Πρώτη καταγεγραμμένη προσπάθεια τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀρσενίου Κομπούγια
Ἐπιστολὴ π. Ἀρσενίου Κομπούγια (1999)
«Ἀγαπητὲ μοὶ π. Σπυρίδων, ὁ Κύριος Παρών
Ἀδελφέ,
πίστεψόν μοὶ ὅτι καὶ ἐγὼ ζῶ μέσα εἰς τὴν ὀδύνην τῶν θλίψεών σου. Ἠθέλησα νὰ παρακολουθήσω ἀμφοτέρας τὰς θέσεις καὶ ἀντιθέσεις, ὡς καὶ τὰς τελευταίας ἐνεργείας σου, ὡς καὶ τοῦ Ἐπισκόπου ἀκόμη καὶ τὰς ἀπαντήσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὡς τὴν πρὸ ἡμερῶν.
Πονᾶ ἡ ψυχή μου, ἀδελφέ, καὶ θὰ ἤθελα νὰ φύγη ἐκ μέσου ὑμῶν καὶ τοῦ Ἐπισκόπου ὁ σατανᾶς. Θὰ ἐρχόμουν ἐπάνω νὰ σὲ ἰδῶ, πλὴν φοβοῦμαι μήπως τύχω τῆς ἰδίας μεταχειρίσεως πρὸ ἐτῶν. Ἐπειδὴ αἰσθάνομαι ἁμαρτωλὸς στοὺς ὀφθαλμούς σου, γι αὐτὸ ζητῶ τὴν μακροθυμίαν σου καὶ τὴν συγχώρησιν. Καὶ πάλιν τώρα δι’ ἐπιστολῆς παρακαλῶ τὴν καλωσύνην σου, ἔλα κάτω νὰ συζητήσωμε μὲ τὴν μηδενότητά μου, ἢ ἄλλως, ἐὰν προτιμᾶς πήγαινε κατ’ εὐθεῖαν στὸν Ἐπίσκοπον καὶ ὕστερα ἀπὸ μίαν συγγνώμην, συζητῆστε ἐν προσευχῇ καὶ ταπεινώσει, τὰ κεντρικὰ σημεῖα τῶν ἀντιπαραθέσεων καὶ νὰ εἶσθε βέβαιος ὅτι θὰ φύγη ὁ σατανᾶς. Ὁ Ἐπίσκοπος θὰ δείξη ἀγάπην καὶ κατανόησιν.
Ταῦτα γράφω ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ Ἐπισκόπου ἐλπίζων στὴν δικήν σου κατανόησιν ἐν Κυρίῳ καὶ σύνεσιν. Παρακαλῶ τὴν καλωσύνην σου μὴν δίδης πίστιν σὲ δημοσίευμα. Εἶναι ψευδέστατον καὶ ὁ Ἀκαρνανίας (σ. Θεόκλητος) ἔστειλε αὐστηρὰν διάψευσιν στὴν ἐφημερίδα καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν εἶχε ἰδέαν. Οὔτε νὰ ἀναζητήσης λύσεις ποὺ μᾶλλον θὰ ἐξυπηρετήσουν τὸν ἐχθρόν. Ὁ Ἐπίσκοπος Ἰερόθεος καθὼς ἐξ ἀρχῆς διακήρυξε δημοσίως εἶναι ὁ αὐτός. Εἶναι ὁ εὐσεβὴς καὶ ἐνάρετος καὶ φιλομόναχος καὶ δὲν στενοχωρεῖται ὀλιγώτερον ἀπὸ σέ. Ἐγὼ πιστεύω ἀπὸ σὲ ἐξαρτῶνται ὅλα μὲ λίγην ταπείνωσιν ἐν φόβῳ Θεοῦ, συνεξήγησιν μὲ βᾶσιν τὸν εἰρηνοποιὸν Χριστόν, τὸ δίκαιον, τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ἐν Χριστῷ τακτοποίησιν.
Ὁ Ἐπίσκοπος ὡς διέκρινα σᾶς ἀγαπᾶ πολὺ καὶ θὰ σᾶς ἀγαπήση πιὸ πολύ, ἐὰν καὶ σεῖς δείξετε κατανόησιν καὶ ὑπακοήν. Ἂς γίνη καὶ κάποια θυσία στὶς πολυδιάστατες ἐνέργειες τῆς Μονῆς διὰ τὸν Χριστόν μας. Ἐνῷ περὶ χρημάτων δὲν εἶναι λόγος ὡς εἰς ἄλλα μοναστήρια.
Συγχώρησόν μοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ μήπως κάπου στὴν ἐπιστολὴ σὲ ἐλύπησα.
Μὲ ἀγάπη Χριστοῦ καὶ ἐλπίδα
Ὁ τάλας Ἀρσένιος
Υ.Γ. Ἔγραφον νύκτα κατὰ τὴν ἀκολουθίαν κάτω ἀπὸ τὸν Ἐσταυρωμένον στὸ Ἱερό».
«Φοβερὸν ἐπεισόδιον στὴ ζωή μου» 29 Ὀκτωβρίου 2001
Τὴν 29/10/2001, μετά την ἐκ τῆς πρωϊνῆς ἀκολουθίας ἐπιστροφὴν εἰς τὸ δωμάτιόν μου, μὲ πῆρε λίγο ὁ ὕπνος, εἶδα ὄνειρον ὅτι ἤμουν στὴν Ἀθήνα σ ἕνα δρόμο καὶ συνήντησα τὸ π. Σπυρίδωνα Λογοθέτην. Μὲ ἀσπάσθηκε καί τοῦ εἶπα, θὰ ἀνέβω στὸ μοναστήρι νὰ σὲ ἰδῶ, νὰ ἔλθης μοῦ εἶπε.
Παρασυρθεὶς ἀπὸ τὸ ὄνειρο καὶ πολὺ μὲ βασάνισε ἡ σκέψις ἐὰν πρέπει νὰ ὑπάγω. Προσευχήθηκα στὸν Κύριο καὶ στὴν Παναγία νὰ μὲ φωτίση νὰ πάω ἢ νὰ μὴν πάω. Τελικῶς ἀπεφάσισα νὰ ἀνέβω στὴ μονή. Εἰδοποίησα μὲ φιλικὸ πρόσωπο τῆς μονῆς ἐὰν μὲ δέχονται καὶ ἐδέχθη ὁ π. Σπυρίδων νὰ τὸν ἐπισκεφθῶ. Εἶχον ἀπόφαση νὰ τοῦ μιλήσω μὲ ἀγάπη, διὰ νὰ συμφιλιωθῇ μὲ τὸν Μητροπολίτη, νὰ τὸν ἐπισκεφθῇ, νὰ ζητήση συγγνώμην καὶ νὰ πειθαρχίση σὲ ὅ,τι τοῦ εἴπη ὁ ἐπίσκοπος, διὰ νὰ ἀποφευχθῇ ἴσως κάτι κακὸν ποὺ θὰ προέκυπτε ὕστερα ἀπὸ τὴν ὁλομελῆ ἀπόφασιν τῆς Ἱεραρχίας διὰ νὰ γίνουν ἀνακρίσεις εἰς βάρος του.
Τελικῶς ἀνέβηκα στὴ μονή, μὲ πέρασε ἕνας μοναχὸς στὴ μεγάλη αἴθουσα. Σὲ λίγο ἔρχεται ὁ π. Σπυρίδων μὲ κατακίτρινο καὶ ἀγριεμένο πρόσωπο. Αἰσθάνθηκα τὴν ἀνάγκη νὰ φύγω τάχιστα. Ἐν τέλει καθίσαμε, μὲ χαιρέτησε ψυχρά. Συζητήσαμε 3 ὧρες. Τοῦ ἔθεσα πρῶτον γραπτῶς τὰ πιθανὰ ἐμπόδια καὶ λόγους ποὺ διαιωνίζεται ἡ κατάστασις αὐτὴ ἐπὶ πολλὰ χρόνια, λόγῳ προπαντὸς τοῦ πρωτοτύπου καὶ πολυδιαστάτου ἔργου τῆς μονῆς μπροστὰ στὴ μύτη τοῦ ἐπισκόπου, ποὺ ἀφεύκτως δημιουργεῖ σχῖσμα, διαίρεσιν τῶν Χριστιανῶν μὲ τοὺς διαφόρους Συλλόγους καὶ ἐμφανίζεται κάποια διαρχία, ὡς καὶ μερικὰ ἀκόμη ὡς ὑποθέτω ἐμπόδια.
Ἄρχισε ἕνα πρὸς ἕνα νὰ τὰ διαψεύδη, στηριζόμενος ὅτι ὁ Μητροπολίτης του ἦταν ὅλα γνωστά, ἐξ ἀρχῆς τὰ ἐπικύρωνε καὶ τὰ εὐλογοῦσε, ἐπὶ ἐνάμισυ καὶ δύο ἔτη. Ὅλα τὰ ἔβλεπε καλῶς καὶ ἑπομένως δὲν τὸ θεώρησε ἀπαραίτητον νὰ ζητήση συγγνώμην. Ὡς το μόνον τρόπον διορθώσεως ἐπέμεινε στὴν προσωπικήν μου θέσιν (βέβαια καὶ τῆς μονῆς μου) τὴν ταχεῖαν ἀπομάκρυνσίν μου ἀπὸ τὸν Μητροπολίτην καὶ νὰ ταχθῶ μὲ τὸ μέρος τῆς μονῆς του.
Ἐγώ του εἶπον ὅτι, τὸ μέτρον αὐτὸ θὰ ἐπιδεινώση τὸ πρᾶγμα καὶ ὅτι ἐγὼ ἐὰν εἶμαι μὲ τὸν κάθε Μητροπολίτην, ὁ περισσότερος λόγος εἶναι ὅτι δὲν υἱοθετῶ τὴν πρωτοτυπίαν καὶ τὸ ἔργον του, ποὺ διασπᾶ τὴν ἑνότητα Μονῆς καὶ Ἐπισκόπου. Ἐν τέλει λίγα ἀκόμη ποὺ εἴπαμε, χωρὶς νὰ δείξη κάτι τὸ ὕποπτον, σηκώθηκε βιαίως, προχώρησε μερικὰ βήματα καὶ ἄλλα πιὸ πέρα συνεχῶς ὡς δαιμονισθεῖς μὲ φωνὲς ποὺ τάραξε τὴν αἴθουσα, μὲ ὕβρεις στὸ πρόσωπόν μου, ἔξαλλος τινάζοντας συνεχῶς τὰς χεῖρας καὶ πόδας ἀφρίζων καὶ μαινόμενος, ἔφυγε ἀπὸ τὸ ὅλον θέμα τῆς συζητήσεως καὶ περιορίσθηκε στὸ θέμα ποὺ ἀνέγραψε σὲ βιβλιαράκι ὁ Ἐπίσκοπος ὅτι: «μόνο ὁ π.Αρσένιος διαπιστώσας τὰ ψεύδη τοῦ π. Σπυρίδωνος τὸν ἀπεμάκρυνε ἀπὸ τὴν ἐξομολόγησιν». (Καὶ ὄντως τὸ θέμα ποὺ τὸν ἀπεμάκρυνα ὄντως ἦτο ποὺ ἀπεκάλεσε τὸ Μητροπολίτην Δαμασκηνὸν Νικολέττα, τὴν κατάρα τοῦ Δαμασκηνοῦ ὡς καὶ τὴν κατάρα τοῦ π. Σπυρίδωνος πρὸς αὐτόν, καὶ ὅτι κατηγόρησε σὲ μένα τον Πρωτοσύγκελο π. Ἰερόθεο, ὅτι τάχα πηγαίνοντας πρὸς τὸ προάστιο Ξηροπήγαδο κατηράσθη καὶ φασκέλωσε τὸ μοναστήρι του. Ἐνῷ μετὰ ἐρώτησα τὸ π. Ἰερόθεο στὴν ἐξομολόγησιν ἐὰν συνέβη τοιοῦτον τί, σήκωσε τὰ μάτια του ψηλὰ δάκρυσε καὶ μοῦ εἶπε οὐδέποτε ἔγινεν ἕν τοιοῦτον). Ἐπαναλαμβάνω: Περιορίσθη στὸ θέμα αὐτὸ φωνάζοντάς με: Ντροπή σου ψεύτη, ἀπατεῶνα, ντροπή σου ἐλεεινέ, ντροπή σου ἐσχατόγερε, ντροπή σου ποὺ εἶσαι μέσα στὴν Κόλαση, ντροπή σου γεροκολασμένε, ντροπή σου, ντροπή σου, ντροπή σου, ἔφευγε φωνάζοντας συνεχῶς τινάζοντας χεῖρας, πόδας, μὲ τὰ μαλλιὰ πεταμένα δεξιὰ ἀριστερά.
Ἐνώπιον ὅλης τῆς συζητήσεως παρευρίσκετο ὁ π. Ἱερώνυμος. Βλέποντας ταῦτα ἔμεινε ἄναυδος μοῦ εἶπε, τί νὰ γίνη, μόνο μὴν εἴπης αὐτὰ πουθενά. Ἔφυγα μόνος μου καὶ εἶπον, ὄντως δὲν μὲ ἔστειλε ὁ Χριστός, ἀλλὰ ὁ σατανᾶς. Κρῖμα ἔχασα τὸν καιρόν μου καὶ κόλασα τὸν ἀδελφόν μου, συγχώρησόν με Κύριε. Πίστευσα ὅτι τάχα κάτι θὰ ἐπιτύχω. Κύριε ἐλέησόν ἐμὲ τὸν δοῦλον Σου Ἀρσένιον.
(29/10/2001) Ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κομπούγιας».