχοί, οἵτινες δὲν φοβοῦνται τὸν θάνατον, ἀλλὰ συναντοῦν αὐτὸν ἐν εἰρήνῃ, ὡς ὁ Συμεῶν ὁ Θεοδόχος... Ὁποία εἰρήνη ὑπῆρχεν εἰς τὴν ψυχὴ τοῦ Δικαίου Συμεῶν, δύνανται νὰ καταλάβουν μόνον ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἀπέκτησαν τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἢ τοὐλάχιστον ἐδοκίμασαν αὐτὴν" (Ὅσιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης, ἔκδ. α', σέλ. 318).

Ἡ ἐσωτερικὴ εἰρήνη τῆς ψυχῆς συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν ὑποδοχὴ καὶ ἀποδοχὴ τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν Τοῦ καὶ τὴν ὑπέρβαση τοῦ θανάτου στὰ ὅρια τῆς προσωπικῆς ζωῆς.

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ

  • Προβολές: 2980