Γεγονός καὶ Σχόλιο: Ἕνα δεῖγμα σύγχυσης

Μιὰ νέα καὶ ἀνερχόμενη τραγουδίστρια ἔδωσε συνέντευξη σὲ γνωστὸ περιοδικὸ καὶ μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀναφέρθηκε στὸν Θεό. Τὸ ἐρώτημα ποὺ τῆς ὑποβλήθηκε ἦταν: «Τί εἶναι ὁ Θεὸς γιὰ σένα; Ἕνας μεγάλος Ἰρλανδὸς συγγραφέας ἔλεγε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι μιὰ κραυγὴ στὸ δρόμο...» . Καὶ ἡ ἀπάντηση τῆς νέας αὐτῆς τραγουδίστριας ἦταν ἡ ἀκόλουθη:

«Ὁ Θεὸς εἶναι μιὰ ἀνώτερη δύναμη ποὺ κινεῖ τὰ πράγματα. Πιστεύω ὅτι, σὲ φυσικὸ ἐπίπεδο, ἡ μοῖρα μας εἶναι γραμμένη. Ὡστόσο, δὲν εἶναι σίγουρο ὅτι κάτι θὰ πάει καλὰ ἐὰν δὲν δουλέψεις. Σὺν Ἀθηνᾶ καὶ χεῖρα κίνει... Ἡ μεγαλύτερη, ὅμως, προστασία εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἅμα κάνεις καλό, τὸ βρίσκεις. Ἐδῶ κάτω εἶναι ἡ Κόλαση, ἐδῶ καὶ ὁ Παράδεισος. Μ' ἀρέσει ἡ ἐκκλησία, ὄχι ὅμως οἱ παπᾶδες μὲ τὰ χρυσοποίκιλτα, ποὺ φορᾶνε μὰκ στὴν τηλεόραση γιὰ νὰ μὴ γυαλίζουν. Ἐκτιμῶ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀφιερωθεῖ στὴν πίστη τους ὅπως ὁ πατὴρ Παΐσιος» .

Δὲν πρέπει κανεὶς νὰ δίδη μεγάλη σημασία καὶ σοβαρότητα σὲ τέτοιου εἴδους συνεντεύξεις. Ἀλλὰ λαμβάνω ἀφορμὴ ἀπὸ τὴν συνέντευξη αὐτὴ γιὰ νὰ ἐντοπίσω τὸ πρόβλημα ποὺ παρατηρεῖται καὶ σὲ ἄλλους ἀνθρώπους, ἀκριβῶς γιατί αὐτὸ ποὺ καταγράφηκε προηγουμένως εἶναι ἕνα ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα γραφῆς. Τί φαίνεται στὸ κομμάτι αὐτό;

Ἡ νέα αὐτὴ κοπέλα ἀγαπᾶ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ παράλληλα πιστεύει σὲ πράγματα ποὺ δὲν δέχεται ἡ Ἐκκλησία, ὁπότε ἡ ἀγάπη αὐτὴ εἶναι μιὰ ἀγάπη συναισθηματικῆς ἢ καθηκοντολογικὴς φύσεως. Δέχεται ἕναν Θεὸ ἀπρόσωπο, μιὰ ἀνώτερη δύναμη, ἐνῷ ὁ Θεὸς κατὰ τὴν Ἐκκλησία εἶναι προσωπικὸς· πιστεύει σὲ μιὰ ἀγάπη ποὺ τὴν συνδέει μὲ τὴν καθηκοντολογία ἑνὸς οὐμανιστικοῦ τύπου· θεωρεῖ ὅτι ἐδῶ εἶναι ἡ Κόλαση καὶ ὁ Παράδεισος, προφανῶς δὲν πιστεύει στὴν ζωὴ μετὰ τὸν θάνατο· δέχεται τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἀποστασιοποιεῖται ἀπὸ τοὺς «παπᾶδες» , οἱ ὁποῖοι, παρὰ τὴν ἀτέλεια τους, τελοῦν τὰ μυστήρια, διὰ τῶν ὁποίων σημαίνεται ἡ Ἐκκλησία· ἐκτιμᾶ τὸν πατέρα Παΐσιο, ἀλλὰ ταυτόχρονα δὲν ἀποδέχεται ὅλα τὰ ἄλλα τὰ ὁποῖα δεχόταν ὁ π. Παΐσιος, ὡς ἕνα πραγματικὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἕνας ἐξαγιασμένος μοναχός.

Παρατηρῶ ὅτι ὁ λαὸς εἶναι ἐν πολλοῖς ἀκατήχητος σὲ βασικὰ σημεῖα πίστεως. Ἐκλαμβάνει τὴν πίστη ἢ σὰν μιὰ ἰδεολογία, ἢ σὰν μιὰ συναισθηματικὴ ἔκφραση, τὴν δὲ συμμετοχή του στὴν Ἐκκλησία τὴν θεωρεῖ ἕνα θρησκευτικὸ καθῆκον καὶ μιὰ συνήθεια.

Οἱ ποιμένες πρέπει νὰ αἰσθανθοῦμε τὸ χρέος μας ἀπέναντι στὰ νέα παιδιὰ καὶ γενικὰ ἀπέναντι στὸν λαό, ποὺ ἀγαπᾶ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ δυστυχῶς ἔχει μιὰ σύγχυση σὲ βασικὰ στοιχεῖα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ πρέπει νὰ ἐντείνουμε τὶς προσπάθειες γιὰ κατήχηση καὶ ποιμαντική. Βεβαίως, αὐτὴν τὴν εὐθύνη πρέπει νὰ τὴν αἰσθανθοῦν καὶ οἱ γονεῖς, καθὼς ἐπίσης καὶ οἱ δάσκαλοι ποὺ διδάσκουν στὰ σχολεῖα. Ἡ σύγχυση σὲ τέτοια βασικὰ σημεῖα δείχνει ἢ ὁδηγεῖ σὲ μιὰ σύγχυση προσανατολισμοῦ στὴν ζωὴ καὶ σὲ ὅλες τὶς πρακτικὲς ἐκφάνσεις της.

Ν.Ι.