Γραπτά Κηρύγματα: Κυριακὴ 10 Αὐγούστου

 Ἑωθινὸ Ἡ´ Ἰων. κ´ 11-18

Στὸ Ἑωθινὸ Εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, γίνεται λόγος γιὰ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ στὴν Μαρία τὴν Μαγδαληνή, ποὺ ἐπισκέφθηκε τὰ ξημερώματα τὸν τάφο τοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μὲ τὴν περιγραφὴ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου. Αὐτὸ ποὺ παρατηροῦμε εἶναι ὅτι πρῶτα εἶδε τοὺς ἀγγέλους μέσα στὸν τάφο καὶ στὴν συνέχεια εἶδε τὸν Ἀναστάντα Χριστό. Θὰ δοῦμε μερικὰ ἐνδιαφέροντα σημεῖα αὐτῶν τῶν ἐμφανίσεων.

Κατ' ἀρχὰς πρέπει νὰ σημειωθῇ ὅτι ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ εἶχε μεγάλο ζῆλο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς τῆς εἶχε βγάλει ἑπτὰ δαιμόνια καὶ ἦταν μία καθαρὴ ὕπαρξη. Αὐτὰ ποὺ γράφουν μερικοὶ ἄθεοι λογοτέχνες, ποὺ ἀποδίδουν στὴν Μαρία τὴν Μαγδαληνὴ ἁμαρτωλὰ αἰσθήματα πρὸς τὸν Χριστὸ εἶναι βλάσφημα καὶ ἀρρωστημένα, καὶ βεβαίως δείχνουν τὶς ἐμπαθεῖς καὶ ἀρρωστημένες καταστάσεις αὐτῶν ποὺ τὰ γράφουν. Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἦταν ἁγία γυναῖκα, εἶχε φθάσει σὲ μεγάλη πνευματικὴ κατάσταση καὶ ἔτσι ἀξιώθηκε νὰ δὴ τὸν Ἀναστάντα Χριστό. Ἄλλωστε, εἶναι γνωστὸν ὅτι ὁ Χριστὸς ἐμφανίσθηκε σὲ αὐτοὺς ποὺ εἶχαν φθάσει σὲ ἕνα μεγάλο ἐπίπεδο πνευματικῆς ζωῆς καὶ ἦσαν ἱκανοὶ νὰ Τὸν δοῦν.

Ὁ ζῆλος καὶ ἡ μεγάλη ἀγάπη της πρὸς τὸν Χριστὸ ἐκφράστηκε μὲ τὸ κλάμα. Γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὅτι στεκόταν μπροστὰ στὸν τάφο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔκλαιγε. Τότε, εἶδε δύο ἀγγέλους, ποὺ ἦταν ντυμένοι στὰ λευκὰ καὶ τὴν ρώτησαν γιατί ἔκλαιγε. Καὶ ὅταν ἐκείνη τοὺς εἶπε ὅτι κλαίει γιατί ἔκλεψαν τὸν Χριστὸ καὶ δὲν ξέρει ποὺ τὸν ἔβαλαν, ἀπότομα στράφηκε πίσω καὶ βλέπει τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος τὴν ἐρώτησε γιατί ἔκλαιγε καὶ ποῖον ζητοῦσε. Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ αἰσθανομένη ὅτι αὐτὸς εἶναι ἡ κηπουρὸς τοῦ τόπου ἐκείνου τοῦ ζήτησε ἂν ἐκεῖνος ἔβαλε κάπου ἀλλοῦ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ νὰ τῆς τὸ πῇ γιὰ νὰ πάη νὰ τὸ πάρη. Καὶ τότε ὁ Χριστὸς τὴν φώναξε μὲ τὸ ὄνομά της, «Μαρία» . Τότε ἀνεγνώρισε τὸν Χριστὸ καὶ τῆς ἔδωσε ἐντολὴ νὰ πάη καὶ νὰ ἀνακοινώση στοὺς μαθητὰς ὅτι θὰ ἀνέβη στὸν Πατέρα Τοῦ, ποὺ εἶναι καὶ Πατέρας τῶν μαθητῶν, στὸν Θεὸ Τοῦ, ποὺ εἶναι καὶ δικός τους Θεός. Στὴν συνέχεια, ἡ Μαρία ἔγινε ἀπόστολος τῶν Ἀποστόλων, λέγουσα «ἑώρακα τὸν Κύριον» .

Ἡ περίπτωση τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς δείχνει μιὰ πορεία πρὸς τὸν Ἀναστάντα Χριστό, ποὺ πρέπει νὰ γίνη καὶ δική μας πορεία. Πρόκειται γιὰ μιὰ μέθοδο ποὺ ἀκολούθησαν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ πραγματικὰ εἶναι ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας.

Μνημεῖο δεσποτικὸ εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ εἰδικῶς ἡ ἁγία Τράπεζα πάνω στὴν ὁποία τελεῖται ἡ ἀναίμακτη μυσταγωγία. Ὅποιος ἔχει μεγάλη ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ κάθεται μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν θεία Λειτουργία καὶ μάλιστα ἐκφράζει τὴν ἀγάπη του μὲ τὸ κλάμα, ποὺ εἶναι κλάμα μετανοίας, γιατί θέλει νὰ ἀποκτήση κοινωνία μὲ τὸν Χριστό, ἀλλὰ καὶ κλάμα ἀγάπης, διότι ἡ μετάνοια γίνεται μέσα στὸ κλίμα τῆς ἀγάπης, τότε θὰ ἀξιωθῇ νὰ δὴ τοὺς φωτοειδεῖς ἀγγέλους ποὺ θὰ τὸν παρηγοροῦν. Τότε ἐκεῖ θὰ παρευρίσκεται καὶ ὁ Χριστός. Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ στράφηκε ἐκείνη τὴν ὥρα χωρὶς νὰ τῆς τὸ πῇ κανείς, ἀλλὰ εἶχε μιὰ μεγάλη ἕλξη, μιὰ μεγάλη αἴσθηση καὶ εἶδε τὸν Χριστό, ποὺ ἀκόμη δὲν τὸν ἀνεγνώρισε, τὸν κατάλαβε ὡς κηπουρό. Ἔτσι καὶ ἐμεῖς θὰ δοῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία ἁγίους, ἀγγελοειδεῖς ἀνθρώπους, ποὺ θὰ μᾶς παρηγορήσουν, ὁπότε σὲ κάποια στιγμὴ θὰ μᾶς πλησιάση ὡς ἄλλος φλογερὸς καὶ δυνατὸς ἥλιος, ὁ Χριστός, ποὺ θὰ ἐλκύση τὴν προσοχή μας στὸν ἑαυτὸ Τοῦ. Καὶ ὅπως ἡ Μαρία ἄκουσε τὸ ὄνομά της, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν φωνὴ μεταδόθηκε καὶ θεία ἐνέργεια καὶ δι' αὐτῆς ἀνεγνώρισε τὸν Χριστό, ἔτσι θὰ ἀκούσουμε καὶ ἐμεῖς τὸ ὄνομά μας, θὰ λάβουμε τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ καὶ δι' αὐτῆς θὰ Τὸν ἀναγνωρίσουμε. Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τότε δὲν θὰ μᾶς ἀφήση νὰ Τὸν ἀγγίξουμε, δηλαδὴ δὲν θὰ μᾶς δώση τὴν πληρότητα τῆς κοινωνίας Τοῦ, γιατί θέλει νὰ αὐξήση τὸν πόθο γιὰ τὴν μεγαλύτερη πορεία καὶ ἀνάβαση.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως καὶ Ἐκκλησία τῶν ἀναστημένων ἀνθρώπων καὶ γι' αὐτὸ εἶναι Ἐκκλησία τῶν ἐκπλήξεων καὶ τῶν ἐμπειριῶν. Ὅποιος ζῇ μέσα στὴν Ἐκκλησία πραγματικὰ καὶ ὄχι ἐπιφανειακὰ συναντᾶ διαρκῶς ἐκπλήξεις, ἀναβάσεις πνευματικές, φωτοχυσίες λαμπρές.

Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ