Ὁ Χάρτης τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τοῦ Εὐρωπαίου Πολίτη

Εἶναι γνωστὸν ὅτι ἡ Διακυβερνητικὴ τῆς Νίκαιας ἐνέκρινε τὸν Χάρτη τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τοῦ εὐρωπαίου Πολίτη καὶ μάλιστα αὐτὸν τὸν καιρὸ ποὺ γίνεται συζήτηση στὴν Συνταγματικὴ Συνέλευση γιὰ τὴν σύνταξη τοῦ Συντάγματος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ὁ Χάρτης αὐτὸς θὰ ἐνσωματωθῇ στὸ νέο Σύνταγμα.

Ὅταν καταρτιζόταν ὁ Χάρτης τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τοῦ Εὐρωπαίου Πολίτη, ἔγινε λόγος νὰ συμπεριληφθῇ καὶ ἕνα ἄρθρο στὸ ὁποῖο θὰ ὑπογραμμίζονταν οἱ κοινὲς χριστιανικὲς παραδόσεις ποὺ ἀποτελοῦν τὴν ὑποδομὴ τῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ μὲ τὴν παρέμβαση τῆς Γαλλίας διαγράφηκε αὐτὸ ἀπὸ τὴν Χάρτα.

Ἡ διαγραφὴ αὐτὴ δικαιολογεῖται ἀπὸ τὸ ὅτι τὸ κλίμα καὶ ἡ ὑποδομὴ τῆς Εὐρώπης δὲν συνδέεται μόνον μὲ τὸν Χριστιανισμό, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀνάπτυξη ἄλλων κινημάτων, κυρίως τοῦ Διαφωτισμοῦ, ποὺ ἔρχονται σὲ εὐθεῖα σύγκρουση καὶ ἀντίθεση μὲ τὸν Χριστιανισμὸ ποὺ ἀναπτύχθηκε στὴν Εὐρώπη. Ἄλλωστε ἡ συνεχὴς ἀναφορὰ σὲ δικαιώματα μᾶς παραπέμπει στὸν Διαφωτισμό.

Παρὰ τὸ ὅτι στὸν Χάρτη τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τοῦ Εὐρωπαίου Πολίτη δὲν συμπεριλαμβάνονται οἱ Χριστιανικὲς παραδόσεις, ἐν τούτοις ὑπάρχουν μερικὰ ἄρθρα, στὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ στηριχθῇ ἡ ἐλευθερία τῶν Πολιτῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν Κυβερνήσεων τῶν Χωρῶν νὰ καλλιεργήσουν τοὺς νέους μὲ τὶς ἰδιαίτερες πολιτιστικὲς καὶ θρησκευτικές τους παραδόσεις.

Στὸ ἄρθρο 22 στὸ ὁποῖο γίνεται λόγος γιὰ τὴν πολιτιστική, θρησκευτικὴ καὶ γλωσσικὴ πολυμορφία τῆς Εὐρώπης γράφεται: «Ἡ Ἕνωση σέβεται τὴν πολιτιστική, θρησκευτικὴ καὶ γλωσσικὴ πολυμορφία» .

Εἶναι προφανὲς ὅτι πάνω στὸ ἄρθρο αὐτὸ μπορεῖ νὰ θεμελιωθῇ κάθε θρησκευτικὴ ἑτερότητα καὶ νὰ ἀναπτυχθῇ κατὰ τὸν τρόπο ποὺ ἐπιθυμεῖ.

Στὸ ἄρθρο 14 στὸ ὁποῖο γίνεται λόγος γιὰ τὸ δικαίωμα τῆς ἐκπαίδευσης γράφεται μεταξὺ ἄλλων: «Ἡ ἐλευθερία ἵδρυσης ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων μὲ σεβασμὸ τῶν δημοκρατικῶν ἀρχῶν καὶ τὸ δικαίωμα τῶν γονέων νὰ ἐξασφαλίζουν τὴν ἐκπαίδευση καὶ τὴ μόρφωση τῶν τέκνων τους σύμφωνα μὲ τὶς θρησκευτικές, φιλοσοφικὲς καὶ παιδαγωγικὲς πεποιθήσεις τους, γίνονται σεβαστὰ σύμφωνα μὲ τὶς ἐθνικὲς νομοθεσίες ποὺ διέπουν τὴν ἄσκησή τους» .

Ἐδῶ φαίνεται καθαρὰ ὅτι οἱ γονεῖς ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ἀπαιτοῦν ὥστε νὰ γίνεται ἡ ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν τους σύμφωνα μὲ τὶς θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ τὸ κάθε Κράτος ἔχει τὸ δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης προσαρμογῆς τῶν ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων σύμφωνα μὲ τὶς ἐπικρατοῦσες ἀντιλήψεις στὸ κάθε Κράτος. Ἑπομένως ἡ στάση τῶν γονέων εἶναι καθοριστική, ἰδιαιτέρως σὲ μιὰ χώρα ποὺ οἱ Χριστιανοὶ ἀποτελοῦν τὴν πλειοψηφία.

Στὸ ἄρθρο 10 ὅπου γίνεται λόγος γιὰ τὴν ἐλευθερία σκέψης, συνείδησης καὶ θρησκείας γράφεται: «Κάθε πρόσωπο ἔχει δικαίωμα στὴν ἐλευθερία σκέψης, συνείδησης καὶ θρησκείας. Τὸ δικαίωμα αὐτὸ συνεπάγεται τὴν ἐλευθερία μεταβολῆς τοῦ θρησκεύματος ἢ πεποιθήσεων καθὼς καὶ τὴν ἐλευθερία ἐκδήλωσης τοῦ θρησκεύματος ἢ τῶν πεποιθήσεών του, ἀτομικὰ ἢ συλλογικά, δημοσία ἢ κατ' ἰδίαν, μὲ τὴ λατρεία, τὴν ἐκπαίδευση, τὴν ἄσκηση τῶν θρησκευτικῶν καθηκόντων καὶ τὶς τελετές» .

Ἐδῶ φαίνεται ὅτι κάθε ἄνθρωπος καὶ ἑπομένως καὶ ὁ Χριστιανὸς ἔχει τὸ διακαίωμα νὰ ἐκδηλώνη ἐλεύθερα τὸ θρήσκευμά του ἢ τὶς πεποιθήσεις του μὲ τὴν λατρεία, τὴν ἐκπαίδευση καὶ τὶς τελετές.

Στὸ ἄρθρο 9 ὅπου γίνεται λόγος γιὰ τὸ δικαίωμα τοῦ γάμου καὶ τῆς ἵδρυσης τῆς οἰκογένειας γράφεται: «Τὸ δικαίωμα γάμου καὶ τὸ δικαίωμα ἵδρυσης οἰκογένειας διασφαλίζονται σύμφωνα μὲ τὶς ἐθνικὲς νομοθεσίες ποὺ διέπουν τὴν ἄσκησή τους» .

Ἐδῶ διατυπώνεται ἡ δυνατότητα καὶ τὸ δικαίωμα τοῦ Κράτους νὰ ρυθμίζη τὰ τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας σύμφωνα μὲ τὶς ἐπικρατοῦσες παραδόσεις καὶ τὶς ἀπαιτήσεις τῶν πολιτῶν.

Ἀπὸ τὸ μικρὸ αὐτὸ σχόλιο φαίνεται ὅτι τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι τόσο οἱ κοινοτικὲς ὁδηγίες καὶ νομοθεσίες, ὅσο οἱ ἡγέτες ποὺ μὲ μεγάλη εὐκολία ἀπεμπολοῦν τὶς παραδόσεις μιᾶς χώρας, παραβλέπουν τὶς πολιτισμικὲς ἰδιαιτερότητες, χάρη μιᾶς ὁμογενοποιήσεως τοῦ πολιτισμοῦ.

Ν.Ι.