Κύριο θέμα: Ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ τοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου γιὰ τὸ πρόβλημα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου - Μοναχικὴ Παρέμβαση

Εἶναι γνωστὸν τὸ πρόβλημα ποὺ ὑφίσταται στὴν Ἱερὰ Μητρόπολή μας σχετικὰ μὲ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Ναυπάκτου. Ὅμως, ἀπὸ ὅ,τι φαίνεται, τὸ πρόβλημα εἶναι γνωστὸν ὡς πρὸς τὴν κοινωνικὴ ἐπιφανειακὴ συμπτωματολογία του μᾶλλον –καὶ πάλι ὄχι ἐπαρκῶς– παρὰ ὡς πρὸς τὴν οὐσία του. Ἡ οὐσία τοῦ προβλήματος ἐγγίζει τὸ βάθος τῆς μοναχικῆς καὶ ἐν γένει ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, καὶ αὐτό, δυστυχῶς, δὲν γίνεται ἀπ' ὅλους ἀντιληπτό.

Μετὰ ἀπὸ τὰ τελευταῖα δημοσιεύματά περί "σταυρωμένου μοναστηριοῦ", ὁ Ὀσιολογιώτατος Ναυπάκτιος Μοναχὸς π. Θεόκλητος Διονυσιάτης ἀπέστειλε χειρόγραφη ἐπιστολὴ στὸν Σεβασμιώτατο μὲ τὴν παράκληση νὰ ἀναπαραχθῇ καὶ νὰ μοιρασθῇ στοὺς Ναυπακτίους "ὥστε νὰ προβληματισθοῦν οἱ συντοπῖτες μου, ποὺ, χωρὶς νὰ θέλουν, συνετέλεσαν στὴν παράταση τῆς ψυχικῆς βλάβης τῶν πιστῶν".

Ὁ π. Θεόκλητος καὶ στὸ παρελθὸν εἶχε προσφερθῇ νὰ διαμεσολαβήση γιὰ τὴν λύση τοῦ προβλήματος. Ἦταν τὸν Μάρτιο τοῦ 1998, ὅταν ἀπέστειλε προσωπικὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἡγούμενο π. Σπυρίδωνα, στὴν ὁποία, ἀφοῦ ἐνετόπιζε τὸ λάθος του, ποὺ βρισκόταν στὴν τάση ἐπιβολῆς διαρχίας, τὸν παρακαλοῦσε:

"Σεβαστέ μου Γέροντα, δὲν ἐπιθυμῶ νὰ σᾶς κουράσω. Ἐλπίζω στὴν σύνεσή σας νὰ ἀντιληφθῆτε ὅτι, αἱ διατυπωθεῖσαι ἀπόψεις σας στὴν ἐν λόγῳ ἐπιστολήν σας, ἄγουν ἀναποδράστως σὲ ἀντιπαραθέσεις μετὰ τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου, ψυγωμένης τῆς πολυτίμου ἀγάπης, ἄνευ τῆς ὁποίας μεταβαλλόμεθα σὲ κύμβαλα ἀλαλάζοντα, καὶ σκανδαλιζομένων τῶν χριστιανῶν. Δι' ὃ καὶ σᾶς ἱκετεύω, ὡς γέρων ταπεινὸς μοναχός, ὅπως ἀναθεωρήσετε τὴν στάση τῆς ἱερᾶς Μονῆς σας ἔναντι τῶν ἑκάστοτε Ἐπισκόπων τοῦ Τόπου, ἐπειδὴ ἐμφανιζόμενη ὡς διοικητικὴ καὶ πνευματικὴ Ἀρχή, ἐγκυμονεῖ ἀπροσδοκήτους περιπετείας, διασυρομένου καὶ τοῦ σεμνοῦ τάγματος τοῦ Μοναχισμοῦ...

Ἅγιε Γέροντα, ἡ Ναύπακτος εἶναι πολὺ μικρὴ γιὰ νὰ κρύψει τὶς ψυχοφθόρες τριβὲς μεταξὺ τοῦ Μητροπολίτου καὶ τῶν μοναχῶν τοῦ μοναδικοῦ ἐν αὐτῇ μοναστηρίου. Δι' ὃ καὶ σᾶς ἱκετεύω νὰ φροντίσετε ὥστε νὰ ἀρθοῦν τὰ αἴτια τῶν τριβῶν αὐτῶν, ποὺ βλάπτουν ὅλους καὶ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς καλοὺς ὑποτακτικούς σας. Δόξα τῷ Θεῷ ὁ νέος Μητροπολίτης τῆς Ἐπαρχίας σας ἔχει δώσει πολλὰ τεκμήρια τῆς Ὀρθοδοξίας του καὶ τοῦ ἀναλόγου ἤθους, ὥστε νὰ μὴ δικαιολογεῖται καμμία πρόφαση ἐναντιότητος...

Θὰ εὑρίσκομαι στὴν Ἀθήνα 4-5 ἡμέρες ἀκόμη καὶ εἶμαι πρόθυμος νὰ βοηθήσω, σὺν Θεῷ στὴν ἐξομάλυνση τοῦ προβλήματος, ποὺ ἄνευ λόγου προέκυψεν".

Δυστυχῶς, δὲν ὑπῆρξε ἀνταπόκριση ἐκ μέρους τοῦ Ἡγουμένου π. Σπυρίδωνος, ἂν καὶ ἦταν ἀκόμη πολὺ νωρίς, γιὰ τὴν ἀκρίβεια βρισκόμασταν στὴν ἔναρξη τῆς κρίσεως. Ἀντίθετα, ὁ Ἡγούμενος ἀμφισβήτησε τὸ ἀνεπηρέαστο τῆς ἐπιστολῆς τοῦ π. Θεοκλήτου. Ἔτσι ὑπῆρξε, ἀπὸ ὅ,τι γνωρίζουμε, προσωπικὴ ἀλληλογραφία τοῦ π. Θεοκλήτου καὶ τοῦ π. Σπυρίδωνος γιὰ τὸ θέμα αὐτό, ἡ ὁποία δὲν τελεσφόρησε.

Φθάσαμε, λοιπόν, στὸν Αὔγουστο τοῦ 2003, καὶ ὁ π. Θεόκλητος, ὅπως προαναφέραμε, λαμβάνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὰ σχόλια γιὰ τὰ δημοσιεύματά περί "σταυρωμένου μοναστηριοῦ" καὶ ἐκτιμῶντας μὲ τὴν διάκριση, τὴν πεῖρα καὶ τὴν γνώση του τὴν ζημιὰ ποὺ γίνεται στὴν Ἐκκλησία, ἀπέστειλε στὸν Σεβασμιώτατο χειρόγραφη ἀνοικτὴ ἐπιστολή, θέλοντας νὰ στιγματίση τὴν στάση τοῦ π. Σπυρίδωνος, ἀλλὰ καὶ νὰ συμβάλη στὴν θεραπεία τῆς χρονίου νοσηρῆς καταστάσεως, ποὺ ἔχει ἄμεσες ἐπιπτώσεις στὸν λαό. Μὲ τὴν ἀνοικτὴ αὐτὴ ἐπιστολὴ εἰσέρχεται στὴν οὐσία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ αὐτοῦ προβλήματος, ποὺ εἶναι, ὅπως ἀναλύει ὁ Γέροντας, ὁ "ἀντιπαραδοσιακὸς" μοναχισμὸς ποὺ καλλιεργεῖται στὴν Ἱερὰ Μονή, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀλλότριος σκοπὸς σύστασης τοῦ "ἱδρύματος" τοῦ π. Σπυρίδωνος.

Ἂν καὶ ἡ παράκληση τοῦ π. Θεοκλήτου γιὰ ἄμεση ἀναπαραγωγὴ καὶ δημοσίευση ἦταν σαφής, ὡστόσο διστάζαμε νὰ τὴν δημοσιεύσουμε, ἐπειδὴ παρατηρήθηκε κατὰ τὸ τελευταῖο σύντομο, ἔστω, χρονικὸ διάστημα, μιὰ κατάσταση ἐξωτερικῆς ἡσυχίας. Ὅμως πρόσφατα δημοσιεύματα τοῦ Περιοδικοῦ "Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν", ἀλλὰ καὶ ἐπιστολὲς στὸν τοπικὸ Τύπο ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἐπιμένουν, μεταξὺ τῶν ἄλλων, στὴν ἀδιάκριτη καὶ ἄδικη ἐξίσωση προσώπων, γεγονότων, θεσμῶν καὶ ἀξιῶν, δεικνύουν τὸ ἀμετάβλητο τῆς ἀρνητικῆς στάσης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ μᾶς ἀναγκάζουν νὰ δημοσιεύσουμε τὴν πολὺ σημαντικὴ αὐτὴ ἐπιστολή, γιὰ τὸν ἴδιο σκοπὸ ποὺ τὴν ἔγραψε καὶ ἀπέστειλε ὁ συγγραφέας της, σεβαστὸς Γέροντας Θεόκλητος.

 

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

τοῦ Ὀσιολογιωτάτου Μοναχοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου

γιὰ τὸ πρόβλημα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου

Σεβασμιώτατε, τὴν εὐχὴν Σας.

Φρονῶ ὅτι θὰ ἦταν ὠφέλιμον νὰ ἀναπαραγάγετε ἑκατοντάδες ἀνάτυπα, ὥστε νὰ προβληματισθοῦν οἱ συντοπῖτες μου, πού, χωρὶς νὰ θέλουν, συνετέλεσαν στὴν παράταση τῆς ψυχικῆς βλάβης τῶν πιστῶν.

Μετὰ βαθυτάτου σεβασμοῦ

ἀσπάζομαι τὴν δεξιὰν Σας

Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης

2-8-2003

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΕΙΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

Θεωρῶ τὸν ἑαυτόν μου Ἐπαχτίτην. Ὄχι μόνον γιατί ἐγεννήθηκα στὴν Ναύπακτον, ἀλλὰ καὶ γιατί ἔζησα καὶ ἡ μνήμη μου διασώζει ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸν μῶλον, τὸ διόροφο σπίτι μου, πλησίον στὸ Ὡρολόγιον, ἀπὸ τὴν Ψανὴ καὶ τὴν παραθάλασσα, ποὺ τσαλαβουτούσαμε μικρὰ παιδιά. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ Σχολεῖον της α' καὶ β' Δημοτικοῦ, ἔχω ἔντονες ἀναμνήσεις ἀπὸ τὶς φοβερὲς ἐκεῖνες δασκάλες καὶ τοὺς δασκάλους, ποὺ μᾶς τραβοῦσαν τ' αὐτιά. Καὶ αὐτὰ ὅλα μέχρι τῆς ἡλικίας τῶν 8-9 ἐτῶν, ποὺ στὸ λιμάνι εἶδα τὴν μεταφορὰ τοῦ νεκροῦ τοῦ ἐναρέτου ἰατροῦ Βαρδακουλᾶ, ποὺ τὸν μετέφερεν ἐκ Πατρῶν ἡ "Ἕλλη", ὁπότε ἔγινα μετανάστης στὴν Πάτρα. Ἀλλὰ τὰ καλοκαίρια ἐπισκεπτόμουν τὴν γενέτειρά μου καὶ μάλιστα σὲ ἡλικία 11 ἐτῶν εἰσήγαγα τὸ ποδόσφαιρο στὰ παιδιά τῆς Ναυπάκτου, ποὺ μιλοῦσαν ρουμελιώτικα, τοῦ πλί, τοῦ σκλί, τοῦ σκνί, καὶ τοὺς ὅρους τοῦ παιχνιδιοῦ.

Λοιπὸν θεωρῶντας τὸν ἑαυτόν μου Ναυπάκτιον, εἶναι ἑπόμενον νὰ συγκινοῦμαι πρὸς ὅ,τι σχετίζεται μὲ τὸν τόπον μου, νὰ χαίρω ὅταν μαθαίνω ὅτι οἱ συντοπῖτες μου ἀσκοῦν χριστιανικὲς ἀρετὲς καὶ νὰ λυποῦμαι ὅταν ἁμαρτάνουν ποικίλως.

Καὶ πρέπει νὰ ὁμολογήσω ὅτι ἐλυπήθην σφόδρα, ὅταν διάβασα τελευταίως, στὸ τεῦχος 87 τοῦ Περιοδικοῦ τῆς Μητροπόλεως Ναυπάκτου "Παρέμβαση" γιὰ "ἀπρέπειες καὶ ἀσέβειες στὸν Οἶκο τοῦ Θεοῦ" ἐκ μέρους τοῦ ἡγουμένου τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς "Μεταμορφώσεως", τὶς ὁποῖες κατήγγειλε ὁ Μητροπολίτης σεβασμιώτατος Ἰερόθεος. Πρόκειται γιὰ συνεχιζόμενες ἐνέργειες, ποὺ ἀντιβαίνουν στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ στὸ μοναστικὸν ἦθος, ὑπὸ τοῦ ἡγουμένου π. Σπυρίδωνος, μὲ ἀπόληξη νὰ ἔχη ἡ Ναύπακτος διχασθῇ καὶ νὰ ἔχη ψυγῇ ἡ χριστιανικὴ καὶ ἀδελφικὴ ἀγάπη. Πῶς λοιπὸν νὰ μὴ λυποῦμαι καὶ νὰ μὴ ἀναμιχθὼ γιὰ δεύτερη φορά, ὥστε νὰ ἐπισημανθοῦν τὰ αἴτια τῶν ἀφιλαδέλφων συγκρούσεων, ποὺ ματαιώνουν τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ καὶ χάνονται ψυχές;

Εἶναι ἀπαραίτητον νὰ περιγράψω συνοπτικῶς τὶς ἀφετηρίες τοῦ ὅλου προβλήματος, ποὺ βασανίζει τὴν κοινωνίαν της Ναυπάκτου, δύο σχεδὸν δεκαετίες, ὁπότε ἐλπίζω νὰ ἑρμηνευθῇ ὁ μεταξὺ τῶν ἐκεῖ χριστιανῶν διχασμός.

Ὁ ἱεροκῆρυξ της Ναυπάκτου π. Σπυρίδων, δὲν γνωρίζω πῶς ἐπεθύμησε περὶ τὸ '70-'75 νὰ ἰδρύση Ἱερὰν Μονὴν στὴν Ναύπακτον. Καὶ ἦλθεν στὸ Ἅγιον Ὅρος γιὰ συλλογὴν βοηθείας οἰκονομικῆς. Μὲ ἐπεσκέφθη, ὅταν ἤμουν Πρωτεπιστάτης, καὶ μοῦ ἐξέθεσε τὸν σκοπόν του. Μόλις ἄκουσα ὅτι στὴν γενέτειρά μου θὰ ἱδρύετο Μοναστήριον, ἀνέπεμψα δόξαν στὸν Θεὸν καὶ εὐχήθηκα ὅπως, ἡ Προστάτις τοῦ Μοναχισμοῦ Κυρία Θεοτόκος, συναντιληφθῆ τὸν καλὸν ἱερομόναχον γιὰ τὴν ἐπιτυχίαν τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ, ἐφ' ὅσον, βέβαια, ἦταν θέλημα Θεοῦ. Ἔχοντας τότε τὸ ἀξίωμα τοῦ Πρωτεπιστάτου, συνέταξα θερμότατον συστατικὸν Γράμμα πρὸς τὶς κ' (20) ἱερὲς Μονὲς τοῦ Ἁγίου Ὅρους, παρακαλῶντας νὰ συνδράμουν οἰκονομικῶς τον π. Σπυρίδωνα γιὰ τὸν ἱερὸν σκοπόν του, ἐνῷ παραλλήλως τοῦ προσέφερα ὅ,τι ἠδυνάμην καὶ τὸν διαβεβαίωσα, ὅτι θὰ τὸν βοηθοῦσα κατὰ καιρούς, ὡς καὶ ἐγένετο.

Πρέπει τώρα νὰ ὁμολογήσω ὅτι, γοητευθεῖς ἀπὸ τὸ ὅραμα τοῦ ἱδρυομένου Μοναστηρίου, δὲν ἐσκέφθην νὰ τὸν ἐρωτήσω, ὡς πρὸς τὶς ἱκανότητες καὶ τὴν καταλληλότητά του, ἐὰν δηλαδὴ ὁ ἴδιος ἔζησεν ὡς ὑποτακτικός, ἐὰν ἔχει ἐμπειρίες μοναστικές, ἐὰν ἐγνώρισε τὸν Ὀρθόδοξον Μοναχισμὸν στὴν θεωρία καὶ τὴν πράξη, ὥστε νὰ ἡγηθῇ, ὡς Γέροντας, ὡς ἡγούμενος καὶ πνευματικὸς ὁδηγὸς μοναζόντων, ἑνὸς Ὀρθοδόξου Μοναστηρίου, ὁπότε εἶναι ἐνδεχόμενον, ἐὰν δὲν ἔχει τὶς προϋποθέσεις αὐτές, νὰ βλάψη...

Γιατί, ἂν δὲν παρεσυρόμουν ἀπὸ τὸν ἄλογον ἐνθουσιασμόν μου καὶ τὸν ἐρωτοῦσα, μαθαίνοντας ὅτι πέραν τῶν θεολογικῶν σπουδῶν του καὶ τὴν θεωρητικὴν συγκρότησή του ὡς ἱερωμένου ἱεροκήρυκος, οὐδεμίαν ἀγωγὴν μοναχικὴν ὑπέστη, ἀσφαλῶς οὔτε θὰ τὸν ἐνίσχυα ἠθικοϋλικῶς, οὔτε θὰ τὸν ἐνεθάρρυνα νὰ κτίση Μοναστήριον καὶ ν' ἀναλάβη τὴν εὐθύνην ἠγουμενίας, διότι ἀφεύκτως θὰ τὸν ἐνέπαιζαν οἱ δαίμονες καὶ ἀντὶ καλοῦ, θὰ ἀπέβαινεν αἰτία νὰ βλασφημῆται ὁ Θεός, ὅπως συμβαίνει τώρα, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, ποὺ οἰηματίες τινὲς ἐπεχείρησαν νὰ ἐξέλθουν σὲ πόλεμον κατὰ τοῦ διαβόλου, ἀπειροπόλεμοι ὄντες, ὡς ἡγούμενοι...

Καὶ ἤδη αὐτὰ τὰ πράγματα βοοῦν, ὅτι ἐκτὸς τῆς ἀγνοίας καὶ ἀπειρίας τοῦ π. Σπυρίδωνος, στοὺς πνευματικοὺς πολέμους καὶ σκοποὺς τοῦ Μοναχισμοῦ, ὑπάρχουν τεκμήρια, ποὺ μαρτυροῦν, ὅτι ἤθελε τὴν αἴγλην τοῦ ἡγουμένου, ὡς ἐφαλτήριον γιὰ τὴν ἀναρρίχησίν του στὸ ἐπισκοπικὸν ἀξίωμα, σύμφωνα μὲ δημοσιευθὲν σημείωμά του.

Καὶ ἑπομένως, ἀντὶ νὰ μιμηθῇ τὰ παραδοσιακὰ μοναστήρια, ὅπου καλλιεργεῖται ἡ κάθαρση τῶν ψυχῶν καὶ ὁ ἁγιασμὸς των διὰ τῆς ταπεινώσεως, ὑψώνει κεραῖες ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ καὶ διαρρυθμίζει αἴθουσες γιὰ συνέδρια ἡμετέρων καὶ ξένων, ὅπου οἱ νέοι μοναχοὶ παγιδεύονται σὲ ἀσχολίες ἀλλότριες τοῦ Μοναχικοῦ βίου καὶ ἀντὶ νὰ ἀσκοῦνται στὴν ταπείνωση, φουσκώνουν, φυσιοῦνται ὅτι πλέουν, μέσα (σὲ) πελάγη πνευματικότητος, διὰ τῆς ἱεραποστολικῆς ἀκτινοβολίας των, γινόμενοι λακέδες τῶν ἱσπανίδων!...

Αὐτὰ βέβαια εἶναι ἀντιπαραδοσιακὰ καὶ μᾶλλον δαιμονικὰ καὶ ὁδηγοῦν κατ' εὐθεῖαν σὲ ἀπείθειαν καὶ σύγκρουση μὲ τοὺς κατὰ καιροὺς Ἐπισκόπους, ὁπότε ἡ ζωὴ τῶν Μοναχῶν, ἀντὶ νὰ εἶναι ταπεινὴ καὶ εἰρηνικὴ ἀποβαίνει αἰτία συνεχοῦς ταραχῆς καὶ ἐντάσεως καὶ ὁδηγεῖ σὲ σχίσματα μεταξὺ τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ.

Καὶ αὐτὰ ἀρχιτεκτονήθησαν ἀπὸ τὸν διορατικὸν ἡγούμενον, ὅστις προεῖδεν, ὅτι οἱ πορεῖες του θὰ ἤρχοντο σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ἑκάστοτε Ἐπισκόπους. Δι' ὃ καὶ ἐπενόησε τί; Τὴν συγκρότηση συλλόγων καὶ σωματείων "Φίλων τῆς ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως", ὡς ἀσπίδα αὐτοπροστασίας του, ὅπως καὶ ἐγένετο. Καὶ ἐδῶ εὑρίσκεται ἡ ἀπάτη ἀλλὰ καὶ ἡ παγίδευση τῶν ἀνυπόπτων καλοπροαιρέτων Ναυπακτίων. Ἐδέχθησαν ἀνυπόπτως νὰ προστατεύουν συλλογικῶς τό, ὡς Ὀρθόδοξον καὶ παραδοσιακόν, Μοναστήριον, στὴν πραγματικότητα ὅμως, προστατεύουν λεληθότως τὶς ἀδόκιμες καὶ καινοτόμες ἰδιοτροπίες τοῦ ἡγουμένου καὶ τῶν θυμάτων του μοναχῶν, μὲ συνέπειαν, ἀντὶ πνευματικῆς ὠφελείας, νὰ προκαλεῖται ψυχικὴ ζημία στοὺς μοναχοὺς καὶ τὸν ἡγούμενον ἀπὸ τὸν διχασμὸν τῶν πιστῶν, ἀλλά, θὰ συνεπλήρωνα καὶ κίνδυνος γιὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς των πού, συντελοῦν ἐν ἀγνοίᾳ των, στὴν προκαλουμένη ἀγανάκτηση τῶν διαδεχομένων Ἐπισκόπων, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὸν χρόνιον πόλεμον μεταξὺ τῶν οἰκείων Ἐπισκόπων καὶ τοῦ ἡγουμένου, –ἀφοῦ ὁ μακαρίτης Δαμασκηνός– ἀπέθανε χωρὶς νὰ συγχωρεθοῦν ἀπὸ τὶς ἀμοιβαίως ἐκτοξευθεῖσες ἀρές, καὶ ὅπως φαίνεται ἡ ἀγανάκτηση τοῦ σεβασμιωτάτου Ἱεροθέου στὸ τεῦχος 87 τῆς "παρεμβάσεως". Καὶ πρέπει νὰ γνωρίζουν οἱ καλοὶ "φίλοι" τῆς Μονῆς, ἡ θέση τοῦ Ἐπισκόπου εἶναι θέση Χριστοῦ –ὅταν φυσικὰ κινῆται στὰ πλαίσια τοῦ Εὐαγγελίου– καὶ ἡ δικαία ἀγανάκτησή Του εἰσακούεται ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἐπέρχεται ἀνάλογος τιμωρία.

Ἐὰν κάναμε ἕναν ἀπολογισμὸν τῆς ὅσης ζημίας ἔχει προκαλέσει τὸ ἵδρυμα τοῦ π. Σπυρίδωνος –ὄχι τοῦ Θεοῦ– θὰ καταλήγαμε στὴν εὐχὴν ὅτι θὰ ἦταν προτιμώτερο νὰ μὴν ὑπῆρχεν. Ὁ σατανᾶς μεθοδεύει ἔτσι καὶ τὰ ἱερὰ ἀκόμη πράγματα ὥστε νὰ προωθῆ στὴν Ἐκκλησίαν ὄργανά του καὶ νὰ συνεργῇ στὸ κτίσιμο μοναστηρίων, ὥστε νὰ τρυγᾶ ὀφέλη, πρᾶγμα, φαινομενικῶς ἀντιφατικόν.

Τελειώνοντας, ὡς Ναυπάκτιος, σὲ κάποιο μέτρον, θὰ συνιστοῦσα στοὺς καλοὺς συντοπῖτες μου νὰ ἄρουν τὴν προσωπικὴν προστασίαν των, ὄχι στὶς Ὀρθόδοξες Μονές, ἀλλὰ στοὺς ἐμπαθεστάτους κληρικούς, ποὺ ἀνερριχήθησαν σὲ ἡγουμενικὰ ἀξιώματα, ὡς ἐφαλτήρια ἱκανοποιήσεως μωροφιλοδοξιῶν μὲ ἀποτέλεσμα νὰ σκανδαλίζουν τὶς ψυχὲς καὶ νὰ βλασφημῆται ὁ Θεός, ὥστε νὰ μὴ γίνονται συνυπεύθυνοι.

Ἅγιον Ὅρος 2-8-2003

Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης

παπποῦς ἐτῶν 90-3.