Skip to main content

Πρωτοπρεσβυτέρου, Κωνσταντίνου Ν. Καλλιανοῦ: Μὲ τὸ τέλος τῆς Πανηγύρεως

Διαστοχασμοὶ καὶ ἀναφορὲς ποιμαντικῆς μαρτυρίας

Πρωτοπρεσβυτέρου, Κωνσταντίνου Ν. Καλλιανοῦ

Καὶ μὲ τὸ "Δι' εὐχῶν....", ἀφοῦ ἁγιαστεῖ ὁ κόσμος καὶ λάβει μαζὶ μὲ τὸ ἀντίδωρο τὸ κέρασμα, τὸ Πανηγύρι κλείνει τὴ θύρα του στὸν φετινὸ τὸ χρόνο καὶ αὐτὸ ποὺ ἀκολουθεῖ πιὰ εἶναι ἡ γνωστὴ ἡ καθημερινότητα.

Πρωτοπρεσβυτέρου, Κωνσταντίνου Ν. Καλλιανού: Μὲ τὸ τέλος τῆς Πανηγύρεως

Ὡστόσο, κάτι ἀπομένει στὴν ψυχὴ ὡς καταστάλαγμα ἀπὸ τὴν ὅλη αὐτὴ διαδικασία τῆς προετοιμασίας, ἀλλὰ καὶ τῆς αἴγλης ποὺ ἐμφανίζει τὸ πανηγύρι τοῦτο. Καὶ αὐτὸ ἐμφανῶς ἐντοπίζεται στὴν ἐσωτερικὴ χαρά, ποὺ βεβαιώνεται μέσα ἀπὸ ἕνα πλῆθος βιωματικῶν καταστάσεων καὶ φωτεινῶν στιγμῶν, οἱ ὁποῖες καταυγάζουν το εἶναι τοῦ κάθε πιστοῦ.

Ἂς τὶς ἀναζητήσουμε, παραμερίζοντας τὰ παραπετάσματα τοῦ ἐνθουσιασμοῦ, τῆς κόπωσης καὶ τῆς ἀγωνίας, ποὺ διατρέχει ὅλες αὐτὲς τὶς ἑόρτιες ὧρες.

Στὴν ἀρχή, λοιπόν, τῆς ἀκολουθίας ὅλα εἶναι φωτεινά, λαμπρά, δεμένα πάντα μὲ μιὰ ἰδιότυπη ὑπεροχή, στοιχεῖο ποὺ συνέχει αὐτὲς τὶς στιγμές, οἱ ὁποῖες ξεχωρίζουν ἐξάπαντος μέσα στὴν ἐνοριακὴ Κοινότητα. Ἄλλωστε, κι ἡ ἴδια ἡ λέξη Πανήγυρις σημαίνει, ὑποδηλοῖ καὶ ἐμφανίζει κάτι ξεχωριστὸ στὸ χῶρο τῆς κάθε Κοινότητας ἀνθρώπων. Γι' αὐτὸ καὶ ὑπάρχει ἡ συνδρομὴ πάντων τῶν ἐορταστών, ἡ τιμητικὴ παρουσία τους καὶ φυσικὰ ἡ ψυχολογία τῆς εὐφροσύνης, ποὺ προσφέρει ἡ Γιορτή. Νομίζεις πῶς ἐκείνη τὴ μέρα ὁ θάνατος ἔχει ξεπεραστεῖ –τόση εἶναι δηλαδὴ ἡ εὐφροσύνη! Κι ἂς ξέρεις ὅτι εἶσαι μελλοθάνατος, ὅπως ὅλοι ὅσοι συμπράττουν, συμμετέχουν, βιώνουν τὴν γιορτὴ ὡς μιὰ ξεχωριστὴ ἡμέρα, ποὺ σημειώνεται ἀκόμα καὶ στὸ ἡμερολόγιο διαφορετικὰ ἀπὸ τὶς ἄλλες, καθὼς εἶναι γραμμένη μὲ ἐντονώτερα γράμματα καὶ μὲ σταυρό.

Αὐτὸ ὅμως δὲν ἔχει τόσο μεγάλη σημασία, ὅσο ἔχει το ν' ἀφουγκραστῇς, μὲ γαλήνη καὶ συγκίνηση, μὲ κατάνυξη καὶ δέος ἐκεῖνες τὶς μυστικὲς φωνές, ποὺ φωλιάζουν στὴν ψυχή, φωνὲς εὐλογημένες ποὺ ἔρχονται μαζὶ μὲ τὶς Μνῆμες τῶν Προσώπων, ποὺ στελέχωσαν αὐτοὺς τοὺς χώρους περνῶντας στὴν συνέχεια στὸ βάθος τῆς σκηνῆς. Φωνὲς ἀγαπημένες, Μορφὲς ἀγιωτικές, χλωμές, ὡσὰν τὴν φλόγα τοῦ μελισσοκεριοῦ σὲ ὥρα ὀρθρινή, ποὺ παραστέκουν καὶ ζοῦνε (πρβλ. Β' Κόρ. 6, 9-10) σιμά μας, συντροφεύοντας τὶς θλίψεις μας καὶ τὶς χαρές μας, κρατῶντας πάντα τὸ γνήσιο ἰσοκράτημα τῆς Ἀγάπης καὶ τῆς κατανόησης, ἰδιαίτερα σ' αὐτοὺς τοὺς ἄγριους καιρούς, ποὺ ἐξατμίζεται καὶ τὸ ἔσχατο μόριο φιλανθρωπίας, φιλοτιμίας καὶ προσφορᾶς.

Προνομιακὰ ὁ Θεός μας ἔταξε νὰ κυκλοφοροῦμε καθημερινὰ σὲ χώρους, ποὺ μέρα τὴν μέρα, χρόνο τὸν χρόνο μειώνονται σὲ ἀνθρώπινο δυναμικό, γιατί τὰ παλαιά, τὰ πατρογονικὰ τὰ σπίτια ἔπαψαν νὰ εἶναι γιὰ τοὺς νεώτερους οἱ εὔκρατοι ἐκεῖνοι χῶροι, ὅπου ἀναπτύσσεται τὸ εἶναι, καθὼς ἡ ἐγκατοίκηση σ' αὐτὰ μοιάζει ν' ἀποτελῇ καὶ νὰ εἶναι μιὰ βιολογικὴ συνέχεια, ὥστε νὰ μπορέση νὰ εὐδοκιμήση καὶ ν' αὐγατίση ἡ ἐνοριακὴ Κοινότητα. Ὅμως αὐτά, μὲ τὴν εἰσβολὴ τῆς νεωτερικότητας καὶ τῆς ἐπιθυμίας γιὰ ὑπεροχή, πέρασαν στὴν ἱστορία.

Κάθε τόσο τὰ στασίδια ἀδειάζουν· φεύγουν οἱ παλιοὶ γιὰ τὴν Αἰωνιότητα, δίχως νὰ ξέρουν ποὺ ν' ἀφήσουν τό, ἀγράφῳ κληρονομικῷ δικαίῳ, στασίδι, ποὺ τὸ βρῆκαν ἀπὸ τοὺς προγόνους τους. Γι' αὐτὸ φεύγοντας ἀπομένει κενὸς ὁ τόπος περιμένοντας... Περιμένοντας τὴν ἐπερχόμενη ἐρημία, ὅταν κι ὁ τελευταῖος ἐνορίτης θὰ περάση τὸ κατώφλι τῆς ἐκκλησιᾶς μὲ τὸ στερνὸ ἀντίδωρο στὸ χέρι. Ὅταν ὁ παπᾶς θὰ πῇ τὸ στερνό του "Δι' εὐχῶν..." κι ὕστερα θὰ σκοτεινιάση ὁ τόπος, θὰ σβήση καὶ τὸ στερνὸ λαδοκάντηλο, θὰ ἔρχονται οἱ χειμῶνες μὲ τὰ Ἅγια Δωδεκαήμερα, οἱ ἄνοιξες μὲ τὶς Μεγαλοβδομάδες καὶ τὸ Πάσχα, τὰ καλοκαίρια μὲ τοὺς εὐλογημένους τοὺς Δεκαπενταύγουστους κι ἡ ἐρημιὰ θὰ πλανιέται ἀνάμεσα στὶς σκοτεινὲς γωνιὲς τοῦ ναοῦ, ἐπιχειρῶντας τὴ μόνιμη πλέον ἐγκατάσταση. Ποὺ δὲ θὰ γίνη ὅμως ποτέ, γιατί μέσα σ' αὐτοὺς τοὺς ἱερούς τους χώρους πλανιῶνται οἱ ψυχὲς τῶν Κτητόρων, τῶν εὐκλεῶς ἰερατευσάντων, τῶν εὐλαβῶν ἱεροψαλτῶν, ἐπιτρόπων, ἀφιερωτῶν καὶ ἐνοριτῶν. Μιὰ λιτανεία ψυχῶν ποὺ ἔχουν πιὰ δεθῇ μὲ τὸ χῶρο, ποὺ καταλύει τὸν χρόνο καὶ συνορεύει σὲ τέλεια ἀσφάλεια μὲ τὸ Θεό. Ὅλοι αὐτοί, λοιπόν, εἶναι ἡ καθημερινὴ συντροφιά μας, καθὼς ἀραιώνει ὁ κόσμος. Ὅλοι αὐτοὶ εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, ὅταν θὰ κλείσουμε γιὰ στερνὴ φορὰ τὴ θύρα τοῦ ναοῦ καὶ δὲν θὰ ὑπάρξη ἑπόμενη. Γι' αὐτὸ καὶ προανέφερα πῶς προνομιακὰ ὁ Θεός μας ἔταξε νὰ διακονοῦμε αὐτοὺς τοὺς χώρους....

Τέλος τῆς πανηγύρεως καὶ ἡ ἀπόδοσή της στὸν ἑπόμενο τὸ χρόνο. Ὡστόσο, θὰ χρειαστῇ νὰ σκεφτοῦμε, καθὼς προσκυνοῦμε, πρὶν ἀναχωρήσουμε γιὰ τὸ σπίτι μας, ὅτι μὲ τὸ τέλος τῆς πανηγύρεως προετοιμάζεται, ὑφαίνεται στὸν ἀργαλειὸ τοῦ χρόνου καὶ ἡ δική μας στερνὴ φορά. Τὴν περιμένουμε...

  • Προβολές: 2497