Γράφτηκε στις .

Βασιλικῆς Ἀδραχτᾶ: “Μιὰ Μητέρα ἐξομολογεῖται”

ὁμιλία τῆς Βασιλικῆς Ἀδραχτᾶ

Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει ἀπόψε ἐδῶ, ἡ παρουσίαση δηλαδὴ τοῦ Συλλόγου ΑΜΕΑ "ΑΛΚΥΟΝΗ" γιὰ μένα εἶναι ἡ πραγματοποίηση ἑνὸς ἀκόμη ὀνείρου. Ἑνὸς ὀνείρου ποὺ μὲ συντροφεύει πολλὰ χρόνια, ἴσως καὶ δεκαπέντε. Ἀπὸ τότε ποὺ μόνη, μικρὴ καὶ ἄπειρη ἀπὸ τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, μέσα στὸ ἀφιλόξενο καὶ ἀπορριπτέο κατεστημένο, προσπαθοῦσα μὲ γενναιότητα νὰ ἀποφασίσω γιὰ τὴ ζωή μου καὶ τὴν ζωὴ τοῦ γιοῦ μου Φώτη. Τί ἄραγε; Νὰ κλειστοῦμε στὸ φιλόξενο καὶ ἀσφαλὲς περιβάλλον τοῦ σπιτιοῦ μας ἢ νὰ βγοῦμε ἔξω; Ἔξω στὰ περίεργα καὶ ἀμείλικτα μάτια τῶν γνωστῶν, τῶν συμπολιτῶν, τῶν περαστικῶν; Ἔξω σ' αὐτοὺς ποὺ ἔπρεπε συνεχῶς νὰ ἀπολογοῦμαι γι' αὐτὸ ποὺ δὲν κατάφερα σωστά;

Σκεφτεῖτε ὅτι ἀκόμα καὶ τώρα εἶναι δύσκολα καὶ γυρίστε τὸ χρόνο 19 χρόνια πρίν! Σήμερα, βέβαια, εἶμαι περήφανη ποὺ ἡ ἀπόφασή μου τότε ἦταν νὰ βγοῦμε ἔξω στὴν κοινωνία καὶ νὰ τὴν διδάξουμε νὰ μᾶς δεχτῇ. Δὲν ξέρω ἂν τὸ ἔκανα μόνο γιὰ τὸ παιδί μου. Μπορεῖ πιὸ πολὺ νὰ μέτρησε τὸ ὅτι ἀπὸ τὴ φύση μου εἶμαι ἄτομο ποὺ ἀγαπῶ τὴ ζωὴ καὶ κατ' ἐπέκταση τὸν ἑαυτό μου. Μοῦ ἀρέσει νὰ ζῶ γελῶντας καὶ μιλῶντας πολύ. Κλεισμένη, λοιπόν, στὸ σπίτι ἤμουν χαμένη ὑπόθεση καὶ φυσικὰ μετὰ ἀπὸ μένα μιὰ χαμένη ὑπόθεση θὰ ἦταν καὶ ἡ ζωή του Φώτη, ἀλλὰ καὶ τῆς ὑπόλοιπης οἰκογένειας. Γιὰ ὅποιον λόγο κι ἂν τὸ ἔκανα ὅμως, σημασία ἔχει το ὅτι σήμερα εἶμαι ἐδῶ, βοήθησα κι ἔτρεξα νὰ πραγματοποιηθῇ τὸ ὄνειρό μου, ποὺ λέγεται Σύλλογος "ΑΛΚΥΟΝΗ". Δὲν κλείστηκα ποτὲ στὸ σπίτι καὶ δὲν ντράπηκα νὰ κυκλοφορήσω παντοῦ μὲ ὅλα τὰ παιδιά μου.

Δὲν λέω ὅτι στὴν ἀρχὴ τὸ ἔκανα μὲ προθυμία καὶ εὐκολία, ἀλλὰ πλέκοντας τὴν λογικὴ καὶ τὴν ἀγάπη ἔβλεπα τὸ δρόμο. Δειλὰ καὶ γενναῖα.

Μὰ τὸ σημαντικότερο ἀπ' ὅλα εἶναι το ὅτι ἐσεῖς εἶστε ἀπόψε ἐδῶ δίνοντας χρῶμα καὶ νόημα στὸν ἀγῶνα μας.

Θὰ ἤθελα σήμερα νὰ μιλήσω μόνο ὡς μαμὰ ἑνὸς παιδιοῦ μὲ δυσκολίες, μὲ ἰδιαίτερες ἀνάγκες, ἀλλὰ καὶ ξεχωριστὰ χαρίσματα, καὶ μέσα ἀπὸ μιὰ σύντομη καὶ ἀλληγορικὴ ὁμιλία νὰ περάσω ἕνα μήνυμα στὶς μαμάδες ποὺ ζοῦν σὰν κι ἐμένα, κάπως "ἴδιαίτερά" καὶ "διαφορετικὰ" ἀπὸ τὶς ἄλλες, τὶς πολλές. Θὰ διαβάσω ἕνα μικρὸ κείμενο ποὺ κάποια ἄγνωστη φίλη τὸ ἔστειλε σὲ μένα:

Ἀπὸ Thomai Mavraki

Θέμα: "Ἕνα διαφορετικὸ ταξίδι........"

"Καλῶς ἤλθατε στὴν "Ὁλλανδία"...."

Ὅταν περιμένης παιδί, εἶναι σὰν νὰ σχεδιάζης τὸ ὀνειρεμένο σου ταξίδι στὴν "Ἰταλία". Ἀγοράζεις μιὰ σειρὰ ἀπὸ ταξιδιωτικοὺς ὁδηγοὺς καὶ καταστρώνεις ὄμορφα σχέδια. Ὅλα σοῦ φαίνονται συναρπαστικά....

Ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀγωνιώδη προσμονὴ φτάνει ἐπί τέλους ἡ πολυπόθητη μέρα. Ἑτοιμάζεις τὶς βαλίτσες καὶ ξεκινᾶς...

Μετὰ ἀπὸ ὧρες πτήσης τὸ ἀεροπλάνο ἑτοιμάζεται νὰ προσγειωθῇ καὶ ἡ φωνὴ τῆς ἀεροσυνοδοῦ νὰ σᾶς ἀναγγέλη:

-Καλῶς ἤλθατε στὴν "Ὁλλανδία"!

-"Ὁλλανδία";;;!!! Τί ἐννοεῖτε; Κάποιο λάθος θὰ κάνετε!!! Ἐγὼ ἔκλεισα γιὰ "Ἰταλία"!!! Μιὰ ζωὴ ὁλόκληρη περίμενα αὐτὸ τὸ ταξίδι.

Ὑπάρχει ὅμως μιὰ ἀλλαγὴ στὸ πρόγραμμα πτήσης. Προσγειώθηκες στὴν "Ὁλλανδία" κι ἐδῶ θὰ πρέπη νὰ μείνης τώρα...

Θὰ πρέπη, λοιπόν, νὰ βγῇς πάλι ἔξω καὶ νὰ προμηθευτὴς διαφορετικοὺς ταξιδιωτικοὺς ὁδηγούς. Θὰ πρέπη νὰ μάθης μιὰ ἐντελῶς διαφορετικὴ ξένη γλῶσσα. Θὰ γνωρίσης μιὰ διαφορετικὴ ὁμάδα ἀνθρώπων, ποὺ κάτω ἀπὸ ἄλλες συνθῆκες δὲ θὰ γνώριζες. Πρόκειται μόνο γιὰ ἕνα διαφορετικὸ μέρος, ὅπου ὅλα γίνονται πιὸ ἀργὰ ἀπὸ τὴν "Ἰταλία" καὶ εἶναι λιγότερο λαμπερά.

Ἀφοῦ ἤδη εἶσαι κάποιο χρονικὸ διάστημα ἐδῶ καὶ κατάφερες νὰ πάρης μιὰ ἀνάσα, στρέφεις τὸ βλέμμα σου γύρω καὶ βλέπεις.....ότι ἡ "Ὁλλανδία" ἔχει ἀνεμόμυλους, ἔχει τουλίπες, ἔχει τὸν Ρέμπραντ.....

Μερικοὶ ἄνθρωποι ποὺ γνωρίζεις ἔχουν ἔρθει κατ' εὐθεῖαν ἀπὸ "Ἰταλία", ἄλλοι προετοιμάζονται νὰ πραγματοποιήσουν ἕνα ταξίδι γιὰ ἐκεῖ. Καὶ ὅλοι μιλοῦν γιὰ αὐτὴν τὴν ὄμορφη χώρα.

Γιὰ τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς σου θὰ λές: "Σ' αὐτὴν τὴν χώρα εἶχα σκοπὸ νὰ ταξιδέψω κι ἐγώ. Ἔτσι σχεδίαζα."

Ὁ πόνος καὶ ἡ ἀπογοήτευση γιὰ τὸ χαμένο σου ὄνειρο δὲν θὰ σταματήση νὰ σὲ ἀκολουθῇ, γιατί ἡ χαμένη αὐτὴ ἐπιθυμία ἦταν πολὺ σημαντικὴ γιὰ σένα.

Ἂν ὅμως τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς σοῦ συνεχίζης νὰ πενθῇς γιὰ τὸ ὅτι δὲν κατάφερες νὰ πᾶς στὴν "Ἰταλία", δὲν θ' ἀποκτήσης ποτὲ τὴν ἱκανότητα νὰ γευτῇς καὶ ν' ἀπολαύσης τὶς ὄμορφες καὶ πολύτιμες ἐμπειρίες, ποὺ ἔχει νὰ σοῦ προσφέρη ἡ "Ὁλλανδία".

Emily Perl Kingsley

Ἀγαπητές μου φίλες καὶ φίλοι, ζῶ στὴν "Ὁλλανδία" 19 χρόνια τώρα. Ὅταν ξεκίνησα τὸ ταξίδι μου, γιὰ πολλοστὴ φορὰ ὁ σκοπός μου ἦταν νὰ φτάσω καὶ πάλι σῶα καὶ ἀσφαλὴς στὴν "Ἰταλία". Εἶχα ἤδη δυὸ φορὲς κάνει τὸ ἴδιο ταξίδι καὶ τίποτα δὲν ἔδειχνε ὅτι τοῦτο θὰ ἦταν διαφορετικό.

Ἀεροπειρατὲς ὅμως κούρσεψαν καὶ ἀναποδογύρισαν τὴν ψυχὴ καὶ τὴ ζωή μου. Ἄγνωστες βουλὲς μὲ προσγείωσαν στὴν "Ὁλλανδία". Δὲν ρωτήθηκα καὶ δὲν μὲ προετοίμασε κανείς. Καί, ὄχι, δὲν θέλησα νὰ κατεβῶ ἀπ' τὸ ἀεροπλάνο, οὔτε νὰ ψάξω γιὰ προμήθειες. Ἔτσι κι ἀλλιῶς κάποιος θὰ διορθώση γρήγορα γρήγορα τὴ βλάβη καὶ θὰ φύγω γιὰ τὴν "Ἰταλία". Ἔτσι πίστευα κι ἔτσι ἔλεγα τότε. Ἀρνήθηκα γιὰ πολὺν καιρὸ νὰ πατήσω τὸ πόδι μοῦ σ' αὐτὴν τὴν ἄγνωστη χώρα. Δὲν εἶχα φίλους, οὔτε κἂν γνωστοὺς κι οὔτε ἤθελα νὰ γνωρίσω κανέναν. Τὸ κρύο καὶ τὸ γκρίζο ἦταν ἀβάσταχτα καὶ ἀπίστευτα. Κοιτοῦσα γύρω μου καὶ δὲν ἀναγνώριζα τίποτα. Τὸ μόνο ποὺ ζητοῦσα ἦταν κάποιος νὰ διορθώση τὸ λάθος καὶ νὰ μὲ στείλη ἐκεῖ ποὺ νόμιζα πῶς ἀνήκω. Μὲ τὶς ἄλλες μητέρες. Ἤθελα νὰ εἶμαι σὰν κι αὐτές, νὰ μὴν ξεχωρίζω.

Ὁ καιρὸς περνοῦσε μέσα στὴν ἄγνοια, στὸ φόβο, στὴ νοσταλγία τῆς ἐπιστροφῆς, ἀλλὰ καὶ στὴν τρομερῆ ἀπόρριψη, γιατί ἐγὼ ἤμουν αὐτὴ ποὺ δὲν τὰ καταφερα κι αὐτὴ τὴ φορά, ὅπως ἔπρεπε. Κι ἀφοῦ ὁ καιρὸς περνοῦσε καὶ κανεὶς δὲν μοῦ ἔδειχνε ἕναν δρόμο σὰν κι αὐτὸν ποὺ ποθοῦσε ἡ ψυχή μου, πίσω στὰ συνηθισμένα, πίσω στὴν παλιά μου ζωή. Ἀποφάσισα, λοιπόν, μέσα ἀπὸ μύριες σκέψεις καὶ συσκέψεις μὲ τὸν ἑαυτό μου, μὲ δειλία ἀλλὰ καὶ γενναιότητα, ἀποφάσισα σιγά-σιγά νὰ ἐξερευνήσω αὐτὸν τὸν τόπο στὸν ὁποῖο βρέθηκα. Ἔχοντας, λοιπόν, στὸ νοῦ μου πάντα τὴν "Ἰταλία" ἔπρεπε νὰ μάθω γρήγορα-γρήγορα ὅ,τι ἦταν νὰ μάθω ἐδῶ καὶ νὰ φύγω.

Ἀνακάλυψα, λοιπόν, ὅτι μέσα ἀπὸ τὸ κρύο κάπου κάπου ζέσταινε ὁ καιρός, "ἀλκυονίδες μέρες" στὴ ζωή μου. Ἔμαθα νὰ τὶς περιμένω μὲ χαρά, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀγωνίζομαι γιὰ νὰ' ρθούν. Μετὰ ἀπὸ κάθε ζεστὴ ἀκτῖνα ποὺ μᾶς ζέσταινε τὶς ἐλπίδες τὸ παιδί μου κι ἐγὼ προχωρούσαμε ὅλο καὶ πιὸ βαθειὰ στὴν ἄγνωστη αὐτὴ χώρα. Καὶ ἀνακαλύψαμε τὶς πανέμορφες "τουλίπες" καὶ τοὺς ἐξαίσιους "πίνακες" τοῦ Ρέμπραντ. Καὶ μάθαμε νὰ τὰ χαιρόμαστε καὶ ἀπολαμβάναμε τοὺς "ἀνεμόμυλους" καὶ τὸ καταπράσινο τοπίο. Κρύο πολὺ καὶ βέβαια καὶ πολὺ γκρίζο κι ἀγῶνας νὰ κατακτήσουμε αὐτὰ ποὺ μᾶς ἔλειπαν κι αὐτὰ ποὺ μᾶς λείπουν. Καὶ μᾶς λείπουνε πολλά. Εἰδικοὶ γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ προσαρμόσουμε τὴ ζωή μας στὰ καινούρια δεδομένα. Φυσικοθεραπευτήρια, εἰδικὰ σχολεῖα, κέντρα ἀποκατάστασης, δρόμοι προσπελάσιμοι, χρήματα γιὰ ἰδιαίτερες ἐξετάσεις καὶ ἰδιαίτερες θεραπεῖες, μὰ πάνω ἀπ' ὅλα μᾶς ἔλειπε ἡ ἠθικὴ στήριξη, ἡ ἀποδοχὴ καὶ ἡ ζεστασιά. Μὰ ἐμεῖς μάθαμε νὰ χρωματίζουμε τὸ γκρίζο καὶ νὰ γελᾶμε μὲ κάθε κατόρθωμά μας. Περηφανευόμαστε ποὺ ἀρχίσαμε σιγά-σιγά νὰ συνηθίζουμε σ' αὐτὸν τὸν τόπο, στὸν ἰδιαίτερο τρόπο ζωῆς μας καὶ ἀρχίσαμε νὰ τὸ' χουμε καμάρι ποὺ ἐμεῖς εἴμασταν ἐδῶ στὴν πρώτη γραμμή, στὴν καθημερινὴ μάχη. Μὰ τὸ πιὸ γενναῖο κατόρθωμά μας ἦταν νὰ μὴν δειλιάζουμε καὶ νὰ μὴν κάνουμε πίσω, ὅταν οἱ ἄλλοι μᾶς ποδοπατοῦσαν στὸ πέρασμά τους μὲ διάφορους τρόπους. Γελούσαμε καὶ γελᾶμε καὶ πολλὲς φορές τους κοιτᾶμε μὲ λύπη, γιατί αὐτοὶ δὲν ξέρουν στ' ἀλήθεια τὴν οὐσία τῆς ζωῆς. Αὐτὴ τὴν αἴσθηση ποὺ σοῦ μένει, ὅταν πρέπη στὰ δύσκολα νὰ τὰ καταφέρης ἢ τοὐλάχιστον νὰ προσπαθήσης, ἀλλὰ νὰ μείνης καὶ ψυχικὰ ἀκέραιος, ἔτσι ὅπως, κατὰ τὴ γνώμη μου, περιμένει ὁ Θεὸς ἀπὸ σένα, ὅταν ἀποφασίζη νὰ σὲ στείλη στὴν "Ὁλλανδία".

Τὰ χρόνια περνοῦσαν καὶ κατὰ κάποιον τρόπο ἀγάπησα τὸν χῶρο στὸν ὁποῖο ζοῦσα καὶ ζῶ. Γνώρισα φίλους, συμπορευτές, βρῆκα ὁδηγούς, ἀλλὰ ἔγινα κι ἐγὼ ὁδηγὸς γιὰ ἄλλους, ἔμαθα νὰ διεκδικῶ τὰ δικαιώματα ποὺ εἶχαν τὰ ἄλλα μου παιδιά, ἀλλὰ ὄχι ὁ Φώτης, ἔγινα δυναμικὴ καὶ ὁρμητικὴ στὴ ζωή. Καὶ κάθε φορὰ ποὺ κάτι καλὸ γινόταν ἐξ αἰτίας δικῆς μου παρέμβασης ἢ δικοῦ μου ἀγῶνα, αἰσθανόμουν κάπως.....λίγο πιὸ καλή, λίγο πιὸ ψηλὴ ἴσως καὶ λίγο πιὸ ὄμορφη καὶ μέσα μου γινόμουν καὶ λίγο πιὸ δηκτική.

Στὴν "Ἰταλία"; Σιγὰ τὸ ταξίδι, ἕνα τσιγάρο δρόμος, ἐκεῖ πᾶνε ὅλοι. Στὴν "Ὁλλανδία" ὅμως; Ἡ "Ὁλλανδία" ἔγινε γιὰ μᾶς, φίλες μαμάδες παιδιῶν μὲ δυσκολίες.

Ἡ ζωὴ ἔτσι κι ἀλλιῶς λένε πῶς εἶναι δύσκολη, ποτὲ δὲν ξέρεις ἀπὸ ποὺ θὰ σοῦ ἔρθη ἡ δυσκολία καὶ πότε. Τί ἀξία ἄραγε ἔχουμε σὰν ἄνθρωποι, ὅταν στὶς δυσκολίες τὰ παρατᾶμε;

Μητέρα σημαίνει Θυσία καὶ Θυσία σημαίνει Ἀγῶνας καὶ Ἀγῶνας σημαίνει Ζωὴ μὲ Ἀξία.

Ἀγαπητὲς μαμάδες, ἐσεῖς ποὺ εἴχατε τὴν ἀτυχῆ τύχη νὰ φτάσετε ὡς ἐδῶ, ἀνακαλύψτε μέσα στὰ μεγάλα μάτια τῶν παιδιῶν σας τὶς κατακόκκινες τουλίπες καὶ τοὺς κάτασπρους ἀνεμόμυλους καὶ σκεφτεῖτε ὅτι ἐσᾶς διάλεξε ὁ Θεός, γιὰ νὰ δώσετε ἀξία στὴ Ζωή, ἀξία στὴ λέξη Ἀγάπη, ἀξία στὴ λέξη Ἀγῶνας, ἀξία στὴ λέξη Προσφορά. Γιατί οἱ λέξεις ἀπὸ μόνες τους εἶναι πολὺ φτωχές, οἱ λέξεις ὅμως μέσα ἀπὸ τὶς πράξεις καὶ τὶς ἐμπειρίες εἶναι ὁ κόσμος ὅλος.

Ποτὲ δὲν θὰ παραδεχθῶ ὅτι ἦταν ἢ εἶναι εὔκολα. Ἔκλαψα στὴ ζωή μου πολὺ πικρὰ κι ἔπεσα πολὺ χαμηλὰ κι ἀκόμα κλαίω καὶ πέφτω καὶ λυγίζω, γιατί, κακὰ τὰ ψέματα, βρίσκομαι σ' ἕναν χῶρο ποὺ τίποτα δὲν εἶναι χαρισμένο. Ὅμως γιὰ μένα δὲν εἶναι ντροπή, ὅταν πέφτη κάποιος, ντροπὴ εἶναι, ὅταν δὲν προσπαθῆ νὰ σηκωθῇ. Κι ἐγὼ εἶμαι πολὺ τυχερή, γιατί ὁ Θεὸς εἶναι δίπλα μου καὶ σὲ κάθε λύγισμα μὲ βοηθᾶ νὰ ἀντιστέκομαι καὶ νὰ σηκώνομαι ξανά. Κι ἔτσι θέλω νὰ πορευτῶ καὶ στὴν ὑπόλοιπη ζωή μου καὶ δὲν μὲ νοιάζει ἂν θὰ βρίσκομαι γιὰ πάντα στὴν "Ὁλλανδία".

Ἕνα βιβλίο ὁλόκληρο, λοιπόν, ἡ ζωὴ μοῦ ὡς τώρα. Ἕνα βιβλίο ποὺ μέσα του περιγράφονται ἐμπειρίες φοβερές. Γνώρισα ἄτομα στὴν πορεία της ποὺ μὲ ἀγκάλιασαν καὶ μὲ στήριξαν καὶ μ' ἔκαναν νὰ νιώσω πῶς δὲν εἶμαι μόνη καὶ κατάλαβα τὴν ἀληθινὴ σημασία τῶν λέξεων Ἄνθρωπος καὶ Ἀνθρωπιά. Καὶ γνώρισα ἄλλους ποὺ μὲ ποδοπάτησαν καὶ μὲ πρόσβαλαν γιὰ τὴν "διαφορετικότητά" μου, ἀλλὰ προπαντὸς μὲ ἀπέρριψαν καὶ γνώρισα τὴ λέξη Ἀπανθρωπιά. Ἦρθα σὲ ὑπηρεσίες ὅπου μοῦ ἔκλεισαν τὴν πόρτα κατάμουτρα. Σὰν ἠχηρὸ χαστούκι τὸ 'νιωσα στὸ κορμί μου, μὰ ἐγὼ προσπάθησα καὶ τὰ κατάφερα νὰ μπῶ ἀπὸ τὸ παράθυρο καὶ ἔμαθα τί σημαίνει ἐξυπνάδα, δυναμικὴ καὶ διεκδίκηση. Ὑπῆρξαν καὶ ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ δουλεύουν σὲ κάποιες ὑπηρεσίες καὶ μὲ βοήθησαν, πέρα ἀπὸ γραφειοκρατίες καὶ τυπικότητες, μὲ σεμνότητα καὶ ἔμαθα τί σημαίνει Προσφορά.

Μὰ πάνω ἀπ' ὅλα γνώρισα κάποιες Μητέρες σὰν ἐμένα, διαφορετικές, μὲ λιγότερα ἢ περισσότερα προβλήματα ἀπὸ τὰ δικά μου καὶ τὶς εἶδα ἀγέρωχες-περήφανες κι ἀλύγιστες κι ἔμαθα τί θὰ 'πρεπε νὰ σημαίνη ἡ λέξη ΜΑΝΑ καὶ ποιό εἶναι τὸ Σχολεῖο τῆς Ζωῆς. Κι ὅλα αὐτά, ἐπειδὴ ἔχω παιδί μου τον Φώτη! Τί λέτε, λοιπόν, δὲν ἀξίζει τὸ τίμημα;

Σᾶς εὐχαριστῶ.